Λοιπόν,σε αυτό το κεφάλαιο υπάρχει τοποθέτηση προϊόντος...εμμ ναι... απλά θα αναφερθούν διάφορες ιστορίες.Και για να μην παρεξηγηθώ, είναι μερικές από τις αγαπημένες μου (τις προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνουν κάτι σε ολοκληρωμένη ή ημιτελή με λίγο ρομαντισμό που να είναι ιδιαίτερα προσεγμένη) αλλά εδώ θα παρουσιαστούν από διαφορετική οπτική μόνο και μόνο για να καλύψουν τις συγγραφικές μου ανάγκες...συγγνώμη εκ των προτέρων  εαν κάποια (ή κάποιος) θεωρήσει προσβλητικά τα σχόλιά μου για κάποια ιστορία,ας σχολιάσει ή ας στείλει π.μ. και θα φροντίσω να αφαιρεθεί.

....................................................................................................................................................................................

Αργότερα ,  ξανακάθισα.Το σχολείο ξεκινάει σε 5 εβδομάδες και εγώ μένω η ίδια...κι ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά και ήμουν για άλλη μια φορά στην κοσμάρα μου ,με διέκοψε η Ίρις...

-Ο μπαμπάς μας πήρε χαρτιά για να ζωγραφίζω!!!

-Συγκινητικό,μπορείς να την κάνεις τώρα.

-Ποια να κάνω;

-Τη ζωγραφιά σου...

-Ναι,εσένα περίμενα νομίζεις...Δεν είναι να μιλάει κανένας μαζί σου!Πάω στο σαλόνι.

 Τελικά το να είσαι μόνη σου έχει και τα θετικά του...Τι έλεγα;Αα ναι από τη μια θέλω να αλλάξω απ' την άλλη δεν ξέρω από που να αρχίσω.Ωπ!ειδοποίηση στο wattpad .Πώς δεν το 'χα σκεφτεί;Όλες οι ηρωίδες στο wattpad  είναι αδύνατες, όμορφες, πετυχημένες και έχουν ενδιαφέροντα.Ανοίγω λοιπόν μήπως πάρω καμιά καλή ιδέα..."Όταν όλα αλλάζουν",ποδόσφαιρο;Τρέξιμο πάνω κάτω για να κυνηγάς μια μπάλα;Ούτε καν...άλλο..."Το χρυσό κορίτσι"...ενόργανη...είμαι εγώ για να διπλώνομαι;Άσε που μόνο να πας μέχρι το κοντινότερο σου βγαίνει η ψυχή...άλλο,άλλο..."όταν το κακό αγόρι ερωτεύτηκε",το "μαγικό ραβδάκι" που λέγαμε...σ'εμένα δεν πιάνει...Τι άλλα έχουμε;Τρέξιμο όχι,βόλλευ ωραίο αλλά που να τρέχω, είναι μακριά,γυμναστήριο...θέλει πολλά λεφτά,μπαλέτο και ρυθμική τα ίδια με την ενόργανη και όλα συγκλίνουν προς μια κατεύθυνση:θα πάω για μπάσκετ με τον Κώστα...Και μπαίνει μέσα η Κατερίνα...

-Από πότε μπουκάρεις έτσι μες το δωμάτιο;Πόσες φορές σου έχω πει να χτυπάς πριν μπεις;

-Συγνώμη...θα μου δώσεις το κινητό να παίξω;

-Δε βλέπεις οτι το χρησιμοποιώ;

-Εεε δεν κάνεις και τίποτ'άλλο όλη μέρα...

-Πωωω ρε φίλε...πάρ'το να δούμε τι θα καταλάβεις...

 Έφυγε τρέχοντας.Όλο βλακείες κάνω τον τελευταίο καιρό.Γιατί της το έδωσα;Τι θα κάνω τώρα;Μωρέ δε βαριέσαι...θα πάρω το laptop...και θα ξεκινήσω μια ιστορία...για μια φτωχή κοπέλα...αδύνατη...

 "Κατέβηκα στη στάση του λεωφορείου και πήρα το δρόμο με τα πόδια.Σε λίγη ώρα θα ήμουν έξω από το σπίτι του καινούργιου μου αφεντικού κ.Σταυριανίδη, όπου θα περνούσα τους επόμενους μήνες ως γκουβερνάντα της μικρότερης κόρης του Βιργινίας.Η κρίση είχε χτυπήσει και την πόρτα του δικού μας σπιτιού κι έτσι αναγκάστηκα να ζητήσω δουλειά και να εγκαταλήψω προσωρινά τουλάχιστον την ιδέα του πανεπιστημίου.Εκείνος, ένας από τους μεγαλύτερους λεφτάδες της χώρας, είχε κάνει μεγάλη περιουσία με δουλειές στο εξωτερικό, ήταν υπερ-πολύτεκνος και ευτυχώς για εμένα πρώην συνεργάτης του πατέρα μου που πέθανε πριν μερικούς μήνες αφήνοντας τη μάνα μου χήρα κι εμένα ορφανό...Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ένα τεράστιο μέγαρο, με πολλούς κήπους, μεγάλες εκτάσεις καλυμένες με γρασίδικαι μάλλον πισίνα.Χτύπησα το κουδούνι της εξωτερικής πόρτα και στο άνοιγμά της εμφανίστηκε ένας ψηλόλιγνος κύριος,μάλλον από κάποια ιδιωτική εταιρεία security,αν κρίνουμε από την επιγραφή στο γιλέκο, που με κοίταζε σα να ήμουν κάποιο σπάνιο είδος ζώου.

-Ταυτότητα.

 Εβγαλα από την τσάντα μου την ταυτότητά μου ενώ παράλληλα άρχισα να του λέω οτι είμαι η καινούργια γκουβερνάντα.

-Μάλιστα.Δεσποινίς Κυριακούλη σας παρακαλώ να συνοδεύσεται τη μικρή.

 Εκείνη σηκθηκε πρόθυμα και στάθηκε δίπλα μου.Ήταν γύρω στα 20,ψηλή, με μακριά ίσια μαύρα μαλλιά και λαμπερά μάτια στο ίδιο χρώμα.Η επιδερμίδα της ήταν κατάλευκη και η ενδυμασία της ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη.

-Πού είναι τα πράγματά σου; με ρώτησε βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

 Έσυρα πιο κοντά μου μια μικρή βαλίτσα που περιείχε δύο φουστάνια όλα και όλα, μια νυχτικιά,λίγα εσώρουχα, ένα ζευγάρι παππούτσια, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, χτένα, δύο πετσέτες, ένα τετράδιο και μια κασετίνα.

-Αυτά είναι όλα;ξαναρώτησε.

Έγνεψα καταφατικά.Μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο "κατανόηση" και με έφερε ως την είσοδο του κτηρίου περπατώντας μερικά βήματα πιο μπροστά από εμένα και χωρίς να μου μιλάει.

-Από εδώ και πέρα πας μόνη σου,δήλωσε όταν φτάσαμε στην είσοδο.Η είσοδος απαγορεύεται αυστηρά στους μη έχοντες άδειαν, συμπλήρωσε και χτυπώντας το κουδούνι για χάρη μου,γύρησε στο πόστο της.Αυτή τη φορά την πόρτα άνοιξε ένας κουστουμαρισμένος τύπος.

-Είμαι η...

-Ενημερώθηκα από την πύλη,με έκοψε ψυχρά.

-Είστε ο ...

-Όχι,είμαι απλά ένας μπάτλερ,με σταμάτησε για ακόμη μια φορά και μου έγνεψε να περάσω.Τα πράγματά σας;ξαναρώτησε όταν μπήκα.

-Αυτά,έγνεψα και έσυρα πάλι τη βαλιτσούλα στο πλάι μου.

 Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω αλλά δεν είπε τίποτα.Με οδήγησε σε έναν τεράστιο χώρο που μάλλον ήταν το σαλόνι και με πρόσταξε να περιμένω, λέγοντάς μου οτι σε λίγο θα ερχόταν το αφεντικό.Τον ευχαρίστησα και άρχισα να περιεργάζομαι το χώρο.Ήταν τεράστιος.Στη μια άκρη είχε ένα τζάκι και μερικούς μικρούς καναπέδες και πολυθρόνες γύρω γύρω ενώ σε μιά άλλη μια τεράστια plasma τηλεόραση με έναν υπερπολυτελή καναπέ, επίσης τεράστιο απέναντί της.Μάλλον το ζευγάρι δεν ήταν πολύ σύμφωνο στη διαχείρηση του χώρου, αλλά καθώς το σπίτι ήταν τεράστιο (ναι,καλά το καταλάβατε η λέξη τεράστιο θα επαναληφθεί πολλές φορές,όλα εκεί μέσα,εντάξει,σχεδόν όλα,ήταν τεράστια) είχε χώρο και χρήματα για να κάνουν και οι δύο το κέφι τους.

-Περιεργάζεσθε το χώρο δεσποινίς;

 Πρέπει να ήταν το αφεντικό.

-Μάλιστα.

-Και σε τι καταλήξατε;

-Μάλλον έχει σχεδιασθεί από ...τουλάχιστον δύο άτομα,είπα και χαμογέλασα

-Μάλιστα,είπε και κοιτάζοντάς με περίεργα έβγαλε μια σφυρίχτρα,που έμοιαζε με κοχύλι και άρχισε να σφυρίζει.Εντυπωσιάστηκα και παραξενεύτηκα ταυτόχρονα.Πρέπει να έβγαλε καμιά δεκαριά διαφορετικές μελωδίες.Ξαφνικά έγινε θόρυβος και από τη σκάλα που βρισκόταν σχεδόν στη μέση του σαλονιού και ένας λόχος κατέβηκε κάτω.Το αφεντικό άρχισε να τους συστήνει:

-Λοιπόν,αυτοί είναι οι γιοί μου.Ο μεγαλύτερος είναι ο Γρηγόρης,μετά ο Δημήτρης, τρίτος ο Ευγένιος, μετά έρχονται τα δίδυμα Ζαχαρίας και Ηλίας, έπειτα ο Θαλής, ο Ιάσονας και ο Κυριάκος.

-Η κοπέλα;

-Είναι πάνω με τη μητέρα της θα τη γνωρίσεις σε λίγο.

 Έκανε νεύμα στα παιδιά κι εκείνα έφυγαν.Μου έκανε εντύπωση.Εγώ λίγους μήνες πριν, έτσι και μου κάνανε κάτι τέτοιο θα φώναζα οτι με περνάνε για σκύλο και όχι για άνθρωπο.Τι σόι επικοινωνία είναι αυτή;Στη συνέχεια έκανε νεύμα και σε εμένα να τον ακολουθήσω.Ανεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε σ'ένα μικρό δωμάτιο, που έμοιαζε σαν να βγήκε από διαφήμιση.Ένα γελαστό κοριτσάκι γύρησε και μας κοίταξε.Ήταν ακόμη ξαπλωμένη στο κρεββάτι της.

-Η Βιργινία έχει σοβαρά κινητικά προβλήματα,είναι η μικρότερη και η μοναδική κόρη μου.Να την προσέχεις.

 Χαζομπαμπάς λίγο;Ότι νά'ναι.

-Μπαμπά,αυτή είναι δικιά μου;Τελείως δικιά μου;ρώτησε η μικρή.

Το ξέρω οτι μοιάζω με κούκλα αλλά είμαι άνθρωπος.Τι πάει να πει δικιά μου;

-Ναι,καρδιά μου,από αύριο θα είναι δικιά σου.Σήμερα θα πάει να δει τη μαμά,να υπογράψει συμβόλαια, να τακτοποιηθεί στο δωμάτιό της, να της φτιάξει ο λογιστής τα σχετικά με την ασφάλεια και από αύριο όλη δική σου.

 Η μικρή φάνηκε να χάρηκε.Την χαιρετίσαμε και βγήκαμε.Ο κος Σταυριανίδης με πήγε σε ένα άλλο δωμάτιο,πολύ πιο μεγάλο ,το οποίο πρέπει να ήταν της συζύγου του.Εκείνη ήταν κατάκοιτη.

-Αυτή είναι η καιρούργια γκουβερνάντα της μικρής,είπε μόλις μπήκαμε.Πώς σου φαίνεται;

 Εκείνη ανασηκώθηκε λίγο.

-Είναι του μακαρίτη του Γιάννη η κόρη,συμπλήωσε.

-Πολύ αδύνατη, πολύ αταίριαστη,δήλωσε η κυρία μου με στόμφο και ξαναξάπλωσε.Θα είμαι καλός άνθρωπος,θα το αφήσω ασχολίαστο.Μετά με οδήγησε στο λογιστή,που μου έδωσε να υπογράψω κάτι χαρτιά και στη συνέχεια τακτοποίησα τα λιγοστά πράγματά μου σ'ένα δωμάτιο δίπλα στις μικρής.Δεν είχα ιδιαίτερες απαιτήσεις σε μέγεθος ή επίπλωση αλλά θα πω οτι δεν είχε καμία σχέση με της μικρής μου κυρίας.Για φαγητό χτυπούσε καμπανάκι.Το προσωπικό του σπιτιού έτρωγε στο ίδιο τραπέζι με τα αφεντικά, το οποίο ομολογώ με εξέπληξε, η κυρία έτρωγε στο δωμάτιό της,την μικρή την κατέβαζε ένας τύπος τον οποίο δεν γνώριζα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έκαναν ένα διάλλειμα όση ώρα κρατούσε το φαγητό και έτρωγαν απέξω.Μετά το δείπνο ξάπλωσα στο κρεββάτι μου και σκεφτόμουν το πώς θα κυλούσε η ζωή από 'δω και μπρος,ώσπου ένας χτύπος της πόρτας με διέκοψε.

-Άνοιξε τώρα αμέσως!με διέταξαν δύο φωνές και όταν άνοιξα μπούκαραν φουριόζοι δύο ψηλοί τύποι,γύρω στα 17-18,πολύ γυμνασμένοι και οι δύο.Ο ένας με καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια ενώ ο άλλος με ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια.Πρέπει να ήταν ο Δημήτρης και ο Ευτύχης,ο 2ος και ο 3ος γιός του αφεντικού.

-Εδώ υπάρχουν μερικοί άγραφοι κανόνες τους οποίους πρέπει να τηρείς, δήλωσαν ενώ ταυτόχρονα με σήκωσαν πιάνοντας από ένα χέρι ο καθένας(λες και ήταν πολύ δύσκολο να με σηκώσει ο ένας από τους δύο) και με κάθησαν με τη βία στο κρεββάτι μου."

 Μ'άρεσε.Το έσωσα και το ανέβασα.Ήμουν τόσο χαρούμενη που απλά βγήκα από το σπίτι και άρχησα να τρέχω στους δρόμους.Έφαγα κατσάδα αργότερα βέβαια γιατί άργησα στο μεσημεριανό αλλά τι με ένοιαζε;Είχα ξεκινήσει την προσπάθειά μου να γίνω Άνθρωπος και όλα θα πήγαιναν καλά.

.............................................................................................................................................................................

 Πραγματικά συγγνώμη για την καθυστέρησ αλλά είχα θέματα με τον υπολογιστή.Γενικά να περιμένετε 1-2 φορές την εβδομάδα και τώρα το καλοκαίρι 2-3...Ευχαριστώ όλους όσους το διαβάζεται!Να έχετε μια υπέροχη μέρα...(εντάξει ...νύχτα,όσοι το δέιτε τώρα που θα ανέβει)!!