Κλαίγοντας για ακόμα μια φορά τη μοίρα μου επειδή το wattpad δεν αποθήκευσε αυτά που είχα γράψει, σας αναγγέλλω τη δημοσίευση καινούργιου κεφαλαίου. Και επειδή ξέρω ότι θα ακούσω το κλασσικό 'Να τα αποθηκεύεις σε word ή κάπου αλλού και μετά να τα αντιγράφεις στο wattpad' θα παρακαλέσω την φίλτατη ομήγυρη να δείξει κατανόηση σε μια συγγραφέα που γράφει ως επί το πλείστον στο λεωφορείο. Και οκ εξακολουθώ να προσποιούμαι ότι έχω ανθρώπους που διαβάζουν την ιστορία μου αλλά δεν πειράζει μωρέ, υγεία, μιλάω και μόνη μου. Και προχωράω με την ιστορία γιατί μάλλον θα με πάρω με τις πέτρες αν συνεχίσω να μιλάω μόνη μου...

  Όλα τα προηγούμενα χρόνια αν με ρωτούσε κάποιος τι γίνεται το καλοκαίρι μετά τις πανελλαδικές, θα του απαντούσα μπάνια, βόλτες, εκδρομές, διακοπές και ο,τι άλλο κινείται σε αυτό τον άξονα από το τελευταίο μάθημα μέχρι την έναρξη των σχολών. Έλα που για εμένα τουλάχιστον δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί αφ' ενός είχα την κατασκήνωση, που δε λέω εξαιρετικά ήτανε αλλά διακοπές δεν το λες και αφ' ετέρου είμαι κλεισμένη στο εξοχικό του παππού όπου το σπίτι είναι σε άθλια κατάσταση και δεν μπορείς να προσκαλέσεις άνθρωπο, πρέπει να προσέχω την Κατερίνα και την Ίριδα, πρέπει να φροντίζω να προχωράνε οι δουλειές στο χωράφι (ξέρατε ότι πληρώνεις πρόστιμο αν έχεις ξερά χορτα; βγάζει νόημα λόγω πυρκαγιών αλλά εγώ τι φταίω;). Επίσης είχε ψοφήσει η σύνδεση στο ίντερνετ διότι ο παππούς μου είχε βγάλει το ρουτερ από τι σύνδεση για να βάλλει ένα ραδιόφωνο και μετά βραχυκύκλωσε και τον υπολογιστή στην προσπάθεια του να τον φτιάξει... Υπέροχα.... Και για αυτό κι εγώ καθυστέρησα να ανεβάσω... Για να μην περιμένετε κι άλλο επειδή φλυαρώ εγώ ορίστε το κεφάλαιο...
   "Ξύπνησα στον καναπέ, ξαπλωμένη πάνω στον ώμο του Γρήγορη, ο οποίος είχε περάσει το χέρι του κάτω από το στήθος μου. Έκλεισα τα μάτια με την ελπίδα ότι το πρωί θα καθυστερούσε λίγο ακόμα και θα είχα μερικά λεπτά για χουζούρι αλλά μάλλον έκανα λάθος. Ο Γρηγόρης που καθόταν πίσω μου κατάλαβε πολύ εύκολα ότι είχα ξυπνήσει...
-Καλημεεεεεεεερααααα, φώναξε μέσα στ' αυτί μου....
-Πού το βρίσκεις το κέφι πρωί πρωί;ρωτησα κι εγώ με τη σειρά μου και σηκώθηκα για να ετοιμαστώ και να φτιάξω πρωινό για τρία άτομα πλέον. Πριν προλάβω να κάνω δύο βήματα με τράβηξε από το χέρι και καθώς εγώ υπολειτουργουσα ακόμη δεν κατάφερα να ανακτήσω τον έλεγχο και έπεσα πάνω του.
-Μα δεσποινίς δεν σας έχουν μάθει οι γονείς σας τρόπους;;;
Σηκώθηκα κατακόκκινη και αναρωτιόμουν που είχα το μυαλό μου χθες και νόμιζα ότι έχει αλλάξει. Τελικά το "ο λύκος κι αν εγέρασε και άλλαξε το μαλλί του..." αποδεικνύεται περίτρανα αληθές. Κινήθηκα προς τις σκάλες, με προορισμό το υπνοδωμάτιο για να πλυθω και να αλλάξω, ώστε να ξεκινήσω τη μέρα μου σαν άνθρωπος. Η φωνή του με σταμάτησε ξανά.
-Μην ανέβεις!! Θα την ξυπνήσεις. Καλά δεν είμαστε οι δύο μας;
  Την τύχη μου μέσα! Το 'χει η μοίρα μου φαίνεται να ξεμείνω μαζί του. Μπήκα στην κουζίνα και άρχισα να φτιάχνω καφέ.
-Τι καφέ  πίνεις; τον ρώτησα φωνάζοντας για να με ακούσει από το σαλόνι.
-Ένα καπουτσίνο γλυκό τον άκουσα να λέει από πολύ κοντά μου. Γυρνώντας το κεφάλι διαπίστωσα ότι ήταν ακριβώς πίσω μου.
-Πρόσεξε θα σου χυθεί, είπε και η προσοχή μου γύρισε στον καφέ. Ή τουλάχιστον έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια γιατί στην πραγματικότητα μετρούσα τις ανάσες του πάνω στα μαλλια μου, που είχαν μπερδευτεί από τον ύπνο στον καναπέ και δεν είχα ασχοληθεί μαζί τους μέχρι τότε. Έβαλα την κάψουλα για τον καπουτσίνο και γύρισα να πάω να πάρω τα αυγά από το ψυγείο για την ομελέτα της μικρής. Εκείνος μου εφραξε την έξοδο και έφερε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου. Έχω αρχίσει να τον φοβάμαι λίγο. Τον παραμέρισα απαλά και κατευθύνθηκε σταθερά προς το ψυγείο. Ένιωθα το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου. Κάποιες φορές αρχίζω να τον φοβάμαι. Νιώθω μικροσκοπική δίπλα του. Πήρα τα αβγά και κατευθύνθηκα πάλι στις καφετιέρες και τα μάτια της κουζίνας αποφεύγοντας την οπτική επαφή μαζί του. Αλλά από την άλλη την απεχθάνομαι αυτή τη δουλικότητα. Δηλαδή επειδή είναι το αφεντικό και αυτός και ο πατέρας του και η μικρή πρέπει να γίνεται ότι θέλουν;; Ενόργανη; Ενόργανη. Καφές; Ομελέτα; Εκτός από δασκάλα είμαι πλέον οικιακή βοηθός, αθλήτρια, μαγείρισσα και το παιδί για όλες τις δουλειές στο σπίτι. Δεν με ενοχλεί-έχω μάθει να δουλεύω πολύ πιο σκληρά από ότι εδώ- αλλά δεν μου αρέσει να νιώθω κατώτερη. Σε κανένα άνθρωπο νομίζω. Καμία φορά θέλω να φύγω από εδώ και να πάω σπίτι μου. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι από εδώ προσφέρω περισσότερα στη μάνα μου και τα αδέρφια μου και ότι στα χωράφια βγάζεις τάξεις μεγέθους κάτω από άποψη χρημάτων με πολλαπλάσια κούραση. Γύρισα την ομελέτα από την ανάποδη.
- Καλημέρα!! Ακούστηκε νυσταγμένα η φωνή της αναμαλλισένης Βιργινίας πίσω μου. Φθηνά τη γλίτωσα πάλι, σκέφτηκα.
-Καλημερα ομορφιά,ακουσα τον Γρήγορη να απαντάει απομακρυνόμενος διακριτικά από πάνω μου.
-Καλημέρα Βιργινάκι, της είπα κι εγώ. Σε λίγο θα είναι έτοιμη η ομελέτα σου.
  Μπορώ να πω ότι η παρουσία της με ανακουφίσαι και συνέχισα ήρεμη με την ομελέτα. Για κάποιο λόγο οι άλλοι δύο ήταν αθόρυβοι πίσω μου. Έβγαλα την ομελέτα, την άφησα στο πιάτο δίπλα μου και με το άλλο χέρι πήρα τον καφέ του Γρήγορη. Έδωσα πρώτα τον καφέ σε εκείνον και μετά την ομελέτα στη Βιργινία, χωρίς να τον κοιτάξω. Μπορούσα όμως να καταλάβω ότι το βλέμμα του έψαχνε το δικό μου. Ήπια δύο γουλιές καφέ και ανέβηκα πάνω. Μπήκα στο μπάνιο και βγαίνοντας κατευθυνθηκα προς το δωμάτιο για να αλλάξω. Άκουσα βήματα στη σκάλα. Μάλλον η Βιργινία θα είναι, σκέφτηκα καθώς έβγαζα τα ρούχα από την ντουλάπα. Άφησα τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι και ξεκίνησα να ντύνομαι. Ήμουν με τα εσώρουχα όταν η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε διάπλατα. Η Βιργινία ποτέ δεν μπούκαρε έτσι στο δωμάτιό μου και γι' αυτό ποτέ δεν κλείδωνα. Περιστράφηκα με ταχύτητα, πέφτοντας πάνω στο κρεββάτι μου και φέρνοντας μπροστά μου το φουστάνι που θα φορούσα σε μια ύστατη προσπάθεια να διασώσω ένα μικρό μέρος της αξιοπρέπειάς μου καθώς στο άνοιγμα της πόρτας φάνηκε η Γρηγόρης. 

-Φύγε ΤΩΡΑ από 'δω!διέταξα κάνοντας τη φωνή μου όσο το δυνατόν πιο σταθερή.

-Μπα, γιατί;; ρώτησε με τόση αυθάδεια, που θα το έριχνα ευχαρίστως κάτι στο κεφάλι αν και τα δύο μου χέρια δεν  ήταν απασχολημένα με το να συγκρατούν το φουστάνι πάνω μου.

-Φύγε...φύγε ΤΩΡΑ όμως γιατί η υπομονή μου αρχίζει να εξαντλείται.

-Αααα ναι;; Και τι θα κάνεις για αυτό; με ρώτησε πλησιάζοντας απειλητικά προς το μέρος μου .   Το πρόσωπό του έφτασε εξωφρενικά κοντά στο δικό μου. Πέρασε τα χέρια του δεξιά και αριστερά από τα πόδια μου. Και τότε ... χαμογέλασα και τον χτύπησα με το γόνατο ... ελάτε τώρα καταλάβατε που...Και χωρίς να νιώθω ένοχη έβαλα γρήγορα το φουστάνι μου. Κατέβηκα κάτω αφήνοντάς τον να σφαδάζει στο όροφο. Βρήκα τη Βιργινία ήδη ντυμένη κάτω και αντί να ξεκινήσουμε το μάθημα στην κουζίνα όπως κάναμε συνήθως, μπήκαμε σε ένα από τα έως τότε αχρησιμοποίητα δωμάτια.
  Όσο κι αν ήθελα το μάθημα αυτό να κρατήσει παραπάνω κάποια στιγμή τελείωσε. Η μικρή βγήκε έξω να ετοιμαστεί για την ενόργανη και εγώ ήμουν σε δίλημμα : να βγω ρισκάροντας να τον δω ή να παραμείνω κρυμμένη ρισκάροντας να με βρει εκείνος... Κοίταξα έντρομη γύρω και διαπίστωσα ότι το δωμάτιο είχε έξοδο προς τον κήπο. Βγήκα από εκεί και κοίταξα την έξοδο του σπιτιού. Και ναι έκανα την αποκοτιά και βγήκα από το σπίτι. Για πρώτη φορά ύστερα από τόσο καιρό κλεισμένη σε αυτό το σπίτι έβλεπα ξανά τον έξω κόσμο. "

   Το απεχθάνομαι όταν έχω γράψει και σβήνονται δύο και τρεις φορές... Εν τω μεταξύ γράφω κάθε φορά άλλα πράγματα και νομίζω σας έκατσε η χειρότερη εκδοχη λόγω... νεύρων. Έκτός των άλλων λύνω μαθηματικά και φυσική από το τηλέφωνο για τον Κώστα και κάνω προφορικά αγγλικών με την Κατερίνα που είναι βασανιστήριο και για τις δύο. Μέχρι στιγμής ακούω αγγλικά με τη χειρότερη προφορά ever που προσπαθεί να μαντέψει τι λέω από την ομοιότητα με την ελληνική και έτσι ο κακομοίρης ο ψαράς έγινε αλιεύς και στη συνέχεια alien...τουτέστιν εξωγήινος. Εξαιρετικά αγγλικά εε;;

 Τρεις μέρες τώρα υποτίθεται ότι κάνουμε δημιουργικά πράγματα με τις μικρές αλλά τελικά το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να βάλουμε ένα πλυντήριο, να φτιάξουμε ένα παγωτό και άλλα πράγματα παρόμοιας δυσκολίας. Νιώθω πολύ άχρηστη και αντιπαραγωγική.
Νέο κεφάλαιο τώρα στους δέκτες σας.... Απο ένα άτομο που έχει καεί σε αστέρα ραχουλας... Τόσο καμένο...