Πόσο σπαστικό είναι όταν έχεις γράψει κοντά στις 500 λέξεις και πατάς save να σβήνονται όλες δια μαγείας; Γιατί wattpad  μου το κάνεις αυτό; Τέλος πάντων συγχωρέστε το ξέσπασμα μου και ελπίζω να απολαύσετε τη συνέχεια...
  Δεν ξέρω αν το παθαίνουν αυτό όλοι οι υποψήφιοι των πανελληνίων ή μόνο εγώ αλλά για κάθε τι που κάνω νιώθω ότι χάνω χρόνο από κάτι άλλο που θα έπρεπε να κάνω.Δηλαδή βλέπω ταινία και έχω την αίσθηση ότι σε κάποια φάση πρέπει να πάω να διαβάσω. Και με κάτι τέτοιες σκέψεις αρχίζω να γεμίζω το πρόγραμμά μου με ένα σκασμό πράγματα που θέλουν πολύ χρόνο και κυρίως καλό προγραμματισμό για να βγουν όλα. Κάπως έτσι βρίσκομαι να τρέχω από το γυμναστήριο στο σχολείο για πρόβες για την αποφοίτηση και καπάκι για την προετοιμασία κατασκήνωσης για την άλλη εβδομάδα. Παράλληλα, μια που τέλειωσα από το σχολείο και ο Κώστας έχει θερινά γίνομαι ενίοτε και το παιδί για όλες τις δουλειές κατάσταση που με  έστειλε στις 8 το πρωί στο Μεταξουργείο για ανταλλακτικά αλυσοπρίονου. Και come on guys όσο κοντά στο Μεταξουργείο και αν μένεις το ξύπνημα στις 8 είναι βάρβαρο. Όπως καταλαβαίνεται στο πρόγραμμά μου το wattpad μπαίνει με απόλυτο προγραμματισμό οπότε ορίστε το κεφάλαιο που κατάφερα να ανεβάσω:

      "Μπροστά στην πόρτα βρισκόταν  ο Γρηγόρης !!Τι δουλειά είχε εδώ;; Δεν υποτίθεται ότι ο πατέρας του τον έστελνε για δουλειές από 'δω και από 'κει ώστε να είναι μακριά από εμένα και από την αδερφή του; Ότι όπως και να 'χει ως διάδοχος του οίκου θα πρέπει να βρίσκεται εκεί; Και τέλος πάντων πόσο φυσιολογικό είναι από εκεί  που έχουμε να δούμε άνθρωπο εκτός από τις δυο μας να περιμένουμε έναν και να έρχεται άλλος ένας; Σύμπτωση; Ίσως...Ένα συν ένα δώρο; Κουλό; Και εγώ που γκρίνιαζα μέχρι πριν από λίγες ώρες ότι θέλω ενήλικη παρέα, τώρα γιατί δεν χαίρομαι; Και στην τελική πρέπει να το αναλύσω τώρα; Έχω παγώσει απέναντί του και στο πρόσωπό μου έχει καρφωθεί ένα ηλίθιο χαμόγελο αμηχανίας. Εκείνος ανταποδίδει το αμήχανο χαμόγελο και φέρνει το χέρι του στο σβέρκο του. Νιώθω σαν σε λήθαργο και παραμένω παγωμένη  στη θέση μου.

- Πέρασε μέσα, ακούω τη Βιργινία να λέει.

-Είσαι καλά; με ρωτάει ο Γρηγόρης μπαίνοντας στο σπίτι. Έχεις ασπρίσει.συμπληρώνει και με πλησιάζει. Αφήνει τις βαλίτσες του δίπλα μου και με το ελεύθερο χέρι του απομακρύνει μια τούφα από τα μαλλιά που είχε πέσει στο πρόσωπό μου. Χαμογελάω σαν άνθρωπος αυτή τη φορά και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

- Όχι καλά είμαι ..Καλώς ήρθες. Να σου ετοιμάσω δωμάτιο, θα κοιμηθείς πάνω; ρωτάω κάπως αγχωμένα.

- Μια χαρά θα είμαι. Προς το απόγευμα θα έρθει να καθαρίσει μια  τύπισσα , να μην σε φορτώνω με παραπάνω πράγματα, και από αύριο ξεκινάω την προπόνηση της Βιργινίας.

- Βρε Βιργινάκι, απευθύνομαι αυτή τη φορά στη μικρή που έχει γατζωθεί πάνω στον αδερφό της, δασκάλα δεν μου είπες ότι θα έχεις;

-Εγώ δασκάλα ζήτησα,απάντησε ναζιάρικα η μικρή, αλλά καλύτερα έτσι. Κοιτάει τον αδερφό της σχεδόν με λατρεία. Οι κόρες των ματιών της μεγαλώνουν όταν του απευθύνεται. 

-Αποφάσισα ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να επανορθώσω για το ατύχημα. Η μικρή είχε ζητήσει δασκάλα σχεδόν ένα μήνα τώρα οπότε αυτόν τον μήνα παρακολούθησα μαθήματα προπονητικής. Θα συνεχίσω και από εδώ τα μαθήματα γιατί μου αρέσει αλλά θα επιβραδύνω τους ρυθμούς γιατί  δεν προλαβαίνω με τις δουλειές και τις προπονήσεις,είπε απευθυνόμενος σε εμένα και συνέχισε: Ο γιατρός είπε ότι πλέον είσαι απόλυτα ικανή για κάτι τέτοιο απλά έχε υπ' όψιν ότι δεν προπονήσαι  ως  αθλήτρια των παραολυμπιακών αλλά των κανονικών ολυμπιακών, αφού το ατύχημα δεν σου άφησε μόνιμο κινητικό πρόβλημα. Και επίσης τέρμα το νόστιμο και ανθυγιεινό φαγητό : οι μύες ξεκινάνε από το στομάχι και έχεις χάσει αρκετές προπονήσεις. Και τέλος, δεν πας για ολυμπιακούς, άσχετο αν μπορείς ή όχι, πας γιατί σου αρέσει και μόνο και θα κάνεις ότι καλύτερο μπορείς. Μπορεί στην πορεία να το μισήσεις αλλά καλά θα κάνεις να μην υποχωρήσεις ούτε από πόνο, ούτε από άλλο αίτιο. Μπορείς ή δεν έχει νόημα να ξεκινήσουμε;

- Είμαι ήδη έτοιμη! απάντησε με ενθουσιασμό η μικρή. Στη συνέχεια σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό της .Μόλις απομακρύνθηκε ρώτησα:

-Πόσο καιρό είσαι εδώ, ρώτησα αποσκοπώντας να μάθω αν πράγματι ο Γρηγόρης ήταν ο αποστολέας δεμάτων και γραμμάτων όλο αυτόν τον καιρό.

- Εμ, ξεκίνησε αυτός χαρίζοντας μου μισό χαμόγελο, με μικρά διαλείμματα από τότε που βγήκε η μικρή από το νοσοκομείο.Γιατί ρωτάς; 

  Το χαμόγελό του ήταν πλέον ολόκληρο και έφτανε από το ένα αυτί ως το άλλο. Τον κοίταξα κάνοντας μια γκριμάτσα απαξίωσης, βέβαιη πως αυτός έστελνε τα μηνύματα .Εκείνη την ώρα ακούστηκε ποδοβολητό στη σκάλα και έφτασε η μικρή (που όσο και να μεγαλώσει μικρή θα την λέμε) ντυμένη με ένα κορμάκι (αυτό που ο Γρηγόρης μου είχε στείλει το ίδιο σχέδιο στο μέγεθός μου) και φώναξε:

-Πώς σου φαίνομαι; και έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της.

-Καλύτερη δεν θα μπορούσες απάντησε εκείνος χαμογελώντας. Αλλά στην ενόργανη δεν έχει τόση σημασία το κορμάκι, το σχέδιό του και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του αλλά τι κάνεις εσύ που το φοράς μέσα σε αυτό.

  Από πότε ο Γρηγόρης μιλάει έτσι; Και όταν λέω έτσι εννοώ με σύνταξη, γραμματική, με προτάσεις που βγάζουν νόημα, δίνει συμβουλές, οι οποίες δεν αποσκοπούν σε δικό του όφελος αλλά πράγματι αποτελούν συμβουλές που θα βοηθήσουν τη μικρή. Έχει αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά που τον είδα. Και όχι τόσο οπτικά, δηλαδή πόσο να αλλάξει ένας άνθρωπος σε λίγους μήνες όσο ο χαρακτήρας του. Από εγωιστής, που εκμεταλλευόταν τα χρήματα του πατέρα του, που για να κερδίσει ακόμα περισσότερα έδιωχνε υπαλλήλους έμπιστους και με χρόνια υπηρεσίας έχει μεταμορφωθεί σε έναν εξαιρετικά ευγενικό άνθρωπο που προσέχει την αδερφή του. Είναι τουλάχιστον ένα καλό βήμα οφείλεται να αναγνωρίσετε. Και μπορεί γενικά να φαινόταν καλούλης όσο μιλούσαμε αλλά μπορούσα να διακρίνω ότι αυτή η συμπεριφορά αποτελούσε προσωπείο, ενώ πλέον η συμπεριφορά του δείχνει ολοκληρωτική αλλαγή. Ίσως είναι ιδέα μου, ίσως κάτι τον ανάγκαζε να  παίρνει αυτό το προσωπείο στο σπίτι του (μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον μικρό κο Σταυριανίδη). Τέλος πάντων, θα δείξει.

   Στη συνέχεια κατέβηκε κάτω να ελέγξει το γυμναστήριο, για το οποίο σχολίασε ότι είχε ολοκληρωθεί πάρα πολύ γρήγορα και ζήτησε τα ονοματα των τεχνικών και τα τηλέφωνα τους. Γενικότερα την κατασκευή αυτή την είχε αναλάβει κατ' αποκλειστικό τη τα ο κος Σταυριανίδη (the big boss) και μου έκανε εντύπωση αυτού του είδους η αμφισβήτηση. Ωστόσο, υπάρχει πιθανότητα να τον έστειλε το αφεντικό να ελέγξει γιατί, αν και δεν έχω ιδέα από το αντικείμενο, το γυμναστήριο που αντικρίζω αυτή τη στιγμή είναι υπέροχο. Δεν έχω ξαναμπεί σε αυτό το χώρο (γενικά δεν έχω περάσει ακόμα από όλα τα δωμάτια) αλλά ούτε και σε γυμναστήριο, οπότε αυτό που αντικρίζω μου φαίνεται εκθαμβωτικό. Δεν ξέρω πως λέγονται όλα αλλά ξεχωρίζουν δοκοί ισορροπίας σε διάφορα ύψη, τραμπολίνα παράλληλα με τον τοίχο που δημιουργούν διαδρόμους και άλλα μικρότερα, σκοινιά και κρίκοι κρέμονται από το ταβάνι, μονόζυγα, δίζυγα και πολύζυγα σε όλο το χώρο, ένας σωρός από στρώματα, άλλα σκληρότερα και άλλα μαλακότερα, εφαλτήριο, έδαφος σκληρό, έδαφος μαλακό, έδαφος με ελατήρια, τάπητες και τόσα άλλα εργαλεία και όργανα για ενδυνάμωση, ευλυγισία, για εκμάθηση νέων ασκήσεων κ. ο. κ. Αυτό που με εντυπωσίασε όμως περισσότερο ήταν ένας χώρος που έμοιαζε με πισίνα γεμάτη από μαξιλαράκια. Εκείνη την ώρα βγήκε από το σοκ για όσα αντίκριζε και η Βιργινία και έτρεξε δίπλα στους ζυγούς σε ένα πλαστικό σαν καλάθι που περιείχε μια λευκή σκόνη. Την πασαλειψε στα χέρια της και με κοίταξε.
- Τη λένε μαγνησία... Είναι για να μη γλιστράνε τα χέρια σου... Είπε και κατευθύνθηκε προς το χαμηλό μονόζυγο.
-Βιργινία όχι ακόμα, είπε αυστηρά ο Γρηγόρης. Αύριο βλέπουμε. Πήγαινε τώρα πάνω να αλλάξεις.
Η μικρη κοιμήθηκε νωρίς. Το βράδυ κατεβήκαμε στο γυμναστήριο με το Γρήγορη και μου έμαθε τα βασικά χειροκυβίστιση και ανάποδη χειροκυβίστιση. Δηλαδή κωλοτούμπα και ανάποδη κωλοτούμπα. Στη ρόδα τα θαλάσσωνα οπότε αφήσαμε το μάθημα και βάλαμε ταινία. Δεν έχω ιδέα καν τι έβαλε... Ο Μορφέας με πήρε πολύ νωρίς στην αγκαλιά του.
  Κλείνω το λάπτοπ και κοιτάω το ρολόι μου: έχω μόλις 15' για να ετοιμαστώ για το γυμναστήριο. Μόλις γύρισω θα κάνω μπάνιο και θα κοιμηθώ νωρίς γιατί το πρωινό ξύπνημα και το καθημερινό κυνήγι παιδιών δημοτικού με κουράζει αφάνταστα. Νιώθω ότι κάθε ένας από τους μύες μου είναι σε υπερένταση. Η έλλειψη ύπνου μάλλον επηρεάζει πολύ περισσότερο τη μέρα μου από όσο νόμιζα και επιπλέον η συνεχής στέρηση ύπνου με οδηγεί σε νευρικό γέλιο ή παράλογο κλάμα όταν ηρεμώ σπίτι. Ευτυχώς κρατάει όλη η ιστορία μόνο 5 μερες (για εμένα 4 γιατί την πρώτη δεν πήγα) και έτσι καταλαβαίνω λίγο πόσο πιο δύσκολη παίζει να είναι η κανονική κατασκήνωση, όπου έχεις τα παιδιά και το βράδυ, που φοβούνται, που υπνοβατουν, που παραμιλανε, που ροχαλίζουν και που πρέπει να κοιμάσαι και να ξυπνάς μαζί τους. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ να γίνω κανονική ομαδάρχισσα αλλά θα μ' άρεσε πολύ. Μπορεί κάποια παιδάκια να σου σπάνε τα νεύρα αλλά υπάρχουν κι αυτά που σε αγαπάνε και τα αγαπάς πολύ και γενικά υπάρχουν και πανέμορφα παιχνίδια που στηνεις/ σκέφτεσαι /παίζεις...

Ελπίζω όσοι δίνατε πανελλαδικές να τα πήγατε εξαιρετικά καλά. Για εμένα δεν απεικόνιστηκαν οι γνώσεις μου στη βαθμολογία έχασα από όλα πολύ περισσοτερα από όσα είχα υπολογίσει και ξαναδινω του χρόνου... Καλή συνέχεια και σε όσους τυρρανιουνται με τα θερινά....