Την επόμενη μέρα όλα κύλησαν κανονικά, δεν μου είχε μιλήσει ο Άλεξ για αυτούς ούτε και η Εβελίνα είχε αναφέρει κάτι. Είχε βραδιάσει και η Εβελίνα είχε πάει στο δωμάτιο της να ξεκουραστεί μετά από ένα απόγευμα γεμάτο επιτραπέζια παιχνίδια. Όταν τους πρότεινα την ιδέα δεν φάνηκαν να ενθουσιάζονται αλλά δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν. Έψαχναν την κατάλληλη στιγμή εξάλλου για να μου ανακοινώσουν τα νέα που όμως δεν ήταν τόσο νέα όσο νόμιζαν. Όμως όσο περνούσε από το χέρι μου, η κατάλληλη στιγμή δεν θα ερχόταν ποτέ. Θα χώριζαν και ο Άλεξ θα ήταν δικός μου για πάντα. Όμως θα πέθαιναν από τις τύψεις τους μέχρι τότε.

Ο Άλεξ είχε καθίσει στο τραπέζι της κουζίνας να διορθώσει τις εκθέσεις των μαθητών του και εγώ προχώρησα προς το δωμάτιο μου να ξαπλώσω για λίγο μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Καθώς προχωρούσα προς το δωμάτιο μου ένιωσα ξαφνικά τα πόδια μου να αλλάζουν πορεία και να κατευθύνουν το παραδομένο πλέον σε αυτά κορμί μου προς τον ξενώνα. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και εγώ ανάμεσα της να κοιτάζω την Εβελίνα που ξάπλωνε ανάσκελα στο κρεβάτι και διάβαζε ένα βιβλίο. Το δικό μου βιβλίο. Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Το αγαπημένο μου βιβλίο.

Μου είχε πάρει τα 2 πιο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο. Το βιβλίο και τον Άλεξ. Πιο πολύ όμως με πονούσε το δεύτερο. Με σκότωνε. Και μόνο η ιδέα του αποχωρισμού ήταν ικανή να μου τσακίσει την καρδιά. Θα την ράγιζε σε κομμάτια που τα δάχτυλα των χεριών μου δεν θα αρκούσαν για να μετρήσω και όλοι οι επίδεσμοι στον κόσμο δεν θα αρκούσαν για να την συναρμολογήσουν. Άθικτη, όπως πριν. Θεωρούσα την Εβελίνα φίλη, κολλητή, όμως ένα άτομο με το οποίο μοιράστηκα τόσες σημαντικές στιγμές δεν θα μπορούσε να μου το κάνει αυτό. Δεν θα μπορούσε να βρει ποτέ μια δικαιολογία που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ήταν αδικαιολόγητη. Αυτό που έκανε ήταν αδικαιολόγητο. Αυτό που όμως θα έκανα εγώ θα μπορούσε να έχει όλες τις δικαιολογίες του κόσμου. Θα είναι δικαιολογημένο. Θα είμαι δικαιολογημένη. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Και αυτό μου είναι αρκετό.