Φοβήθηκα να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Τα μάτια μου θα ήταν μαύρα από την έλλειψη ύπνου. Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Ούτε καν κουνήθηκα. Είχα μείνει με τα πόδια στο στήθος, να αγκαλιάζω τον εαυτό μου στην άκρη του κρεβατιού μου. Όλο το βράδυ το μυαλό μου ήταν σαν να είχε ένα διακόπτη που κάποιος έκλεισε. Περίμενα πως οι αναμνήσεις μου θα ήταν αυτές που θα με βασάνιζαν όλη νύχτα, όμως στην πραγματικότητα ήταν λες και είχα πάθει αμνησία. Κανένα από τα περίεργα περιστατικά που είχαν συμβεί δεν είχε περάσει από το μυαλό μου όλο το βράδυ. Αυτό ήταν καλό. Μπορούσα να ηρεμήσω. Όμως δεν ήταν έτσι. Ένιωθα χειρότερα. Κενή. Όπως και το μυαλό μου. Φοβήθηκα πως έτσι θα ήταν σε λίγο και η καρδιά μου.

Τρία περιστατικά.
Τρία ανεξήγητα περιστατικά.

Δεν είχα ιδέα τι γινόταν.
Ποιος τα έκανε όλα αυτά.
Γιατί τα έκανε.
Πως τα έκανε.

Γιατί σε εμένα;
Γιατί σε εμένα συγκεκριμένα;

Δεν μένω μόνη μου σε αυτό το σπίτι και όμως ήμουν η μόνη που είχε βιώσει τις τρομακτικές αυτές σκηνές.

Η Βέρα και ο Άλεξ ήταν απόντες όταν και τα τρία περιστατικά συνέβησαν. Και αν όμως δεν ήτ-

Αποκλείεται.
Δεν γίνεται.
Κοίταξα ξανά κάτω στο πάτωμα. Να σιγουρευτώ πως βλέπω καλά. Ότι τα μάτια μου δεν παίζουν κάποιο αρρωστημένο παιχνίδι. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου.
Ήταν ακόμη εκεί.
Ω Θεέ μου.
Δεν μπορεί.
Διστακτικά έπιασα από το πάτωμα το χρυσό δακτυλίδι που βρισκόταν μέσα στο μπάνιο. Δίπλα από την μπανιέρα.
Δακτυλίδι γάμου.
Το δαχτυλίδι της βερας.
Ο Άλεξ και η Βέρα έχουν το ίδιο δαχτυλίδι μόνο που του Άλεξ δεν έχει πάνω το στρογγυλό διαμάντι που έχει αυτό της βερας. Και αυτό ήταν σίγουρα το δαχτυλίδι της Βέρας.
Το θυμάμαι καλά.

"Λοιπόν;" είπα με αγωνία καθώς περίμενα την Βέρα να μου ανακοινώσει το κατά αυτήν "σημαντικότερο γεγονός της ζωής της".
Με κοίταξε προσπαθώντας εμφανώς να κρύψει το χαμόγελο της αλλά όταν αυτό ξεγλίστρισε από μόνο του, τέντωσε μπροστά από το πρόσωπο μου το χέρι της.
Αποκλείεται.
Αυτό το δαχτιλ-
"Παντρεύομαι!" Φώναξε ενθουσιασμένα χωρίς πλέον να προσπαθήσει να κρύψει το χαμόγελο στα χείλη της που όσο και αν προσπαθούσε να το κρύψει δεν θα τα κατάφερνε.
Κράκ.
Κάπως έτσι άκουσα την καρδιά μου να κανεί όταν είδα το δαχτυλίδι.
Παρά τα δάκρυα που ένιωσα να πιέζουν τα μάτια μου για να απελευθερωθούν προσπάθησα μα χαμογελάσω.
"Συγχαρητήρια!" Είπα όσο πιο εύθυμα μπορούσα και την τράβηξα στην αγκαλιά μου.
Κράκ.

Γιατί είναι εδώ το δαχτυλίδι της βερας;
Στο μπάνιο μου;
Εκτός...
Εκτός αν ήταν εδώ προχθές.
Στο περιστατικό με την μπανιέρα.
Το δαχτυλίδι ήταν δίπλα από την μπανιέρα στο σημείο που ήταν το κεφάλι μου και άρα στο σημείο που ήταν το άτομο που προσπαθούσε να με πνίξει.
Η Βέρα...αποκλείεται.
Δεν γίνεται να το έκανε αυτή.
Και αν όμως ήταν αυτή; αν το δακτυλίδι γλίστρησε από το δάκτυλο της εξαιτίας του νερού και έπεσε στο πάτωμα;
Ένας τρόπος υπάρχει να το μάθω.
Έκρυψα το δακτυλίδι μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου και πήγα να βρω την Βέρα.