Ο Δημήτρης τρώει πρωινό και διαβάζει στο τάμπλετ , όταν φουριόζα μπαίνω στην κουζίνα. Έλεγα να τσιμπήσω κάτι πριν την δουλειά αλλά δεν πρόκειται να κάτσω μαζί του στο ίδιο χώρο.

Σηκώνει το βλέμμα του πάνω μου , πίνει λίγο καφέ και περιεργάζεται το τζην και το φούτερ μου και η ματιά του σταματά στο διαφημιστικό καπελάκι της coca-cola.

 Έτσι ακριβώς ήμουν ντυμένη όταν τον πρωτοαντίκρυσα. Όταν δούλευα στο καφέ του πανεπιστημίου. Όταν τον είδα να μπαίνει και φωτίστηκε ο κόσμος όλος απο την ομορφιά του και η καρδούλα μου γέμισε έρωτα. Που μου μίλησε και μου έφυγαν τα κέρματα απο τα χέρια απο την ντροπή μου. Που τραύλιζα και δεν μπορούσα να σηκώσω το βλέμμα μου πάνω του..Πού να το θυμάται βέβαια..

Όταν είχα μια ανέμελη ζωή..

Αλλά όλα θα τα φτιάξω απο την αρχή. Και πρώτον, μίλησα με το παλιό αφεντικό μου και με δέχτηκε να επιστρέψω στην δουλειά. Εγώ δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω ξανά την χρυσή κάρτα που μου έδωσε ο Δημήτρης. Όσο θυμάμαι να με μαλώνει που είχα δισταγμό να ξοδέψω

 " τα χρήματα μας", μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Γι αυτό επέμενε να σταματήσω την δουλειά και με μάλωνε που δεν ξόδευα ασύστολα τα λεφτά του  όπου θέλω, ..ε..βέβαια..είχε τύψεις το γαιδούρι που με κορόιδευε και ήθελε να χρυσώσει το ενοχικό του χάπι με τα λεφτά του. Τέρμα όμως αυτά. 

"Και γιατί είσαι ντυμένη όπως όταν δούλευες στο καφέ?" 

Θυμάται? Θα είχα συγκινηθεί, αλλά δεν με αφήνει το κέρατο που μου έριξε..

Επίσης κάνω τιτάνιες προσπάθειες να μην επεξεργαστώ το ημίγυμνο κορμί του. Τόσα λεφτά έχει, μια μπλούζα δεν έχει να βάλει?

"Καλημέρα λέει ο κόσμος..και είμαι έτσι γιατί προφανώς πάω για δουλειά"

Λέω καθώς κοιτάω με ενδιαφέρον το ταβάνι.

Αυτή κι αν είναι γρήγορη αντίδραση!

Σηκώνεται αστραπιαία πάνω και με πιάνει απο το χέρι πριν καταφέρω να φύγω.

"Αυτό. Ξε.χα.σε.το" 

Μμμ..πόσο γυμνασμένος είναι..μετράω κοιλιακούς..και αυτή η φόρμα του πολύ φαρδιά..έτοιμη να του πέσει είναι..όχι οτι συγκινούμαι ιδιαίτερα ..λίγο τρέμω..

Με κοιτάει σοβαρός και νομίζω οτι έχει θυμώσει! Α δεν σου τα είπαν καλά Δημητράκη..

"Ε δεν σου τα είπαν καλά Δημητράκη..δεν μου είσαι τίποτα..δεν θα μου υποδείξεις εσύ τι θα κάνω, πως θα το κάνω και γενικά...ότι θέλω κάνω!"

Με κοιτά με γουρλωμένα μάτια και μου βγάζει το καπελάκι μου. 

Το καπελάκι ΜΟΥ.

Το τραβάω απο τα χέρια του και δεν μου το δίνει πίσω. Είναι σίγουρα τριάντα χρονών?

"Σου το απαγορεύω ως ο πιθανός πατέρας του παιδιού σου και επίσης τι αηδίες είναι αυτές..θα πας να κουραστείς εκεί..για ποιό λόγο? τι εγωισμοί είναι αυτοί? ξέχασε την δουλειά..για λίγο καιρό αν σε ευχαριστεί μπορείς να πηγαίνεις στη σχολή" μου απαντά με γενναιόψυχο ύφος.

"Εμ..μου επιτρέπεις αλήθεια να πηγαίνω στη σχολή?" η ειρωνία στο πρόσωπο μου είναι ολοκάθαρη και πυροδοτεί τον εκνευρισμό του ακόμη περισσότερο.

"Τι θα πούνε οι εφημερίδες αύριο? οτι ο Σταγίτης βάζει την γυναίκα του να δουλεύει?"

γιατί καλέ με πλησιάζει τόσο πολύ..έτσι ..έτσι ημίγυμνος που είναι?

"Αυτό σε καίει? Αλήθεια?" 

Χαμηλώνει το βλέμμα και ξεφυσά και κάνει ένα βήμα ακόμη πιο κοντά σε μένα. Αυτό είναι δεν μπορεί να έρθει πιο κοντά. Και εγώ κάνω ένα βήμα μακριά του.

"Να διατηρούμε τις αποστάσεις παρακαλώ" του λέω και κατσουφιάζει. Μα τι περίμενε επιτέλους?

"Μαρίνα μην με τρελαίνεις ..δεν θα αφήσω την έγκυο γυναίκα μου να φτιάχνει καφέδες..έγινα κατανοητός?" πάει να με αγγίξει και τραβιέμαι. 

"Κατανοητός..να τα πεις αυτά στην γυναίκα σου τότε..γιατί εγώ κι εσύ δεν έχουμε κάτι μεταξύ μας..μας τελείωσε..και δεν ανέχομαι υποδείξεις για το πως θα βιοπορίζομαι"

Το βλέμμα του γίνεται αυτόματα πονηρό. "Άσε που εσύ είχες σκοπό να διεκδικήσεις την μισή μου περιουσία..τα ξέχασες αυτά που έλεγες Μαρινάκι?"

"Εμ..οτι θέλω θα κάνω!" όντως του το  είπα και αυτό. Αρε Βάνα με τις ιδέες σου..τίποτα δεν θέλω απο αυτόν ούτε καν για εκδίκηση..

Βλάκα και αγύρτη και απαράδεκτε. Οι λέξεις που σκέφτομαι καθρεφτίζονται  ολοκάθαρα στα ματάκια μου. 

Πάει να πει κάτι και κλείνει το στόμα του. Δεν καταλαβαίνω γιατί σκοτείνιασε ξαφνικά. Όλα ήταν επιλογές του.

"Το καπελάκι μου παρακαλώ να φύγω.." του λέω και  απλώνω το χέρι.

"Ανάγκασε με" μου λέει και ο ανεκδιήγητος και με κοιτά  αινιγματικά. 

"Δεν έχω όρεξη για παιχνίδια..το καπελάκι μου να φύγω. ΤΩΡΑ."

"Ρε κοριτσάκι μου.." μου λέει με πιο ζεστή ματιά και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

"Δημήτρη το τηλέφωνο σου χτυπά.." του δείχνω τον πάγκο της κουζίνας..

"Νομίζω οτι γράφει Λυδία"

Γουρλώνει τα μάτια και κάνει μια βιαστική κίνηση προς το πάγκο για να το πιάσει, όταν του τραβάω το καπελάκι και τρέχω έξω απο την κουζίνα. Η φωνή του ακούγεται απο το βάθος.

"Δεν θα σου περάσει!"

Τι μας λες..κι επίσης ..πάλι δεν έτρεξε απο πίσω μου..

και τσακίστηκε όταν του είπα οτι είναι η Λυδία..πρέπει..πρέπει να την αγαπάει πολύ..

Παλιά μου τέχνη κόσκινο..στην αρχή ήμουν λίγο μαγκωμένη αλλά γρήγορα βρήκα τους ρυθμούς μου. Κινούμαι άνετα στο χώρο και ευτυχώς δεν νιώθω καμία αδιαθεσία. Και επίσης μου κάνει καλό η δουλειά. Με βοηθά να μην σκέφτομαι. Τρείς ώρες τώρα που δουλεύω δεν σκέφτηκα τον Δημήτρη. 

Πολύ. 

Ε..δέκα φορές να τον σκέφτηκα. 

Όχι το λεπτό! Μέσα σε ένα μισάωρο..έχω και να υπολογίζω και τα ρέστα..πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη.. 

Επίσης κοιτάω και το κινητό μου συνέχεια. Αυτό πιάνεται οτι σκέφτομαι εκείνον? Απλά θέλω να δω την ώρα..και επίσης με πήρε μια φορά τηλέφωνο και δεν το σήκωσα. Και έχω απορία αν με ξαναπάρει. Που δεν με πήρε. Όχι οτι θα το σήκωνα..τέλος ο Δημήτρης για μένα! 

Τέλος! 

Αυτή ήταν μια πιο αποφασιστική σκέψη.

"Ένα καπουτσίνο μέτριο" ακούω μια βραχνή φωνή και σηκώνω το βλέμμα μου.

Ένας άντρας γύρω στα 35 με κοιτά με ζεστό ύφος. Ένας γοητευτικός άντρας. Με γοητευτικό χαμόγελο. Και πολύ ωραίο κουστούμι..Τον οποίο μόλις συνειδητοποιώ οτι τον γνωρίζω.

Να και κάποιον που έχω να δω απο τον γάμο μου. Ο Παπαιωάννου, ο καθηγητής απο το φυσικό και φίλος του Δημήτρη. Αχ αν δεν ήταν αυτός δεν θα γνώριζα ποτέ τον Δημήτρη. 

"Δουλεύεις ξανά εδώ ?" μου λέει με απορία αλλά κάτι στο βλέμμα του μου δείχνει πως δεν απόρησε και τόσο. Λες ο Δημήτρης να τον έστειλε να με τσεκάρει? Αλλά σιγά μην έμπαινε στον κόπο..τώρα θα είναι στο γραφείο και θα κάνει τηλεφωνικό σεξ με την Λυδία..

"Εμ..ναι κύριε Παπαιωάννου.."

"Αλέξης ..σε παρακαλώ"

Του χαμογελάω και σκύβω στην καφετιέρα να του ετοιμάσω τον καφέ του.

"Ο Δημήτρης δεν νομίζω να συμφωνεί με αυτό..συγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος"

Μου λέει και σκύβει το βλέμμα.

"Να υποθέσω οτι ο Δημήτρης δεν σου είπε οτι χωρίσαμε?"

Αυτό σίγουρα δεν το ήξερε γιατί γούρλωσε τα μάτια.

"Δεν το περίμενες? " του λέω σοβαρά και ξεφυσάει.

"Λυπάμαι Μαρίνα..δεν ξέρω τι να απαντήσω"

Του δίνω τον καφέ και δεν απομακρύνεται. Με περιεργάζεται και δείχνει σαν να σκέφτεται κάτι έντονα. Κοιτά το ρολόι του και περνά τα δάχτυλα του μέσα απο τα μαύρα μαλλιά του.

"Έχω κενό..αν θα ήθελες..θα ήταν χαρά μου να μιλούσαμε..αν μπορείς να κάτσεις λίγο "

Το βλέμμα μου μάλλον σκοτείνιασε γιατί γρήγορα συμπλήρωσε την φράση του.

"όχι για τον Δημήτρη.."

Του χαμογελάω. Μου χαμογελά κι εκείνος.

Βασικά έχω σε λίγο το διάλειμμα μου.

"Εμ..δεν ξέρω..θα μπορούσαμε.."

Τελικά ο Αλέξης είναι πολύ συμπαθητικός. Του αρέσει η γλυπτική και έχει επισκεφτεί διάφορες εκθέσεις ..μου μιλάει και έχω εντυπωσιαστεί ..ξέρει τόσα πολλά..απορώ πως κάνει παρέα με τον απαράδεκτο..ο Δημήτρης μόνο για την επιχείρηση του μιλάει..νομίζω..γιατί δεν έχουμε συζητήσει και ποτέ για τα ενδιαφέροντα του..

"Θα ήθελα μια μέρα να σου δείξω την ιδιωτική συλλογή της μητέρας μου..νομίζω θα ενθουσιαστείς και θα έχεις όλο το χρόνο δικό σου να τα επεξεργαστείς"

"Η μητέρα σου αγαπά την τέχνη?"

"Ναι υπήρξε καθηγήτρια στο αρχαιολογικό, δίδασκε  επί σειρά ετών ιστορία της τέχνης..εμ..δεν ζει .."

Το χαμόγελο του φθίνει και μια θλίψη ζωγραφίζεται στις άκρες των χειλιών του.

Πρέπει να την αγαπούσε πολύ.

Ασυναίσθητα του πιάνω το χέρι και του χαμογελώ.

"Κάτι μου λέει πως είναι περήφανη για σένα..φαίνεσαι..οτι είσαι ..πολύ καλός"

Μου χαμογελάει. Πολύ γοητευτικά.

Δεν νομίζω να φλερτάρουμε? Εγώ σίγουρα δεν φλερτάρω. Και αυτός σίγουρα δεν νομίζω να με φλερτάρει. Άλλωστε είμαι η γυναίκα του φίλου του. Η πρώην γυναίκα του φίλου του.

"Κι εσύ ..φαίνεσαι υπέροχη"

Μου λέει και βάζει το άλλο του χέρι πάνω στα χέρια μας.

"Βρε μαλάκα γι αυτό σε έστειλα εδώ?"

Ακούω μια γνώριμη φωνή απο πίσω μου.