Κεφάλαιο 16

Μανχάταν Ν Υόρκη

Λίγο καιρό πριν...

«Liam στης Ρέιτσελ» Αρπάζω το τηλέφωνο μου από τη τσάντα μου και χωρίς να δω ποιος με καλεί το απενεργοποιώ.

Ευτυχώς που επέμενα και σε κάθε μας έξοδο μας ακολουθεί και ο Liam με το δικό μου αμάξι . Εκείνος μπορεί να έχει μεγάλη ομάδα ασφαλείας αλλά όπως και να έχει σε μια πιθανή απειλή εκείνος που θα προστατευτεί με νύχια και με δόντια από την ομάδα του είναι ο Ρόμπερτ, για αυτό άλλωστε πληρώνονται . Αυτός είναι και ο λόγος που επιμένω να έρχεται και ο Liam μαζί μας γιατί για τον Liamεγώ και μόνο εγώ είμαι προτεραιότητα . Όχι ότι όταν είμαι μόνη μου μπορεί να είμαι στόχος , απλά δίπλα στον Αχιλλέα σίγουρα γίνομαι καθώς και δίπλα στον Ρόμπερτ που μπορεί να μην είναι ένα διάσημος ροκ σταρ με φανατικό κοινό όπως ο πρώτος αλλά είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους και σίγουρα άτομο με πολλούς εχθρούς .

Μα τι βλακείες κάθομαι και σκέφτομαι? Για την ασφάλεια και τους σωματοφύλακες?

Μέσα μου νιώθω διαλυμένη. Αισθάνομαι ένα βάρος επάνω στο στήθος και αντί να καθίσω να αναλύσω τα συναισθήματα μου, να καταλάβω γιατί αισθάνομαι έτσι εγώ σκέφτομαι τους σωματοφύλακες μας και αόρατες απειλές ?

Απόψε δεν έχει κίνηση και θα φτάσουμε στο Brooklyn σε πολύ λίγο χρόνο. Όταν μάθανε η Ρέιτσελ και ο Κίθ ότι θα γίνουνε γονείς αγοράσανε αυτό το σπίτι γιατί πληρούσε όλα τα στάνταρ τους . Είναι σε μια σχετικά ήσυχη γειτονιά κοντά σε πάρκο και σχολεία .Το σπίτι είναι μια όμορφη μεζονέτα με μια μεγάλη αυλή στο πίσω μέρος του σπιτιού. Μας περιέγραψαν ότι φαντάζονται τους εαυτούς τους να κάνουν μπάρμπεκιου με τους φίλους τους τις Κυριακές και τα παιδιά τους και τα παιδιά των φίλων τους να τρέχουν και να παίζουν χαρούμενα γύρω τους .

Κατεβαίνω από το αμάξι και χτυπάω το κουδούνι και περιμένω. Τα φώτα είναι όλα κλειστά μάλλον έχει ξαπλώσει και θα την ενοχλήσω σκέφτομαι. Κάνω να φύγω αλλά βλέπω ένα φως να ανάβει και σε λίγο ακούω το κλειδί να ξεκλειδώνει την πόρτα. Η Ρέιτσελ ανοίγει την εξώπορτα και με κοιτά. Στιγμές περνάνε και εκείνη δεν έχει σταματήσει να με κοιτά έντονα. Δεν λέει κουβέντα απλά έχει καρφώσει τα καστανά της μάτια επάνω μου. Ξαφνικά παραμερίζει και μου κάνει χώρο να περάσω μέσα. Προχωρά και την ακολουθώ. Δεν έχει κοιτάξει στιγμή πίσω της να δει τις κινήσεις μου. Είναι σίγουρη ότι την ακολουθώ. Κατευθυνόμαστε στην κουζίνα. Την βλέπω να έχει πάρει στα χέρια της τον βραστήρα, ανοίγει την βρύση και βάζει νερό και μετα ανάβει την κουζίνα για να το ζεστάνει. Από το ντουλάπι βγάζει δυο κούπες και το κουτί με το τσάι. Έχει ακόμη γυρισμένη την πλάτη στης σε εμένα δεν μου έχει απευθύνει τον λόγο δεν μου χαρίζει ούτε βλέμμα. Δεν ξέρω γιατί αντιδρά έτσι.

Εγώ όλη αυτήν την ώρα στέκομαι στην μέση της κουζίνας της με το λερωμένο Chanel φόρεμα μου που ώρες τώρα αισθάνομαι ότι με κοροϊδεύει. Τι δουλειά έχεις μαζί του με ρωτάει? Δεν έβαλες μυαλό την πρώτη φορά που έσπασες τα μούτρα σου? Είναι άλλης κλάσης άνθρωποι αυτοί πότε θα το καταλάβεις? Έβαλες ένα φόρεμα διάσημου οίκου και νόμισες ότι τους έφτασες? Τα ρούχα δεν κάνουν τον παπά Αλεξάνδρα. Θα πάθεις ότι έπαθες και με τον Logan.

Η Ρέιτσελ σερβίρει το τσάι και κατευθύνεται κρατώντας στο κάθε χέρι της από ένα φλιτζάνι στο τραπέζι της κουζίνας. «Κάθισε » με διατάζει «Για σένα» μου δείχνει το ένα φλιτζάνι «Ευχαριστώ » ψελλίζω και κάθομαι.

Για αρκετές ακόμα στιγμές δεν μιλά καμιά μας . Εξακολουθεί να με κοιτά έντονα. «Καλώς » μου λέει και συνεχίζει «Θα ξεκινήσω εγώ λοιπόν. Ξέρεις Άλεξ όταν σε πρωτογνώρισα και για αρκετό καιρό , περίπου για ένα χρόνο δεν σε συμπαθούσα. Για την ακρίβεια σε αντιπαθούσα. »

Σηκώνω με απορία τα μάτια μου επάνω της.

«Απορείς? Δεν θα έπρεπε. Δεν μιλούσες δεν χαμογελούσες και ήσουν μόνιμα χαμένη μέσα σε ένα βιβλίο. Δεν ενδιαφερόσουν για τίποτα και είχες μια μόνιμη μελαγχολία στο βλέμμα σου. Για τον Θεό είμασταν εμείς 18 και εσύ 17 και μόλις είχαμε κάνει κομμάτι του ονείρου μας πραγματικότητα, σπουδάζαμε στα πανεπιστήμια που θέλαμε. Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν να μπει κανείς στα πανεπιστήμια που εμείς καταφέραμε να σπουδάσουμε? Τι ρωτάω ξέρεις. Αντί λοιπόν να είσαι ευτυχισμένη, είχες μια μόνιμη μαυρίλα. Μόλις σε έβλεπα μου χαλούσες την διάθεση. Γκρίνιαζα στον Αχιλλέα που επέμενε να σε 'κουβαλάει' στην παρέα μας . Αχ αυτόν τον πρώτο χρόνο εξ' αιτίας σου ήθελα να αλλάξω παρέα. Το μόνο που με κρατούσε ήταν ο έρωτας μου για τον Κίθ»

«Τι άλλαξε?» Την ρωτάω σαν χαμένη. Ποτέ δεν είχα καταλάβει ότι δεν με συμπαθούσε. Αλλά εκείνη την εποχή λογικό να μην το καταλαβαίνω τόσο χαμένη που ήμουν...

«Εσύ , εσύ άλλαξες . Μετα τον πρώτο χρόνο άρχισες δειλά δειλά να ανοίγεσαι , και να μου δείχνεις ποια είσαι. Ένας πανέξυπνος πανέμορφος άνθρωπος, όμορφος στην ψυχή πρώτα και μετά στην όψη. Μου έδειξες πως στην ψυχή σου έχεις μόνο αγάπη και πως για τους φίλους σου δίνεις τα πάντα. Μου έδειξες πως είσαι ένας άνθρωπος με στόχους και όνειρα που δουλεύει πολύ και ακατάπαυστα για να πετύχει. Βάζεις στόχους και δεν το βάζεις κάτω γυρίζεις τον κόσμο ανάποδα και τους πετυχαίνεις. Ποτέ στα τόσα χρόνια φιλίας μας δεν σε ρώτησα τι σου είχε συμβεί, γιατί ξέρω πως είχες τον Αχιλλέα και πως πάντα του μιλούσες, τα έβγαζες από μέσα σου.»

Παίρνει μία βαθιά ανάσα και συνεχίζει «Ξέρεις τι είδα σήμερα την ώρα που άνοιξα την πόρτα Αλεξ? Έπεσα πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνο το 17χρονο κορίτσι . Με μετέφερες 8 χρόνια πίσω και αυτό με τρομοκράτησε. Δεν είσαι εσύ αυτήν η κοπέλα. Αυτή η κοπέλα έχει μείνει πίσω. Ούτε σήμερα δεν θα σε ρωτήσω κάτι, όχι γιατί δεν θέλω να μάθω αλλά γιατί θα σου δώσω χρόνο να το κάνεις μόνη σου όταν θα είσαι έτοιμη. Θα σου πω όμως ένα πράγμα γλυκιά μου. Ότι κι αν ήταν αυτό που σε έφερε σε αυτήν την κατάσταση πολέμησε το.»

Από τα μάτια μου τρέχουν εδώ και ώρα δάκρια. Δεν είχα καταλάβει ότι όλα αυτά τα χρόνια η Ρέιτσελ είχε καταλάβει πως τότε κάτι μου είχε συμβεί. Τα δάκρια σιγά σιγά αντικαθίστανται από λυγμούς τόσο έντονους που τραντάζουν το κορμί μου. Η Ρέιτσελ με έχει πάρει αγκαλιά και με κουνάει μπρός πίσω παρηγορώντας με. Δεν ξέρω γιατί κλαίω για το τότε, για τον Logan για το τώρα? Δεν ξέρω.

Αρκετή ώρα μετά το ξέσπασμα μου ,χαλαρώνω σταματάω να κλαίω.

«Έλα πάμε επάνω να σου ετοιμάσω τον ξενώνα. Θα σου δώσω κάτι δικό μου να φορέσεις » Φτάνουμε στον επάνω όροφο και μπαίνω στο μπάνιο να αλλάξω ενώ η Ρέιτσελ ετοιμάζει τον ξενώνα. Όταν μπαίνω μέσα φορώντας τις πιζάμες της την βρίσκω καθισμένη σε μία πολυθρόνα να χαϊδεύει την κοιλίτσα της .

«Πως είσαι?» Ρωτάω

«Μια χαρά το ξέρεις αυτό πριν λίγες ώρες είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο και στο είχα πει. Πριν λίγες ώρες ήσουν χαρούμενη»

«Το ξέρω...»

Κάθομαι στο κρεβάτι οκλαδών και παίρνω μια μεγάλη ανάσα. Σήμερα θα της εξηγήσω. Θα το έκανα και ποιο νωρίς εάν είχα καταλάβει πως φαινόμουν τότε τόσο χάλια και πως εκείνη περίμενε υπομονετικά τόσα χρόνια να την εμπιστευτώ. Δεν ήταν θέμα εμπιστοσύνης για μένα , φυσικά και την εμπιστευόμουν χρόνια τώρα...

«Ξέρεις Ρέιτσελ δεν είναι ότι δεν σε εμπιστεύομαι, απλά δεν είχα καταλάβει πόσο φαινόταν στους γύρω μου ότι κάτι μου συνέβαινε. Θέλω να σου πω τι είχε συμβεί τότε»

«Εάν δεν αισθάνεσαι έτοιμη , μην το κάνεις.»

«Ρέιτσελ έχουν περάσει χρόνια.»

Ξεκινάω λοιπόν να της εξηγώ « Όταν ήρθε ο φάκελος και τον άνοιξα παίρνοντας στα χέρια μου την επιστολή που με ενημέρωνε ότι είχα γίνει δεκτή στο Yale τρελάθηκα από την χαρά μου. Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου για μένα. Ξετρελάθηκα οι κόποι μου ανταμειβόταν και μάλιστα μου δίνανε πλήρη υποτροφία. Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι για μια κοπέλα από την Ελλάδα να γίνει δεκτή και μάλιστα με τέτοια εύσημα σε ένα πανεπιστήμιο όπως αυτό.» Μου νεύει θετικά, ενώ δεν έχει πάψει να χαϊδεύει την κοιλίτσα της .

«Οι γονείς μου τρελάθηκαν γενικά. Δεν ήξεραν ότι είχα κάνει αίτηση και όταν το έμαθαν ,ας πούμε ότι δεν χάρηκαν καθόλου. Κατάγομαι από ένα πανέμορφο και σχεδόν αυτόνομο νησί της Ελλάδας που έχει πολύ καλά πανεπιστήμια. Σε όλη την χώρα έχει καλά πανεπιστήμια, αλλά το νησί μου είναι πλούσιο και αυτόνομο και οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων έχουν κάνει αξιόλογη δουλεία , έτσι ώστε να μην χρειάζεται τα παιδιά να φύγουν από την Κρήτη και να σπουδάσουν αλλού. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν ήθελα να φοιτήσω εκεί, να διοριστώ στο δημόσιο σε κάποια θεσούλα που θα μου εξασφάλιζαν, να παντρευτώ μετά ένα καλό παιδί και να κάνω και μερικά παιδιά μαζί του...Θέλω να πω ότι φυσικά και ήθελα να κάνω μια μέρα οικογένεια, φυσικά και δεν σκεφτόμουνα να μείνω μόνιμα Αμερική. Ξέρεις ότι δεν είμαι κατά του γάμου ή της οικογένειας. Απλά ήθελα να σπουδάσω εδώ στο πανεπιστήμιο των ονείρων μου και μετα να οργάνωνα την ζωή μου εκεί που θα ήταν το καλύτερο για μένα. Οι γονείς μου γίνανε έξαλλοι, ποτέ δεν με συγχώρησαν που έφυγα και έχω να μιλήσω μαζί τους χρόνια.»

Αχ μια ανάσα ακόμα και συνεχίζω «Με τους γονείς του Αχιλλέα μιλάω και εκείνοι ήταν που με βοήθησαν γιατί ναι μεν είχα πλήρη υποτροφία αλλά όταν ήρθαν Αμερική να 'τακτοποιήσουν ' τον γιό τους κάνανε τις απαραίτητες ενέργειες για να γραφτώ και να 'τακτοποιηθώ 'και εγώ στο δικό μου πανεπιστήμιο . Μέχρι χρήματα μου δώσανε για τον πρώτο καιρό μέχρι να γίνω 18 δηλαδή και να πάρω φοιτητικό δάνειο»

«Και πως ταξίδεψες , ήσουν ανήλικη. Πως έβγαλες διαβατήριο? Ποιος ήταν κηδεμόνας σου?»

«Αχ γι΄ αυτό σου λέω έγιναν πολλά. Δεν υπέγραφαν για να βγάλω διαβατήριο για να ταξιδέψω ,δεν έκαναν ενέργειες για να βγάλω φοιτητική βίζα και με αυτόν τον τρόπο νόμιζαν ότι θα με κρατούσαν πίσω και θα μου πέρναγε...»

«Εντάξει με όλα αυτά ακόμα δεν κατάλαβα πως τους κατάφερες »

«Δεν τους κατάφερα, έκανα κάτι για το οποίο δεν είμαι περήφανη... Ντρέπομαι ακόμα για την συμπεριφορά μου αλλά ειλικρινά σου λέω δεν έβλεπα άλλη λύση.»

Με κοιτά και περιμένει με κομμένη την ανάσα να συνεχίσω την διήγηση μου

«Τους έκανα αγωγή ζητώντας από το κράτος να δώσει την επιμέλεια μου αλλού με την δικαιολογία ότι δεν λειτουργούσαν με γνώμονα το όφελος μου, αλλά λειτουργούσαν καθαρά εγωιστικά...»

«Σοβαρά? Και πως αντέδρασαν»

«Άσχημα, κάποια στιγμή θα σου πω κι' άλλες λεπτομέρειες απλά απόψε δεν θέλω να θυμηθώ άλλες άσχημες καταστάσεις...» Πραγματικά με πονάει η ιστορία. Έκανα χρόνια να ξεπεράσω τα γεγονότα εκείνης της εποχής ,αν και υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι ακόμα δεν τα έχω ξεπεράσει...

«Και σήμερα? Τι έγινε απόψε?» Με ρωτά δειλά «Εάν θες μου λες. Το ξέρω πως πριν σου είπα ότι δεν θα ρωτήσω, αλλά πίστεψε με ρωτάω μόνο από αγάπη»

«Αχ έκανα το ίδιο λάθος . Ξεκίνησα κάτι με κάποιον που δεν θα έπρεπε. Δεν είναι για τα δόντια μου. Θα την πατήσω χειρότερα αυτή την φορά, γιατί αυτός είναι πολύ ποιο επικίνδυνος από τον προηγούμενο.»

«ΧΧΜμμμ» ρουθουνίζει «Και βέβαια δεν ήταν για την γνάθο σου ο Logan. Η δική σου γνάθος βλέπεις είναι γεννημένη για χαβιάρι, μπρικ ,φράουλες με σαντιγί , σαμπάνια και ο Logan ήταν απλά μια άθλια γατοτροφη...»

«Ρέιτσελ» την αποπαίρνω «Γιατί αυτήν η αντίδραση, τον Logan τον συμπαθούσες» Της υπενθυμίζω γιατί φαίνεται πως το έχει ξεχάσει

«Τον συμπαθούσα όσο έβλεπα ότι κάνει την φίλη μου ευτυχισμένη... Δυσκολεύομαι να τον συμπαθήσω τώρα που ξέρω ποσό σε πλήγωσε. »

«Ξέρεις βρέθηκα μαζί του πριν λίγες μέρες» της δηλώνω δειλά

Με στραβοκοιτάει «Και?» ρωτά κοφτά

«Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα. Το πιστεύεις? Δεν είχα μάτια για άλλον για χρόνια και μέσα σε μια στιγμή απομυθοποιήθηκε στα μάτια μου και από τότε τίποτα. Τον αγαπώ και τον εκτιμώ σαν άνθρωπο, αλλά ως εκεί. Μην με παρεξηγήσεις θέλω να είναι ευτυχισμένος , απλά δεν θέλω να είναι μαζί μου ευτυχισμένος» Δηλώνω τελεσίδικα και αμετάκλητα.

«Με καμία δεν θα είναι ευτυχισμένος. Ίσως και να μπορούσε να ευτυχίσει μαζί σου, αλλά όσο επιτρέπει στους γονείς του, ακόμα ακόμα και σε αυτόν τον ξεκούτη τον παππού του να ανακατεύεται στην ζωή του, θα είναι μια ζωή δυστυχισμένος»

«Γιατί δεν το είχα καταλάβει από πριν?» Την ρωτάω

«Δεν ξέρω. Είμασταν πιο μικροί όλοι. Δεν ψάχναμε τόσο συμπεριφορές και αντιδράσεις . Είμασταν φοιτητές και μετά τρέχαμε να σταθούμε στα πόδια μας επαγγελματικά . Ίσως όλα αυτά να μην μας άφηναν να δούμε τα πράγματα καθαρά. Και μετά...»

«Μετά ήρθε η επαγγελματική καταξίωση και αρχίσαμε να χαλαρώνουμε και είδα γύρω μου ε? σταμάτησα να ανέχομαι την συμπεριφορά τους?» Την ρωτάω και η φίλη μου, μου γνέφει θετικά με το κεφάλι της «Ξέρεις εκείνους από ένα σημείο και μετά τους είχα γραμμένους και ας με ανάγκαζαν να ζούμε κάτω από την ίδια στέγη. Ο Logan είναι εκείνος που με απογοήτευσε και με πλήγωσε.»

«Κοίτα να ηρεμίσεις . Να κοιμηθείς και να ξεκουραστείς . Είμαι σίγουρη πως αύριο θα τα σκεφτείς ποιο ώριμα τα πράγματα και θα βρεις την λύση» με καθησυχάζει άλλα δεν ξέρει τι κάνω τις τελευταίες σαράντα μέρες.

Πριν κλείσει την πόρτα γυρίζει και μου λέει με στόμφο «Θα σου πω και κάτι τελευταίο μπορεί ο Loganνα είχε χρήματα γιατί στην αρχή αυτήν ήταν η μόνη διαφορά σας, σπουδάζατε στο Yale και οι δυο και από μορφωτικό υπόβαθρο ήσασταν ίσιοι, όμως εσύ δούλεψες σκληρά και σήμερα η περιουσία σου ξεπερνά την δική του και μην ξεχνάς ότι τα χρήματα σου είναι δικά σου. Τα δικά του είναι της οικογένειας του...Καληνύχτα »

«Καληνύχτα » Αυτό είναι αλήθεια. Η προσωπική μου περιουσία ξεπερνά κατά πολύ αυτήν της οικογένειας του. Εάν προσθέσω δε και την περιουσία που έχουμε αποκτήσει από κοινού με τον Αχιλλέα τότε δεν υπάρχει καν σημείο σύγκρισης.