Βερολίνο 1936

Αν δεν ήσουν Εβραίος ή δεν είχες διαφορετικά πολιτικά πιστεύω, η ζωή κάποτε στην Γερμανία του Τρίτου Ράιχ, θα μπορούσε να θεωρηθεί και ευχάριστη για μερικούς. Για τον Φίλιμπερτ, η προσφορά να ενταχθεί στην Νεολαία του Χίτλερ, να φορά και εκείνος μία στολή από εκεί που δεν είχε τίποτε το αξιόλογο στην κατοχή του, θα μπορούσε να κριθεί και δελεαστική. Η διαφορά στην δική του όμως περίπτωση, ήταν η επαφή που είχε με το εβραϊκό ορφανοτροφείο και με την κυρία Ελένη. Ακόμη και αν ακούγεται ασήμαντο, οι σχέσεις με ανθρώπους διαφορετικούς από εσένα σου ανοίγουν τους ορίζοντες του μυαλού και καταπολεμούν τον ρατσισμό. Όχι πάντοτε, όμως ένα σποράκι μικρό αμφιβολίας για τους Ναζί, του είχε φυτευτεί. Από την άλλη, παρακολουθούσε τον Κάσπαρ, ο οποίος φαινόταν πιο επιρρεπής. Έδειχνε να θαυμάζει την εξουσία ή τελοσπάντων να φοβάται να διαχωρίσει τη θέση του από εκείνη. Το γεγονός πως καρτερούσαν τις νέες τους οικογένειες, τους είχε οδηγήσει σε έναν άστατο ύπνο. Ο Φίλιμπερτ φοβόταν πως δεν θα ξανάβλεπε τον Γιάεν. Πως η μετακόμισή του με την νέα του οικογένεια θα τον απομάκρυνε. Και η βιολογική του; Ήταν μέλη του Κόμματος από παλιά. Ο Βόλκερ είχε υποσχεθεί πως θα τον πήγαινε μία μέρα στο σπίτι όπου έμεναν κάποτε.

«Τι σκέφτεσαι;» τον ρώτησε μέσα στη νύχτα ο Κάσπαρ.

«Σκέφτομαι αν ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μας ή όχι»

«Αν αναφέρεσαι στην συμμετοχή μας στην Νεολαία του Χίτλερ, να σου θυμίσω πως στην ουσία είναι υποχρεωτική από φέτος» απάντησε ο Κάσπαρ «Μπορεί να μην σε συλλαμβάνουν, ωστόσο υπάρχουν επιπτώσεις. Σκέψου και το θετικό ωστόσο. Δεν θα είσαι πλέον ο ορφανός. Θα είσαι ίσος ανάμεσα στους συντρόφους σου, θα φοράς ωραίες στολές, θα αποδείξεις την αξία σου στις ασκήσεις και όλοι θα σε θεωρούν σημαντικό. Εδώ μέσα είμαστε ασήμαντοι»

«Το ερώτημα είναι για ποιον θέλω να είμαι σημαντικός. Τελοσπάντων, αύριο μας περιμένει μία μεγάλη μέρα»

Το αύριο, έκρυβε πράγματι στα σπλάχνα του έναν δρόμο διαφορετικό. Οι οικογένειες που δέχτηκαν να υιοθετήσουν τα δεκατετράχρονα αγόρια, έμοιαζαν καθωσπρέπει, με τους γονείς να είναι περιποιημένοι και καλοντυμένοι. Φυσικά, προτού δοθούν για υιοθεσία, το ίδρυμα ήδη γνώριζε πως θα πήγαιναν σε χέρια φιλικά προς το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Η κυρία Ελένη και η Γκρέτα, μία ευγενέστατη δασκάλα, βρίσκονταν εκεί για να τους αποχαιρετήσουν. Ο Φίλιμπερτ είχε μαζί του μία μικρή, ξεφτισμένη αποσκευή με τα απολύτως απαραίτητα. Οι Κράους και οι Βέμπερ, τους χαιρέτησαν με ιδιαίτερη θέρμη. Εντυπωσιασμένοι από την ομορφιά τους και ειδικά εκείνη του Κάσπαρ, ξεκίνησαν έναν διάλογο γνωριμίας. Είχαν ενημερωθεί για την ημέρα που βρέθηκαν τα αγοράκια, έξω ακριβώς από την πόρτα του κτηρίου καθώς και για την ιδιαίτερη σχέση που είχαν μεταξύ τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα καθησύχασαν, λέγοντάς τους πως ήταν χρόνια φίλοι και έμεναν κοντά, επομένως δεν θα χρειαζόταν να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο.

Ο Φίλιμπερτ ήταν σιωπηλός σε αντίθεση με τον Κάσπαρ που προσπαθούσε να ανοίξει κουβέντα με την πρώτη ευκαιρία. Όταν όλα τα χαρτιά ήταν πλέον έτοιμα, τα αγόρια αποχώρησαν, έχοντας ωστόσο τρέξει πρώτα στην αγκαλιά της Ελένης και της Γκρέτα. Τα υπόλοιπα ορφανά τους χαιρέτησαν πρόσχαρα. Εξάλλου ήταν δύο παιδιά που ουδέποτε είχαν δημιουργήσει πρόβλημα. Βγαίνοντας, ο Φιλ κατηύθυνε το βλέμμα του στο παράθυρο του φίλου του, μονάχα που κανείς δεν φαινόταν εκεί.

«Εβραίοι» ψιθύρισε χαιρέκακα η Άνκε, η νέα του θετή μητέρα, μονάχα που εκείνος παρέμεινε σιωπηλός.

Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα, τον καρτερούσε ένας καταιγισμός αλλαγών. Νέο σχολείο, νέοι φίλοι, νέες εμπειρίες, σε σημείο που θα προτιμούσε πράγματι να συμμετέχει στην Χιτλερική Νεολαία, παρά να βρίσκεται στο αποστειρωμένο περιβάλλον του νέου του σπιτιού, με το πορτραίτο του Χίτλερ κρεμασμένο ακριβώς απέναντι από το κρεββάτι του. Την ημέρα, επέλεγε να μην το κοιτάζει, μα κατά την διάρκεια της νύχτας, το τρελαμένο βλέμμα του φύρερ, υιοθετούσε μία αλλόκοσμη όψη, σαν έπεφταν επάνω του οι σκιές από τα τσιμπλιασμένα φώτα του δρόμου. Η θετή του οικογένεια, καθώς σύντομα αντιλήφθηκε, επιθυμούσε έναν φανατικό εθνικοσοσιαλιστή στρατιώτη. Αν προηγουμένως αμφέβαλε για την εγγραφή του στην Νεολαία του Χίτλερ, οι Κράους δεν το διαπραγματεύτηκαν ούτε δευτερόλεπτο. Δεν θα του επέτρεπαν να τους στιγματίσει κοινωνικά, οδηγώντας τους στην απομόνωση. Η συνάντηση με τον Βόλκερ και η παραλαβή της στολής του φάνταζε μονόδρομος.

«Δες τις συμπαγείς φάλαγγες των νέων με τις σημαίες τους να ανεμίζουν, το σταθερό τους βλέμμα, το τραγούδι τους, την περηφάνεια τους. Όλοι θα σας θαυμάζουν» του είχε πει ο Βόλκερ εκείνο το απόγευμα, την στιγμή που παραλάμβανε τη στολή του. Δίπλα του ο Κάσπαρ έμοιαζε να απολαμβάνει την νέα του ζωή. Είχε σπίτι, μία αξιοσέβαστη οικογένεια, καθαρά ρούχα, νέο σχολείο. Δεν ήταν πλέον ένα ασήμαντο ορφανό αγόρι και ποτέ του δεν ανέφερε σε όσους δεν το γνώριζαν, από πού είχε ξεκινήσει. Για την ακρίβεια, είχε βάλει και τον Φίλιμπερτ να του το υποσχεθεί, πως οι δυο τους δεν θα έλεγαν σε κανέναν την αλήθεια για το παρελθόν τους.

Το σχολείο τους το καινούργιο έμοιαζε κάποτε με πονοκέφαλο. Ο Φίλιμπερτ πήγαινε στην ίδια τάξη με τον κολλητό του. Οι γνώσεις τους ήταν σε καλό επίπεδο, μα αν υπήρχε ένα μάθημα που απεχθάνονταν, αυτό αφορούσε ένα είδος φυλετικής βιολογίας με έμφαση στην υπεροχή των Αρείων σε σχέση με τις υπόλοιπες, κατώτερες φυλές. Ο εξευτελισμός των λιγοστών Εβραίων συμμαθητών τους, ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο ενώ σαν να μην έφτανε αυτό, το σχολείο τους εκείνη τη βδομάδα, θα φιλοξενούσε μία έκθεση προπαγανδιστική, η οποία παρουσίαζε τον μπολσεβικισμό σαν έναν ερυθρό δαίμονα, που αγκάλιαζε απειλητικά τον πλανήτη. Το μάθημα εκείνη την ημέρα, κυλούσε ανιαρά και ο Φίλιμπερτ σκεφτόταν την συνάντηση με τον Βόλκερ, όταν ο καθηγητής σήκωσε στον πίνακα τον Φριτς, έναν Γερμανοεβραίο μαθητή. Φυσικά, όπως άπαντες είχαν καταλάβει, ο εκπαιδευτικός ρόλος είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, καθώς μία λάθος λέξη μπορούσε να οδηγήσει ανά πάσα στιγμή στη σύλληψη. Ο καθηγητής, είχε ξεκινήσει την αντιπαραβολή της Αρείας φυλής με την εβραϊκή. Οι μαθητές είχαν ξεσπάσει σε γέλια, όταν ο Φίλιμπερτ σκούντησε τον Κάσπαρ.

«Μα, τι γελοιότητες είναι αυτές;»

Ο φίλος του για κάποιον λόγο φάνηκε φοβισμένος.

«Είναι γελοίο, όμως τι μπορούμε να κάνουμε; Θα βρούμε τον μπελά μας» έσκουξε ο Κάσπαρ όταν με γουρλωμένα μάτια, είδε τον Φιλ να σηκώνεται και να στέκεται δίπλα στον Φριτς. Ταυτόχρονα, σάρωσε την αίθουσα με τα μάτια, σταματώντας σε έναν τραμπούκο συμμαθητή του.

«Κύριε, με συγχωρείτε για την διακοπή, ωστόσο θα ήθελα να προσθέσω ορισμένα σχόλια πάνω στην σημερινή διδασκαλία. Ο νεαρός στο βάθος, διέπεται από χαρακτηριστικά, τα οποία σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έχει υπάρξει πράγματι στάδιο εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, τουλάχιστον στην δική του περίπτωση. Κοντός, με σκούρα χαρακτηριστικά, έντονη μύτη...ε, δεν το αποκαλείτε και αριοσύνη αυτό. Δεν τον φωνάζετε να του ρίξουμε μία ματιά;» ξαφνικά όλα τα μάτια εγκατέλειψαν τον Φριτς και στράφηκαν επάνω στον τραμπούκο. Ένα κύμα γέλιου άρχισε σταδιακά να διαχέεται και ο καθηγητής πάλεψε να επιβάλει την τάξη.

«Ευχαριστώ» του ψιθύρισε ο Φριτς ντροπαλά.

«Μην το σκέφτεσαι» του απάντησε ο Φίλιμπερτ, βέβαιος πως ούτε ο τραμπούκος θα μπορούσε να του εναντιωθεί, μιας και όλοι του οι συμμαθητές εξακολουθούσαν να γελούν με τον σχολιασμό του, οδηγώντας τον σχολιαζόμενο να αμφισβητήσει ακόμη και τις ίδιες του τις ρίζες.

«Αυτό ήταν πραγματική έμπνευση» τον πείραξε ο Κάσπαρ και ο Φίλιμπερτ του χάιδεψε τα μαλλιά.

«Ορισμένες φορές αδυνατώ να καταλάβω γιατί φοβάσαι τόσο. Δεν χρειάζεται πάντοτε να πηγαίνουμε ενάντια στο καθεστώς. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι»

Φυσικά, το απόγευμα και όντας ευχαριστημένος που θα το περνούσε μακριά από την θετή του οικογένεια, εξήγησε το περιστατικό στον Βόλκερ ο οποίος φάνηκε να συμμερίζεται την έξυπνη κίνησή του, όχι απέναντι στην προστασία του Εβραίου, αλλά απέναντι στην πιθανή εβραϊκή προέλευση του συμμαθητή που εκτέθηκε. Όπως και να είχε, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και ο Φριτς είχε αφεθεί στην ησυχία του. Τα απογεύματα, τα περνούσε κάνοντας δραστηριότητες μαζί με την ομάδα του στην Χιτλερική Νεολαία, ενώ άπαντες είχαν αντιληφθεί πως ήταν κατά κάποιον τρόπο ο ευνοούμενος του Βόλκερ. Ο Φίλιμπερτ ήταν πολύ καλός στη γυμναστική και σε οποιαδήποτε άσκηση απαιτούσε ευελιξία. Μοναδικό του μειονέκτημα, ήταν η αντιπαράθεσή του με το υγρό στοιχείο. Η συγκεκριμένη οργάνωση ωστόσο, καθώς φαινόταν δεν συγχωρούσε τις αδυναμίες. Σύντομα ο Φίλιμπερτ βρέθηκε αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερό του φόβο. Έπρεπε να βουτήξει σε μία πισίνα και μάλιστα από σχετικά μεγάλο υψόμετρο.Στην θέα και μόνο του νερού, η κρίση πανικού του χτυπούσε την πόρτα.

Έβλεπε τους υπόλοιπους συντρόφους του να πηδάνε σαν να ήταν το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, ενώ για εκείνον η πισίνα έμοιαζε με έναν χαώδη Καιάδα, έτοιμο να τον καταπιεί. Ο Κάσπαρ στεκόταν ακριβώς δίπλα του, προσπαθώντας να τον εμψυχώσει.

«Είναι η δοκιμασία του θάρρους που θα περάσεις. Σε όλα τα άλλα είσαι άψογος. Μπορείς να το κάνεις, αλλά ακόμη και αν δεν τα καταφέρεις, εγώ θα σταθώ δίπλα σου»

Ο Φίλιμπερτ σχεδόν δεν τον άκουγε. Εξάλλου, τα αφτιά του βούιζαν σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν του προκαλούσαν ναυτία. Παραδόξως, έφερε στο μυαλό του τον Γιάεν και όλες τις φορές που του τόνιζε πως τα μπορούσε όλα. Δίχως να το σκεφτεί και καθώς οι φωνές γύρω του ολοένα και πλήθαιναν, έδωσε ώθηση στα πόδια του και πήδηξε μέσα στο νερό, το οποίο ξεκίνησε να τον ρουφά. Ο Κάσπαρ με αγωνία καρτερούσε να τον δει να βγαίνει στην επιφάνεια, έτοιμος να πηδήξει να τον βγάλει από εκεί μέσα. Το υγρό στοιχείο ωστόσο, συνέχισε να τον καταπίνει, ώσπου μέσα στον πανικό του για επιβίωση, ξεκίνησε να χτυπά μανιασμένα χέρια και πόδια. Τα πνευμόνια του ρούφηξαν λαίμαργα το οξυγόνο και τα νύχια του σχεδόν μπήχτηκαν με μανία στο χώμα, μόλις κατόρθωσε να βγει. Ζητωκραυγές ακούστηκαν από τους συντρόφους της Χιτλερικής Νεολαίας. Είχε γίνει και επίσημα μέλος τους. Τα αγόρια έτρεξαν και τον αγκάλιασαν. Είχε ξεπεράσει τον υπέρτατο φόβο του. Τρέμοντας ακόμη, σκούπισε τα νερά και στράφηκε στον αρχηγό του.

«Θα μπορούσα να λείψω μονάχα γι' αυτό το απόγευμα;» τον ρώτησε.

«Κανένα πρόβλημα, ωστόσο αύριο, μετά το σχολείο, θα έχουμε ασκήσεις και σε θέλω παρών» του χαμογέλασε.

«Πού πηγαίνεις;» ρώτησε ο Κάσπαρ.

«Στον Γιάεν και μετά στην Ελένη»

«Εντάξει. Θα τα πούμε ίσως αργότερα. Να προσέχεις»

Ο Φίλιμπερτ θα επέστρεφε σε εκείνους τους ανθρώπους που θεωρούσε οικογένεια. Γιατί οι θετοί του γονείς ενδιαφέρονταν μονάχα για την εικόνα τους στον κόσμο. Ο Φίλιμπερτ δεν ήταν για εκείνους ένα αγόρι που είχε ανάγκη από αγάπη, αλλά από εκπαίδευση. Έτσι, όταν βρέθηκε να σκαρφαλώνει με προσοχή στο δωμάτιο του Γιάεν, ανακουφίστηκε όταν τον βρήκε ξαπλωμένο στο μονό του κρεβάτι. Ο φίλος του, κοίταξε τα ρούχα του Φιλ, για την ακρίβεια τη στολή του. Χαμογέλασε θλιμμένα.

«Ίσως θα ήταν καλύτερα και για τους δυο, να μην έρχεσαι εδώ. Μπορεί να βρούμε μπελά και ειδικά εσύ» ψέλλισε.

Ο Φιλ τον κοίταξε.

«Μονάχα αν μου πεις πως δεν θέλεις να με ξαναδείς, τότε υπόσχομαι να μην ξανάρθω»

«Θα έλεγα ψέματα» χαμογέλασε ο Γιάεν «Τους Εβραίους μας παρουσιάζουν σαν τέρατα. Παλιά πηγαίναμε και εκδρομές. Τώρα φοβούνται»

«Το σχολείο που πηγαίνω φιλοξενεί μία έκθεση και παρουσιάζει τους Ρώσους με κέρατα στο κεφάλι. Ειλικρινά ποιος το πιστεύει αυτό; Δηλαδή, υπάρχουν εκεί έξω Γερμανοί που πράγματι μισούν τη διαφορετικότητα και αρκετοί που φοβούνται την κοινωνική περιθωριοποίηση. Ο Κάσπαρ ας πούμε, ορισμένες φορές γίνεται παράξενος»

Ο Γιάεν το σκέφτηκε.

«Ίσως να έχει τους λόγους του»

«Αυτούς τους λόγους, θα μου τους είχε αναφέρει. Θέλω να πω, πως εμείς οι δύο είμαστε σαν αδέλφια, δεν έχουμε τίποτε το κρυφό μεταξύ μας»

«Και όμως, ακόμη και τα αδέρφια κάποτε έχουν μυστικά. Ίσως να χρειάζεται τον χρόνο του, μην τον πιέσεις» του χαμογέλασε.

«Έχεις μία απάντηση για όλα» τον πείραξε ο Φιλ.

«Σαφώς. Πώς είναι η νέα σου οικογένεια; Η ...ζωή σου;»

«Μέτρια. Η οικογένεια μάλλον με θέλει σαν μια ναζιστική βιτρίνα για τους κύκλους της, ωστόσο, η Χιτλερική Νεολαία με κρατά μακριά από το σπίτι. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως ακόμη και εκείνη είναι βιτρίνα. Κανείς δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του. Μοιάζει σαν να μας έχουν βάλει σε καλούπια, τα οποία οφείλουμε να ακολουθούμε. Ωστόσο εγώ δεν μπορώ να μπω σε αυτά. Νιώθω σαν να πνίγομαι και ταυτόχρονα σαν να μην έχω επιλογή»

«Η αντίσταση θα σε οδηγήσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ή σε γρονθοκόπημα. Τι σκέφτεσαι να κάνεις;» τον ρώτησε ο Γιάεν.

«Δεν ξέρω. Για την ώρα τίποτε. Ίσως μεγαλώνοντας να καταταγώ στον στρατό και από εκεί...το χάος»

«Φοβάσαι;» τον ρώτησε ο Γιάεν. Τα κυανά μάτια του Φιλ τον κοίταξαν έντονα.

«Ναι. Όχι τόσο για εμένα, μα για εσένα. Φοβάμαι πως ίσως δεν θα μπορέσω να είμαι δίπλα σου τη στιγμή του κινδύνου»

Καλησπέρα και χρόνια σας πολλά. Χριστός Ανέστη!