"Κι αν δεν το κάνουμε;" Ρωτάει προκλητικά αυτός που με κρατάει.

Τέλεια. Απλά τέλεια

"Αν δεν το κάνετε", απειλεί το αγόρι με τα πράσινα μάτια, "θα αναγκαστώ να σπάσω στο ξύλο τις γαμημένες ασκιμόφατσές σας!"

Είναι εξοργισμένος για κάποιο λόγο και φαίνεται τόσο καυτός και sexy....

Εννοώ .... τρομακτικός και άγριος! Ναι, αυτό!

Οι τρεις ηλίθιοι κοιτάζονται μεταξύ τους και γελάνε. "Δεν ξέρω αν το πρόσεξες , αλλά είμαστε τρείς και είσαι μόνος σου" λέει ο μαλάκας που με κρατάει υπερβολικά δυνατά από το μπράτσο και ξέρω ήδη ότι έχει αφήσει σημάδι.

Εκείνος αφήνει να του ξεφύγει ένα ειρωνικό γελάκι. "Ωραία. Έχω την αριθμητική υπεροχή" Απαντάει σίγουρος.

Συγνώμη;

Μαστουρομένος είναι, είμαι σίγουρη.

Γιατί πάντα όλοι οι τρελοί κυνηγούν εμένα;

"Κόψε τα αστεία King δεν θα σου βγει σε καλό" Προειδοποιεί ο μαλάκας που ΑΚΌΜΑ με κρατάει.

Μισό!

Μόλις είπε King?

Όπως λέμε Αλεξάντερ King?

Ο... γνωστός?

"Ξέρεις ότι δεν αστειεύομαι ποτέ Ζακ!" Του υπενθυμίζει ο Αλεξάντερ. "Τώρα σταμάτα τις μαλακίες και δώσ' την μου!" Συνεχίζει.

Δηλαδή γνωρίζονται; Βρίσκομαι στην μέση κάποιας παλιάς διαμάχης
κι έτσι; Ό, υπέροχα!

"Μην προκαλείς την τύχη σου King!". Λέει ο ... Ζακ τέλος πάντων.

"Όλο λόγια του κώλου είσαι Ζακ"

Θυμώνει.

"Κράτα!" Φωνάζει μετά και με πετάει σαν σακί με πατάτες στον άντρα που στέκεται από πίσω του.

" Έι!" Διαμαρτύρομαι.

Ο φίλος του χωρίς να χάσει χρόνο
με πιάνει από τους καρπούς και εγκλωβίζει τα χέρια μου πίσω από
την πλάτη μου.

Ο Ζακ διπλώνει τα μανίκια της μπλούζας του ως τους αγκώνες επιδεικτικά και φαίνεται έτοιμος να χτυπήσει τον υπέροχο, sexy, γυμνασμένο, ... τον Αλεξάντερ
βασικά!

Αν είναι όντως αυτός.

Εκείνος από την άλλη δεν κάνει καμία κίνηση, απλά περιμένει κοιτώντας τον αντίπαλο του αμίλητος και σφίγγει τις παλάμες του σε γροθιές χαμηλά στο σώμα του.

Εντελώς απροειδοποίητα ο Ζακ επιτίθεται προσπαθώντας να τον χτυπήσει στο πρόσωπο.

Ένα επιφώνημα τρόμου βγαίνει από τα χείλη μου. Συνειδητοποιώ ωστόσο ότι ο Αλεξάντερ αποφεύγει με ευκολία τα χτυπήματα του και φαίνεται σχεδόν...να βαριέται με την όλη κατάσταση.

Ύστερα από λίγο, ο Άλεξ αποφασίζει μάλλον να αντεπιτεθεί. Γιατί Ζακ πέφτει στο πάτωμα σφαδάζοντας από τον πόνο και κρατώντας την μύτη του που αιμορραγεί.

Ξαφνικά η μουσική σταματάει και τα φώτα στο μαγαζί ανάβουν. Παρατηρώ ότι γύρω μας έχει μαζευτεί πολύς κόσμος και παρακολουθεί τον Αλεξάντερ που τώρα έχει πέσει πάνω στον Ζακ και τον χτυπάει αλύπητα, γεμάτος μίσος.

Βρίσκω την ευκαιρία αφού κανείς
δεν προσέχει και ρίχνω μια δυνατή αγκωνιά στον ηλίθιο που με βαστάει τόσην ώρα.

Εκείνος δεν το περίμενε και με αφήνει ενώ πιάνει το πονεμένο στομάχι του.

Χαμογελάω στον εαυτό μου και του παίζω άλλη μια με την γόβα στιλέτο μου στα αχαμνά. Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό!

Ο δύσμοιρος άνδρας σοριάζεται στο πάτωμα κλείνοντας τα πόδια του και βαστάει τα πονεμένα τέτοια του, ενώ του ξεφεύγει μια άηχη κραυγή πόνου.
Ούπς!

" Βρε παλιό ...." Προσπαθεί να πει.

Τρέχω κατευθείαν μακριά του.
Πηγαίνω στον Αλεξάντερ ανοίγοντας δρόμο στο πλήθος που έχει μαζευτεί γύρω του για να περάσω. Εκείνος ακόμα δέρνει τον Ζακ. Τον τραβάω από το μπράτσο να σταματήσει όμως δεν το νιώθει καν. Το θέαμα του αιμόφυρτου άνδρα από κάτω του είναι αποκρουστικό και στρέφω το βλέμμα μου αλλού.

"Πρέπει να φύγουμε, θα έρθουν οι μπάτσοι!" Του λέω στο αυτί για να με ακούσει ανάμεσα σε όλες τις άλλες φωνές γύρω μας που του λένε να τον
' αποτελειώσει '

Τότε σαν να ξυπνάει, γυρίζει και με κοιτάζει. Ύστερα τον κόσμο που μας περικυκλώνει. Μοιάζει μπερδεμένος, αποπροσανατολισμένος σαν να μην καταλαβαίνει τι έκανε.

Όταν αντιλαμβάνεται αυτό που του είπα, σηκώνεται απότομα, με πιάνει από το χέρι και βγαίνουμε μαζί από το μαγαζί σπρόχνωντας τους πάντες στο πέρασμα μας.

Με οδηγεί, σε κάποια άγνωστα για μένα στενάκια. Ακούμε από μακριά σειρήνες περιπολικού και επιταχύνει το βήμα του. Δυσκολεύομαι να τον ακολουθήσω με τα τακούνια και καταλήγει να με τραβάει από το χέρι.

Μετά από λίγο σταματάει μπροστά από μια μάντρα που μας εμποδίζει να συνεχίσουμε.

Τον ακούω να βρίζει κάτω από την βαριά ανάσα του. Εγώ από την άλλη έχω λαχανιάσει και είμαι έτοιμη να καταρρεύσω.

Γυρίζει την πλάτη του σε εμένα
και σκύβει ελαφρά. (Εε?)

" Ανέβα!" Προστάζει.

" Τι;;;"

" Ανέβα πάνω μου ΤΏΡΑ!" Ψύθηρο - φωνάζει.

"Σαν πολύ βιαστικός δεν είσαι;;" Θυμώνω και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.

Στριφογυρίζει τα υπέροχα μάτια του και με πιάνει απότομα από τα μπούτια ανεβάζοντας με βίαια στην πλάτη του.

"Κρατήσου" λέει μόνο ενώ ξεκινάει να σκαρφαλώνει την περίφραξη για να βρεθούμε στην εσωτερική πλευρά της μάντρας.

Ααα .... ώστε αυτό εννοούσε! Δεν φταίω εγώ που είμαι πονηρό μυαλό οκ?

Γαντζώνομαι από την πλάτη του με τα νύχια για να μην πέσω και μπλέκω τα πόδια μου γύρω από την μέση του.

" Όχι εκεί!" Γρυλίζει.

Συνειδητοποιώ πως έχω αφήσει γρατσουνιές στην πλάτη του με τα κόκκινα βερνικομένα νυχάκια μου. Ούπς επί δύο!

Όταν φτάνουμε στην άλλη πλευρά πιδάει κάτω και μόλις σιγουρευτώ
ότι πατάω στέρεο έδαφος, και απομακρύνομαι από πάνω του.

Προχωράει και τον ακολουθώ. Φτάνουμε πίσω από κάτι κοντέινερ στην άλλη άκρη της μάντρας. Κρυβόμαστε εκεί.

Κάθεται κάτω όσο ακούει τις
σειρήνες των περιπολικών που
χτενίζουν την περιοχή ψάχνοντας προφανώς αυτόν που προκάλεσε
την φασαρία στο σκυλάδικο.

Κάθομαι δίπλα του ήσυχα με ένα σορό αναπάντητα ερωτήματα όμως
να ουρλιάζουν στο μυαλό μου.

Γιατί ήταν στο σπίτι μου εκείνη την νύχτα; Και γιατί με βοηθάει;

Και το κυριότερο όλων: Είναι όντως ο Αλεξάντερ King??

Δεν μιλάει. Περιμένω να σπάσει την σιωπή αλλά δεν το κάνει. Για κάποιο λόγο με εκνευρίζει αυτό.

Αρχίζω να τρέμω μέσα στο σκοτάδι. Κάνει πολύ κρύο και το μισώ.

Τότε καταλαβαίνω πως φοράω
ακόμα μόνο τα κόκκινα εσώρουχα
μου! Δεν το πιστεύω ότι έτρεχα στους δρόμους με το στρίνγκ! Αυτό είναι πολύ, ακόμα και για μένα!

Αγκαλιάζω τα πόδια μου και τα γόνατα μου ακουμπάνε στο στήθος μου. Κοκκινίζω στην σκέψη πως ήμουν επάνω στην πλάτη του σχεδόν γυμνή πριν από λίγα λεπτά.

Δεν συνηθίζω να ντρέπομαι κοντά
σε κανέναν άνθρωπο γενικά αλλά η κατάσταση εδώ είναι διαφορετική.

Γυρίζω προς αυτόν όταν τον ακούω να κινείται.

Βγάζει την μπλούζα του και μου την δίνει. Ακόμα δεν λέει τίποτα.

"Ευχαριστώ.." ψελλίζω.

Την παίρνω και την φοράω βιαστικά. Μυρίζει ωραία. Ύστερα μένω να τον παρατηρώ.

Έχει το βλέμμα του στραμμένο μπροστά, τα χέρια του στιριγμένα
στα γόνατα του, ενώ η πλάτη του ξεκουράζεται στο παγωμένο κοντέινερ. Από την μέση και πάνω είναι γυμνός πλέον. Δεν μπορώ
να διακρίνω πολλά στο σκοτάδι
αλλά βλέπω τον θώρακα του που ανεβοκατεβαίνει σε κάθε του αναπνοή. Είναι σίγουρα γυμνασμένος. Πολύ.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ κανένα συναίσθημα στο πρόσωπο του, παραμένει ανέκφραστος όλη αυτή
την ώρα. Αν μπορούσα να αντικρίσω τα μάτια του είμαι σίγουρη πως θα καταλάβαινα περισσότερα.

" Πάμε" Λέει και σηκώνεται απότομα.

"Που;" Τον ρωτάω

[.......]