Χρόνια πολλά κορίτσια μου, κι ευτυχισμένο το νέο έτος ❤️
Είθε αυτό ο χρόνος να φέρει ευτυχία, υγεία και αγάπη στις καρδιές μας 💕

Κάνω ένα καυτό μπάνιο όσο περιμένω τον μαλάκα τον Ντέιβιντ, το δεξί
χέρι του Λούις να έρθει για να μου εξηγήσει τις λεπτομέρειες του σχεδίου.

Έχει ήδη καθυστερήσει αρκετά. Σε λιγότερο από δύο ώρες θα πρέπει
να πάω στο πεζοδρόμιο μερικά τετράγωνα παρακάτω από το διαμέρισμα μου για να αρχίσω
' δουλειά ' στην πιάτσα.

Ίσως και να είναι η τελευταία φορά που το κάνω αυτό για αρκετό καιρό, αφού θα γίνω μια σπουδαία, υπέροχη, ταλαντούχα, ψεύτικη γραμματέας διευθυντή.

Με λίγα λόγια; Σεξ Νόου. Φορ ε Λονγκ Τάιμ.

Καταλαβαίνω πάντως γιατί διάλεξαν εμένα για αυτή την δουλειά. Μια σέξι γραμματέας μέσα σε τόσα αρσενικά θα είναι ο τέλειος περισπασμός. Άσε που κανείς δεν πρόκειται να με υποπτευθεί. Είμαι ότι πρέπει για αυτή την κομπίνα.

Λίγα λεπτά αργότερα χτυπάει το κουδούνι. Βάζω το ροζουλί μπουρνούζι μου και πηγαίνω να ανοίξω με τα μαλλιά μου να στάζουν σε όλο το πάτωμα.

Φυσικά στην πόρτα βρίσκεται ο Ντέιβιντ. Βαστάει ατσούμπαλα ένα σορό χαρτιά και μερικές τσάντες. Καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να
τα συγκρατήσει στα χέρια του αλλά φαίνονται έτοιμα να του πέσουν
από στιγμή σε στιγμή.

Προσπαθώ πολύ να παραμείνω σοβαρή παρά την αστεία εικόνα μπροστά μου.

Τα καστανά, ελαφρώς σπαστά μαλλιά του πέφτουν ακατάστατα στο κούτελο του καλύπτοντας σχεδόν τα μάτια του.

Εκείνη την στιγμή μου θυμίζει τον...

Γαμώτο σου Άννα! Πώς σου ήρθε αυτό τώρα;;
Δεν έχουν καμία σχέση!!

"Γεια σου Άννα. Ο Λούις με έστειλε για ..."

"Ξέρω γιατί είσαι εδώ Ντέιβιντ. Μπαίνε"

Αφήνω την πόρτα ανοιχτή για
να περάσει και κατευθύνομαι στο καθιστικό με αυτόν να με ακολουθεί.

Σοριάζεται στον καναπέ και βάζει τα πράγματα δίπλα του όπως να ναι.

Κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι του και διπλώνω τα πόδια μου ενώ τα χέρια μου είναι τοποθετημένα σε κάθε πλευρά της.

"Λοιπόν;" Ρωτάω για να τον συνεφέρω αφού παρατηρώ ότι το βλέμμα του έχει καρφωθεί στα ακάλυπτα πόδια μου.

Ξεροβήχει αμήχανα.

"Φαντάζομαι σε ενημέρωσε ο Μπόρχες. Θα το παίξεις γραμματέας του διευθυντή σε μια πολυεθνική εταιρεία στο Κολωνάκι, του Ζοζέφ Κρίσταλ. Εισαγωγές - εξαγωγές και τα ρέστα. Πιστεύεις ότι..."

"Μπορώ να το κάνω με κλειστά
τα μάτια." Τον διαβεβαιώνω. "Παρακάτω"

" Θέλουμε να εντοπίσεις κάθε ύποπτη κίνηση, κάθε τι αφύσικο, να ψάξεις τα αρχεία του κάθε ένα ξεχωριστά αν χρειαστεί"

"Πόσο θα μου πάρει αυτό;"

"Δύο με τρεις μήνες. Από σένα εξαρτάται. Ο Μπόρχες θέλει όσο γίνεται γρηγορότερα αποτελέσματα"

"Οκ.." Απαντώ αδιάφορα.

"Θα χρειαστείς αυτό" Αφήνει δύο χαρτιά μεγέθους Α2 απλωμένα στο τραπεζάκι ανάμεσα μας. Το ένα μοιάζει με χάρτη.

"Τα σχέδια του κτηρίου. Έχουμε ψάξει σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε διάδρομο, αεραγωγό και πέρασμα" Εξηγεί.

"Υπάρχουν κάμερες;" Ρωτάω αυτό που με καίει.

"Παντού"

Τέεελεια. Απλά τέλεια.

"Έχουμε πρόσβαση στο υλικό;"

"Αν χρειαστεί"

Ωραία, αυτό θα έχει πλάκα. Χαμογελάω πονηρά στην απάντηση του.

"Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προκαλούμε την τύχη μας. 'Πειράζουμε' το σύστημα ΜΌΝΟ αν είναι απολύτως απαραίτητο".

Προσπαθεί να μου κόψει τον αέρα αλλά εγώ δεν πτωούμαι. Αντιθέτως.
Αποφασίζω να τον παιδέψω λιγάκι.

Σηκώνομαι και φτιάχνω διακριτικά το μπουρνούζι μου, ενώ πηγαίνω δίπλα του και κάθομαι έξω - έξω στον καναπέ, απλώνοντας τα πόδια μου
στο γυάλινο τραπεζάκι.

Σκίβω κοντά στο πρόσωπο του κοιτάζοντας τον πονηρά και όσο πλησιάζω ορκίζομαι ότι μπορώ να ακούσω την ανάσα του να γίνεται πιο βαριά.

"Εμένα μου αρέσει να προκαλώ την τύχη μου" Ψυθιρίζω με την σέξι φωνή μου, τα χείλη μου να απέχουν ελάχιστα από τον λοβό του.

"Άννα..."

Πραγματικά δεν τον έχω ξαναδεί τόσο αμήχανο, ούτε όταν προστάτευε εμένα και τον Λούις στο Παρίσι. Και μας ήθελαν νεκρούς τότε..

Βάζω τον δείκτη μου στα χείλη του κάνοντας τον να σωπάσει.

"Σσσ Ντέιβ. Διασκέδασε λίγο..."

Τώρα ανασαίνω στον λαιμό του.

Ανοίγει δύο κουμπιά από το πουκάμισο του τόσο άτσαλα που σχεδόν σκίζει το ύφασμα.

Γλύφω ξαφνικά τον λαιμό του, στο σημείο από όπου διέρχονται όλες οι αρτηρίες και τινάζεται απότομα.

Έχω μάθει αυτό το κόλπο στην αρχή της καριέρας μου. Πάντα τους τρελαίνει...

Γυρίζει να με κοιτάξει αλλά τελικά
το βλέμμα του πέφτει στο ακάλυπτο
κατά το ήμισυ στήθος μου, που αναδεικνύεται όμορφα μέσα από
το V του ρούχου.

Γελάω ελαφρά με το ορθάνοιχτο στόμα του. Μόλις πηγαίνει να με αγγίξει σηκώνομαι κατευθείαν και επιστρέφω στην θέση μου.

"Δυστυχώς πρέπει να ασχοληθούμε με το σχέδιο" Λέω συγκρατημένα και όσο γίνεται πιο σοβαρά.

Θεέ μου, η έκφραση του είναι μοναδική και καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην ξεσπάσω σε γέλια. Μακάρι να τον έβγαλα φώτο για το Instagram, θα έπιανε μέχρι και χίλια χτυπήματα.

"Αμ... Έεε...ναι σωστά" Περνάει το χέρι του μέσα από τα ιδρωμένα μαλλιά του προσπαθώντας να συνέλθει.

"Λοιπόν" Συνεχίζει. " Πρέπει να αποστηθίσεις αυτό"

Μου δίνει και το δεύτερο χαρτί από το τραπέζι και τον κοιτάζω ερωτηματικά.

"Είναι τα ονόματα όλων των εργαζομένων, οι αρμοδιότητες και τα ωράρια εργασίας τους. Έτσι θα ξέρεις που βρίσκεται ο καθ'ένας ανά πάσα στιγμή." Μου εξηγεί.

Ανάβω ένα τσιγάρο και παίρνω μια μεγάλη τζούρα όσο συνεχίζω να τον ακούω. Ομολογώ πως δεν τους έχει ξεφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια.
Έχουν σκεφτεί τα πάντα.

"Θες;" Ρωτάω τίνοντας του το πακέτο με τα mallboro.

"Όχι... Προσπαθώ να το κόψω"

Γελάω ξανά. Γενικά σήμερα έχω κέφια και κάνω σαν το μαστουρομένο.

Επίσης σιγά μη καταφέρει να το κόψει μετά από τόσα χρόνια.

"Τόσο συγκρατημένος..." Τον ειρωνεύομαι κουνώντας το κεφάλι μου δήθεν απογοητευμένη.

"Χρειάζεσαι αυτά" Με πληροφορεί αγνοώντας το σχόλιο μου και μου δίνει μια σακούλα των Zara.

Την ανοίγω γεμάτη περιέργεια.
Μέσα υπάρχει ένα λευκό αμάνικο πουκάμισο, μια μαύρη φούστα
σε άλφα γραμμή και μια βαφή μαλλιών σε ξανθό σκούρο τόνο.

Σηκώνω το φρύδι μου δύσπιστα.

"Θα βάψω τα μαλλιά μου ξανθά;"

Γνέφει.

"Και θα φορέσω αυτά;"

Ξανά γνέφει.

Ε, άι στο διάολο!

Δηλαδή εγώ τώρα θα γίνω ξανθιά; Έλεος!!!

"Τέεελεια" Λέω ειρωνικά και βουλιάζω στο κάθισμα μου απογοητευμένη.

"Ελπίζω να σου κάνουν"

"Εσύ τα διάλεξες;" Απορώ καχύποπτα.

"Ναι"

"Γιατί όχι ο Λούις;"

"Είχε δουλειές." Λέει αδιάφορα.
"Θα τα δοκιμάσεις;"

"Αργότερα" Απαντώ κάπως απότομα πετώντας την σακούλα στο τραπεζάκι και φαίνεται να κατσουφιάζει.

Ησυχία για λίγο.

"Πότε αρχίζω;" Εκφράζω την απορία μου.

"Αύριο στις οκτώ να σαι κει"

"Οκ"

"Και τώρα το σημαντικό κομμάτι"

Του ρίχνω ένα ερωτηματικό βλέμμα και αφού μου κάνει νόημα παίρνω αυτά που κρατάει.

Μία ταυτότητα και ένα κουτάκι.

Επεξεργάζομαι για λίγο το πρώτο. Προς έκπληξη μου αυτή στην ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι ....
Εγώ;;

Κάποια στοιχεία είναι διαφορετικά, όπως η ημερομηνία γέννησης και η ηλικία. Α, και η καταγωγή. Και το επώνυμο. Καλά, σχεδόν όλα.

Ύψος: 1,75.

Ουάου, τουλάχιστον αυτό δεν το άλλαξαν.

"Σε λένε Άννα Κριστόφ" Με ενημερώνει και τον κοιτάζω με ανασηκωμένο φρύδι.

"Εμένα;" Λέω δύσπιστα δείχνοντας τον εαυτό μου με τον δείκτη μου.

"Εσένα"

Αναστενάζω απογοητευμένη.

Εστιάζω πάλι στα στοιχεία της ταυτότητας. Για μισό λεπτό..

"Είμαι Αμερικανίδα; Σοβαρά τώρα;"

"Δεν είσαι μισή έτσι κι αλλιώς;"

"Ναι αλλά.."

"Και δεν μιλάς την γλώσσα;" Με διακόπτει και αρχίζω να φορτώνω.

"Ναι, όμως δεν θέλω να ..."

"Τότε κανένα πρόβλημα" Με προλαβαίνει πάλι.

"Έχεις σπουδάσει φιλοσοφία - φιλολογία και οικονομικά στο Oxford university. Είσαι 26 για να βγαίνει ο χρόνος των σπουδών. Ήσουν μέλος
σε φιλανθρωπικές δράσεις. Ήρθες Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι αλλά αγάπησες την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας και αποφάσισες να ασκήσεις εδώ το επάγγελμα σου."

Μόλις τελειώνει μένω να τον κοιτάω σα χαμένη.

Εγώ τα έκανα όλα αυτά;
Μωρέ μπράβο μου!

"Και το κυριότερο.." Συνεχίζει αφού βλέπει ότι δεν θα μιλήσω τώρα σύντομα.

"Πρέπει να κρύψουμε αυτά τα έντονα μάτια που κάνουν μπαμ."

Ε όχι, το παραχαίσαμε.

Παρατηρώ το κουτάκι που μου έδωσε μαζί με την πλαστή ταυτότητα.

Μαύροι φακοί επαφής.

Δεν υπάρχει περίπτωση! Αυτά τα μάτια είναι το μόνο που έμεινε να
μου θυμίζει την μητέρα μου.

Είχαμε ακριβώς τα ίδια μάτια.
Σκούρα μπλε, έντονα και τεράστια.

"Δεν αλλάζω το χρώμα των ματιών μου! Είναι το σήμα κατατεθέν μου!" Δηλώνω κατηγορηματικά παίρνοντας το bicth face μου.

Ξεφυσάει αγανακτισμένος. "Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Θέλουμε να γίνεις λιγότερο 'εσύ'. Για το καλό όλων μας. Αν σε αναγνωρίσει κανείς..
την κάτσαμε!"

Κάνει μια δραματική κίνηση με τα χέρια του και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

"Ποιόν γνωστό μπορεί να συναντήσω σε μια εταιρεία γεμάτη σπασίκλες και λεφτάδες;" Αγανακτώ.

"Άννα.."

"Θα σου πω εγώ" Τον διακόπτω.
"Κανέναν!!"

Ξέρω, μάλλον κάνω σα μωρό αλλά σκασίλα μου.

Και ναι, ξέρω ότι είναι για την ασφάλεια μου, και πως οι περισσότεροι σε εκείνη την εταιρεία είναι στην πραγματικότητα αλήτες και μπλα μπλα μπλα...

Αφήνω τις σκέψεις μου και κοιτάζω τον Ντέιβιντ που φαίνεται πολύ θυμομένος και μάλλον τον έχω φτάσει στα όρια του γιατί τα αυτιά του κοκκινίζουν σαν του ξοτικού όπως κάθε φορά που έχει νεύρα.

"Είσαι πολύ χέστης τελικά. Και
κάνεις σα γκόμενα" Συμπληρώνει
και ετοιμάζομαι να φύγω αφήνοντας
τον να βράσει στο ζουμί του.

Τί; Εδώ εγώ θα γίνω ξανθιά!!

"ΑΠΛΆ ΦΌΡΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΜΈΝΟΥΣ ΦΑΚΟΎΣ!!"

Γκαρίζει χτυπώντας το χέρι του
στο τραπεζάκι και τινάζομαι πίσω.

Δεν τον έχω ξαναδεί να φωνάζει.

Ουάου, κάποιος έχει αγαμίες...