Ξέρετε, ίσως οι άνθρωποι που δεν το κάνουν σε αυτή την έκταση ή δεν το κάνουν καθόλου δεν το καταλαβαίνουν, αλλά είναι περίεργο να είσαι καλλιτέχνης. Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται με τις υπόλοιπες τέχνες, αν και πιστεύω πως δεν απέχουν και πολύ, παρόλ΄αυτά, με τις τέχνες που ασχολούμαι εγώ, μπορώ να εντοπίσω αυτά τα σημεία. Όταν γράφεις κείμενα, μελωδίες και ποιήματα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που στο άσχετο τυχαίνει να γυρίσεις πίσω, ή να κοιτάξεις κάποια σημείωσή σου, για άσχετο λόγο, και ξαφνικά να βρεθείς μπροστά σε πράγματα που έχεις γράψει και τα έχεις κάπου ξεχασμένα. Μνήμες που έχεις αποθηκεύσει σε μελωδίες και στίχους και έρχονται ξαφνικά μπροστά σου.

Από το καλοκαίρι που μας πέρασε ιδιαίτερα και μετά έζησα κάποια πολύ ωραία πράγματα. Αναμνήσεις που φαίνεται όμως να ξεφεύγαν εύκολα από την μνήμη μου γι΄αυτό κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω τα τραγούδια το προσωπικό μου ημερολόγιο. Δεν δούλεψε τέλεια αυτό, αλλά έχω κάποια κομμάτια να μου θυμίζουν αυτήν την σκέψη όπως και το τι έζησα εκείνες τις μέρες. Ακόμα όμως και πριν από αυτό, αν τύχαινε η έμπνευση να έρθει σε ένα συγκεκριμένο συμβάν και αυτό να αποτυπωθεί σε μελωδία και στο χαρτί, τότε η μνήμη έμενε για πάντα και δεν ξεχνιόταν ποτέ. Ειδικά αν το τραγούδι ήταν ωραίο, μετά από λίγο σταμάταγε να είναι τόσο συναισθηματικό, σαν δημιουργός αποστασιοποιούμουν λίγο από αυτό, και άρχιζα να το τραγουδάω όπως οποιοδήποτε άλλο αγαπημένο μου τραγούδι. Και είναι πολύ περίεργο, να γυρνάς μήνες μετά γύρω γύρω το σπίτι σου, μπροστά και στην οικογένειά σου ή και σε ξένους ίσως, και να τραγουδάς ένα τραγούδι για τον πρώτο σου έρωτα και την διαφορά ηλικίας και το ότι προτιμούσε άλλη από εσένα, την πρώτη σου σχέση, τα συναισθήματά σου στην αρχή, στο πρώτο φιλί, στο πρώτο ερωτικό βράδυ, σε σημαντικούς τσακωμούς, σε ωραίες στιγμές, στο τέλος. Να τραγουδάς έτσι απλά, εν αγνοία όλων την ζωή σου, τα προβλήματά σου, τις σκέψεις σου. Την ελπίδα που μπορεί να είχες σε μια στιγμή, τον θυμό που μπορείς να είχες σε μια άλλη, την παραίτηση, την λύπη για την συμπεριφορά κάποιου, μετάνοια για την δικιά σου αντίδραση κάποιες φορές. Να βλέπεις τα πρόχειρα γραπτά σου και να είναι όλη η ψυχοσύνθεσή σου εκεί, να σε ταξιδεύουν οι λέξεις και οι μελωδίες πίσω σε εκείνες τις στιγμές που νόμιζες είχες ξεχάσει. Και μετά ξαφνικά να μην θες να τις ξεχάσεις ποτέ, γιατί είναι σημαντικές αφού έγιναν τραγούδι. Ή ποίημα. Δεν έχει τόση σημασία το είδος. Αν και η μελωδία σε ταξιδεύει πιο μακριά. Και υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που γυρνάςπίσω, βλέπεις μια μνήμη και σκέφτεσαι πως αν ακόμα τα είχες καλά με αυτό το άτομο θα την έκανες τέχνη. Απλά και μόνο γιατί ήταν υπέροχη και άξιζε να μείνει. Και σαν καλλιτέχνης, θα πρόσθετες όλα αυτά που χρειαζόταν για να γίνει ακόμα πιο υπέροχη, αν ο στόχος ήταν αυτός. Και εκείνες οι στιγμές που σε πλήγωσαν τόσο, και θα μπορούσες πάλι να τις κάνεις τέχνη αλλά δεν το κάνεις. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις δεν θέλεις να ανοίξεις πληγές, και να σκάψεις πιο βαθιά από όσο πάει. Έχω ακούσει για καλλιτέχνες που γράφουν καταπληκτικά κομμάτια και κάνουν τέχνη βασιζόμενοι στις πληγές τους και μετά υποφέρουν από αυτές. Παλιά δεν το καταλάβαινα. Τώρα το καταλαβαίνω. Προσωπικά έχω πληγές να ανοίξω και να τις κάνω τέχνη. Πολλές. Αλλά αυτό προυποθέτει για μένα μια ζωή στην μιζέρια και στον πόνο. Είναι σαν να ανακυκλώνεις για χάρη της τέχνης κάτι τελειωμένο, που προσπαθείς να επουλώσεις για να σωθείς. Δεν αξίζει καν να ασχοήθείς άλλο με τέτοιες μνήμες για μερικούς καλούς στίχους. Περισσότερο από όσο σε πονάει και στην πραγματικότητα. Εγώ προσωπικά τουλάχιστον διαλέγω τον άλλον δρόμο. Όπως έγραψα και σε ένα ποίημα μου μια μοιραία μέρα:

"Και δεν σκάψω άλλο κάτω από το δέρμα και θα σκαλίσω την πληγή

Ούτε ένα δάκρυ δεν θα χυθεί

Γιατί η καρδιά μου δεν αξίζει να σκιστεί"

Έρχονται όμως εκείνες οι μέρες όπως σήμερα που βρίσκεις χαμένα συναισθήματα μπροστά σου. Πράγματα γραμμένα για ένα άλλο άτομο που είχες ξεχάσει ότι ένιωθες. Πράγματα που ηλπιζες να του πεις αν όλα πήγαιναν καλά, και που τώρα όσο το αναλύω με πιάνει μια λύπη και μια νοσταλγία για όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Όχι ότι είναι πολλά βέβαια που δεν έχω πει εγώ. Αλλά πάντα πίστευα ότι μια μέρα θα ανοίξω αυτά τα χαρτιά και θα τα δει. Αλλά τώρα θα μείνουν σκονισμένα στο συρτάρι, και άλλο ένα μυστήριο. Είναι αστείο για πόσους ανθρώπους έχω γράψει πράγματα και δεν θα το μάθουν ποτέ. Επίσης νιώθω περίεργα όταν έχω γράψει ένα τραγούδι που είμαι κακιά μαζί τους. Και νιώθω περίεργα ειδικά όταν στο τραγούδι τους κρίνω ενώ δεν μου έχουν κάνει κάτι, επειδή με εκνευρίζει ο τρόπος ζωής τους. Αλλά έτσι είμαι... Τουλάχιστον νιώθω άσχημα και δεν τελειώνω το τραγούδι σχεδόν ποτέ. 

Για παράδειγμα, όταν είχα ερωτευτεί παράφορα έναν άντρα μεγαλύτερο από εμένα συνήθιζα να γράφω για χρόνια πολλά τραγούδια και ποιήματα γι αυτόν. Τραγούδια για εμάς, και πόσο τον αγαπούσα, τραγούδια για το πως θα περιμένω να μεγαλώσω και να του δείξω ότι αξίζω την προσοχή του και ότι μπορούμε να είμαστε μαζί, τραγούδια για στιγμές που πίστευα ότι αρέσω και σε εκείνον, και απλά δεν μπορεί να κάνει κίνηση. Σαν το απαγορευμένο μήλο. Θυμάμαι πολλά... Ένα για παράδειγμα λέγεται ¨Forbidden¨, ενώ το ποίημα στην συλλογή μου ¨Με αγάπη φίλησες¨ είναι αφιερωμένο σε εκείνον, στο πάθος που ένιωθα για αυτόν, και στο φάντασμά του με το οποίο έκανα έρωτα. Ήμουν μικρή τότε, αλλά ακόμα μου λείπει εκείνο το πάθος. ίσως δεν είναι ένα αληθινό συναίσθημα, αλλά θέλω να το ξανανιώσω. Έρωτα τρελό και παθιασμένο... Ήταν νόστιμο, αν και στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Από την πρώτη μου σχέση έμαθα πολλά πράγματα. Αν το πάρουμε από την αρχή ξεκινάει με ένα όχι τόσο καλό τραγούδι όπου ένιωθα σαν κακιά μάγισσα που είχε παρασύρει έναν άνθρωπο με ξόρκια στα δίχτυα της απλά για να παίξει, αλλά μετά μπερδεύτηκε. Θυμάμαι γιατί ένιωθα έτσι. Αλλά πιστεύω μόνο εγώ μπορούσα να νιώθω άσχημα με αυτόν τον τρόπο. Αυτό όλο μου κόστισε μήνες άγχους από την ζωή μου... Ναι είμαι περίεργη... Πάντως δεν το δοκιμάζω, ούτε το ξανακάνω.

Μετά ακολούθησαν τραγούδια που έδειχναν ότι είμαι ερωτευμένη, κάποια άλλα που έδειχναν ότι είμαι μπερδεμένη, κάποια άλλα που έδειχναν την απελπισία μου, τον θυμό και την θλίψη που μου έβγαινε όταν πίστευα ότι το άλλο άτομο δεν προσπαθεί όσο εγώ, αλλά το συγχωρώ επειδή λέει ωραία λόγια και έχω γενικά τύψεις εξαιτίας της συμπεριφοράς μου. Κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια αναφέρονται σε έναν συγκεκριμένο τσακωμό που ήταν κάπως καθοριστικός και σε περίοδο εξαιρετικά δημιουργικής έμπνευσης για μένα. Ακόμα τα τραγουδάω και περνάω καλά γιατί τα αγαπώ, αν και είναι κάπως στενάχωρα. Πολλά τραγούδια, και ποίηματα. Όπως το "Πληγωμένες Ψυχές¨και το ¨Φυλακή Απελπισίας¨που έχουν στίχους που με συντροφεύουν. Υπάρχουν βέβαια και οι διαβολικές συμπτώσεις. Όταν γράφεις κάτι και μετά καταλαβαίνεις ότι άθελα σου έχεις βάλει μέσα μια παρομοίωση για κάτι πιο προσωπικό αλλά δεν το εννοούσες έτσι. Κάποιος όμως μπορεί να το πάρει έτσι. Αλλά ξαφνικά δεν σε πειράζει, γιατί το έκανες άθελά σου πιο προσωπικό. Από εμπειρία λοιπόν, δεν πιστεύω ότι όλα τα κάνουν οι καλλιτέχνες επίτηδες. Κάποιοι στίχοι απλά συμβαίνουν...

Επίσης υπάρχει η διαβολική σύμπτωση του να γράφεις ένα ποίημα ένα βράδυ, μη ξέροντας τι θα συμβεί μετά, και αφού όλα πάνε στραβά το επόμενο, τα δικά σου λόγια να σε βοηθήσουν να ξεπερασεις αυτο που έγινε. Διαβολική σύμπτωση ειλικρινά. Βέβαια όλα είχαν αρχισε να πηγαίνουν στραβά από το πρώτο βράδυ. Ελπίζω του χρόνου να κοιμηθώ έχοντας λάβει ένα όμορφο μήνυμα για τα γενεθλια μου με πολύ αγάπη, και όχι ένα τίποτα. Το ένιωσα εκεινο το βραδυ ότι τιποτα δεν θα πάει καλά, αλλά είχα πίστη. Πάντως αυτές οι διαβολικες συμπτώσεις δεν είναι καλές. Ξαφνικα αποκτάς ψυχολογικά στα/και για τα γενέθλια σου.

Είναι και εκείνα τα τραγούδια που έγραψα τις στιγμές που έκλαιγα γιατί δεν ήθελα εκείνη η σχέση να τελειώσει. Όταν έκλαιγα κρυφά γιατί ήξερα ότι μάλλον θα αλλάξω πόλη και δεν ήθελα να τον άφησω πίσω. Τόσες αναμνήσεις και τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά θα μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να συγκινηθεί, αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί δεν ξίνουμε πληγές. Ό,τι τελειώνει για καλό λόγο, και ειδικά από σένα, καλύτερα να μένει κλειστό. Αμπαρώνουμε το παρελθόν και δεν του ξανανοίγουμε. Μαζί με όσους αφήσαμε εκεί. 

Εκτός βέβαια και αν καμιά φορά, έτσι για χάρη της τέχνης σε χτυπούν οι μνήμες. Σήμερα βρήκα ένα τραγούδι που είχα ξεχάσει εντελώς, γραμμένο πίσω τον περασμένο Μάρτιο νομίζω. Θυμάμαι μέχρι και που καθόμουν όταν το έγραφα και πως είχα βγει έξω στην αυλή μετά και χόρευα, κοιτύσα τα ατέρια και το τραγούδαγα. Ένα όμορφο τραγούδι για το πως ξεκίνησε η σχέση εκείνη, με αφορμή ότι δεν μου είχε στείλει ή δεν μου είχε μιλήσει όλη μέρα και ήμουν στεναχωρημένη. Στο τραγούδι φορούσα μια γκρι ζακέτα που μου είχε δώσει, και που φανταζόμουν ότι στο μπροστινό μέρος κρατούσε τον ουρανό, στην κουκούλα τα αστέρια, στο πίσω μέρος έκρυβε τα σύννεφα και στις τσέπες της έφερε την αγάπη. Όμορφο, και είχα ξεχάσει για εκίνη την ζακέτα. Όπως είχα ξεχάσει όλα τα βράδια που έκλαψα και δεν του είπα ποτέ γιατί, αν και φαινόταν ότι δεν ήμουν καλά. Τα απογεύματα που δεν μπορύσα να κάνω τίποτα και άκουγα όλη μέρα λυπητερά τραγούδια για χωρισμό, και που ο ένας βρίσκει άλλον σύντροφο κλπ. Γιατί ήξερα ότι θα τον αφήσω και δεν ήθελα. Μου έδινε πολύ αγάπη, και τότε τον είχα ανεβάσει στο βάθρο του γιατί πίστευα ότι ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί. Και μάλλον ήταν και είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συγχωρούνται κάποια άλλα λάθη. Το πάθημα γίνεται μάθημα λοιπόν... Αλλά ναι, θυμάμαι πόσο ζήλευα. Δεν ήθελα ποτέ να δώσει σε καμία άλλη κοπέλα την αγάπη που έδινε σε μένα. Και ήθελα να του το πω αλλά δεν μπορόυσα γιατί ένιωθα ένοχη και τύψεις που θα τον αφήσω. Ενδιαφέρον μνήμη όμως:

"I want to tell you
Tell you about how I feel
From my text you get that I'm far from alright
But you can't guess why

I want to tell you
Tell you that I only want to be with you
Tell you that I don't want you to move on
And another girl to get your love like I do

But I'll be the one who'll break up with you
So I should just keep it inside"

Κάτι πολύ απλό, τίποτα το ιδαίτερο, αλλά ένα απόσπασμα που κρατάει τόσες μνήμες, όπως και ολόκληρο το τραγούδι.

Γενικά είναι περίεργο. Αν το δεις πιο καθαρά είναι ένας ολόκληρος κόσμος γραμμένος σε χαρτί. Κομμάτια της ψυχής σου και γεγονότα που ίσως δεν τα ξέρει κανείς, ευχάριστα ή δυσάρεστα, αλλά εσύ συνεχίζεις να τα τραγουδάς, ακόμα και μπροστά σε όλους. Να τραγουδάς τις αναμνήσεις, την ζωή σου, τους ανθρώπους που πέρασαν από αυτή... Ωχ έτσι όπως το λέω αγχώθηκα. Δεν μου αρέσει με τίποτα να αφήνω ανθρώπους στο παρελθόν. Αν το κάνω είναι επειδή απλά δεν πάει άλλο. Και συνήθως έχουν ξεπεράσει τόσο πολύ τα όρια μου που γίνομαι κακιά και δεν θέλω καν να τους ξαναδώ. Αλλά δεν είμαι φταιγμένη για να αφήνω ανθρώπους πίσω. Αναμνήσεις. Φίλους. Συντρόφους. Τα φαντάσματά τους συχνά με στοιχειώνουν για χρόνια μετά, ακόμα και αν ξέρω ότι δεν είναι καλοί για μένα. Όχι ότι τους θέλω στην ζωή μου πίσω. Για κάποιον λόγο έφυγαν. Και όπως όλοι όσοι αγάπησα, όσους έδιωξα εγώ και σταμάτησα σταδιακά να αγαπώ δεν ήτν αρκετά καλοί για μένα. Μου έθιγαν τον αυτοσεβασμό. Είναι ίσως το μόνο καμπανάκι που μπορεί να με κάνει να ξυπνήσω. Και να νικήσω τον φόβο μου. Πάντως επειδή λογικά θα χάσω πολλούς ανθρώπους ακόμα, και δεν βλέπω το όλο θέμα σε συνάρτηση με τον χρόνο να πάει καλά, όποιος μάθει ότι στα σαράντα μπυ μπήκα σε ίδρυμα, παρακαλώ να μου φέρει τα έργα μου μαζί!

Αυτά λοιπόν... Απλά ήθελα σε κάποιον να τα γράψω. Μεγάλο κείμενο, χωρίς για εσάς μάλλον ιδιαίτερη ουσία, και καμία σχέση με αυτό που σας είχα υποσχεθεί... Αλλά τόσες αναμνήσεις... Αυτά τα τραγούδια σήμερα απλά το βγάλαν από μέσα μου. Ήθελα να το πω σε κάποιον, να του πω πόσο περίεργο είναι, που κάθομαι και τραγουδάω τέτοια πράγματα τώρα. Και αν και αθα γράψω και πιο σοβαρά πράγματα, ίσως γράψω κάποια από τα προβλήματά μου σε αυτό το βιβλίο. Άλλωστε αυτός είναι ο στόχος του. Να λέω τις σκέψεις μου. 

Υ.Γ. Επίσης περνώντας μία γρήγορη πάλι το κείμενο ήθελα να πω ότι νιώθεις μια ελευθερία όταν είσαι μόνος. Όταν βγαίνεις από κάτι που δεν κυλάει φυσιολογικά και πρέπει πάντα να προσπαθείς περισσότερο από όσο αντέχεις. Τελευταία άρχισα να ακούω πάλι μουσική, να χορεύω, να κάνω όνειρα για το μέλλον. Είναι απίστευτο πόσες πιθανότητες έχεις μπροστά σου όταν βλέπεις ότι το μέλλον είναι ανοιχτό για σένα. Παλαιότερα το μέλλον μου ήταν ένα άτομο, με συγκεκριμένο χαρακτήρα, τώρα όμως μπορώ να ψάξω, να βρω και να χαθώ με την φαντασία μου όπου θέλω. Βέβαι θα μου λείψει η συντροφικότητα. Το χάδι, τα φιλιά, η παρέα. Εκείνο το άτομο με το οποίο μπορούσες να συζητήσεις καλύτερα από όλα, που ήταν πάντα εκεί για σένα, και κάνατε τις πιο τρελές συζητήσεις. Που ήξερε όλα σου τα όνειρα. Αν και δεν ήσουν σίγουρη αν ήξερες τα δικά του. Και τι συμνβαίνει μέσα στο κεφάλι του. Αν μπορούσ να κάνω μια υπόθεση θα έλεγα ένα μπάχαλο. Αλλά τέλος πάντων. Είναι ωραία η συντροφικότητα. Θα μου λείψει. Θα ήθελα να βρω ένα άλλο αξιόλογο άτομο γρήγορα. Και αυτό αν θα μπορούσε να μείνει. Δεν φοβάμαι να αφήσω κάποιον να φύγει πλέον, για αυτό διάλεξα τον δύσκολο δρόμο, αλλά δεν θέλω να επενδύσω σε κάποιον που θα φύγει. Που δεν είναι αρκετά καλός. Αν μπορεί παρακαλώ η ζωή να μου φέρει αυτό που χρειάζομαι. Δήλωσα πως δεν είμαι καλή στο να αφήνω ανθρώπους πίσω.