46 ώρες πριν το τέλος

Ο Χάρης και η Ηλέκτρα μιλούν στους αστυνομικούς για ακόμη μία φορά. Η ώρα έχει περάσει και σκοτάδι έχει καλύψει τον ουρανό. Ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά, κομμάτια πάγου δημιουργούνται και οι άνθρωποι κάνουν τα τελευταία ψώνια. Σε δύο μέρες είναι Χριστούγεννα.

Η Ηλέκτρα σκουπίζει τα δάκρυα της και τα μάτια της ταξιδεύουν στο άδειο της σαλόνι. Φέτος δεν έχει ψυχή, δεν υπάρχει το δέντρο, οι πολύχρωμες κάλτσες, το τζάκι καίει αδύναμα και οι γυρλάντες βρίσκονται στην αποθήκη μαζί με τα λαμπιόνια και την φάτνη.

Οι αστυνομικοί έχουν εξετάσει τον χώρο και αφού αποχαιρετούν την οικογένεια, επιστρέφουν στην ζωή τους. Έχουμε κουραστεί και αυτοί, τόσα χρόνια προσπαθούν να βρουν τον εγκληματία που κρύβεται πίσω από τις απαγωγές χωρίες επιτυχία. Αν και συμμερίζονται τον πόνο των οικογενειών, πλέον το θεωρούν άδικο κόπο να ασχολούνται με αυτήν την υπόθεση. Επομένως προτιμούν να γυρίσουν στις ζωές τους και να γιορτάσουν την ωραιότερη γιορτή του χρόνου, τα Χριστούγεννα.

Η Ηλέκρτα συγυρίζει το σπίτι και έπειτα κοιτάζει τον μεγάλο άδειο χώρο στην δεξιά πλευρά του σαλονιού. Εκεί κάθε χρόνο έμπαινε το καταπράσινο δέντρο.
《Χάρη θέλω να στολίσω το δέντρο. Λέω να βάλουμε και φωτάκια, να καθαρίσουμε..》 Η νοσταλγική της φωνή φτάνει σαν λύτρωση στα αυτιά του.
《Συμφωνώ! Ούτε εγώ μπορώ να βλέπω το σπίτι μας τόσο άψυχο. Είμαι σίγουρος πως ο Θεός θα βάλει το χέρι Του και θα μας βοηθήσει. Είναι η γιορτή Του, η γέννηση Του, δεν θα μας αφήσει έτσι. Απλώς πρέπει να κάνουμε υπομονή και να Τον εμπιστευτούμε.》Η Ηλέκτρα βουρκώνει και κουνάει το κεφάλι της συγκινημένη.

《Φέρε τα στολίδια ώσπου εγώ να βγάλω τα χριστουγεννιάτικα διακοσμιτικά. Μετά θα φτιάξουμε και γλυκά.》Η Ηλέκτρα του δίνει εντολές και εκείνος πηγαίνει με γρήγορα βήματα στην αποθήκη για να τις εκτελέσει. Βρίσκει το δέντρο τοποθετημένο με προσοχή στην άκρη της αποθήκης και παρατηρεί προβληματισμένος τις υπόλοιπες έξι σακούλες με τα στολίδια. Πότε πρόλαβαν και έγιναν τόσες πολλές;

Η Ηλέκτρα στολίζει με προσοχή το σαλόνι της και βρίσκει στην κούτα τις ευχές, τα γράμματα και τις φωτογραφίες προηγούμενων χρόνων. Στο πλάι βρίσκει τις φετινές ευχές των παιδιών της. Η οικογένεια Ιωάννου είχε σαν έθιμο, κάθε χρόνο, τα παιδιά να γράφουν ευχές και γράμματα και να τα τοποθετούν κάτω από το δέντρο, ακριβώς δίπλα στην φάτνη. Σκοπός ήταν να εκπληρωθούν τα αιτήματα τους. Συνήθως τις ευχές τις έγραφαν στην αρχή ή στην μέση του χρόνου έτσι ώστε να δουν αν πρόλαβαν να εκπληρωθούν.

Η Ηλέκτρα ανοίγει τις κάρτες και τις ευχές και τις διαβάζει ξεχωριστά.

Πηνελόπη
Θεέ μου αυτή η χρονιά ήταν δύσκολη. Οι γονείς μου μάλωναν όλη την ώρα και εγώ ξεσπούσα επάνω στην αδερφή μου χωρίς να σκέφτομαι τις επιπτώσεις στην ψυχολογία της. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με και κράτα την οικογένεια μου ενωμένη. Μακάρι να γυρνούσα τον χρόνο πίσω και να τα άλλαζα όλα, αλλά δεν μπορώ. Γι' αυτό μέχρι το τέλος της χρονιάς εύχομαι όλοι οι καυγάδες να έχουν λυθεί και η κατάσταση στο σπίτι να καλυτερεύσει.

Δάκρυα συσσωρεύονται στα μάτια της γυναίκας η οποία ξεφυσάει αγχωμένη και αφήνει στην άκρη το γράμμα της κόρης της. Έπειτα ανοίγει το γράμμα του γιου της.

Έκτορας εδώ αν και μάλλον το γνωρίζεις

Κάθε χρόνο κάτι ζητάω, είτε αυτό είναι αγαθό είτε είναι μια ψυχική ελάφρυνση. Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να έχω οικογένεια. Θέλω ο πατέρας μου να συμορφωθεί και να μην μας εγκαταλείψει. Επίσης φρόντισε για την υγεία της μικρής μου αδερφής. Τον τελευταίο καιρό κάτι της συμβαίνει και κάτι μου λέει πως θα φτάσει στα όρια της αυτοκαταστροφής. Σε παρακαλώ μην το επιτρέψεις αυτό. Η δύναμη Σου είναι τεράστια. Τέλος δώσε στήριξη στην μητέρα μου, έχει περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια και έχει ανάγκη από μια ψυχική γαλήνη.

3-08-18

Η Ηλέκτρα πλέον στηρίζει το κεφάλι της με το χέρι της. Πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνε ότι η κόρη της περνούσε μια κόλαση; Πώς είναι δυνατόν να επέτρεπε την καταστροφή της; Τόσο κακή μητέρα είναι;

Ιφιγένεια ❤

Φέτος σου γράφω νωρίς αυτό το γράμμα. Ίσως πιο νωρίς από κάθε άλλη φορά. Η μητέρα μου επιμένει πως πρέπει πρώτα να σκέφτομαι προσεκτικά τι ζητάω από Εσένα και μετά να το γράφω. Φέτος, όμως, ξέρω ακριβώς τι επιθυμώ. Θέλω να με εξαφανίσεις! Όλοι εδώ υποφέρουν εξαιτίας της παρουσίας μου. Ο πατέρας μου συνεχώς μου πετάει ειρωνικά σχόλια,  η αδερφή μου με μειώνει, ο αδερφός μου αδιαφορεί και η μητέρα μου είναι στον δικό της κόσμο, όπου εκεί δεν υπάρχει κακία. Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Θέλω μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα να μην προκαλώ άλλο κακό στην οικογένεια μου! Θέλω μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα να χαλαρώσω και να αφεθώ στον δικό μου κόσμο. Όσο κατεστραμμένος κι αν είναι.

Η Ηλέκτρα βγάζει μία κραυγή και πετάει το γράμμα από τα χέρια της. Τα χέρια της καλύπτουν το πρόσωπο της ενώ ο Χάρης αφήνει τα στολίδια και τρέχει κοντά της.

Την τοποθετεί στην αγκαλιά του και της χαϊδεύει τα μαλλιά με στοργή ενώ τα μάτια του διαβάζουν βιαστικά το γράμμα της εξαφανισμένης κόρης τους.
《Είμαι βέβαιος πως.. πως δεν.. δεν θα ήθελε να πάθουμε κακό και δεν  θα έκανε ποτέ κακό στον εαυτό της. Απλώς ήθελε να είμαστε αγαπημένοι και είμαστε.》 Της ψιθυρίζει και της σκουπίζει τα δάκρυα ώσπου ηρεμεί. Νιώθει το σώμα της να τρέμει και την ακούει την καρδιά της χτυπάει δυνατά.

《Λοιπόν.. το δέντρο δεν θα στολιστεί μόνο του.》 Λέει με όση δύναμη της απομένει και με μιας σηκώνεται στα δύο της πόδια.

Λες και ξέρει πως σε δύο μέρες όλα θα τελειώσουν. Η ελπίδα αναγεννιέται μέσα στην καρδιά της και ένα καλό προαίσθημα την περιβάλλει* κάτι που την γεμίζει με σιγουριά και θέληση.

Η αύρα του Χάρη όμως παραείναι σκοτεινή λες και είναι σίγουρος πως η γυναίκα του μετά από αυτές τις δύο μέρες δεν θα έχει κουράγιο και ελπίδα για τίποτα.

Είναι τόσο διαφορετικοί. Παντρεμένοι από προξενιό. Σκέφτονται και αντιδρούν τελείως διαφορετικά. Η μία είναι ρομαντική και αισιόδοξη και εκείνος είναι ρηχός και απαισιόδοξος.
Όλοι λένε πως τα ετερώνυμα έλκονται! Εγώ στην περίπτωση τους βλέπω το αντίθετο.

Λίγο μετά το δέντρο είναι έτοιμο, κουλουράκια ψήνονται και η ζύμη για τα μελομακάρονα φτιάχνεται. Έθιμα που κάθε χρόνο πραγματοποιούνται στο σπίτι των Ιωάννου από όλους, φέτος πραγματοποιύνται από τους γονείς της οικογένειας.

《Πιστεύεις πως αυτός ο άντρας πήρε την Εύη;》Ρωτάει με περιέργεια ο Χάρης καθώς βγάζει κι άλλα υλικά για περισσότερα μελομακάρονα.
《Ειλικρινά όχι! Δεν θα έπαιρνε και το μωρό. Πιστεύω πως η Εύη πήγε να κάνει αυτό που οι αστυνομικοί δεν καταφέρνουν.  Να σώσει την κατάσταση. Στο τέλος να δεις που θα της χρωστάμε πολλά.》 Η Ηλέκτρα δίνει λίγη από την ζύμη στον  Χάρη, ο οποίος δοκιμάζει πρόθυμα.

《Δεν θέλω τίποτα άλλο.. εκτός από το να περάσουμε τα Χριστούγεννα όλοι μαζί.》 Ο Χάρης πλάθει την ζύμη σχηματίζοντας τα νοστιμότατα μελομακάρονα.
《Μετά από όλα αυτά δεν θα είμαστε ποτέ όλοι μαζί. Πάντα θα υπάρχει ένας ακόμα. Ο απαγωγέας της κόρης μας θα μας συντοφεύει. Έχει μολύνει την καρδιά και το μυαλό της. Η σκιά της θα είναι αυτός.》Η Ηλέκτρα κοιτάζει έξω και ο Χάρης τοποθετεί το ταψί μέσα στον φούρνο.

Έπειτα πηγαίνει δίπλα της, της φιλάει τον λαιμό και το χέρι του περνάει ανάμεσα στα μαλλιά της. Το άγγιγμα του γίνεται πιο τολμηρό και η Ηλέκτρα δεν το αποτρέπει. Ίσα ίσα του επιτρέπει και κολλάει πάνω του ενθαρρύνοντας τον. Εκείνος την μεταφέρει στο υπνοδωμάτιο τους.

Εν τέλει τα ετερώνυμα έλκονται; Ακόμα δεν γνωρίζω με σιγουριά. Ίσως να μην μάθω ποτέ. Άλλωστε εγώ τι είμαι; Ένας απλός αφηγητής δίχως όνειρα και ελπίδα. Νιώθω ό,τι νιώθουν και αυτοί, ζω και βλέπω την ζωή τους σαν δική μου.

Αυτό που ξέρω είναι πως το ζεύγος Ιωάννου ήταν τόσο απασχολημένο που τα μελομακάρονα κάηκαν μέσα στον φούρνο. Και έμειναν εκεί πολύ ακόμη. Βέβαια όχι τόσο όσο να προκαλέσουν ζημιά.

Αλλά κάποιος πρέπει να τους διακόψει! Έχουμε τόσο λίγο μέχρι το τέλος. Εγώ το νιώθω να έρχεται απειλητικά γρήγορα. Εσείς το νιώθετε;

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Αφήστε μου ένα 💬 και μην ξεχάσετε να πατήσετε το 🌟.

Bye

🌹  Ίνα🌹