Ο Αλέξης και ο Έκτορας πριν καν ξημερώσει έχουν συναντηθεί σε μια καφετέρια που είναι ανοιχτή εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Και οι δύο έχουν φέρει μαζί τους όσα περισσότερα λεφτά κατάφεραν να μαζέψουν μέσα σε ένα βράδυ.

《Αυτά είναι όλα;》Οι σακούλες μέσα τους κρύβουν τουλάχιστον χίλια ευρώ.
《Ηλικιωμένο θα λαδώσουμε όχι μαφιόζο Έκτορα!》Τον επιπλήττει με ψυχρή φωνή ενώ σταγόνες ιδρώτα έχουν ήδη συσσωρευτεί στο μέτωπο του. 《Εξ' άλλου ίσως να είναι έντιμος και όχι τόσο σκάρτος. Αν καταφέρουμε να τον πάρουμε με το μέρος μας όλα θα πάνε καλά.》 Συμπληρώνει με ευστοχία ο Αλέξης ενώ κάθεται άνετα στην καρέκλα.

《Δεν βλέπω την ώρα να ξεσκεπάσω τον Νέιθαν και να πάρω πίσω την αδερφή μου.》Ο Έκτορας σηκώνεται και ένα σαρδόνιο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του.
《Μην προτρέχεις. Σε θέλω στο σπίτι του. Θέλω να παρακολουθείς την κόρη του και να-》
《Καλύτερα να πας εσύ. Δεν θέλω να καταλήξω στην φυλακή. Δεν είμαι αστυνομικός και αυτή μου η πράξη θα με φέρει στα δικαστήρια!》Ο Έκτορας βιάζεται να υπερασπιστεί την θέση του διότι ξέρει πως με την δικαιοσύνη δεν πρέπει να τα βάζει κανείς.

《Σου υπόσχομαι πως δεν θα βρεις τον μπελά σου. Εγώ θα σε χρησιμοποιήσω και μόνο  αν θες μπορούμε να ισχυριστούμε πως είσαι αστυνομικός. Στο κάτω κάτω κανείς δεν θα το μάθει.》Ο ήλιος έξω έχει ανέβει στον ουρανό αλλά όλοι ξέρουν πως είναι εικονικός. Οι βαθμοί πέφτουν από το μηδέν και σε κάθε γωνιά υπάρχει ένα μεγάλο μέρος πάγου.

《Άρα θα τον ξεγελάσουμε;》Ρωτά όλο περιέργεια ο Έκτορας.
《Μεριές φορές πρέπει να χρησιμοποιήσεις το πιο αθέμιτα μέσα για να κερδίσεις αυτό που θες. Σε κοινή γλώσσα.. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα .》Ο Αλέξης σηκώνεται και φοράει το αστυνομικό του τζάκετ. Χωρίς να το πολυσκεφτεί βγάζει από τον σάκο ακόμα ένα τζάκετ και το δίνει στον Έκτορα. 《Αν σου ζητήσουν σήμα θα αρνηθείς. Κάτι που ισχύει είναι πως δεν δείχνουμε το σήμα μας σε όποιον να 'ναι. Εσύ λοιπόν θα καλοπιάσεις την κόρη του αλλά όταν σε πάρω τηλέφωνο θα το παίξεις κακοποιός -όχι μπροστά της προφανώς.》 Ο Έκτορας κρέμεται από τα χείλη του.

Χαίρεται που φαίνεται χρήσιμος σε κάτι τόσο σημαντικό. Πάντα το μυστήριο τον προσελκούσε και του κέντριζε το ενδιαφέρον. Παλιότερα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να περάσει σε αστυνομική σχολή,  τα αθλήματα ήταν το εύκολο κομμάτι καθώς πάντα είχε μια επαφή μαζί τους. Τα  θετικά μαθήματα όμως ήταν το εμπόδιο του. Οι πράξεις δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο νου του και ο ίδιος -χωρίς φροντιστήρια - δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες των καθηγητών του. Επίσης είχε έναν πατέρα ο οποίος τον πίεζε και απαιτούσε να ακολουθήσει την δική του πορεία. Έτσι, ο ίδιος λάδωσε τους καθηγητές και ο γιος του απέκτησε το πτυχίο της νομικής με την ίδια διαδικασία. Κι όμως, τόσα λεφτά ξοδεύτηκαν και εκείνος ποτέ δεν αγάπησε αυτό που έκανε. Και δεν θα το αγαπήσει. Γιατί δεν ήταν επιλογή του. Γιατί δεν προσπάθησε να διαβάσει. Γιατί δεν θέλει να ανήκει στα κακομαθημένα παιδιά. Εκείνος ποτέ δεν ζήτησε κάτι τέτοιο. Κι όμως ο μπαμπάς του για να εκπληρώσει τους δικούς του στόχους τον  ανάγκασε να ακολουθήσει τον δρόμο του.

《Θα κάνω ό,τι μου λες. Προς τα που βρίσκεται το σπίτι του;》Οι δύο άντρες χαιρετούν τον κοιμισμένο υπάλληλο που περιμένει πως και πως να τελειώσει η βάρδια του, και βγαίνουν έξω προετοιμασμένοι για την συνέχεια. 

Οι δυο τους μετά από ένα βλέμμα εμψύχωσης που έριξαν μεταξύ τους κίνησαν χωριστούς δρόμους, με τα σώματά τους σκυφτά, γεμάτοι άγχος και ευθύνες. Ξέρουν πως αν αποτύχουν δεν θα τον βρούνε ποτέ. Ο Έκτορας ξύνει αμήχανα τον σβέρκο του καθώς πορεύεται προς το σπίτι του ηλικιωμένου άντρα. Πρώτα όμως θα περιμένει μήνυμα από τον Αλέξη που θα τον διαβεβαιώνει πως ο ύποπτος τους θα βρίσκεται στο μαγαζί του. Για τον Έκτορα, η αποστολή του δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη διότι έχει πείρα από κοπέλες και το να καθυστερήσει λίγο μία ακόμα προκειμένου να σώσει την αδερφή του δεν τον συγκινεί. Θα μπει, θα παίξει, θα φύγει. Όλη του η ζωή ήταν, είναι και θα είναι ένας ρόλος. Πλέον, έχει εξασκηθεί τόσο πολύ σ' αυτόν που έχει μάθει απ' έξω τα λόγια και τις αντιδράσεις, τις πράξεις και τα συναισθήματα που πρέπει να νιώσει. Ω ναι.. ξέρει πολύ καλά αυτό που είναι υποχρεωμένος να ξέρει.

[...]

Ο Αλέξης τρέχοντας φτάνει στο ψιλικατζίδικο και αφού σταματάει για να πάρει μια ανάσα και μπαίνει μέσα με βλέμμα αποφασιστικό. Ο ηλικιωμένος άντρας μόλις τον παρατηρεί καλύτερα χαμογελάει πλατιά με ένα χαμόγελο απελευθερωμένο και μία έκφραση που μοιάζει με κάποιον που κέρδισε εκατομμύρια λεφτά.

《Ήμουν σίγουρος πως θα ερχόσουν. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω. Πέρνα και κάθισε.》 Λίγο πιο μέσα υπάρχουν δυο πλαστικές καρέκλες με ένα ετοιμόρροπο τραπεζάκι. Ο Αλέξης με μία έκφραση απορίας αφήνει τον σάκο στο πάτωμα δίπλα του και εξετάζει τον χώρο καχύποπτα. 

《Δεν είμαι πρωτάρης μικρέ. Αν ήθελα να αποφύγω το βλέμμα σου εκείνη την ημέρα θα το είχα κάνει. Απλά δεν  μπορεί αυτός να ελέγχει εμάς, εσάς, τους πάντες. Καλύτερα να σου μιλήσω πιο.. αναλυτικά.》 Οι κάμερες έχουν στραφεί πάνω τους. Κάμερες που τις άλλες φορές δεν ήταν ανοιχτές πλέον κοιτάζουν προς το  μέρος τους και τότε ο Αλέξης αντιλαμβάνεται ότι όντως ο άντρας που έχει μπροστά του θέλει να τον βοηθήσει και να τον διευκολύνει. 

《Καταρχάς δεν χρειάζομαι τα λεφτά που έφερες. Ας κρατήσουμε τουλάχιστον ένα μέρος της τιμής μας ε;》 Γελάει ειρωνικά με τον ίδιο του τον εαυτό και έπειτα κάθεται σε μία από τις πλαστικές καρέκλες παρακινώντας τον Αλέξη να ακολουθήσει το παράδειγμα του.  

《Ο Νέιθαν έμαθε αρχικά το μαγαζί μου και ξεπλήρωσε όλα τα χρέη μου.. μετά άρχισε να με επισκέπτεται και να μου τονίζει τα καλά πράγματα που έχει κάνει για μένα. Με πίεζε και έπαιρνε οτιδήποτε ήθελε από εδώ μέσα. Έπειτα από λίγο καιρό κατάλαβα πως τα προϊόντα που αγόραζε ήταν τα ίδια ξανά και ξανά και έτσι αντιλήφθηκα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Του ζήτησα να μου πει ποιος είναι και τελικά καταλήξαμε στο ότι αν συνεχίσω να κάνω ερωτήσεις θα τον βρω μπροστά μου. Όταν έμαθα τι πραγματικά κάνει.. πήγα να τον καταγγείλω. Όμως έπιασε την κόρη μου.. Ποτέ δεν θα διακινδύνευα την ζωή της μοναχοκόρης μου. Είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω αφού η μητέρα της πέθανε πέντε χρόνια πριν. Έμεινε μαζί μου γι' αυτό και την είδε ο Νέιθαν. Ξέρω τα πάντα για τα βασανιστήρια των θυμάτων του αλλά όχι τα ονόματα τους. Μόλις με ρωτήσατε αν έχω δει ποτέ την Ιφιγένεια.. σας απάντησα όχι και ήταν αλήθεια. Αλλά μετά μίλησα στον Νέιθαν και κατάλαβα ότι αυτή η κοπέλα ήταν το νέο του θέμα. Αυτό που μπορεί να σας βοηθήσει είναι ότι τον λένε Γιάννη και έχω τον αριθμό του κινητού του.》 Ο Αλέξης τον κοιτάζει άναυδος. Δεν ξέρει τι να πει, τι να εκφράσει, πως να αντιμετωπίσει την εξομολόγηση του άντρα. 

Νιώθει οίκτο αυτό είναι σίγουρο. Είναι λυπημένος και θυμωμένος με την απανθρωπιά του Γιάννη. Τόσο καιρό τους κορόιδευε, τους εξαπατούσε και έπαιζε μαζί τους. Τόσες κοπέλες, τόσα χρόνια.. 

《Εκτός από εσάς είχε άλλον βοηθό;》 Τα ειλικρινή και γαλάζια μάτια του Αλέξη καρφώνονται στα δικά του που είναι ξαφνιασμένα και τρομαγμένα ταυτόχρονα. 

《Μου έχει πει για μία κοπέλα.. απλά δεν θέλω να ανακατευτώ με το άλλο πρόσωπο σας ικετεύω..》 Ένα δάκρυ πέφτει στο μάγουλο του και έπειτα ακολουθεί και ένα ακόμη.

《Σας εγγυώμαι την ασφάλεια σας. Και της κόρης σας. Ένας άντρας είναι ήδη εκεί και ετοιμάζεται να την συναντήσει-》

《Όχι!》 Ωρύεται ο άντρας και σηκώνεται στα δύο του πόδια. 《Όχι η κόρη μου δεν είναι καλά.. θα φοβηθεί πολύ..》 Προσπαθεί να βρει το κινητό του για να τηλεφωνήσει στην κόρη του.

《Κύριε.. πόσο χρονών είναι η κόρη σας;》 Ρωτάει επιφυλακτικά ο Αλέξης καθώς τα μάτια του είναι καρφωμένα στο κινητό του. 

《Πριν λίγες μέρες έκλεισε τα είκοσι..》 Απαντά με τρεμάμενη φωνή ο ηλικιωμένος και τότε συνειδητοποιεί αυτό που θέλει να του πει ο Αλέξης. 《Και έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση..》 Προσθέτει ο άντρας και αμέσως ο Αλέξης τρέχει έξω ενώ καλεί τον Έκτορα.

《Ναι;》 Όχι.. αυτός δεν είναι ο Έκτορας.. 《Γιάννη;》 Ο Αλέξης κλείνει σφιχτά τα μάτια.

《Ο ίδιος κύριε Παπανικολάου. Ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να διασκεδάσω περισσότερο. Σας είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Μου δίνετε την τιμή να σκοτώσω τρία άτομα στην σειρά. Πιστεύετε πως η κυρία Ιωάννου πρέπει να το μάθει τώρα;》

《Δώσε μου λίγες μέρες και δεν θα ξέρεις από που σου ήρθε!》 Απαντά γενναία ο αστυνομικός και κλείνει το τηλέφωνο.

Θα κάνει τα πάντα για να φέρει πίσω, ζωντανούς, τα τρία θύματα.

《Εύη Βασιλείου!》 Ακούγεται η ψυχρή φωνή του ηλικιωμένου άντρα και ο Αλέξης με ένα νεύμα τον ευχαριστεί.

Τώρα θα παίξει κι αυτός. Αλλά θα παίξει ένα παιχνίδι με διαφορετικό ρυθμό. Τώρα αρχίζει η κάθοδος του Γιάννη και η άνοδος του ίδιου.

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας άρεσε❤

Αφήστε ένα σχόλιο για να γνωρίζω την άποψή σας ❤❤

❤ INA ❤