Η Εύη Βασιλείου βρίσκεται στους δρόμους. Περπατάει αργά έχοντας όλες τις αισθήσεις της σε εγρήγορση. Κάθε φορά που ακούει βήματα πίσω της γυρίζει και με χαρά συνειδητοποιεί πως είναι αθώοι άνθρωποι που βγαίνουν έξω για την νυχτερινή τους έξοδο, ή γυρνάν από την δουλειά τους.

Μόλις η πλάτη της βρίσκει τον τοίχο, τα χέρια της σαν   τρελά ψάχνουν στην τσάντα της για να βρουν κάποιο ηρεμιστικό. Όταν το βρίσκει με κόπο το βάζει κάτω από την γλώσσα της και παίρνει βαθιές ανάσες.

Αυτό που της είχε κάνει ο Νέιθαν ήταν ειλικρινά σκληρό και η Εύη δεν θα το ξεπεράσει ποτέ. Δεν μπορεί να το κρύβει άλλο πια. Ήταν, είναι και θα είναι ερωτευμένη μαζί του όσο και αν το αποφεύγει.. δεν μπορεί να το κρύψει.

Όλα ξεκίνησαν όταν οι δύο τους έγιναν φίλοι. Η Εύη του είχε πει τα πάντα για αυτήν: τις δυσκολίες στο σχολείο, τους τσακωμούς με την οικογένεια της, ακόμα και για τα ερωτικά της. Αυτό που τότε δεν κατάλαβε -όπως δεν κατάλαβε και η Ιφιγένεια- είναι ότι ανοίχτηκε τόσο εύκολα σε έναν ξένο, χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς να ξέρει ποιος πραγματικά είναι.

Όταν την πήγε στην αποθήκη η Εύη τον μισούσε. Την βασάνιζε, την χτύπαγε και εκείνη άλλαζε με τον ρυθμό που εκείνος επιθυμούσε. Γινόταν σαν αυτόν και όσο περνούσε ο καιρός τον καταλάβαινε. Όσο περνούσε ο καιρός τον σεβόταν, τον ερωτευόταν. Και του το είπε.

Δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την μέρα. Ο Νέιθαν είχε πάει με έναν και μόνον σκοπό: να την χτυπήσει με ηλεκτροσόκ - αυτό από το οποίο επέζησε η Ιφιγένεια. Μόλις άκουσε να του τα λέει όλα αυτά με τόση αγάπη, τόση καλοσύνη και τόση ειλικρίνεια .. ο Νέιθαν δεν της έκανε ηλεκτροσόκ. Έμεινε μαζί της για πολλές μέρες. Νόμιζε πως τον άλλαξε. Πίστευε πως θα ήταν για πάντα μαζί και πως δεν θα την άφηνε ποτέ. Ώσπου τελικά το ηλεκτροσόκ χρησιμοποιήθηκε πάνω της. Δεν ξύπνησε τόσο γρήγορα όσο η Ιφιγένεια. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν είχε πιθανότητες να ζήσει και αυτό το ήξερε και εκείνη αλλά και ο Νέιθαν.

Ώσπου μια μέρα τα κατάφερε. Ο οργανισμός της αγωνιζόταν επίμονα για επιβίωση ώσπου τελικά κατάφερε να επικρατήσει. Όμως για πάντα θα αναρωτιέται: μήπως δεν έπρεπε να επιβιώσει; Άλλωστε τι έχει καταφέρει; Ψεύδεται σε όλους, παίρνει καθημερινά χάπια,  είναι ερωτευμένη με έναν εγκληματία ο οποίος την χρησιμοποιεί μόνο και μόνο για να γλιτώσει από την αστυνομία.

Έχει πει τόσα ψέμματα στην Πηνελόπη και στον Αλέξη. Αν μπορούσε να τα πάρει πίσω θα το έκανε. Αλλά έχει δώσει τον λόγο της στον συνεργάτη της να μην τον προδώσει. Τουλάχιστον ας κάνει κάτι σωστό και έντιμο.  

Με γοργά βήματα μπαίνει σε μια πολυκατοικία και πριν προλάβει να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο βρίσκεται έξω από την πόρτα του. Επιτέλους θα τον συναντήσει και μπορεί εύκολα να σκεφτεί τον λόγο: τα πράγματα δεν πάνε καλά. Μόνο εκείνη μπορεί να τα διορθώσει και να τον καλύψει όπως θα έπρεπε. Παίρνοντας μία αδιάφορη έκφραση χτυπάει με συγκεκριμένο ρυθμό, σχεδόν ρυθμικό, την πόρτα. Δεν περίμενε ότι ο Νέιθαν θα άνοιγε τόσο γρήγορα την πόρτα ούτε ότι θα τον έβλεπε ποτέ τρομοκρατημένο.

《Πέρνα γρήγορα!》Ψιθυρίζει και χάνεται στο σκοτεινό του διαμέρισμα. Η Εύη τον ακολουθεί με προθυμία και κλείνει προσεκτικά την πόρτα. Έπειτα το βλέμμα της καρφώνει την αγέρωχη μορφή του και τα μαύρα του ρούχα. Με μία κίνηση αραιό άσπρο φως φωτίζει το δωμάτιο, θολό όπως και το  μυαλό του απαγωγέα. 

《Θα με βρουν. Αυτό.. αυτό το κτήνος με πρόδωσε. Είμαι σίγουρος ότι ο αστυνομικός είδε το πρόσωπο του, άλλωστε δεν μπορεί να κρυφτεί από εμένα. Δεν είμαι έτοιμος να πάω φυλακή Εύη. Γι' αυτό είσαι εδώ. Θα φροντίσεις ο Αλέξης να χάσει αυτό το στοιχείο!》 Προσπαθεί να βγάλει ένα επιφώνημα άρνησης αλλά και αυτό ο Νέιθαν το διακόπτει. 

《Δεν με νοιάζει πως θα το καταφέρεις. Αλλά αν πέσω θα πέσεις και εσύ. Όλοι θα μάθουν τα ψέματα σου και την παρεμπόδιση της υπόθεσης. Νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν συγχωρείται. Οπότε στο ξαναλέω αν πέσω θα πέσεις μαζί μου.. και πίστεψε με θα το κάνω ακόμη και αν πέσω πρώτος.》 Τα ψυχρά του λόγια αντηχούν στον δωμάτιο. Μακάρι να ήξερε να μιλά χωρίς απειλές και εκβιασμούς. Ίσως όλα αυτά να τον έκαναν πιο προσιτό στους άλλους. 

《Ωραία νύχτα απόψε ε;》 Κοιτάζει έξω από το παράθυρο τον νυχτερινό ουρανό που απλώνεται και τους σκεπάζει. Νιώθει ασφάλεια και χαρά κάτω από αυτόν τον καθαρό και γεμάτο αστέρια ουρανό. 

《Εύη.. θα κάνεις ό,τι σου λέω αλλιώς..!》

《Αλλιώς τι Νέιθ; Έχω κουραστεί να είμαι το σκυλάκι σου! Θέλω κι εγώ προσοχή.. όλη μέρα είσαι σε εκείνη. Απλώς μου τηλεφωνείς και μου δίνεις τις εντολές. Δεν είμαι ρομπότ, ούτε υπηρέτρια σου για να κάνω ό,τι επιθυμείς. Αν το πιστεύεις αυτό, βρες άλλη!》 Επιτέλους βρίσκει την δύναμη να του μιλήσει, να εκφράσει τα συναισθήματα της και να κλάψει μπροστά του. Δεν είναι βράχος, άνθρωπος είναι.

Το βλέμμα του μαλακώνει και τα βήματα του τον φέρνουν μπροστά της. Το χέρι του αγγίζει τον ώμο της. Απαλά και σιγανά φτάνει στο μάγουλο της και από εκεί περνά στο λαιμό της και έπειτα στα μαλλιά της. Την κοιτάζει μέσα στα μάτια καθαρά και ερωτευμένα. Όχι όμως ο έρωτας που γνωρίζουμε. Είναι ένας άρρωστος έρωτας. Νιώθει γι' αυτήν ό,τι ένιωθε για τα άλλα θύματά του. Οίκτο, αγάπη, νοιάζεται και επιθυμεί να γίνουν σαν αυτό. Δυνατά χωρίς αδυναμίες και εμπόδια. Έξυπνα χωρίς διλήμματα και ενδοιασμούς. Όμορφα χωρίς να είναι υπερβολικά συναισθηματικά ή κενά. Τα χείλη του προσγειώνονται στα δικά της και την φιλά με στοργή και αγάπη. Ίσως να μην είναι κακό να αγαπήσεις, ίσως θα έπρεπε να δώσει μία ευκαιρία σε κάποιον άλλο. Αυτή δεν είναι η μαμά του. Αυτή δεν είναι  η αδερφή του. Αυτή δεν είναι ο μπαμπάς του. Αυτή δεν είναι η πρώτη του αγάπη. Όχι δεν είναι.. είναι η Εύη.. και τον αγαπάει πραγματικά. Είναι η μόνη γυναίκα που μπορεί να του χαρίσει την πραγματική ευτυχία. Να τον απαλλάξει από όλες του τις αμαρτίες. Την  ανεβάζει πάνω του και  την μεταφέρει στο κρεβάτι του. Οι αμαρτίες του, όμως, είναι πολλές και δεν συγχωρούνται. Αν όμως αυτή μπορεί να τις παραβλέψει.. ω ναι αυτό θα ήταν το ιδανικό. 

Τα χέρια του ταξιδεύουν στο κορμί της αλλά μόλις κοιτάζει στα μάτια της θυμάται την Ιφιγένεια. Τα συναισθήματά του γι' αυτήν ξυπνάνε μέσα του. Μακάρι να ήταν αυτή στην θέση της Εύης. Αλλά τελικά κανείς δεν είναι τόσο μεγαλόψυχος όσο εκείνη. Αν και άλλαξε, άλλαξε προς το καλό και ευγνωμονεί τον δημιουργό της γι αυτό το γεγονός. Την ξεντύνει και με συνοπτικές διαδικασίες ενώνει τους κόσμους τους. Πλέον μπορούν να ταξιδέψουν ο ένας στις σκέψεις και στα σώματα του άλλου. Βλέπει στα μάτια της την πραγματική ευτυχία και αγάπη. Το εκτιμά αυτό και μάλιστα πολύ.  

《Σε αγαπάω Νέιθαν..》 Ψιθυρίζει αδύναμα στο τέλος.

《Κι εγώ σε αγαπάω Εύη. Είσαι η σωτηρία μου.》 Δεν ψεύδεται γι' αυτό. Τα λόγια ήταν βουτηγμένα στην ειλικρίνεια και ειπώθηκαν στην κορύφωση της ένωσης. Όχι, δεν ήταν υπερβολικός ούτε και αυτή άλλωστε. 

Ήταν απλώς ειλικρινείς. Δύο άνθρωποι με χιλιάδες κοινά συναισθήματα. Με την αγάπη και τον έρωτα που τρέφουν ο ένας για τον άλλον ή θα σωθούν ή θα καταστραφούν ολοσχερώς. Το θέμα είναι τι από τα δύο θα γίνει. Αυτό το ξέρει μόνο η μοίρα. 

Αυτό ήταν για σήμερα

Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Αφήστε ένα σχόλιο για να ξέρω την άποψή σας ❤

❤ INA ❤