《Φτάσαμε!》Φωνάζει ελπιδοφόρα η Εύη. Ο Αλέξης παρκάρει βιαστικά το αυτοκίνητο και βγαίνει έξω χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στην συνοδηγό του. 《Ναι αυτό είναι το μέρος είμαι σίγουρη. 》Καταλήγει η νεαρή κοπέλα και πλησιάζει το παλιό της 'σπίτι'.

Η καγκελόπορτα είναι αραχνιασμένη μα τα παράθυρα είναι καθαρά. Η αντανάκλαση τους φαίνεται ολοκάθαρα, δεν υπάρχει κανένα ίχνος σκόνης. Οι μαύρες κουρτίνες πέφτουν ανάλαφρα μπροστά και είναι φρεσκοπλυμμένες και άψογα σιδερομένες.

《Έχει μπει γυναίκα εδώ μέσα. Εύη αναγνωρίζεις αυτές τις κινήσεις;》Φωνάζει από μακριά ο Αλέξης και παρατηρεί καλύτερα μέσα. Ένα δερμάτινος καναπές, μια βιβλιοθήκη, τραπέζια.. όλα φυσιολογικά.

《Ναι. Θα την έχει μεταφέρει. Εφόσον την άφησε να καθαρίσει το σπίτι.. θα την έχει πάει σε μια αποθήκη. Σε μια αποθήκη που δεν γνωρίζω την διαδρομή. Σε μια αποθήκη που κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται. Μονάχα αυτός.》 Απαντά απογοητευμένη η Εύη και κοιτάζει τρομαγμένα τον Αλέξη.

《Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό. Είσαι σίγουρη πως δεν ξέρεις; Δεν θυμάσαι τίποτα;》Την κοιτάζει διαπεραστικά και αμέσως εκείνη μαζεύεται. Στρίβει το κεφάλι της προς την άλλη κατεύθυνση και λυγίζει ελαφρώς το δεξί της πόδι.

《Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο σίγουρη. Είμαι βέβαιη πως κατά την διάρκεια της μεταφοράς μου ήμουν λιπόθυμη.》Η Εύη πηγαίνει στο αυτοκίνητο αφήνοντας τον Αλέξη αναστατωμένο.

Έπεσε πάλι σε αδιέξοδο. Όσο αργεί, όσο καθυστερεί να βρει την άκρη, μία νεαρή κοπέλα βρίσκεται στα χέρια ενός τρελού. Όλα αυτά ξεκίνησαν εξαιτίας του. Δεν έδωσε εντολή για περιπολία εκείνο το βράδυ. Και αν την είχε πετύχει; Αν την είχε προλάβει, την είχε σώσει και είχε πιάσει εκείνον τον ψυχοπαθή; Αντίθετα επέλεξε να αφήσει τους αστυνομικούς να γυρίσουν νωρίς στο σπίτι τους, κάτι σαν δώρο. Ένα δώρο που προκάλεσε τον ατελείωτο πόνο μιας ολόκληρης οικογένειας. Αν δεν ήταν τόσο εγωιστής, αν σκεφτόταν και λίγο το γενικό καλό, το καλό της κοινότητας ίσως η Ιφιγένεια να ήταν στο σπίτι της τώρα.

Χτυπάει με νεύρα το περβάζι του παραθύρου και μουγκρίζει έξαλλος. Ακόμη μια φορά έπαιξε και έχασε. Έχασε την μάχη. Θα κερδίσει τον πόλεμο; Κανείς δεν ξέρει.

[...]

Η Ηλέκτρα συγυρίζει το σπίτι για τέταρτη φορά αυτό το πρωινό. Είναι αγχωμένη, ακόμη δεν έχει κανένα νέο για την κόρη της. Που να βρίσκεται τώρα; Θα είναι άραγε καλά, θα ζει ή θα την έχει αφήσει μόνη της;

《Μαμά, μαμά σου μιλάω.》 Ξανά λέει αγανακτησμένος ο Έκτορας. Την κοιτάζει νευρικά και κρατάει ήδη το μπουφάν του στο χέρι.

《Δεν σε άκουσα.. τι είπες;》 Σηκώνει το κεφάλι της και του χαρίζει ένα ψεύτικο χαμόγελο. Μέχρι και τώρα προσπαθεί να δείχνει δυνατή, ανεπηρέαστη και ανεξάρτητη. Από τα χέρια της αφήνει το ταλαιπωρημένο μαξιλάρι του καναπέ.

《Ναι. Θα πάω στο αστυνομικό τμήμα να δω τι γίνεται. Είδες τον μπαμπά;》 Ο Έκτορας με αυτήν την ερώτηση πετυχαίνει αυτό που θέλει: να χαλάσει την διάθεση της μαμάς του.

《Δεν ξέρω που είναι ο μπαμπάς σου Έκτορα. Ξέρεις πως δεν κοιμήθηκε εδώ χθες. Θα πήγε... στην καινούργια του..》Παίρνει μια βαθιά ανάσα. 《Ωχ ξέρεις τώρα. Τι τον θέλεις;》

《Ο Αλέξης μου ζήτησε να πάω μαζί του. Αλλά δεν νομίζω να τον ενδιαφέρει.》Η χροιά του είναι σκληρή, αυτό άλλωστε θέλει να πετύχει. 《Όταν αυτή θα τον αφήσει, μην τον δεχτείς πίσω. Μην τον αφήνεις να εισβάλλει στην ζωή σου μαμά. Μην είσαι πια τόσο αφελής. Πόσες φορές θες ακόμα να μας καταστρέψει;》 Την κοιτάζει κατάματα. Το βλέμμα του πετάει φλόγες και τα χέρια του είναι κλεισμένα σε γροθιές.

Ως μεγαλύτερος ο Έκτορας γνωρίζει τα πάντα. Γνωρίζει την πορεία γάμου των γονιών του, τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετώπισαν στο παρελθόν. Γνωρίζει για τον εθισμό του πατέρα του στον τζόγο. Τα τεράστια ποσά που έχανε και που πούλησε το ίδιο του το αυτοκίνητο. Η Ηλέκτρα τον έδιωξε από το σπίτι μα οι κόρες της ζητούσαν διαρκώς τον μπαμπά τους. Ειδικά η Ιφιγένεια. Πάντα του είχε αδυναμία. Δεν ίσχυσε ποτέ το ίδιο και για εκείνον. Ο Χάρης την θεωρούσε γλυκιά μεν, αντικοινωνική και ψυχρή δε. Ποτέ δεν εκτίμησε την καλλιτεχνική της κλίση. Πάντα την θεωρούσε ονειροπόλα, φαντασιόπληκτη. Δεν καταλάβαινε πως αυτός ήταν απλώς ο τρόπος της Ιφιγένειας να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Αντίθετα η Πηνελόπη ήταν η ιδανική απόγονος του. Έξυπνη, διπλωματική, όμορφη και ευγενική. Έτοιμη να δουλέψει στο δικηγορικό του γραφείο. Εννοείται πως δεν εκτίμησε ούτε τον Έκτορα ποτέ του. Ο Έκτορας ήταν ο ''παρτάκιας'' γιος τον οποίο ενδιέφερε μόνο το σεξ, το ποτό και τα ναρκωτικά. Ποτέ του δεν αναγνώρισε το γεγονός ότι ο Έκτρορας έσωσε δύο φορές τον γάμο του με την Ηλέκτρα. Όπως δεν εκτίμησε την προσπάθεια να περάσει στην νομική. Πήγε και λάδωσε τους καθηγητές του για να θεωρηθεί ότι ο Έκτορας είναι έτοιμος δικηγόρος. Αλλά εκείνος ποτέ δεν το ήθελε.

《Αυτόν τον άνθρωπο μαμά, το μόνο που τον νοιάζει είναι να προοδεύσει η δουλειά του, να έχει μια όμορφη γυναίκα γεμάτη πλαστικές και να φαίνεται εντάξει στον έξω κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος μαμά δεν αξίζει για σένα. Δεν αξίζει να λέγεται πατέρας την στιγμή που η κόρη του έχει πέσει θύμα απαγωγής και αυτός σαν λιποτάκτης αφήνει την οικογένεια του απροστάτευτη! 》

《Έκτορα είναι ο μπαμπάς σου, δεν πρέπει να μιλάς έτσι γι' αυτόν..》 Μαλώνει αμέσως τον γιο της και αφήνει έναν μικρό αναστεναγμό απογοήτευσης.

《Μαμά δεν είμαι ούτε η Πηνελόπη ούτε η Ιφιγένεια! Γνωρίζω πολύ καλά ό,τι έχει κάνει μας έχει κάνει. Μίλα μου ανοιχτά, γιατί ξέρω πως αυτά σου τα λόγια είναι αλλαγμένα. Ξέρω πως δεν σε ενδιαφέρει στην πραγματικότητα και μόνο για ηθικούς λόγους με προτρέπεις να μιλάω με ευγένεια γι' αυτόν. Μίλα μου ανοιχτά. Είμαι αρκετά μεγάλος πια.》 Αφήνει ένα μικρό ειρωνικό γέλιο και περνάει το χέρι του μέσα από τα πυκνά σκούρα καστανά μαλλιά του.

《Τι θες να σου πω βρε Έκτορα; Ότι τον σιχαίνομαι; Ότι ντρέπομαι αφάνταστα που τον άφησα να εισβάλλει και να καταστρέψει τις ζωές μας; Ότι αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα τα διόρθωνα όλα; Ναι Έκτορα.. αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει. Τουλάχιστον στα μάτια μου. Αλλά δες πως στάθηκε στην Πηνελόπη. Ακόμη και η μικρή τον αγαπάει πολύ.》 Τα τελευταία της λόγια συνοδεύονται από μερικά δάκρυα ενώ η φωνή της σπάει στο τέλος κάθε πρότασης.

《Δεν ξέρουν μαμά. Δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Όχι όλη δηλαδή. Ως πότε θα ζούνε στην άγνοια; Νομίζεις πως αυτό είναι καλό γι' αυτές. Και ναι διάολε φαίνεται η ιδανικότερη λύση.. μα μέχρι και η Ιφιγένεια είναι αρκετά ώριμη για να το διαχειριστεί. Δεν είμαστε μωρά πια μαμά. Μην μας αντιμετωπίζεις έτσι. Και το σημαντικότερο.. μην κολλάς σε ανούσιες λεπτομέρειες. Ξέρεις πως όλοι μας θα σε στηρίξουμε. Μέχρι και η Πηνελόπη.》 Προσπαθεί να μην χάσει την οπτική επαφή με την μητέρα του αλλά από την άλλη φοβάται και να την πλησιάσει αρκετά. Αν υπάρχει κάτι που μισεί είναι οι συναισθηματισμοί.

《Πήγαινε να μάθεις για την αδερφή σου Έκτορα. Θα δω τι θα κάνω. Και αν μάθεις κάτι.. σε ικετεύω να μου το πεις. Είτε αυτό είναι δυσάρεστο είτε είναι ευχάριστο.》 Η φωνή της σβήνει και η ίδια βουλιάζει στον καναπέ με τον εσωτερικό της κόσμο να βρίσκεται  σε μια εμφύλια και θανατηφόρα διαμάχη.

Αυτό ήταν για σήμερα❤

Ελπίζω να σας άρεσε.  Αφήστε μου ένα σχόλιο με την γνώμη σας ❤

Χρόνια πολλά στους ερωτευενους ❤

Bye bye
❤ Ina❤