Η Ιφιγένεια από μικρή ήταν μια ανήσυχη και πολύπλευρη προσωπικότητα. Συνδύαζε τόσο πολλά πράγματα, ασχολίες και στο μυαλό της η φαντασία μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο.

Δεν ταίριαζε απόλυτα στο σύνολο, ξεχώριζε ανάμεσα στους άλλους. Εμφάνιζε έναν δυναμισμό, μία φωτεινή λάμψη και μια αγνή καρδιά. Ποτέ δεν σκέφτηκε με δόλο, ποτέ δεν ζήτησε τίποτα παραπάνω από όσα είχε.

Ήταν μία μικρή ζωγραφιά. Όλοι την θαύμαζαν για τον χαρακτήρα της και για τα πεντακάθαρα γαλάζια  μάτια της. Συχνά η μητέρα της της έλεγε ότι τα μάτια είναι ο φάρος της ψυχής και αυτό την έκανε περήφανη.

Εάν και ήταν το τρίτο και τελευταίο παιδί, κέρδιζε τις εντυπώσεις. Το γλυκό της χαμόγελο, το αθώο της βλέμμα, η διαφορετική πλευρά της ζωής.

Η αδερφή της, Πηνελόπη, αν και την περνούσε για τέσσερα χρόνια δεν δίσταζε να εκμεταλλεύεται όσο περισσότερο μπορούσε την αφέλεια της μικρής της αδερφής.

Αντίθετα ο αδερφός της, Έκτορας, έδειχνε από πάντα την αδυναμία του σε αυτήν προσφέροντάς της δώρα και παιχνίδια.

Είχαν μία όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια, όπως όλες. Φυσικά και υπήρχαν εντάσεις, καυγάδες, τσακωμοί μα πάντα κατέληγαν να περνούν τις ώρες σαν μία δεμένη και δυνατή οικογένεια.

Όμως η Ιφιγένεια άρχισε να μεγαλώνει. Άρχισε να μιλά και να εκφράζει τις σκέψεις της. Να πλάθει τον δικό της χαρακτήρα, την δική της σκέψη, να έχει την δική της άποψη για σοβαρά θέματα και να κρίνει ό,τι της φαινόταν λάθος.

Άρχισε να πηγαίνει σχολείο. Αυτό ήταν και είναι το μεγάλο της πρόβλημα. Όσο και αν λάτρευε τα βιβλία, όσο και αν αγαπούσε να μαθαίνει καινούργια πράγματα και να εκφράζει τις απόψεις της άλλο τόσο μισούσε την κακία του κόσμου.

Δεν της άρεζαν οι παρέες στο δημοτικό. Τα παιδιά συχνά δημιουργούσαν ομάδες και άφηναν στην άκρη άτομα με κάποιες ιδιαιτερότητες. Άτομα τα οποία δεν ήταν τόσο όμορφα ή δεν είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα με αυτούς.

Αυτό η Ιφιγένεια το σιχάθηκε από την πρώτη στιγμή. Άρχισε να τρέφει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο, για τους συμμαθητές της οι οποίοι ποτέ δεν πλησίαζαν να της μιλήσουν. Φοβόντουσαν το καθαρό της βλέμμα, τον εκνευρισμό της όταν πείραζαν άλλα παιδιά. Της είχαν ήδη βγάλει παρατσούκλι. Από εδώ και πέρα ή θα ήταν το  "φυτό" ή θα ήταν το "φρικιό".

Δεν μπορώ απλά να είμαι η Ιφιγένεια; Σκεφτόταν λυπημένα και καθόταν στο πιο απόμακρο από όλους παγκάκι. Ήταν ήρεμα εκεί, κάτω από το δέντρο, μόνη της, να βυθίζεται στις σκέψεις της και να πλάθει ιστορίες.

Ακόμη λάτρευε τον ήχο του δυνατού αέρα και των πουλιών που ξεκουράζονταν πάνω στο  ανθισμένο δέντρο της.

Ήταν διαφορετική και το ήξερε. Λάτρευε τα ξανθά μακριά μαλλιά της, θαύμαζε τις φακίδες που κοσμούσαν το πρόσωπο της και αγαπούσε τα γαλάζια μάτια της. Γιατί πολύ απλά ήταν ο εαυτός της. Ακόμη και όλοι να της έλεγαν το αντίθετο αυτή σέβονταν την προσωπική τους άποψη μα έβαζε πρώτα την δική της.

Εξάλλου αφού αυτή αισθανόταν άνετα με τον εαυτό της κανείς άλλος δεν θα την έπειθε για το αντίθετο.

Κάπως έτσι η Ιφιγένεια μεγάλωσε και πέρασε στο γυμνάσιο. Ήταν καλή μαθήτρια, φορούσε γυαλιά και δεν είχε κινητό.

Όμως ήταν χαρούμενη και ξεχνούσε αμέσως τα πικρόχολα σχόλια των άλλων παιδιών. Δεν πίστευε στις φήμες ενώ προτιμούσε να κάθεται μόνη της παρά να μιλάει και να χαμογελά ψεύτικα σε παιδιά που παλιά ούτε που γύριζαν να την κοιτάξουν.

Τα χρόνια πέρασαν σχετικά γρήγορα για εκείνη. Είχε παρηγοριά την ζωηρή φαντασία της και τους χαρακτήρες των βιβλίων της. Είχε μία καλλιτεχνική φύση μα την κρατούσε μόνο για τον εαυτό της.

Καθώς μεγάλωνε έβλεπε τον αδερφό της να αλλάζει τις κοπέλες σαν τα πουκάμισα και την αδερφή της να κάνει σύντομες και πολλές σχέσεις με αγόρια μεγαλύτερα της που την ήθελαν μόνο για το κρεβάτι.

Όσο και εάν η Πηνελόπη προσπαθούσε να το κρύψει από τους γονείς της, η Ιφιγένεια ήξερε πως η Πηνελόπη είχε ήδη προχωρήσει με αγόρια και όλα αυτά γιατί ακόμη μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο.

Βασικά το μοιράζονταν μόνο για τον ύπνο καθώς η Πηνελόπη έδιωχνε την Ιφιγένεια για να φέρει το αγόρι της ή για να κάνει πιτζάμα πάρτι με τις φίλες της.

Έτσι η Ιφιγένεια έβρισκε παρηγοριά στον άνετο καναπέ απέναντι από την μεγάλη τηλεόραση. Της άρεσε να βλέπει ταινίες, να μαθαίνει καινούργιες ιστορίες και να ταξιδεύει μαζί τους.

Όμως τέρμα τα ψέματα. Θα πήγαινε λύκειο τώρα και θα έπρεπε όντως να αλλάξει. Εφόσον θα άλλαζε συμμαθητές, σχολείο και καθηγητές σκέφτηκε πως ήταν η τέλεια ευκαιρία να αλλάξει και χαρακτήρα. Ίσως θα μπορούσε επιτέλους να ταιριάξει κάπως, να κάνει νέες παρέες κι να διασκεδάσει όπως όλοι οι νέοι της ηλικίας της.

Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Τα ξανθά σπαστά μαλλιά της στέκονταν όμορφα πάνω στο πρόσωπο της. Τα ίδια γαλάζια  μάτια με τα ροδοκόκκινα μάγουλα της.

Ίσως πρέπει να κάνω μια αλλαγή να δω κάτι καινούργιο στον εαυτό μου, σκέφτηκε μα αμέσως μετάνιωσε. Αλλάζοντας ένα κομμάτι στην εμφάνιση της άλλαζε και ένα κομμάτι του χαρακτήρα της. Πως θα μπορούσε άλλωστε να αποχωρηστεί το λαμπερό αυτό χρώμα των μαλλιών της;

Όχι, αποφάσισε, δεν θα αλλάξω επειδή πάω λύκειο. Θα είμαι η ίδια κοπέλα, απλά θα γίνω πιο κοινωνική.
Ήταν η μόνη ιδέα με την οποία μπορούσε να συμβιβαστεί.

Το αποφάσισε λοιπόν. Θα άρχιζε την νέα χρονιά με λίγο πιο θετική μάτια. Θα προσπαθούσε να βρει φίλους, να γίνει μία φορά ένα με το σύνολο. Το μόνο όμως που την ένοιαζε ήταν εάν θα τα κατάφερνε. Αλλιώς θα έπρεπε να βρει έναν διαφορετικό τρόπο.

Ας μην αγχώνομαι τώρα. Αύριο όλες οι ερωτήσεις μου θα απαντηθούν. Κοίταξε την ημερομηνία της στο κινητό.

10 Σεπτεμβρίου 2018.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια. Έπρεπε να επιστρέψει εκεί.

Έπρεπε να αλλάξει για το καλό της.

Όμως η μοίρα κάγχασε, το κάρμα μειδίασε και εκείνη έτρεμε.

Αυτά για σήμερα ❤

Περιμένω τις γνώμες σας ❤

Μιας και είναι Δευτέρα και αύριο ξεκινούν τα σχολεία αποφάσισα να βάλω αυτό το κεφάλαιο. Είναι εισαγωγικό αλλά ταιριάζει με την μέρα ❤

🌟 Ina 🌟