Δραματικό noir αφήγημα

"Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή"   (Ανώνυμο γνωμικό)

 Οι θαμώνες στο μπαρ, μετά την αλλαγή του χρόνου, ήταν πια ελάχιστοι. Έμενε στη μπάρα καθισμένος στο σκαμπό. Οι στάχτες του τσιγάρου του έγιναν σταχτί νιφάδες στο καπέλο δίπλα του. Το ημερολόγιο απέναντί έδειχνε Γενάρης 1972.

"Ένα ακόμα απ' το ίδιο" είπε αργά.

Ο ώριμος μπάρμαν του έριξε μια ερευνητική ματιά. Του πέρασε ένα ακόμα ποτήρι ουίσκι με πάγο.

Το πήρε αργά στα χέρια του και ένιωσε τη φωτιά να κυλάει μέσα του. Τα μάτια του αφέθηκαν να ταξιδέψουν στις ανταύγειες του ποτηριού. Βούλιαζε σε μια λίμνη με αναμνήσεις.

--------------------

Την γνώρισε στο Πανεπιστήμιο σε άγρια χρόνια κάπου στο 1952. Η Λένα στη νομική κι αυτός στη φιλοσοφική. Έρωτας γεμάτος φωτιά. Μια φωτιά που έσβησε απ τη δική του ανυπαρξία σε αποφάσεις ζωής. Τον ήθελε, τον περίμενε, την διέψευσε.

Μέχρι που η συγκυρία των στιγμών τους έφερε πάλι μαζί. Δεκαέξι ολάκερα χρόνια μετά. Σε διαφορετικές όμως διαδρομές και δυστυχώς σε γκρίζα απόνερα. Εκείνος, ένα ρεμάλι χρεοκοπημένο, θαμώνας σε λέσχες, κυνηγημένος από τοκογλύφους του υπόκοσμου. Εκείνη φτασμένη δικηγόρος, προσέφερε τις υπηρεσίες της σε μια αλυσίδα με χαρτοπαικτικές λέσχες.

Είναι που η ζωή έχει την τελευταία λέξη. Για μια ακόμα φορά τον έσωσε απ τα νύχια τους με την παρουσία της. Μια ακόμα φορά τα κορμιά τους ενώθηκαν στο πάθος. Μέχρι εκείνο το βράδυ, τη μοιραία εκείνη νύχτα. Και έμελε πάλι εκείνος να είναι ο καταλύτης.

Ρούφηξε, με χείλη που έτρεμαν, το ποτό του. Και τα μάτια του βούλιαξαν πάλι στις αναμνήσεις. Τα κορμιά τους έλιωναν στου έρωτα τη φλόγα.

"Πρέπει να φύγεις αυτή τη στιγμή!" της είπε, όταν...

"Ηλίθια! Τίποτα δεν κατάλαβες λοιπόν;"

Ο Γρηγόρης, το μεγάλο αφεντικό της σπείρας, εισέβαλε έξαλλος στο σπίτι της. Τους βρήκε μαζί.

"Τι συμβαίνει Γρηγόρη; Πως μπαίνεις έτσι;" του απάντησε εκείνη.

Τα λόγια του, εκτός εαυτού, ήχησαν στα αυτιά της τραγικά.

"Έπεσες στην παγίδα του! Τον έβαλαν οι μπάτσοι να σε διπλαρώσει ηλίθια! Γνώριζαν τη σχέση σας και στον έριξαν από δίπλα. Τίποτα δεν πήρες χαμπάρι. Μια παγίδα ήταν όλα! Μας έστησαν, είναι εδώ!"

Ναι, η αστυνομία γνώριζε. Τον είχε του χεριού της. Και τον χρησιμοποίησε.

Όλα χάθηκαν από μπροστά της. Ήθελε να χαθεί από προσώπου γης.

"Άτιμε χαφιέ θα σε ξεκάνω!" βρυχήθηκε ο Γρηγόρης και το πιστόλι άστραψε στο χέρι του. Ο χρόνος σταμάτησε στην κραυγή της όταν έβαλε το σώμα της μπροστά στη σφαίρα.

"Μη!"

Την ένιωσε να αργοσβήνει στην αγκαλιά του ψελλίζοντας:

"Φαίνεται πως είναι μοιραίο οι στιγμές μας να κόβουν την ανάσα μας..."

"Λένα! Μη φεύγεις!"

"Όλη η ζωή μας μια αναπνοή... σε αγάπησα..." Έσβησε στα χέρια του με ένα πικρό χαμόγελο. Όλα χάνονταν ολόγυρα.

"Την έχασες;" ρώτησε ο μπάρμαν.

Τον κοίταξε με υγρά μάτια. "Χειρότερο... την πούλησα..." είπε με πνιγμένη φωνή.

"Αυτό από μένα" του είπε καθώς γέμιζε ένα ακόμα ποτήρι. Είδε τα χέρια του να σκαλίζουν στις τσέπες του σακακιού. Τράβηξε ένα τσαλακωμένο μαντήλι γεμάτο σκούρους λεκέδες. Το αίμα της. Το έσφιξε στη χούφτα του και του είπε:

"Είναι κάποιες στιγμές που σε στοιχειώνουν. Μετράνε σαν ολάκερη ζωή. Σου κόβουν την ανάσα. Καλή χρονιά..."

**********************************

Το παραπάνω δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά, στις 1 Φλεβάρη 2021 στο προσωπικό μου blog "Ηδύποτον" εδώ: https://idipoton.blogspot.com/2021/02/kalos-irthes-kainourgie-xrone.html ως προσωπική μου συμμετοχή στο λογοτεχνικό δικτυακό δρώμενο "Τα γνωμικά εμπνεόυν #1" που μπορείτε να δείτε εδώ: https://ghinimatia.blogspot.com/2021/01/1_30.html

Σημείωση: Η εικόνα του τίτλου είναι πίνακας του ζωγράφου Fabian Perez και τα πνευματικά δικαιώματά της ανήκουν αποκλειστικά στον ίδιο.