Είχε δίκιο. Είναι ο διάδοχος του θρόνου, σύντομα βασιλιάς, έχει ευθύνες και είναι καθήκον του να τις αναλαμβάνει. Γεννήθηκε, προορισμένος για να κάνει ακριβώς αυτό.

Ο γάμος με γαλαζοαίματη είναι για το καλό του βασιλείου και της χώρας του. Δεν μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα για να είναι μαζί μου. Δεν θα του το ζητούσα ποτέ. Αυτή είναι η ζωή του και δεν έχω παρά μόνο να το δεχτώ. Όσο και αν με πληγώνει. Όσο και αν πέρασα όλο το βράδυ να εύχομαι να ήμουν εγώ στη θέση της, να παντρευόταν εμένα.

Αν ήμουν πριγκίπισσα, αν ήμουν από βασιλική οικογένεια ίσως τώρα να ήταν ακόμη δικός μου. Ίσως να περνούσαμε την ζωή μας μαζί.

Όμως δεν είμαι πριγκίπισσα, ούτε βασιλικό αίμα κυλάει στις φλέβες μου. Είμαι μια συνηθισμένη κοπέλα που επέλεξε να κυνηγήσει το όνειρο της για πρώτη φορά και την οδήγησε τελικά να σπάσει την καρδιά της.

Έπρεπε να αποδεχτώ πως τον έχασα οριστικά, έπρεπε να το καταπιώ και να το χωνέψω.

Άμεσα.

Εξάλλου ταίριαζαν. Φαινόταν ιδανική για εκείνον. Θα μπορούσαν να ήταν το τέλειο ζευγάρι.

Αναστέναξα από αγανάκτηση και προσπάθησα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω τους. Καθόντουσαν δίπλα ο ένας στον άλλον στον λευκό καναπέ. Του χαμογελούσε ευγενικά και εκείνος της το ανταπέδιδε. Του ακούμπησε απαλά το χέρι για λίγα δευτερόλεπτα αλλά εκείνος δεν απομάκρυνε το δικό του πριν το κάνει εκείνη. Το δικό μου το χέρι πάγωσε. Τον κοιτούσε γλυκά στα μάτια και εκείνος την κοιτούσε πίσω. Τα δικά μου μάτια πονούσαν. Για μια στιγμή είδα τα μάτια του Nicholas να πέφτουν προς το μέρος μου και κρύφτηκα περισσότερο πίσω από την πόρτα.

Σκέφτηκα πως θα με έπιαναν πάλι τα κλάματα αλλά δεν έπρεπε. Έπρεπε να το αποδεχτώ. Αυτό έπρεπε να κάνω, έτσι θα ήταν από εδώ και πέρα. Ή θα μπορούσα να με απαλλάξω από την μιζέρια μου. Ίσως να ήταν το πιο εύκολο.

Αποφάσισα ότι είδα αρκετά αλλά τα μάτια και το σώμα μου δεν έλεγαν να απομακρυνθούν από την πόρτα. Αυτό που έκανα ήταν εξευτελιστικό. Δεν έπρεπε να τους βλέπω κρυφά από το άνοιγμα της πόρτας αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.

Η Ana σίγουρα δεν θα το έκανε ποτέ, δεν θα ήταν κάτι που θα έκανε μια σωστή κυριά, φαινόταν από το ντύσιμο της που ήταν τόσο κομψό, την στάση του σώματος της που ήταν ολόσωστη και τον τρόπο που μιλούσε, σαν να ήξερε να το κάνει πριν καν γεννηθεί, η Lia όμως θα το έκανε. Θα μου έλεγε να μείνω εκεί, μέχρι να φύγουν. Αυτή θα έμπαινε μέσα και θα καθόταν ανάμεσα τους στον καναπέ. Μόνο που εγώ δεν ήμουν η Lia και δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ.

Αναστέναξα από την στεναχώρια που με έπνιγε και τινάχθηκα στον αέρα όταν άκουσα την φωνή από πίσω μου.

"Τι κάνεις εκεί;" Γύρισα πίσω απότομα, κρατώντας την καρδιά μου που έχει φύγει για μερικά δευτερόλεπτα από το σώμα μου και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να βρω ξανά τους κτύπους μου.

"Henry, με τρόμαξες" και με έπιασες στα πράσα.

Ω θεέ μου, τώρα θα γινόμουν ρεζίλι, θα καταλάβαινε ότι τους παρακολουθούσα.

Κοίταξε πίσω από τον ώμο μου, μέσα από την σχεδόν κλειστή πόρτα και το βλέμμα της απορίας που ήταν σχηματισμένο στο πρόσωπο του, αντικαταστάθηκε από εκείνο που έλεγε πως ήξερε ακριβώς τι έκανα.

Δάγκωσα το μέσα μέρος του στόματος μου από αμηχανία και ντροπή. Κοίταξε τα χέρια μου, κρατούσα τα κουστούμια που πέρασα όλο το βράδυ να φτιάχνω. Έπρεπε να πνίξω κάπως την λύπη μου και το σχέδιο ήταν πάντα η ψυχοθεραπεία μου. Πλέον ήξερα για ποια περίσταση προορίζονταν τα κουστούμια και γιατί δεν απαντούσε ποτέ στην ερώτηση μου. Ο γάμος ήταν σχεδιασμένος από τότε που ήρθα στο παλάτι, ίσως και νωρίτερα. Μου το έκρυβε όλο αυτό τον καιρό και όμως με νεύριαζε περισσότερο που ακόμη δεν μπορούσα να τον μισήσω μετά από τα ψέματα του.

"Θα τα έπαιρνα μόλις στον πατέρα σου" Όταν θα αποφάσιζα πως είδα αρκετά από τον Nicholas και την Ana.

"Και εγώ στον πατέρα μου θα πήγαινα τώρα, θα τα πάω εγώ" έφερε το χέρι του κοντά στα κουστούμια και τράβηξα το χέρι μου πίσω απομακρύνοντας τα από εκείνον. Εγώ έπρεπε να τα πάω στον βασιλιά. Έπρεπε να του μιλήσω και θα το έκανα τώρα, πριν το μετανιώσω.

"Δεν χρειάζεται, θα το κάνω εγώ. Θέλω να μιλήσω στον βασιλιά εξάλλου για κάτι..." ξερόβηξα "προσωπικό" με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν μπορούσα να διαβάσω αλλά έμοιαζε σαν να ήξερε. Σαν να ήξερε τι θα του έλεγα αλλά δεν γινόταν. Δεν το είχα πει σε κανέναν και δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θέλω να παραιτηθώ, σωστά;

"Μην το κάνεις" είπε βιαστικά, ακούστηκε σαν άμυνα. Ύψωσα το φρύδι μου με περιέργεια "Δεν ξέρω τι θέλεις να πεις στον πατέρα μου," απάντησε τις σκέψεις μου και ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Άφησα μια ανάσα ανακούφισης, το τελευταίο που ήθελα αυτή την στιγμή ήταν να ήξερε κάποιος για εμένα και τον Nicholas. "αλλά ότι και να είναι, μην του το πεις. Μπορεί να μην το πιστεύεις τώρα, αλλά τα δύσκολα περνούν πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε" Τον κοίταξα ξανά με απορία και ύψωσε το χέρι του μπροστά μου όταν άνοιξα το στόμα μου για να τον ρωτήσω τι εννοεί. "Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλα κάποια στιγμή περνάνε και δεν χρειάζεται να παρατάμε τα όνειρα μας για μια παρόρμηση της στιγμής" όνειρα; Παρόρμηση; ξεροκατάπια. Ήξερε.

"Henry," έπρεπε να βεβαιωθώ, έπρεπε να ξέρω. "που ήσουν το βράδυ που έφευγα από το παλάτι;" Κούνησε ελάχιστα τα χείλη του σε ένα χαμόγελο και έκανε την καρδιά μου να παγώσει.

Ήξερε.

Έπρεπε να ήξερε.

"Περιπλανιόμουν στο παλάτι" ξεροκατάπια και χαμογέλασε πιο πλατιά όταν είδε το πρόσωπο μου να παγώνει. Αν μπορούσε να έβλεπε τα αίμα στις φλέβες μου, θα ήξερε πως πάγωσε και εκείνο.

"Μήπως έτυχε όταν περιπλανιόσουν να σπάσεις ένα βάζο;" Κρεμόμουν από τα χείλη του, και ας ήμουν πλέον βέβαιη για την απάντηση του. Ναι.

"Με περιμένει ο πατέρας μου, μου τα έχει ήδη μαζεμένα, αν αργήσω θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Είναι και σε κρίσιμη ηλικία δεν πρέπει να παίζουμε με αυτά" Έκανε το αστείο του όπως πάντα, αλλά τώρα ακόμη και το πιο αστείο θα μου φαινόταν το πιο τραγικό. Απέφυγε την ερώτηση μου.

Άρχισε να φεύγει "Το ξέρει;" Ξέρει πως είχα σχέση με το γιό του; Σταμάτησε να περπατά και μου κόπηκε η ανάσα.

Δεν γύρισε πίσω να με κοιτάξει "Αν το ήξερε δεν θα ήσουν ακόμη εδώ" συνέχισε να περπατά και βρήκα την ανάσα μου.

Δεν του το έχει πει. Μάλλον αυτό θα σημαίνει πως ούτε σκοπεύει να το κάνει. Μπορεί ο Henry να μην είναι το πιο σοβαρό ή ώριμο άτομο που ξέρω, αλλά αγαπάει τον αδερφό του και φαίνεται να με συμπαθεί. Δεν θα μας το έκανε αυτό. Αποκλείεται.

Είχε όμως δίκιο, να δουλεύω σχεδιάστρια μόδας στο παλάτι ήταν το όνειρο μου από μικρό παιδί, δεν έπρεπε να το παρατήσω. Τα αισθήματα μου ήταν κάθε άλλο από παρορμητικά, ήταν όμως η απόφαση μου να παραιτηθώ παρορμητική.

Θα τους αγνοώ ή θα τους συμπεριφέρομαι όπως θα συμπεριφερόμουν στον καθένα. Μπορούσα να το κάνω, δεν θα ήταν εύκολο, αλλά θα τα κατάφερνα.

____

Κόλλησε η κλειδαρότρυπα της πόρτας του δωματίου μου. Μετά από μερικά νεύρα και αποτυχημένες προσπάθειες κατάφερα να την ανοίξω. Δεν έβλεπα την ώρα να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και να φανταστώ πως όλα είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο σύντομα θα ξυπνήσω.

Ένιωσα μια γνωστή ζέστη και μετά την πόρτα να αντιστέκεται. Ένα δυνατό χέρι σταμάτησε την πόρτα πριν την κλείσω και μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου κλείνοντας την πίσω του. Μάλλον δεν ήμουν η μόνη που τον παρακολουθούσε.

Με μια κίνηση, κόλλησε το σώμα μου πάνω στην πόρτα και έβαλε τα χέρια του δίπλα από το κεφάλι μου.

Τόσο κοντά, τόσο ζεστά.

Γύρισα τα μάτια μου, δείχνοντας τον εκνευρισμό μου που δεν με άφηνε στην ησυχία μου όπως του είπα να κάνει. Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά, αποφεύγοντας το πρόσωπο του. Ήμουν θυμωμένη μαζί του και κυρίως προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ από εκείνον, όσο δύσκολο και αν το έκανε. Αν τον κοίταζα, αν κοίταζα το πρόσωπο του, τα συναισθήματα μου θα οξύνονταν. Η λάμψη των ματιών και του χαμόγελου του, η ζεστασιά των μεγάλων του χεριών, η ανατριχίλα από την βαριά του φωνή... όλα αυτά ήταν το τελευταία που χρειαζόμουν να νιώσω για εκείνον αυτή την στιγμή.

Ζέστη.

Υπήρχε ξαφνικά πολλή ζέστη.

Μακάρι να μπορούσα να πω πως ήταν από το κόκκινο που έβραζε μέσα μου, αλλά ήταν από την ελάχιστη απόσταση που είχε το κορμί του από το δικό μου. Το πρόσωπο του από το δικό μου που αν γύριζα μπροστά θα απείχαν μόλις χιλιοστά. Το στήθος του από το δικό μου που με μια κίνηση μπροστά θα ακουμπούσε και τα πόδια του από τα δικά μου που ήταν κλειδωμένα ανάμεσα του.

Έπιασε το σαγόνι μου, αναγκάζοντας το πρόσωπο μου να βρει το δικό του, προσπάθησα να αντισταθώ αλλά ποιον κοροϊδεύω; Έχει περισσότερη δύναμη από εμένα, όσο και να αντιστεκόμουν δεν θα πετύχαινα τίποτα.

Όταν τα μάτια μου βρήκαν τα δικά του, είδα την έκφραση του να αλλάζει, σαν να έχασε κάτι που την βάραινε. "Τι θες;"

Το χέρι του ήταν ακόμη στο σαγόνι μου, ήταν τόσο μεγάλο που κάλυπτε το μισό μου μάγουλο και λαιμό. Ήταν άδικο κάποιος που δεν θα μπορούσε να είναι δικός σου, να σε κάνει να νιώθεις έτσι.

Σαν να είναι δικός σου.

Κούνησα το πρόσωπο μου για να φύγει το χέρι του από πάνω μου, αλλά το μόνο που κατάφερα να πετύχω ήταν να με κρατήσει πιο σφικτά. "Δεν θα γίνει ο γάμος" ένα χαζό πεταλούδισμα εμφανίστηκε στο στομάχι μου, αλλά δεν ήταν από το άγγιγμα του. Η ελπίδα παραλίγο να φανεί και στα μάτια μου που για λίγο άνοιξαν περισσότερο αλλά έκλεισαν αμέσως. "Θα μιλήσω στον πατέρα μου για εμάς. Θα του πω πως αν δεν παντρευτώ εσένα θα παρατήσω τον θρόνο"

"Μην τολμήσεις" ύψωσε τα φρύδια από έκπληξη. "Θα παντρευτείς την Ana, θα γίνεις βασιλιάς και εγώ θα συνεχίσω την ζωή μου" χωρίς εσένα. Τόσο απλά. Μόνο που δεν ήταν.

Πλησίασε το σώμα του στο δικό μου. Ένιωσα το σκληρό δέρμα στην κοιλιά του κάτω από την μπλούζα του να ακουμπά την κοιλιά μου "Με άλλον;" Ακούστηκε περισσότερο σαν προειδοποίηση παρά ερώτηση. Προσπάθησα να αγνοήσω την επιρροή του κορμιού του στο δικό μου και τον τρόπο που η φωνή του με έκανε να αισθανθώ.

"Κάποια στιγμή, ναι" σκοτείνιασε το πράσινο στα μάτια του και έσφιξε το στόμα του.

Είδα τους μύες του χεριού του δίπλα από το κεφάλι μου να σφίγγουν από την περισσότερη δύναμη που έβαλε στον τοίχο πίσω του. "Θα του κόψω τα χέρια" κατέβασε το άλλο του χέρι στο κέντρο του λαιμό μου και ξεροκατάπια κάτω από το άγγιγμα του.

"Δεν θα τολμήσεις" είπα σαν να τον προκαλώ και ένιωσα το χέρι του να σφίγγει απαλά τον λαιμό μου.

"Δοκίμασε με principessa" τι ειρωνεία, δεν ήμουν πριγκίπισσα και ποτέ δεν θα γινόμουν. Ένας τέτοιος τίτλος όμως θα ήταν αρκετός για να είμαι μαζί του και ξαφνικά δεν ήθελα ποτέ τίποτα περισσότερο από όσο ήθελα αυτό.

"Μην με ξανά πεις έτσι" μου έδωσε ένα στραβό χαμόγελο και άφησε το χέρι του από τον λαιμό μου και το έβαλε πλάι στο κεφάλι μου στον τοίχο όπως και το άλλο του χέρι. Ήμουν παγιδευμένη. Και το χειρότερο ήταν πως δεν ήθελα να απελευθερωθώ ποτέ.

"Αυτό θα συμβεί μόνο όταν δεν θα είσαι δικιά μου," έκανε παύση φέρνοντας το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου και έβαλα το χέρι μου στο τέρμα της μπλούζας του για να τον σταματήσω, αλλά μόνο έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ένιωσα το δέρμα του κάτω από την μπλούζα του στο χέρι μου και ένιωσα ξανά εκείνη την φωτιά που εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα σταδιακά αλλά αστραπιαία. "Και αυτό δεν θα γίνει ποτέ"

"Η Ana είναι ιδανική για σένα," όσο και αν με πονούσε να το παραδεχτώ, φαινόταν πως ήταν η αλήθεια.

"Δεν θα το έλεγα"

"όμορφη," πολύ.

"Συνηθισμένο" είπε χωρίς σκέψη.

"μορφωμένη," συνέχισα.

"Αδιάφορο" ύψωσε τους ώμους.

"πριγκίπισσα" στην περίπτωση μας το χειρότερο από όλα.

"Περιττό" είπε αμέσως. Όμως δεν ήταν και το ξέραμε και οι δύο.

"Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε άλλο. Η Ana θα γίνει γυναίκα σου, είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει"

"Δεν μας αρέσει" είπε πριν προλάβω να τελειώσω.

"Άσε με ήσυχη" είπα χωρίς ανάσα. Όσο και αν ήθελα να μην το πω, όσο και να μην το εννοούσα τελείως, ήξερα πως έπρεπε.

"Αυτό θες; Να σε αφήσω ήσυχη; Να μείνω μακριά σου;" Συμφώνησα κουνώντας το κεφάλι μου. "Πες μου πως δεν νιώθεις τίποτα για μένα, πες μου πως με μισείς και θα το κάνω" δεν ήθελα να δεχτώ την πρόκληση του. Αλλά αν αυτό σήμαινε πως θα έκανε το σωστό, θα το έκανα.

Είπα όσο πιο αδιάφορα μπορούσα "Σε σιχαίνομαι" αλλά σιχαινόμουν μόνο τον εαυτό μου.

Δεν τον μισούσα, δεν ήξερα καλά, καλά αν είμαι θυμωμένη μαζί του ή αν προσποιούμουν. Αλλά ήταν πολύ πιο εύκολο έτσι. Το ψέμα ήταν ξινό στο στόμα μου, δεν ήθελα να το καταπιώ αλλά έπρεπε. Για το δικό μας καλό.

Η έκφραση του ήταν παγωμένη. Χωρίς συναίσθημα, σαν να μην άκουσε τι του είπα ή σαν να μην τον ένοιαζε καθόλου. Ή ήξερε το ψέμα μου. Ήρθε κοντά στο αυτί μου. Σηκώθηκαν οι τρίχες στον αυχένα μου "Τότε γιατί το χέρι σου είναι ακόμη στη μπλούζα μου;" με κοίταξε από το πλάι. Τα μάτια μου πήγαν στο τέρμα της μπλούζας του που ακόμη κρατούσα από πριν. Σφικτά, σαν να τον παρακαλούσα να μην φύγει, κάνοντας τα λόγια μου να ακούγονται σαν ψέμα. Άφησα το χέρι μου από την μπλούζα του και τον έσπρωξα από το στήθος μακριά μου. Δεν κουνήθηκε καθόλου, σαν να μην τον ακούμπησα ποτέ. Άρπαξε τα χέρια μου και με ένα χέρι τα κράτησε ενωμένα πάνω από το κεφάλι μου στον τοίχο. Ξεροκατάπια και η καρδιά μου κτυπούσε σαν τρελή. Πλησίασε το πρόσωπο μου, νόμιζα πως θα με φιλούσε και έκλεισα τα μάτια μου. Μισούσα τον εαυτό μου που ακόμη και τώρα ήθελα τα χείλη του στα δικά μου. Μισούσα που δεν είχα άμυνες γι' αυτό τον άντρα. Τα χείλη του δεν ακούμπησαν ποτέ τα δικά μου, απογοήτευση και ανακούφιση με έλουσαν ταυτόχρονα, αν αυτό ήταν δυνατό.

"Να θυμάσαι πως εσύ το επέλεξες" ένιωσα κρύο, άνοιξα τα μάτια μου και δεν ήταν πια εκεί.

Έφυγε.

Τον έδιωξα.

Του είπα πως τον σιχαίνομαι. Ξέχασα όμως να του πω πως εμένα είναι που σιχαινόμουν.

Τα πόδια μου ανήμπορα να με κρατήσουν, έριξαν το σώμα μου στο παγωμένο πάτωμα, η πλάτη μου στον σκληρό τοίχο και το πρόσωπο μου χωμένο στα κρύα χέρια μου. Τότε επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει.

Του υποσχέθηκα όμως πως θα ήταν η τελευταία φορά.