-Έλα Χριστίνα πάμε επιτέλους για αυτόν τον καφέ που λέμε τόση ώρα!
-Έρχομαι ρε Αγάπη, αμάν πια. Σου ήρθε να πάμε για καφέ στις 8 το βράδυ. Τέλος πάντων, άντε πάμε
Α δεν σας συστήθηκα. Μα τι ντροπή! Με  λένε Αγάπη. Είμαι 18 χρόνων και θα γίνω σε λίγο καιρό φοιτήτρια Ψυχολογίας στην Θεσσαλονική. Μετά από 2 χρόνια είμαι ξανά παρέα με την αγαπημένη μου κολλητή την Χριστίνα. Από ό,τι διαβάσατε την έπρηξα να παμε για καφέ αφού έχει λιγάκι δροσούλα να τα πούμε σαν άνθρωποι. Ευτυχώς δέχτηκε γιατί βαρέθηκα να είμαι μέσα στο σπίτι.
-Χριστίνα;
-Πες μου;
-Που θα πάμε για αυτόν τον καφέ;
-Στην καφετέρια καλέ. Που θα πηγαίναμε για καφέ ντε;
-Σε ποια θα πάμε εννοούσα,χαχαχα!
-Πάμε σε εκείνη που είναι εδώ κοντά.
Φτάσαμε επιτέλους στην καφετέρια. Καθήσαμε. Πήραμε τους καφέδες μας και αρχίσανε να λέμε τα νέα μας.
-Ρε συ, τελικά τι έγινε με εκείνον τον σερβιτόρο που σου έδωσε το τηλέφωνο του τις προάλλες;
-Τίποτα. Τι να γίνει δηλαδή;
-Ε δεν μιλήσατε καθόλου;
-Όχι καλέ.
-Γιατί;
-Δεν θέλω να προχωρήσω σε σχέση αυτή την στιγμή. Και το ξέρεις. Είδες τι έγινε με την Κατερίνα. Έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Πόσο μάλλον να προχωρήσω σε μια ερωτική σχέση αυτή τη στιγμή.
-Καταλαβαίνω. Δεν ήθελα να σε πιέσω.
-Δεν πειράζει.
-Δεν πάμε σιγά σιγά;
-Πάμε!
-Σε πειράζει τελικά να γυρίσεις μόνη σπίτι γιατί πρέπει να πεταχτώ να πάρω κάτι από την Σία;
-Όχι δεν πειράζει. Θα τα πούμε αύριο!
-Φιλάκια πολλά, Αγάπη μου!
Συνεχίζω τον δρόμο μου για το σπίτι και περνάω από τους δρόμους που αυτή την στιγμή είναι τίγκα στον κόσμο γιατί όλοι έχουν βγει. Όσο περπατάω σκέφτομαι τα γεγονότα που συνέβησαν με την Κατερίνα. Μα αν είναι δυνατόν! Να μου πει τόσα ψέματα για ένα τόσο σοβαρό θέμα; Καλά τι περίμενα και εγώ;  Φαινόταν από την αρχή τι άνθρωπος ήταν αλλά εγώ δεν είδα ή μάλλον καλύτερα δεν ήθελα να δω τι όντως γινόταν με αυτήν την κοπέλα. Χωρίς να το καταλάβω καυτά δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα μου και δεν έβλεπα καθαρά. Ξαφνικά ο χώρος γεμίζει καπνογώνα και φωνές. Άτομα με μαύρες ζακέτες εμφανίζονται ενώ αστυνομικοί καταφθάνουν τρέχοντας. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Λες να κάνουν καμιά πορεία; Συνεχίζω τον δρόμο μου προς το σπίτι. Ξαφνικά οι πνεύμονες μου αρχίζουν να γεμίζουν με τον αέρα του καπνογόνου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αναπνεύσω. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να πάρω ανάσα αλλά τζίφος. Μέσα στην αναμπουμπούλα της στιγμής ακούγεται ένας πυροβολισμός. Τα άτομα με τις μαύρες ζακέτες απομακρύνονται και η όραση μου σιγά σιγά θολώνει. Και δεν μπορώ να κάνω βήμα. Χωρίς να το περιμένω, κάποιος με  σηκώνει στα χέρια του και με οδηγεί γρήγορα σε ένα πιο ήρεμο και χωρίς τα υπολείμματα των καπνογόνων μέρος. Μόλις καταλαβαίνει ότι ηρεμώ και αναπνέω κανονικά, αρχίζει να απομακρύνεται. Ενώ εγώ κοιτάω αποσβολομένη μια γυμνασμένη πλάτη να χάνεται μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Συνεχίζω όμως ξανα τον δρόμο μου προς το σπίτι σκεφτόμενη όσα έγιναν και ποιος είναι αυτός που με έσωσε.

Πώς σας φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας;❤
Πώς θα θέλατε να εξελιχθεί;❤
Τι λέτε να γίνει με αυτή την μυστήρια πλάτη;❤
Και ποιος να είναι;❤
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο...φιλάκια πολλά!❤