Δύο χρόνια αργότερα...
Βοστώνη

Δελτίο τύπου αστυνομικής διεύθυνσης χώρας.

Το σουσουρο κοπασε όταν ανέβηκε στο βήμα. Οι κάμερες άναψαν και όλα τα φώτα ήταν στραμμένα εκεί.
Πίσω ακριβώς η γιγάντια οθόνη πήρε ζωή και τα άρθρα της υπόθεσης έπαιζαν το ένα μετά το άλλο σαν φόντο.

«Τιποτα δεν είναι όπως φαίνεται και αυτό που φαίνεται δεν είναι τίποτα μπροστά στη πραγματικότητα...
Ή μήπως η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία; Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν να ζήσετε δύο και τρεις ζωές; Να δοκιμάσετε αυτό που δε θα γίνετε ποτέ και να γίνετε αυτό που οι άλλοι φαντάζονται και θέλουν να δουν; Ενα μυαλό είναι περίπλοκο...
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα μακρύ ατελείωτο διάδρομο και ολόγυρα σας υπάρχουν μόνο τοίχοι και πόρτες. Καλειστε να ανοίγετε μια μια κάθε φορά και να κοιτάτε  πίσω από κάθε πόρτα , να  εξερευνειτε το άγνωστο και να μαθαίνετε από αυτό. Οι άνθρωποι είναι ότι πιο πολύπλοκο ψυχικά υπάρχει και αναπνέει σε αυτό το πλανήτη. Κοιτάξτε το διπλανό σας...
Αναρωτηθείτε πόσα παραθυρακια μπορεί να έχει στο κεφάλι του... Πόσες πτυχές του εαυτού του κρατάει γνωστές σε εσάς και πόσες άγνωστες; Ποτέ κανένας δε θα είναι σε θέση να μάθει τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από αυτές τις κλειστές πόρτες γιατί για να ανοίξουν χρειάζεται η μαγική λέξη...
Ποια είναι αυτή;
Η εμπιστοσύνη φυσικά...
Οι σπουδές μου πάνω στην αντίστροφη ψυχολογία όταν αποφάσισα να μπω στο αστυνομικό σώμα ήταν καταλύτης για μένα.
Το να σκιαγραφώ , να καταλαβαίνω και να γίνομαι ένα με το στόχο μου ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζομουν.
Αν δε ζήσεις άλλωστε σαν ένας ένοχος, πως θα βρεις τον πραγματικό;
Αν δε γίνεις ένα μαζί του, πως θα μπεις στο προσωπικό του διάδρομο;
Δε θα μπεις... Τόσο απλά...
Όταν ζητάς εμπιστοσύνη πρέπει το βλέμμα σου να είναι καθάριο. Να αφήνεις τον άλλο να χαϊδεύει τη ψυχή σου και να νιώσει ότι εκεί μέσα θα είναι ασφαλής.. Μόνο τότε ο στοχος θα επιτευχθεί...
Μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι άνθρωποι που περπατούν ανάμεσα μας, δεν είναι πάντα αυτό που δείχνουν... Ένας αλήτης, μπορεί να είναι ο σωτήρας καί ο σωτήρας που νομίζεις ότι έχεις, να είναι ένα τέρας... Αυτό κρατήστε. Τίποτα παραπάνω"

Χειροκροτήματα ξέσπασαν στην αίθουσα..
Έκλεισε το ντοσιέ και πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Πριν προχωρήσουμε στις λεπτομέρειες, θα ήθελα μισή ώρα διαλλειμα σας παρακαλώ" Ζήτησε και κατέβηκε από το βήμα.
Δεν έδωσε λόγο σε κανέναν άλλο. Άνοιξε τη πίσω πόρτα και βγήκε από την αίθουσα τύπου με προορισμό μονάχα έναν... Έναν τελευταίο..."

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Δύο χρόνια πριν...

"Θα μας πεις επιτέλους;!" ο Ίαν τους κοίταξε καλά καλά και κατέβασε το κεφάλι σκεπτικός

"Ναι, έφυγε μαζί μου αλλά βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα..." ξεκίνησε να λέει απλώνοντας την απογοήτευση ολόγυρα του.

"Τι εννοείς;!"

"Αυτό που κατάλαβες Λίαμ. Λυπάμαι πολύ αλλά δεν μου είπε τίποτα. Προσπάθησα με κάθε τρόπο. Έκλαιγε ναι, μου είπε ότι τη βίαζε αλλά τίποτα άλλο. Για το θάνατο τους μου είπε ότι γαληνεψε η ψυχή της μα δε το έκανε εκείνη... Έλειπε και όταν μπήκε σπίτι ήταν νεκροί και οι δύο... Όπως ακριβώς δήλωσε και στην αστυνομία..."

Ο Λίαμ κάθισε στη καρέκλα και έπιασε το κεφάλι του λυπημένος

"Μη σκας αδερφέ. Αν είσαι πραγματικά τόσο σίγουρος θα προσπαθήσουμε ξανά..." του είπε ο Λουκ. "Άσε να περάσει λίγος καιρός και θα φέρω πάλι τα μηχανήματα. Θα βρούμε ένα άλλο σενάριο να τη κάνουμε να ζήσει ..."

"Έχει δίκιο Λίαμ..." ο δόκτωρ Σπένσερ τον έπιασε απαλά από τη πλάτη.

"Είχα εναποθέσει κάθε μου ελπίδα..." ψέλλισε ο Λίαμ αποκαρδιωμενος

"Δεν καταλαβαίνω την εμμονή σου..." Πήρε θέση ο Ίαν "Ξεδίπλωσαν κάθε πτυχή του μυαλού της. Ξεγύμνωσαμε τους φόβους της. Δεν είπε τίποτα από όσα ήδη ξέραμε..."

"Είμαι σίγουρος Ίαν! Εκείνη το έκανε!"

"Δεν ξέρω Λίαμ... Στη τελική αν το είχε κάνει θα την άφηναν να κυκλοφορεί ελεύθερη;"

"Δεν είναι ακριβώς ελεύθερη Ίαν"

"Και τι είναι; Όταν μου ζητησες βοήθεια διάβασα όλο το φάκελο και το ιστορικό της υπόθεσης. Επέστρεψε σπίτι και βρήκε τους γονείς της νεκρούς. Ύστερα από τα ουρλιαχτά της ήρθαν οι γείτονες. Από το σπίτι έλειπαν πράγματα. Η αστυνομία δεν είχε υπόπτους. Θεωρήθηκε ληστεία. Συνεχίζει και ζει μόνη της σπουδάζοντας κανονικά στο πανεπιστήμιο. Το ότι επέλεξε να κάνει κάποιες ψυχοθεραπείες δε τη κάνει ένοχη! Πληγωμένη είναι! Αν ήταν ενοχή δεν υπήρχε περίπτωση να μη μου το ομολογήσει έτσι όπως δουλέψαμε το σενάριο. Στη τελική έχετε προσπαθήσει άλλες επτά φορές και όλες είχαν ίδια κατάληξη. Σε κάθε πιθανο σενάριο , ομολογεί την αθωότητα της..."

"Είναι δέσμια του ψέματος που έχτισε τόσο καλά στο κεφάλι που το πιστεύει και η ίδια Ίαν... Μπορώ να το ξεχωρίσω από χιλιόμετρα... Ένας παρανοϊκός άνθρωπος χτίζει και πορεύεται με ένα ψέμα όταν αυτό βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής της ζωής του... Ειναι ελεύθερη ναι, αλλά πάντα θα είναι δέσμια του ψέματος της και της αλήθειας της..." Ο Λίαμ ήταν φανερά λυπημένος

"Πως και δέχθηκε να πάρει μέρος;" ρώτησε ο Ίαν περίεργα "Δεν είναι ότι την ανάγκασε και κανένας... Σκέψου ότι αν ήταν ενοχή, δε θα ήθελε κανένας να μπει μέσα στο κεφάλι της. Σωστά;" ρώτησε και ο δόκτωρ Σπένσερ τον κοίταξε σκεπτικός

"Έχει μια βάση αυτό που λέει ο αδερφός σου Λίαμ..."

"Δεν ξέρει τι ακριβώς κάναμε" παραδέχθηκε ο Λίαμ "Της είπα ότι είναι μια θεραπεία καθαρισμού και ηρεμίας μέσω της οποίας θα ζήσει όμορφες αναμνήσεις... Όταν ξυπνήσει δε θα έχει ιδέα τι ακριβώς έζησε. Εκτός αυτού θα της μεταφόρτωσω κάποιες εικόνες και θα έχει εκείνες... Αυτό είναι όλο. Δε θα θυμάται τίποτα. Το ξανακαναμε και όλα ήταν μια χαρά. Απλά είμαι τόσο σίγουρος ρε γαμωτο... " Πλησίασε το τζάμι και τη κοίταξε "Όταν ήρθε σε μένα ήταν περίεργη. Μιλούσε για το παρελθόν και ήξερα ότι κάτι κρύβει. Αν κατάφερνα να αποσπάσω την ομολογία της θα έπαιρνα βραβείο! Η επιτροπή δε θα είχε λόγια... Θα έκανα ότι κανένας αστυνομικός δε κατάφερε όταν η υπόθεση ήταν ανοιχτή! Κοντά στα δύο χρόνια το παλεύω!"

"Πρέπει να τη ξυπνήσεις Λίαμ. Θα ξανάπροσπαθησουμε..." επενέβη ο Λουκ "Πρέπει να γυρισ πίσω τον εξοπλισμό. Τον έχουμε ήδη έξι ώρες..."

"Εντάξει... Φύγετε από το δωμάτιο μη σας δει... Θα τη ξυπνήσω. Άλλη μια αποτυχία εν όψη..." έφυγαν και όταν έμεινε μόνος μαζί της τη κοίταξε προβληματισμένος. "Ξέρω ότι το έκανες... Πως καταφέρνεις πάντα να ξεγλιστρας..." Αναρωτήθηκε...
"Την επόμενη φορά θα σε πιάσω..."
Είπε και ανοίγοντας την ενδιάμεση πόρτα, τη πλησίασε και ξεκίνησε τη διαδικασία...

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Μια εβδομάδα αργότερα

"Σας ευχαριστώ πολύ! Είναι ότι πρέπει" πήρε το καφέ της μα σαν γύρισε να φύγει συγκρούστηκε με κάποιον σφοδρά και όλος ο καφές έπεσε καταχαμα.

"Χίλια συγνώμη. Ήμουν κάπως βιαστικος..." σηκώνοντας το βλέμμα της είδε έναν άντρα γνώριμο για εκείνη.

"Λίαμ; Δε το πιστεύω. Εγώ με συγχωρείς. Ούτε έβλεπα μπροστά μου"

Εκείνος χαμογέλασε

"Ιαν..." Της είπε γλυκά και εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει.

"Μοιάζουμε το ξέρω. Αλλά από πού ξέρεις τον αδερφό μου; Τρίδυμα είμαστε..." Της εξήγησε αμέσως

"Κοίτα σύμπτωση. Απίστευτο..." τον κοιτούσε άναυδη

"Θα με επεξεργάζεσαι για πολύ ώρα ακόμα;" ρώτησε χαμογελαστός

"Με συγχωρείς. Απλά... Είστε ολοιδιοι..."

"Συμβαίνει μια φορά στα χίλια χρόνια υποθέτω" αστείευτηκε "Σε εκείνον πήγαινες; Το γραφείο του είναι απέναντι"

"Όντως εκεί πήγαινα..." παραδέχθηκε

"Δε πιστεύω να είσαι καμιά από τις τρελές ασθενείς του;"

"Ναι. Και μάλιστα κυκλοφορώ ελεύθερη!" αστείευτηκε και εκείνη.

"Με συγχωρείς πάντως για τον καφέ... Προτίθεμαι να σου αγοράσω άλλον... Έχεις χρόνο;"

"Λυπάμαι πολύ... Έπρεπε να είμαι εκεί εδώ και πέντε λεπτά. Δεν αργώ ποτέ..." Του εξήγησε

"Ίσως κάποια άλλη φορά τότε..."

"Ίσως... Ποτέ δε ξέρεις..." του χαμογέλασε και τον προσπέρασε

"Περίμενε! Δε μου είπες ούτε το ονομα σου!" Της φώναξε

"Αν το θέλει η τύχη, θα σε ξαναπετυχω και τότε θα το μάθεις!" του φώναξε χαρούμενη και πέρασε το δρόμο. Εκείνος έμεινε να τη κοιτάζει εξίσου χαμογελαστός...

"Μεγάλη λέξη η τύχη Άλισον... Κάποια πράγματα πρέπει απλά να μη τα αφήνεις στα χέρια της..." μονολογησε και αναστεναξε...

                            °°°°°°°°°°°°°

Μια εβδομάδα μετά...

Μπήκε στο ασανσέρ μα λίγο πριν κλείσει η πόρτα ένα χέρι χώθηκε ανάμεσα και εκείνη άνοιξε εκ νέου. Έσμιξε τα φρύδια της και χαμογέλασε ντροπαλά.

"Με παρακολουθείς;" ρώτησε βλέποντας τον να μπαίνει μέσα

"Εγώ; Όχι βέβαια. Μια επίσκεψη στον αδερφό μου ήθελα να κάνω. Απαγορεύεται;" έμειναν για λίγο να κοιτάζονται αμήχανα χωρίς όμως να χάσουν στιγμή εκείνο το χαζό χαμόγελο από τα χείλη τους. "Λοιπόν;" ρώτησε λίγο πριν φτάσουν επάνω

"Λοιπόν τι;"

"Κάτι μου χρωστάς..."

"Εγώ; Είσαι σίγουρος;"

"Ναι εσύ... Εκτός κι αν δε με εμπιστεύεσαι αρκετά ώστε να μου πεις έστω το όνομα σου..."

"Μεγάλη λέξη η εμπιστοσύνη μεταξύ αγνώστων δε συμφωνείς;" Του είπε μα πριν απαντήσει , άνοιξαν οι πόρτες από το ασανσέρ. Του χαμογέλασε και βγήκε...

"Κάποτε με εμπιστεύτηκες μέσα σε μόλις έξι ώρες..." ψέλλισε και βγήκε και εκείνος από το ασανσέρ.

Περπάτησε πίσω της και στάθηκαν και οι δύο έξω από το γραφείο του Λίαμ.

"Λίγο άβολο δε βρίσκεις;" του είπε

"Αν δε μου πεις το όνομα σου, δε φεύγω .. θα μπούμε και θα κάνουμε διπλή ψυχανάλυση. Εσύ θα λες τα δικά σου και εγώ το πόνο μου..." συνέχισε και προκάλεσε ένα χαμόγελο στα χείλη της που δεν είχε ξαναδεί μέσα σε εκείνη τη προσομοίωση.

"Αν σου πω θα φύγεις;"

"Στο υπόσχομαι..."

"Και οι υποσχέσεις είναι περίπλοκες μεταξύ αγνώστων..."

"Ε τότε πες μου πως σε λένε να γίνουμε γνωστοί... Τι λες;"

"Είσαι επίμονος έτσι;"

"Μόνο όταν κάτι με ενδιαφέρει..." της είπε δαγκώνοντας ασυναίσθητα το κάτω του χείλος...

"Άλισον... Άλισον Βεατρίκη Μπλέικ..." του είπε και εκείνος έκανε μια υπόκλιση

"Χάρηκα δεσποινίς Μπλέικ... Ίαν Σμιθ..."

"Ωραία... Και τώρα πρέπει να χτυπήσω τη πόρτα ξέρεις..."

"Ακόμα σου χρωστώ ένα καφέ..." της είπε

"Ίσως αν ξαναβρεθούν οι δρόμοι μας να τον πιούμε..."

"Αν συνεχίσεις να μου το ζητάς αυτό, ο αδερφός μου θα με περάσει για τρελο... Έχω να τον επισκεφθώ μήνες... Φαντάσου να με βλέπει να τριγυρίζω κάθε μέρα στη περιοχή κυνηγώντας τη τύχη... Δεν είναι τρελό;" Η Άλισον χαμογέλασε πλατιά

"Ίσως..."

"Με το ίσως, δε γίνεται δουλειά..." έβγαλε ένα χαρτάκι και ένα στυλό από τη τσέπη του, έγραψε τον αριθμό του και της το έδωσε.
"Τώρα θα ξέρω τουλάχιστον ότι η τύχη είναι στα χέρια σου..." της είπε και κρατώντας λίγο παραπάνω τα δάχτυλα της στα δικά του, της χαμογέλασε και έφυγε...

                            °°°°°°°°°°°°°

Τρεις μήνες αργότερα...

"Σταμάτα! Είμαστε στο σινεμά!" Τον μάλωσε

"Για αυτό δεν ήθελα να έρθουμε κάπου σκοτεινά..."

"Είσαι θεοτρελος το ξέρεις; Μήπως πρέπει να αρχίσεις εσύ συνεδρίες με τον Λίαμ;"

"Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα μωρό μου... Προτιμώ να κάνω μαζί σου όσες συνεδρίες θέλεις..."
Η Άλισον τον κοίταξε σοβαρή
"Τι έπαθες;" τη ρώτησε βλέποντας το βλέμμα της να αλλάζει

"Το εννοείς αυτό που είπες;"

"Το να κάνω μαζί σου συνεδρίες; Εννοείται... Μόνο ένας άνθρωπος που εμπιστεύεσαι μπορεί να γίνει ο καθρέφτης σου..." συνέχισε εξίσου σοβαρός "Ξέρω ότι πας στον αδερφό μου. Όπως ξέρω ότι το ιατρικό απόρρητο είναι νόμος. Όχι ότι θα ρωτούσα... Αλλά για να πηγαίνεις σε ένα γιατρό σαν το Λίαμ, σίγουρα υπάρχει κάτι σοβαρό από κάτω... Κάνω λάθος;"

"Όχι..." απάντησε ξερά

"Με εμπιστεύεσαι;" τη ρώτησε κοιτώντας τη βαθιά μέσα στα μάτια...

"Ναι... Δεν ξέρω γιατί. Αλλά το νιώθω... Κάθε φορά που σε κοιτάζω. Από τη πρώτη στιγμή που έπεσες κάνω μου σε εκείνο το καφέ... Ήταν θαρρείς και είχαμε ζήσει μαζί μια ζωή. Ξέρω πως ακούγεται τρελό αλλά...,"

"Τα τρελά πράγματα κρύβουν τα θαύματα μερικές φορές.."

"Ξέρεις κάτι;" Του είπε ήρεμη "Δεν έχω όρεξη για ταινία... Πάμε σπίτι; Θέλω απλά να περάσουμε πιο ήρεμα τη βραδιά μας..."

"Ότι θέλεις..." Σηκώθηκαν και βγήκαν έξω από την αίθουσα . Λίγο πριν πάρουν το δρόμο της επιστροφής ο Ίαν σταμάτησε , την κράτησε από τη μέση και τη φίλησε.
"Όταν σου ζητώ εμπιστοσύνη, τη δίνω κι όλας... Να το ξέρεις..." της είπε και ύστερα έπιασε ο χέρι της και περπάτησαν πλάι πλάι ως το σπίτι της...

                               °°°°°°°°°°°°°

Έπτα μήνες αργότερα...

Είχαν πιει ήδη δύο μπουκάλια κρασί.
Η Άλισον ξάπλωνε απαλά στην αγκαλιά του ενώ μπροστά τους απλώνοντας γαλήνια η θάλασσα.

"Πρώτη φορά πάω διακοπές..." της είπε σφίγγοντας τη στην αγκαλιά του.

"Τώρα αν σου πω, ότι και εγώ πρώτη φορά πάω, θα με περάσεις για τρελή..."

"Αφού δεν σε πέρασα τότε που σε γνώρισα τυχερή είσαι..." αποκρίθηκε και εκείνη σκυθρωπιασε. "Τι έπαθες; Δεν βλέπω το πρόσωπο σου αλλά σε νιώθω..." Η Άλισον γύρισε ελαφρά το κεφάλι της και τον κοίταξε..."Μίλησε μου μάτια μου... Νιώθω ότι κάτι σε απασχολεί... Έχει να κάνει με το τρόπο που γνωριστήκαμε έτσι δεν είναι;" Η Άλισον κούνησε το κεφάλι "Το ξερω. Το νιώθω όλο αυτό το διάστημα ότι κάτι θέλεις να μου πεις..."

"Δεν μου είναι εύκολο αλλά έχεις δίκιο..."

"Με τι έχει να κάνει;"

"Με το παρελθόν..."

"Μπορείς να μου μιλήσεις για οτιδήποτε... Δε θα σε κρίνω. Είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου Άλισον... Δε μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς εσένα... Δε θα μπορούσα ποτέ να σε βλάψω ούτε να σε κατηγορήσω για κάτι... Κοίταξε με... Ούτε έρωτα έχουμε κάνει ακόμα και εγώ δε μπορώ να ξεκολλήσω από πάνω σου... Ξέρω ότι δεν ήθελες να βιαστούμε. Και το εκτιμάω αυτό. Όπως ακριβώς εκτιμάω και το γεγονός ότι κάτι σχετικά με αυτό σε ταλαιπωρεί... Το βλέπω στα μάτια σου κάθε φορά που ερχόμαστε λιγάκι πιο κοντά... Όλο σταματάμε πριν καν αρχίσουμε..." Και όντως... Δεν είχαν κάνει έρωτα ακόμα.

"Δε φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό για μενα. Κανένας δε δείχνει τέτοια κατανόηση. Όλοι οι άντρες θέλουν σεξ...Αλλά το θέμα είναι ότι η δουλειά σου δεν με βοηθάει σε αυτό Ίαν..."

"Ξέχνα τη δουλειά μου! Δεν είμαι μπάτσος τώρα... Είμαι εγώ... Κοίταξε με" Τη γύρισε και την ανάγκασε να τον κοιτάξει "Είμαι ο Ίαν... Σε εμπιστεύομαι όσο δε πάει και εσύ εμπιστεύεσαι εμένα... Είμαστε ένα μωρό μου... Πάντα θα είμαστε ένα...Η μοίρα θέλησε να γίνουμε ένα..."

"Είναι σοβαρό Ίαν... Δε θέλω να αλλάξει το τρόπο που με κοιτάς..." του είπε λυπημένη

"Ποτέ δε θα αλλάξει ο τρόπος που σε κοιτάζω μάτια μου... Στο υπόσχομαι αυτό"

"Δεν ξέρω από πού να αρχίσω..."

"Ακόμα κι αν είχες σκοτώσει κάποιον και πάλι θα σε κοιτούσα με το ίδιο πάθος... Να το ξέρεις και να το θυμάσαι αυτό... Κράτα τα λόγια μου Βεατρίκη..."

"Ποτέ δε με αποκάλεσες με το δεύτερο όνομα μου..." του είπε ξαφνικά. "Χρόνια έχει κάποιος βασικά να με αποκαλέσει έτσι..."

"Ποτέ δε μου είπες γιατί έχεις αυτό το όνομα για δεύτερο..."

"Χαζή ιστορία.... Ο πατέρας μου είχε πάθος με το Δάντη. Όταν έμεινε έγκυος η μητέρα μου ήθελε αυτό το όνομα να υπάρχει σε μένα... Που να φανταστώ ότι μετά...." Έκανε μια παύση και δακρυσε. Εκείνος ηξερε ακριβώς το συνέβη μα δεν είπε λέξη.

"Θέλεις να σου πω ένα μυστικό;"

"Τι είναι;" Ρώτησε τρυφερά

"Και εμένα μ'αρεσει ο Δάντης..." της είπε και εκείνη χαμογέλασε..."Είναι απίστευτος ο τρόπος που παρουσιάζει τον έρωτα. Απλά κάποιοι άνθρωποι δε το εκτιμούν σωστά...χαλάνε τη μαγεία. Χαλάνε το συναίσθημα. Χαλάνε τα πάντα..." Έκανε μια παύση και πήρε μια βαθιά ανάσα. "Τον έχω μελετήσει...Αν δε με πιστεύεις θα σου δείξω..."

"Τι εννοείς;"

"Θα δεις ότι η γνωριμία μας ήταν καρμικη..."
Ο Ίαν έβγαλε τη μπλούζα του και εκείνη τον κοίταξε περίεργα...
"Μη φοβάσαι... Κοίτα..." χαμηλά κάτω στο καβάλο του είχε ένα τατουάζ... "Η Βεατρίκη..." της είπε και εκείνη έσφιξε τα δόντια της και χαμογέλασε...

                                  °°°°°°°°°°°

Παρόν

"Λίγη ησυχία παρακαλώ!" ζήτησε ο ταξίαρχος της αστυνομίας "Σε δύο λεπτά η συνέντευξη τύπου ξεκινάει εκ νέου με τη παρουσίαση των στοιχείων..."
Οι δημοσιογράφοι ετοιμάστηκαν.
Οι κάμερες και τα μικρόφωνα πήραν ζωή.
Η πόρτα άνοιξε και η οθόνη πίσω φώτισε ξανά...
"Μετά το τέλος της παρουσίασης των στοιχείων θα δεχθει μόνο τρεις ερωτήσεις" δήλωσε προς του δημοσιογράφους και εκείνοι συμφώνησαν στα βουβά.

Το βήμα σταθερό.
Το βλέμμα αγέρωχο.
Στα χέρια είχε έναν μπλε φάκελο και ανεβαίνοντας στο βήμα τον άνοιξε και τον τοποθέτησε πάνω στο γραφείο.

"Ας υποδεχτούμε ξανά την αστυνομική διευθύντρια της Βοστώνης και επιθεωρητή, Άλισον Μπλέικ!" Αναφώνησε ο ταξίαρχος και εκείνη κοίταξε το πλήθος και ύστερα τα χαρτιά μπροστά της.

"Είκοσι τρεις γυναικοκτονίες τα τελευταία οκτώ χρόνια και ο δολοφόνος του Δάντη άφαντος...Μόνο ένα θύμα επέζησε. Και αυτό μας οδήγησε στο σήμερα... Όπως καταλαβαίνετε σαν γυναίκα, ήταν πια προσωπική υπόθεση..." ξεκίνησε να λέει με τους δημοσιογράφους να κρέμονται από τα χείλη της...

🤔😅🤔😅😘