Το τέλος πλησιάζει. Είναι παράξενο συναίσθημα να ξέρεις πως σε λίγο θα σταματήσεις να υπάρχεις. Είναι μοναχικό. Και κατά κάποιον τρόπο γαλήνιο. Δεν φοβάμαι. Αισθάνομαι... προσμονή. Το ήξερα πως θα συνέβαινε. Ο θάνατος είναι δεδομένος. Η ύπαρξη ζωής συνεπάγεται τον θάνατο. Ή ο θάνατος συνεπάγεται τη ζωή; Αυτά που γράφω τώρα σας ακούγονται μπερδεμένα ίσως, αλλά για εμένα βγάζουν απόλυτο νόημα. Ίσως όταν πεθαίνετε θα θυμηθείτε τα λόγια μου κι εκείνη τη στιγμή θα καταλάβετε τι εννοώ. 
   Βέβαια αυτό σημαίνει πως επιζήσατε από την πανδημία. Τότε μάλλον δεν θα σκέφτεστε εμένα όταν πεθαίνετε. Θα έχετε μια οικογένεια γύρω σας. Θα τους λείψετε. Θ' αναρωτιούνται τι θα μπορούσαν να κάνουν για να σας βοηθήσουν, όπως έκανα κι εγώ. 
   Από την άλλη ίσως να μην επιζήσατε. Ίσως να είστε μολυσμένοι. αν είναι έτσι, εύχομαι να σωθείτε.
   Σ' αυτό το σημείο θ' αναρωτιέστε ποιος είμαι. Δεν θα σας πω. Κυρίως γιατί ντρέπομαι για όσα έχω κάνει. Αλλά για να μείνω στη μνήμη σας. Αν σας πω, "είμαι ο τάδε που έκανε αυτό", θα πείτε, "τι ανόητος, εγώ δεν θα γινόμουν ποτέ σαν κι αυτον".
   Γι' αυτό κι εγώ θα σας αφήσω να νομίζετε ό,τι θέλετε. Δεν έχει σημασία ούτως ή άλλως.
   Μόνο ένα έχει.
   Η ζωή συνεπάγεται τον θάνατο.
   Ο θάνατος συνεπάγεται τη ζωή.
   Πρέπει να έχεις ζήσει για να πεθάνεις.
   Και έχεις μόνο μία ευκαιρία.
   Μην χάσεις χρόνο.
   Ζήσε.

~ΤΕΛΟΣ~