Είναι κάποιες στιγμές στην ζωή μας που νιώθουμε την επιτακτική ανάγκη ολικής αλλαγής σε διάφορα θέματα. Σε αυτήν την φάση βρίσκομαι και εγώ. Εύχομαι μέσα από καρδιάς να δω μια ελπίδα στο επαγγελματικό κομμάτι και στο συναισθηματικό, γιατί είμαι είκοσι πέντε χρόνων και στα δύο είμαι στο απόλυτο σημείο μηδέν. Ασυζητητί από όπου και να το πιάσεις.

    Αρχικα έχω στείλει παντού βιογραφικό εδώ και ένα χρόνο που τελείωσα την σχολή μου και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Σπούδασα φιλόλογος. Στο δημόσιο θα πρέπει να περιμένω μάλλον γύρω στα σαράντα χρόνια για να προσληφθώ και στα φροντιστήρια ζητάνε εμπειρία, όπως και οι γονείς επίσης δεν εμπιστεύονται εύκολα τα παιδιά σε μια νέα.

    Όσο για τα ερωτικά μου είναι ανύπαρκτα από την μέρα που γεννήθηκα. Τα μόνα φλερτ που μου έχουν κάνει είναι είτε μέσω μηνυμάτων κάποιοι άγνωστοι που με βρίσκουν στα σοσιαλ είτε παντρεμένοι, μεθυσμένοι σαραντάρηδες, οι οποίοι μόνο απέχθεια προκαλούν. Οι συνομίληκοι μου προφανώς με βλέπανε προσηλωμένη στις σπουδές, στο διάβασμα και με το απλό μου στυλ, οπότε δεν κάναν κανένα βήμα. Όπως ούτε εγώ θα έκανα την αρχή, όσο και να μου αρέσει κάποιος. Και εντάξει δεν έχω την τρελή κοινωνική ζωή για να γνωρίσω κάποιον. Ίσως είμαι η Έλενα η άσχημη που αναμένει ένα παραμύθι για να γίνει "κύκνος".

    Ζω στην Θεσσαλονίκη και αυτό είναι από τα λίγα που δεν θα άλλαζα στην ζωή μου. Αυτό και τον γάτο μου, τον Ντίνο. Το συγκεκριμένο γατί με διάλεξε και από τότε όμως και εγώ το αγάπησα. Ερχόταν συνεχώς στα πόδια μου να τον τάιζω μέχρι που τον υιοθέτησα, όπως λέω. Οι γονείς μου στην αρχή είχαν λίγο τους ενδοιασμούς τους, αλλά τώρα τον συνήθισαν καθώς μένω μαζί τους. Άνεργη και να ήθελα να μείνω αλλού, δεν θα μπορούσα να δίνω νοίκι.

    Αυτή την στιγμή βρίσκομαι με την κολλητή μου την Μαρία και ετοιμαζόμαστε να πάμε μια βόλτα στον Λευκό Πύργο, ενώ την βλέπω ενθουσιασμένη. Εκείνη είναι το αντίθετο από μένα. Υπερβολικά αισιόδοξη και δεν βλέπει τα αρνητικά. Μπορεί να έχει ένα ευρώ στο πορτοφόλι της και έχει την πίστη ότι κάτι θα γίνει, αν βγει έξω. Θα την κεράσουν άλλοι ή οτιδήποτε. Αυτήν την στιγμή που ξεκινάμε από το σπίτι μου για την παραλία, δέκα λεπτά απόσταση, της έχει κολλήσει κάτι στο μυαλό. Μου το αναφέρει συνέχεια.

    - Δεν γίνεται να μην το δοκιμάσουμε και εμείς. Άκουσα ότι υπάρχει ο μύθος, αν ρίξεις σε μια άκρη του Θερμαϊκού ένα μπουκάλι κλειστό με μέσα γραμμένη την ευχή σου, αυτή πραγματοποιείται. Τι έχουμε να χάσουμε; Βέβαια μου ανέφεραν ότι θα υπάρξουν κάποιες συνέπειες κάπου αλλού, αλλά άμα έχεις κερδίσει όσα θες;

    Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω σε αυτά, τα βλέπω σαν προκαταλήψεις του μεσαίωνα. Γίνεται στον εικοστό πρώτο αιώνα ένα μπουκάλι να σου φέρει ότι ζητήσεις; Βέβαια όπως την παρατηρώ χαμογελαστή, δεν επιθυμώ να της χαλάσω την διάθεση λέγοντας της τα πιστεύω μου. Επίσης επειδή το έχω δει το έργο, μάλλον θα με πείσει να συμμετέχω μαζί της σε όλο αυτό όσο και αντίσταση να φέρω. Δεν υπάρχει περίπτωση να ενεργήσει μόνη της. Μπαίνει σε ένα μαγαζί αγοράζοντας έξι γυάλινα μπουκάλια και ζητάει άλλες τόσες κάρτες. Μόλις βγαίνουμε μου λέει.

    - Έχω στυλό να γράψουμε από μια ευχή η καθεμία στο κάθε μπουκάλι.Μέχρι τρεις ευχές μπορείς να κάνεις. Σκέψου εσύ ποιες θα βάλεις και γράψε τα ανά προτεραιότητα. Εγώ λέω να γράψουμε τώρα τις δύο για να έχουμε και μετά αν χρειαστεί.

   Την κοιτάζω και σκέφτομαι. Είναι τόσα πολλά που αλήθεια δεν ξέρω τι πρέπει να γράψω. Στο τέλος καταλήγω ανάμεσα σε δύο. Να ζητήσω δουλειά και τον έρωτα μου. Και τα δύο μου φαίνονται απίθανο να γίνουν παρά μόνο με θαύμα. Έτσι τελικά γράφω αυτά τα δύο σε ένα παγκάκι που καθίσαμε και τα βάζω μέσα στα μπουκάλια. Το ίδιο κάνει και η Μαρία, ενώ στην συνέχεια κατευθυνόμαστε  προς την παραλία. Φτάνουμε ενώ εκείνη κάνει όνειρα πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή μας. Κι ας μην τα πιστεύω, έρχεται η στιγμή που ρίχνει η καθεμία τα μπουκάλια της.

    Τα δικά μου αμέσως τα παρασύρει το κύμα προς τα μέσα με αποτέλεσμα να μην τα βλέπω. Όταν όμως έριξε η Μαρία τα δικά της το ένα έσκασε πάνω στην προβλήτα και έσπασε με δύναμη. Διαλύθηκε πόσα κομμάτια, ενώ το άλλο συνέχισε την πορεία του.  Είναι σαν να μην ήθελε να επιβιώσει στην θάλασσα η μια ευχή της. Άραγε θα πραγματοποιηθεί; Με κοιτάζει λυπημένη και μου λέει.

    - Να δεις η μία μου ευχή δεν θα γίνει πραγματικότητα. Ζήτησα να είμαι με το αγόρι μου όσα χρόνια είναι μαζί ο παππούς και η γιαγιά μου. Η δεύτερη ευχή μου ήταν να μπορώ να προβλέπω μέσω ονείρων ότι σημαντικό είναι να έρθει στην ζωή μου. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο έσπασε. Εσύ τι ζήτησες;

    - Δουλειά και να βρω τον έρωτα μου. Πάμε τώρα όμως να καθίσουμε σε καμία καφετέρια και να το ξεχάσουμε αυτό.

    Έτσι γίνεται. Καθόμαστε με τις ώρες σε μια παραλιακή καφετέρια και πίνουμε από μια σοκολάτα, ενώ παραγγέλνουμε κάτι φαγώσιμο. Δεν παίρνουμε χαμπάρι ποτέ νυχτώνει, καθώς μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, όταν πλέον αποφασίζουμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Επιστρέφουμε μετά πόδια αφού μένουμε στο κέντρο και η απόσταση είναι ένα τέταρτο. Σήμερα ξύπνησα νωρίς, οπότε μόλις μπαίνω σπίτι, αποσύρομαι αμέσως στο δωμάτιο μου και ξαπλώνω. Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να αλλάξει κάτι δραστικά στην ζωή μου.

    Με παίρνει ο ύπνος και μεταφέρομαι στον ύπνο μου στο σημείο που ρίξαμε τα μπουκάλια. Κρατάω μια κάρτα και ένα μπουκάλι στα χέρια μου, σαν να επιθυμώ να ρίξω κάτι άλλο. Το όνειρο είναι τόσο ρεαλιστικό που ξεχνάω ότι δεν είναι πραγματικότητα. Διαβάζω την κάρτα. " Εύχομαι να γίνει η ζωή μου όπως ήταν πριν ρίξω τα μπουκάλια." Γιατί γράφει έτσι όμως; Προσπαθώ να βρω λογική μέσα στα παράλογα του ονείρου μου, όταν έρχεται προς το μέρος μου ένας άγνωστος.

    Τον παρατηρώ καλά καλά. Είναι μελαχρινός με πράσινα μάτια και φαίνεται πολύ επίσημα ντυμένος. Έχει επιβλητικά χαρακτηριστικά και κάτι πάνω του με τραβάει. Είναι σαν να τον γνωρίζω και να νιώθω ήδη πράγματα γι'αυτόν.  Κοιτάζει με δυσαρέσκεια το μπουκάλι μου και με κατακρίνει.

     - Εύχεσαι να μην με είχες γνωρίσει; Η ευχή σου αυτό φανερώνει και ξέρεις ότι αν την κάνεις, δεν θα είμαστε ξανά μαζί. Θα χαθώ από την ζωή σου.

    Κοιτάζω με απορία, ενώ νιώθω μια δυσφορία στο στήθος μου, λες και έχω παθολογικό πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω και πολλά από όσα διαδραματίζονται, είναι σαν να έχω χάσει επεισόδια. Προσπαθώ να απομακρυνθώ, γιατί κάτι μου λέει ότι είναι επείγον να ρίξω το μπουκάλι στην θάλασσα και ας μην γνωρίζω τον λόγο. Δεν πρέπει να αφήσω αυτόν τον άγνωστο να με επηρεάσει και να με απασχολήσει. Καταλαβαίνει όμως τις προθέσεις μου και πάει να με σταματήσει από το να ρίξω το μπουκάλι, μέχρι που χάνουμε την ισορροπία μας και πέφτουμε στην θάλασσα.

    Ταράζομαι ολόκληρη και πετάγομαι στο κρεβάτι μου. Τότε ξυπνάω και καταλαβαίνω απόλυτα ότι ήταν ένας εφιάλτης, ένας κακος εφιάλτης. Δεν είμαι στον Θερμαϊκό, ετοιμάζοντας να ρίξω ένα μπουκάλι και προφανώς κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για το τι θα κάνω. Το μυαλό μου έπαιξε παιχνίδια και έπλασε έναν άντρα που δεν υπάρχει καν. Εγώ φταίω που τελικά ακολούθησα την Μαρία και ασχολήθηκα με ανοησίες. Σηκώνομαι και πηγαίνω στην κουζίνα μήπως ηρεμήσω, γιατί ακόμα νιώθω την δυσφορία που είχα στον ύπνο μου. Πίστεψα στο όνειρο λες και θα άλλαζε κάτι στην ζωή μου...

     Μια μικρή εισαγωγή για να δούμε που πάνω κάτω θα κινηθεί η ιστορία. Ελπίζω να σας αρέσει! Θα χαρώ πολύ να δω σχόλια σας!❤️ Έχουμε δύο φίλες που κάνανε ευχές στο μπουκάλι. Πιστεύετε θα πραγματοποιηθούν και τι θα γίνει;