~

Δεν θυμάμαι τι συνέβη ακριβώς. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και για λίγη ώρα δεν άκουγα τίποτα, σε σημείο που νόμιζα πως είχα μείνει μόνη. Ένιωθα μουδιασμένη σε όλο μου το κορμί. Σήκωσα ασυναίσθητα το χέρι μου και άγγιξα το στήθος μου για να βεβαιωθώ πως η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από τον φόβο που είχε παραλύσει το κορμί μου. Ήμουν σε άρνηση, δεν μπορούσα καν να σκεφτώ καθαρά τι ακριβώς συνέβη εκείνη την στιγμή. Θυμάμαι καθαρά μόνο τους πυροβολισμούς και το βλέμμα του. Το κρύο, παγωμένο βλέμμα του που μαρτυρούσε τον πόνο και την μελαγχολία.
Ένιωσα κάποιον να με γραπώνει από τα χέρια και να με ταρακουνάει ελαφρώς ώστε να με συνεφέρει. Άκουγα την φωνή κάποιου να καλεί το όνομα μου από μακριά και τέλος να χάνω της αισθήσεις μου πριν καλά το καταλάβω.

Μόλις ξύπνησα διαπίστωσα πως βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Παρατήρησα φευγαλέα τα πρόσωπα γύρω μου μπερδεμένη, ενώ αδυνατούσα να καταλάβω τον λόγο που βρισκόμουν ξανά εδώ. Κοίταξα το θλιμμένο βλέμμα της μητέρας μου μπερδεμένη και ύστερα των παιδιών. Η Βιολέτα μόλις πρόσεξε πως είχα συνέλθει έπεσε πάνω μου και με αγκάλιασε κλαίγοντας κάτι που με τρόμαξε ακόμα περισσότερο, σε σημείο που αναρωτήθηκα μήπως συνέβη κάτι τρομερό.

«τι συμβαίνει, γιατί κλαίει η Βιολέτα;» τους ρώτησα πάνω από την πλάτη της παρατηρώντας τα μπερδεμένα βλέμματα τους.

«κορίτσι μου είσαι καλά;» με ρώτησε η μητέρα μου αναστατωμένη.

Το σκέφτηκα για λίγο καθώς προσπαθούσα να καταλάβω πως νιώθω. Η αλήθεια ήταν πως ένιωθα ένα περίεργο μούδιασμα και το στομάχι μου με σκότωνε, όμως καταλάβαινα πως η ερώτηση της δεν ήθελε μια τέτοια απάντηση.
Ο Jin φώναξε έναν γιατρό, ο  όποιος ήρθε αμέσως στο δωμάτιο ώστε να με εξετάσει. Κοίταξε για λίγο σκεπτικός τους υπόλοιπους ώσπου μου χαμογέλασε.

«καλό θα ήταν να ξεκουραστείς!» μου πρότεινε ευγενικά ώσπου στράφηκε προς το μέρος της μητέρας μου για να την βγάλει έξω από το δωμάτιο.

Ο Jin με κοιτούσε προβληματισμένος το ίδιο και η Βιολέτα που προσπαθούσε να περιορίσει τα δάκρυα της. Τους χαμογέλασα και στράφηκα προς την πόρτα, την οποία κάποιος άνοιγε. Πέρασε μέσα ο Taehyung και με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο και μάτια που έλαμπαν στο φως της ημέρας. Μου χαμογέλασε πλατιά και ήρθε προς το μέρος μου για να με αγκαλιάσει. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του ανακουφισμένη που τον έβλεπα.

Έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι και εγώ ανασηκώθηκα για να καθίσω πιο βολικά. Άπλωσε το χέρι του για να σφίξει την παλάμη μου στοργικά ενώ με χάιδευε στα μαλλιά με μια ήρεμη και γαλήνια έκφραση στο πρόσωπο του, παρά της επίπονες πληγές που είχε.

«πως νιώθεις;» με ρώτησε στοργικά καθώς μου χαμογελούσε με έναν πικραμένο τρόπο.

Έμεινα για αρκετή ώρα σιωπηλή καθώς προσπαθούσα να επεξεργαστώ τα αισθήματα μου. Για έναν περίεργο λόγο το πρόσωπο μου χαμογελούσε πάρα το γεγονός πως ένιωθα ένα απόλυτο κενό μέσα μου. Ήξερα πως δεν ήταν καθόλου φυσιολογικό όλο αυτό, από την στιγμή που από την ώρα που ξύπνησα, τώρα άρχιζα να θυμάμαι όλα όσα συνέβησαν εχθές το βράδυ. Τέντωσα τα μάτια μου με δυσπιστία, μιας και πίστευα πως απλά είχα δει ένα κακό όνειρο το οποίο δεν ήθελα να συζητήσω, όμως τα πρόσωπα τους και οι αντιδράσεις τους μου έδιναν μια διαφορετική εντύπωση. Στράφηκα προς τον Taehyung και τα παιδιά για να διαπιστώσω από τα βλέμματα τους πως μάλλον όσα έζησα ήταν πέρα για πέρα αληθινά. Ο Tae με πλησίασε λίγο περισσότερο για να με αγγίξει στα μπράτσα μου ώστε να με στρέψει προς το μέρος του. Με κοίταξε φοβισμένος εξαιτίας του χλωμό προσώπου μου και του τρόπου που επέλεγα να μένω ανησυχητικά ήσυχη.

«ο Jimin;» τον ρώτησα ξαφνικά πράγμα που τον εξέπληξε.

Άνοιξε το στόμα του για να μου απαντήσει όμως τα λόγια κόλλησαν στον λαιμό του. Όταν κοίταξα τον Jin χαμήλωσε το βλέμμα του ανίκανος να με αντικρίσει, ενώ η Βιολέτα με κοιτούσε κατάματα έτοιμη να ξανά δακρύσει.

«τρελαθήκατε;» τους ρώτησα εκνευρισμένη ενώ τράβηξα την κουβέρτα από πάνω μου για να σηκωθώ «ποιος ο λόγος που αντιδράτε έτσι;» τους μίλησα θυμωμένη την ώρα που άνοιγε η πόρτα για να μπει μέσα η μητέρα μου φανερά αναστατωμένη από της φωνές μου.

«κοριτσάκι μου.» προσπάθησε να με πλησιάσει αλλά σταμάτησε απότομα όταν διέκρινε το θυμωμένο μα ταυτόχρονα βουρκωμένο βλέμμα μου.

«Taehyung που είναι ο Jimin;» τον ρώτησα επίμονα καθώς τον κοιτούσα «γιατί δεν μιλάει κανείς σας;» τσίριξα απελπισμένα ξεσπώντας σε κλάματα.

Ένιωθα έναν έντονο πόνο στην καρδιά μου ενώ τα πόδια μου δεν με βαστούσαν πλέον από το βάρος που πλάκωνε τα στήθη μου. Ο Taehyung πρόλαβε και σηκώθηκε όρθιος για να με κρατήσει στην αγκαλιά του πρώτου σωριαστώ στο πάτωμα.

«λυπάμαι.» μου ψιθύρισε ανάμεσα στο κλάμα μου ενώ μου χάιδευε τα μαλλιά.

«ΌΧΙ!» ψέλλισα αναστατωμένη «δεν το δέχομαι.» τσίριξα υστερικά ενώ τον χτυπούσα στο στήθος λυσσασμένα.

Για πρώτη μου φορά ένιωθα εκτός εαυτού, όσο κι αν ξεσπούσα ένιωθα πως δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Ένιωσα ένα ελαφρύ τσίμπημα στον ώμο μου για να καταλάβω πως μια νοσοκόμα μου είχε κάνει μια ηρεμιστική ένεση. Κοίταξα τον Taehyung με τα δάκρυα και το ηρεμιστικό να θολώνουν την μορφή του, ώσπου έκλεισα τα μάτια μου νιώθοντας λίγο πιο ήρεμη απ ότι πριν.

5 μήνες αργότερα.

Η διακοπές από την σχολή είχαν μόλις αρχίσει με την θερμοκρασία να φτάνει στα ύψη καθημερινά. Ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας και ευτυχώς που είχα φορέσει ένα λεπτό αέρινο φόρεμα αλλιώς δεν θα άντεχα για πολύ ώρα με τα στενά κολλητά ρούχα.

«έχει πολύ ζέστη.» διαπίστωσε η Κλαίρη καθώς προσπαθούσε να εμποδίσει με την παλάμη της τον ήλιο που την τύφλωνε.

«μμ.» συμφώνησε με ένα νεύμα η Σαρίνα. Στράφηκε προς το μέρος μου και με κοίταξε «τα έχεις όλα, έτσι;» με ρώτησε με ενδιαφέρον.

Κοίταξα μέσα στην τσάντα μου για να ελέγξω πως είχα όλα όσα χρειαζόμουν και ύστερα στράφηκα προς το μέρος της μητέρα μου και του Φρέντ που μόλις κατέφθαναν με το αμάξι. Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και ήρθαν προς το μέρος μας μαζί με την Άλισον να τους ακολουθεί από πίσω. Η μητέρα μου, αναμενόμενο γεγονός, έδειχνε ήδη δακρυσμένη και ιδιαίτερα ευαίσθητη. Μόλις με πλησίασε με αγκάλιασε σφίγγοντας με, με προσοχή επάνω της ενώ εγώ αντίκριζα το βλέμμα του Φρέντερικ. Με άφησε από πάνω της για να μπορέσω να ανασάνω.

«πως νιώθεις;» με ρώτησε η Άλισον καθώς με άγγιζε απαλά στον ώμο.

«εγώ καλά είμαι.» της απάντησα βιαστικά χαμογελώντας «για την μαμά μου δεν είμαι σίγουρη.» διαπίστωσα την ώρα που άρχισε να κλαίει.

Ο Φρέντ την πήρε στην αγκαλιά του για να την καθησυχάσει «μην γίνεσαι υπερβολική αγάπη μου, το παιδί δεν φεύγει για πάντα. Ένα μικρό ταξίδι θα πάει και θα γυρίσει πριν καν το καταλάβεις.» της μίλησε τρυφερά ενώ την χάιδευε στο κεφάλι για να την ηρεμίσει.

«ναι όμως, είναι η πρώτη φορά που φεύγει τόσο μακριά μου.» παραπονέθηκε κλαίγοντας.

Σχεδόν σπάραζε η καρδιά μου που την έβλεπα έτσι και ήμουν έτοιμη να αρχίσω να κλαίω από τα φορτισμένα αισθήματα που με κατέκλυζαν διαρκώς ώσπου μας πλησίασε η Βιολέτα για να μου προσφέρει το μπουκαλάκι με το κρύο νερό, που προσφέρθηκε προηγουμένως να μου πάρει.

«αυτό μας έλειπε τώρα.» μου είπε ειρωνικά όταν πρόσεξε τα δάκρυα στα μάτια μου «καλέ είστε τρελές; ηρεμίστε λίγο.» διαμαρτυρήθηκε γελώντας «Σίλια δεν πάμε στον πόλεμο.» την διαβεβαίωσε γελώντας «και εσύ σταμάτα να βρίσκεις ευκαιρίες για να γίνεσαι ευαίσθητη, δεν σου κάνει καλό.» με μάλωσε ενοχλημένη λίγο πριν με αγκαλιάσει.

Στράφηκα προς το μέρος της Άλισον και την κοίταξα, αφήνοντας για λίγο ήσυχη την μητέρα μου για να μπορέσει να ηρεμίσει.

«πως είσαι;» την ρώτησα με ενδιαφέρον από την στιγμή που έδειχνε ακόμα προβληματισμένη «είχες κανένα νέο από τον Μπέντζαμιν;»

Με κοίταξε θλιμμένη κουνώντας το πρόσωπο της αρνητικά.

Τύλιξα το χέρι μου γύρω από την πλάτη της και την χάιδεψα «μην ανησυχείς! Ίσως θέλει να μείνει για λίγο μόνος του. Είμαι σίγουρη πως θα είναι εντάξει, εξάλλου για τον Μπέν μιλάμε.» της απάντησα ενθαρρυντικά πράγμα που την έκανε να χαμογελάσει.

«έχεις δίκιο.» συμφώνησε φανερά πιο χαλαρή κοιτώντας με στα μάτια «να μου προσέχετε εκεί που θα πάτε, ναι;» με ρώτησε κάπως ανήσυχη.

Της κούνησα το πρόσωπο μου χαμογελώντας ώσπου να αγκαλιαστούμε.

«θα μου λείψεις αδερφούλα.» μου ψέλλισε χαμογελώντας.

«κι εμένα.» την διαβεβαίωσα βιαστικά.

«κάτι λέει για την πτήση μας.» μας διέκοψε η Βιολέτα η οποία προσπαθούσε να ακούσει την γυναικεία φωνή μέσα από τα μεγάφωνα.

"η πτήση προς Μπουσάν αναχωρεί σε δέκα λεπτά, παρακαλώ περάστε για έλεγχο."

Η μάνα μου, μόλις το άκουσε άρχισε πάλι να κλαίει και προσπάθησα πολύ σκληρά να μην της κάνω παρέα.

Στράφηκα προς το μέρος των διδύμων απογοητευμένη «τα αγόρια;» τους ρώτησα στεναχωρημένη.

«μάλλον δεν μπόρεσαν να ξεμπερδέψουν από την σχολή.» μου απάντησε η Κλαίρη ενοχλημένη μαζί τους, που κατάφεραν να μπουν σε τιμωρία για μια ανοησία που κάνανε την ώρα του μαθήματος.

«καταλαβαίνω.» ψέλλισα στεναχωρημένη που δεν θα είχα την ευκαιρία να τους αποχαιρετήσω.

«πρέπει να φύγουμε.» με ενημέρωσε η Βιολέτα περνώντας τον σάκο της γύρω από τον ώμο της.

Η Σίλια με πλησίασε και με κοιτάξει για μια τελευταία φορά στα μάτια «να μου προσέχετε.» μου υπενθύμισε χαμογελώντας.

«μαμά μην ανησυχείς.» την διαβεβαίωσα δίνοντας την μια σφιχτή αγκαλιά.

Προχώρησε στην άκρη για να με πλησιάσει ο Φρέντερικ ώστε να με αποχαιρετήσει. Ο Φρέντερικ ήταν πολύ θερμός και συμπονετικός  μαζί μου τους τελευταίους μήνες, ενώ προσπαθούσε πολύ σκληρά να με πλησιάσει και να με γνωρίσει. Μου στάθηκε αρκετά της πρώτες μέρες μετά των θάνατο του Jimin και έδειχνε να αγαπάει πολύ την μητέρα μου, κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για εμένα.

«μόλις φτάσετε να με πάρεις, εντάξει;» πάρα το γεγονός πως προηγούμενος ήταν χαλαρός, τώρα έδειχνε κάπως ανήσυχος και πως δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να με αφήσει να ταξιδέψω τόσο μακριά μόνη μου. Όμως γνώριζε πως εφόσον το είχα πάρει απόφαση, δεν θα μπορούσαν να με εμποδίσουν.

Αποχαιρέτησα τα κορίτσια με μια αγκαλιά και αφού πήρα τον σάκο στα χέρια μου ακολούθησα την Βιολέτα ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στους δικούς μου.

Η πτήση κράτησε αρκετές ώρες και δεν μπορώ να πω πως μου ήταν ευχάριστη. Ένιωθα πολύ αγχωμένη και έπιανα τον εαυτό μου να μελαγχολεί αρκετές φορές θυμούμενη την πρόταση του Jimin.

"θα ήθελα μια μέρα να σου δείξω την πόλη όπου γεννήθηκα και έζησα. Θα το ήθελες;"

Στα μάτια του και μόνο έβλεπα πόσο πολύ ήθελε να κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί.

«Κάι καταλήξαμε να το κάνω χωριά.» ψέλλισα θλιμμένη.

Κοίταξα την Βιολέτα που είχε κοιμηθεί στον ώμο μου και ύστερα έξω από το παράθυρο.
Ήταν η ομορφότερη στιγμή της ημέρας η συγκεκριμένη, με τον ήλιο στον ορίζοντα να χαρίζει  αποχρώσεις του ροζ και του κόκκινου πάνω στα αφράτα σύννεφα που αιωρούνταν σαν πούπουλα στον ουρανό. Δίνοντας έτσι μια ιδιαίτερη αίσθηση, σχεδόν γαλήνια σε σημείο που με ηρεμούσε αρκετά, τόσο ώστε να με πάρει ο ύπνος.

Όταν ξυπνήσαμε είχαμε ήδη φτάσει και διέκρινα έξω από το παραθυράκι μου, πως ήταν σχεδόν βράδυ. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, πρόσεξα πως ο καιρός ήταν τόσο διαφορετικός από τον δικό μας, πιο μουντός, πιο κρύος. Έβγαλα και φορεσα βιαστικά ένα ζακετάκι από την στιγμή που ένιωθα να κρυώνω.

Ένα λεωφορείο μας οδήγησε μέχρι το κτήριο και περνώντας της πύλες κατευθυνθήκαμε έξω, από την άλλη πλευρά του αεροδρομίου για να βγούμε στο πάρκινγκ. Από μακριά είδαμε κάποιον να μας χαιρετάει στεκόμενος δίπλα σε ένα λευκό τζιπάκι και μόλις τον κοίταξα καλύτερα, αναγνώρισα αμέσως ποιος ήταν. Κράτησα την Βιολέτα από το χέρι και την οδήγησα προς το μέρος του.

«Σαμάνθα.» μου χαμογέλασε πλατιά φανερώνοντας τα λακκάκια που κοσμούσαν τα μάγουλα του.

«Namjoon.» τον πλησίασα και τον αγκάλιασα, βλέποντας τον για πρώτη φορά από κοντά.

Τραβήχτηκα προς τα πίσω και κοίταξα την Βιολέτα η οποία μας παρατηρούσε κάπως μπερδεμένη από την στιγμή που δεν της είχα μιλήσει και πολύ για τον Namjoon, εφόσον είχαμε έρθει σε επαφή τελευταία.

«Βιολέτα, από εδώ ο μεγάλος αδερφός του Jimin.»

«χάρηκα.» της είπε ευγενικά δίνοντας της το χέρι.

Προσφέρθηκε να πάρει τους σάκους από τα χέρια μας και αφού μπήκαμε στο αμάξι ξεκινήσαμε για το σπίτι του. Για το χρονικό διάστημα που θα μέναμε εδώ, θα μας φιλοξενούσε ο Namjoon, με μεγάλη ευχαρίστηση όπως μου είχε πει και ο ίδιος. Θα μπορούσαμε να δούμε καλύτερα την πόλη με ένα άτομο που την γνώριζε από πρώτο χέρι, πράγμα που μου φαινόταν απόλυτα λογικό.

Φτάνοντας στο σπίτι βγάλαμε τα παπούτσια μας στην είσοδο και μας οδήγησε μέχρι τα δωμάτια όπου θα κοιμόμασταν μιας και ήμασταν ήδη αρκετά κουρασμένες και περισσότερο εγώ.

Μπήκα στο δωμάτιο όταν άναψα το φως και πρόσεξα τον χώρο γύρω μου. Άφησε τον σάκο μου στην άκρη και στάθηκε στην πόρτα ενώ εγώ προχώρησα προς το γραφείο που υπήρχε στην άκρη του δωματίου. Άπλωσα το χέρι μου και πήρα την κορνίζα στα χέρια μου για να κοιτάξω τέσσερα χαρούμενα και χαμογελαστά πρόσωπα.

«την είχαμε βγάλει ένα καλοκαίρι πριν το ατύχημα, όταν με είχαν επισκεφθεί.» με ενημέρωσε νοσταλγικά λίγο πριν τον κοιτάξω και τον δω να χαμογελάει θυμούμενος εκείνη την περίοδο.

Κοίταξα τον Jimin στην φωτογραφία για να καταλάβω πως έδειχνε αληθινά ευτυχισμένος.

«φαντάστηκα πως θα ήθελες να κοιμηθείς στο δωμάτιο του.» μου απάντησε λίγο πριν με καληνυχτίσει και με αφήσει μόνη μου.

Άλλαξα ρούχα και φόρεσα της άνετες πιτζάμες μου πρώτου ξαπλώσω στο κρεβάτι όπου κάποτε κοιμόταν αυτός. Όσο σκεφτόμουν πως στο συγκεκριμένο μαξιλάρι τοποθετούσε το κεφάλι του, έπιανα τον εαυτό μου να μελαγχολεί για ακόμη μια φορά, έχοντας την ψευδαίσθηση πως μπορούσα ακόμα και τώρα να μυρίσω το άρωμα του. Σκεπάστηκα με την κουβέρτα του σφίγγοντας την ανάμεσα στα δάχτυλα μου απελπισμένη με  δάκρυα που έκαιγαν το δέρμα μου καθώς κυλούσαν στο πρόσωπο μου. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να κλάψει βουβά, δεν ξέρω και εγώ για πόσες ώρες, ώσπου τελικά αποκοιμήθηκα εξαντλημένη.

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα αρκετά νωρίς, κουρασμένη ακόμα από την χθεσινή βράδια. Δεν μπορώ να πω πως έκανα ήσυχο ύπνο, από την στιγμή που τους τελευταίους μήνες κοιμόμουν ελάχιστα. Ξέπλυνα το πρόσωπο και τα δόντια μου λίγο πριν βγω από το δωμάτιο και κατευθυνθώ προς την κουζίνα. Η Βιολέτα είχε ξυπνήσει από νωρίς απ ότι κατάλαβα από το φρέσκο πρόσωπο της, κι μιλούσε με τον Namjoon όση ώρα αυτός ετοίμαζε το πρωινό.

«καλημέρα.» μου είπε ευδιάθετος μόλις με πρόσεξε.

Η Βιολέτα στράφηκε προς το μέρος μου και με κοίταξε λιγότερο κεφάτη, μάλλον επειδή γνώριζε πως έκανα έναν ανήσυχο ύπνο, όπως κάθε βράδυ τον τελευταίο καιρό.
...

Η πόλη ήταν τόσο μεγάλη που δεν ήξερες από που να πρώτο αρχίσεις, αν και σήμερα ο Namjoon προσφέρθηκε να μας πάει ένα μακρινό ταξίδι, σε ένα μέρος όπου πήγαιναν συνήθως εκδρομές με τον αδερφό του και τους γονείς του. Η διαδρομή με το αμάξι κράτησε σχεδόν δύο ώρες και μπορώ να πω πως ήταν μια ευχάριστη διαδρομή. Ο ήλιος έλαμπε δυνατά από πάνω μας και ο ουρανός ήταν καθαρός με μια απαλή απόχρωση του γαλάζιου. Ο αέρας γλιστρούσε μέσα από το παράθυρο του κινούμενου αυτοκινήτου χαϊδεύοντας με έναν ζεστό τρόπο το πρόσωπο μου. Είχα κλείσει τα μάτια μου και απολάμβανα την βόλτα ακούγοντας την μουσική που έπαιζε από το ραδιόφωνο στο εσωτερικό του αμαξιού ώσπου φτάσαμε πριν προλάβω να το καταλάβω.

Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο κοίταξα την ταμπέλα όπου έγραφε πόλη Andong και ύστερα το μέρος γύρω μου με τα παλιά, παραδοσιακά κτήρια. Φάγαμε το νόστιμο πικάντικο κοτόπουλο στιφάδο για το οποίο ήταν γνωστό το Andong και ύστερα ξεκινήσαμε τον περίπατο μας, συζητώντας και απολαμβάνοντας το καινούργιο, πρωτόγνωρο θέαμα μπροστά μου. Σε μικρή απόσταση από το κέντρο, συναντήσαμε μια όμορφη ξύλινη γέφυρα για πεζούς που εκτεινόταν στον ποταμό Nakdong με μια περίτεχνη σκαλιστή παγόδα στο κέντρο της. Το μέρος δεν έδειχνε τόσο μεγάλο ή πολυσύχναστο, αλλά τα σπίτια ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και η λίμνη, το ρέμα και η πέτρινη γέφυρα, μαζί με μερικές πολύχρωμες παγόδες και πολλά ανθισμένα δέντρα το καθιστούν εξίσου όμορφο. Δεν νομίζω να είχα δει κάτι πιο εκθαμβωτικό στην ζωή μου. Στα αριστερά μου έβλεπες την χλοώδη οπτική του μέρους που οδηγούσε σε δεντρόφυτα μονοπάτια και απαλούς λόφους με ψηλά δέντρα που είχαν χρωματιστά φύλλα και άνθοι, ενώ στα δεξιά το βαθυγάλανο ποτάμι.

Είχε αρχίσει ήδη να νυχτώνει με τον ήλιο να δύει σταδιακά δίνοντας μια τελείως διαφορετική αίσθηση στο μέρος απ ότι έμοιαζε την ημέρα. Τα φώτα από την πόλη στο βάθος, έλαμπαν χρωματιστά φωτίζοντας το ποτάμι. Το μέρος αυτήν την ώρα ήταν σχετικά ήσυχο, αν και είχε μερικές οικογένειες πιο πέρα στην γέφυρα. Τα παιδιά καθίσαν κάτω από ένα ξύλινο κιόσκι ώστε να ξεκουραστούν, ενώ εγώ προχώρησα λίγο πιο πέρα στην γέφυρα απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι αυτού του απογεύματος ακόμα κι αν ένιωθα ήδη αρκετά κουρασμένη.

Βιολέτα

Μείναμε πίσω αφήνοντας για λίγο μόνη της την Σαμάνθα, για να περιμένουμε τα παιδιά να έρθουν. Ο Taehyung στάθηκε δίπλα στον Namjoon κοιτώντας για μια στιγμή φευγαλέα την Σάμ και ύστερα εμάς.

«ήρθατε; άντε επιτέλους.» του γκρίνιαξα αγανακτισμένη που άργησαν, τοποθετώντας της γροθιές μου στα πλευρά μου  «ξέρεις πόσο στεναχωρήθηκε που δεν πρόλαβε να σας αποχαιρετίσει;» τον επίπληξα θυμωμένη.

«όταν φτάσαμε είχατε ανέβει ήδη στο αεροπλάνο.» με ενημέρωσε αμέσως.

Κοίταξα τον Jin που μας πλησίαζε λίγο πρώτου έρθει προς το μέρος μου και περάσει το χέρι του γύρω από την πλάτη μου.

«πως είναι;» μας ρώτησε ανήσυχος όταν την πρόσεξε να στέκεται στην γέφυρα σκεπτική.

«εσύ πως λες;» τον ρώτησα ειρωνικά.

«που είναι;» τους ρώτησε ο Namjoon.

Πριν λάβει κάποια απάντηση, πέρασε από δίπλα μας χωρίς να μιλήσει με τα μάτια του καρφωμένα επάνω της και προχώρησε προς το μέρος της.
Ο Taehyung σταύρωσε τα χέρια του με ένα πλατύ χαμόγελο ενώ τους κοιτούσαμε.

«δεν μπορώ να καταλάβω.» ψέλλισε σκεπτικός λίγο πριν τον κοιτάξουμε όλοι μας «τι του βρίσκει; εγώ είμαι πιο όμορφος.» καυχήθηκε λίγο πριν τον τσιγκλήσει αγανακτισμένος ο Namjoon.

«λέτε να το προσέξει;» ρώτησε ο Jin ενθουσιασμένος δίπλα μου «την κοιλιά εννοώ.» συμπλήρωσε για να τον καταλάβουμε.

Σαμάνθα

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τα μπράτσα ακουμπώντας στην άκρη της γέφυρας με τους αγκώνες μου να στηρίζονται επάνω της.

"λένε πως μερικές φορές δεν ξέρεις πόσος χρόνος σου μένει με τους ανθρώπους που αγαπάς, κι εγώ νόμιζα πως είχα παραπάνω χρόνο μαζί σου. Δεν γνώριζα πως όλες αυτές οι στιγμές μας ήταν οι τελευταίες. Άγγιξες την καρδιά μου όπως κάνεις άλλος, μου έδωσες ελπίδα και με έκανες να πιστέψω πως υπάρχει αληθινή αγάπη. Πίστεψα όλα όσα μου είπες στο τέλος, κι αυτός γιατί σε εμπιστευόμουν. Με έκανες να νιώθω τόσο ιδιαίτερη και ξεχωριστή.

Τι πρέπει να κάνω τώρα; πως μπορώ να αναπνέω χωρίς τον άνθρωπο που αγαπώ;"

«μου λείπεις τόσο πολύ.» ψέλλισα στεναχωρημένη αφήνοντας μερικά δάκρυα να θολώσουν την όραση μου.

Έκλεισα τα μάτια μου κουρασμένη από την συναισθηματική πίεση που με έπνιγε κι ας προσπαθούσα να την καταπνίξω. Ξαφνικά είχα την ιδέα πως οσμίστηκα ένα γνώριμο άρωμα λίγο πριν ανοίξω τα μάτια μου και αισθανθώ κάτι κρύο να αγγίζει τον σβέρκο μου. Άπλωσα το χέρι μου και ακούμπησα το ασημένιο κολιέ που κρεμόταν γύρω από τον λαιμό μου. Όταν χαμήλωσα το βλέμμα μου και πρόσεξα την γνωστή ασημένια καρδιά πάγωσα ολόκληρη χωρίς να μπορώ να σκεφτώ καθαρά.

«κι εμένα μου έλειψες πολύ.»

Άκουσα κάποιον να μου λέει ακριβώς από πίσω μου. "δεν μπορεί" σκέφτηκα "αυτή η φωνή". Για μια στιγμή πίστεψα πως τελικά είχα τρελαθεί. Γύρισα από την άλλη μεριά αντικρίζοντας τα γκρι μάτια του να με χαζεύουν κατάματα.
Ένιωθα τον λαιμό μου ξερό, ανίκανο να μιλήσει όση ώρα τον παρατηρούσα σιωπηλή. Νόμιζα πως το μυαλό μου, μου έπαιζε άσχημα παιχνίδια από την ημέρα που είχα πάθει τον νευρικό κλονισμό αμέσως μόλις κατάλαβα ότι είχε πεθάνει. Τώρα όμως βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου και καθώς άπλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω, η μορφή του παρέμενε εκεί ενώ το δέρμα του ήταν ζεστό κάτω από τα ακροδάχτυλα μου.

«δεν μπορεί.» ψέλλισα με δυσπιστία «σε είδα να πέφτεις..» επέμενα ενώ ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει ολοένα και πιο γρήγορα «δεν..»

Τα πόδια μου λύγισαν αμέσως μόλις ένιωσα ζαλάδα και πριν προλάβω να χτυπήσω στο πάτωμα έσκυψα και με κράτησε σφιχτά από την μέση. Το άγγιγμα του ήταν έντονο και καταλάβαινα πως δεν ήταν στο μυαλό μου όλο αυτό, ώσπου άρχισα να κλαίω κολλώντας το πρόσωπο μου στο στερνό του.

«συγνώμη.» ψέλλισε αναστατωμένος καθώς με άκουγε να σπαράζω από πόνο «συγνώμη που σε άφησα μόνη σου.» ψιθύρισε απογοητευμένος.

Σαν εχθές θυμάμαι την ημέρα που χτυπήθηκε στο στήθος του με τρεις σφαίρες και ύστερα έπεσε στο κενό. Πως μπορούσα να πιστέψω πως θα τον ξανά έβλεπα;

«Jimin.» φώναξα ανάμεσα στους λυγμούς μου σφίγγοντας το κορμί μου επάνω του για να τον νιώσω ένα με εμένα, φοβούμενη πως θα εξαφανιζόταν ξανά.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως ήταν εδώ.

«σε παρακαλώ, μην κλαις πριγκίπισσα μου.» με παρακάλεσε θλιμμένος ενώ με αγκάλιαζε.

Με σήκωσε καθώς με βοηθούσε να σταθώ όρθια κρατώντας με ακόμα ανάμεσα στα χέρια του.
Τραβήχτηκα προς τα πίσω και τον κοίταξα στα μάτια, σε αυτά τα μάτια που τόσο μου είχαν λείψει.

«πως;» ρώτησα σκουπίζοντας τα μάτια μου «πως γίνεται να ζεις;» επέμενα χωρίς να μπορώ να το πιστέψω.

«θα σου τα εξηγήσω όλα.» μου είπε με ένα στραβό χαμόγελο «όμως όχι αυτήν την στιγμή.»

«Jimin.» άπλωσα τα χέρια μου και τον χάιδεψα στο πρόσωπο για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ονειρευόμουν, πως ήταν όντως εδώ «σ ‘αγαπάω.» του ψέλλισα ευγνώμων.

«εγώ να δεις.» μου απάντησε λίγο πριν με κρατήσει στης παλάμες του και με φιλήσει στα χείλη με πάθος.

Πήρα το χέρι του και το έφερα πάνω στην κοιλιά που με όλη αυτήν την ταραχή δυσκολεύτηκε να προσέξει. Όταν άγγιξε το στομάχι μου διέκοψε το φιλί μας και με κοίταξε κάπως έκπληκτος.

«μήπως πάχυνες όσο έλειπα;» με ρώτησε μπερδεμένος λίγο πριν γελάσουμε αυθόρμητα με το σχόλιο του.

«ίσως φταίει η εγκυμοσύνη.» του απάντησα κοιτώντας τον με νόημα στα μάτια. 

Κοίταξε την κοιλιά μου έκπληκτος και έδειχνε αρκετά σοκαρισμένος, σίγουρα ήταν κάτι που δεν περίμενε. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με κράτησε σφιχτά λίγο πριν νιώσω κάτι υγρό να βρέχει τον ώμο μου.

«προτού μπεις στην ζωή μου, ένιωθα αβοήθητος, μόνος και λυπημένος. Όταν εμφανίστηκες ήξερα πως ήταν γραφτό να είμαστε μαζί από την στιγμή που όταν ήμουν μακριά σου ένιωθα μίσος και όταν ήμουν μαζί σου ή καρδιά μου έβρισκε ξανά τους χτύπους της. Μερικές φορές αναρωτιόμουν που ήσουν τόσο καιρό, κι απλά νιώθω τυχερός που έχω την ευκαιρία να σε έχω στην ζωή μου. Όμως αυτό..» είπε δείχνοντας την κοιλιά μου «είναι κάτι πέρα απ όσα είχα φανταστεί ποτέ.» τον κοίταξα για μια στιγμή μπερδεμένη ώσπου το κατάλαβε πως τα λόγια του με προβλημάτισαν «με κάνεις τον πιο ευτυχισμένο άντρα στον κόσμο! Αυτό προσπαθώ να σου πω.» με διαβεβαίωσε χαμογελώντας.

Ήμουν απλά ευτυχισμένη που είχα ακόμα μια ευκαιρία για να ζήσω με τον άνθρωπο που αγαπούσα και με λάτρευε όσο κανείς άλλος. Χάιδεψε τρυφερά τον σβέρκο μου ενώ με κοιτούσε κατάματα, με μάτια που έλαμπαν ερωτισμό.

«ποτέ ξανά χώρια. Μέχρι το τέλος μαζί.» μου ψέλλισε σίγουρος πλέον.

«μέχρι το τέλος!»

The End

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που με στηρίξατε και αγαπήσατε αυτό το βιβλίο με τον δικό σας τρόπο. Ελπίζω να μείνατε ικανοποιημένοι για την επιλογή σας να το διαβάσετε!!

Με θλίβει πολύ, που τελειώνει τόσο γρήγορα αλλά συνήθως λένε πως όταν κάτι τελειώνει, αρχίζει κάτι καλύτερο! Όλα έχουν τον κύκλο τους!  ❤️ με αγαπη ❤️

Μόλις ανέβηκε το καινούργιο μου βιβλίο με τίτλο "ώσπου να μαραθεί το Άνθος της Κερασιάς" με θέμα το bullying, σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε να το διαβάσετε ❤️ ⬇️
https://www.wattpad.com/story/229533499-%CF%8E%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%82