~

Έπεσα στο κρεβάτι κουρασμένη κλείνοντας τα μάτια μου. Για λίγη ώρα προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβη, νιώθοντας όλο μου το κορμί να τσούζει. Μερικές φορές ο χώρος γύρω μου γύριζε ενώ με δυσκολία μπορούσα να δω που ήμουν. Η μέθη και ο χαμηλός φωτισμός στο δωμάτιο, έκαναν το κορμί του δίπλα μου να μοιάζει με άγαλμα Θεού στο αχνό φως του φεγγαριού που έμπαινε από το παράθυρο. Με πήρε στην αγκαλιά του χωρίς να μιλήσει και μου χάιδεψε τα μαλλιά τρυφερά. Δεν ήμουν σίγουρη γιατί, όμως ένιωθα ένα κενό μέσα στα στήθη μου. Τα μάτια μου έτσουζαν από πόνο, ενώ μερικά δάκρυα θόλωναν την όραση μου. Μα τι μου συνέβαινε; ανακάθισα στο κρεβάτι και με τα δάχτυλα μου άγγιξα το πρόσωπο μου που είχε βραχεί. Γιατί έκλαιγα; ίσως έφταιγε πως για μια στιγμή ο τρόπος που με έπιασε με έκανε να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα του Γουίλσον. Σήκωσε το κορμί του και με κοίταξε μπερδεμένος, πρόσεξε ότι τα μάτια μου έκλαιγαν και αδυνατούσε να καταλάβει τον λόγο. Φοβήθηκε μήπως έκανε κάτι το οποίο δεν έπρεπε, μήπως με πόνεσε περισσότερο απ όσο θα ήθελε. Όμως όχι, δεν έφταιγε αυτός. Σηκώθηκα κι άναψα το φως για να ψάξω τα ρούχα μου. Προσπάθησα να ντυθώ με δυσκολία, ένιωθα ένα έντονο τρέμουλο στα πόδια μου και σχεδόν πονούσα σε όλο μου το κορμί.

«είσαι καλά;»  με ρώτησε ανήσυχος μόλις σήκωσε το εσώρουχο και το παντελόνι του.

Το γεγονός ότι δεν του απάντησα τον έκανε να ανησυχήσει περισσότερο. Ήμουν τόσο απορροφημένη στης σκέψεις μου που ίσως και να μην τον άκουσα να μου μιλάει. Ένιωσα το κρύο άγγιγμα του στο μπράτσο μου και άθελά μου τραβήχτηκα από δίπλα του. Με κοίταξε ακόμα πιο μπερδεμένος.

«έκανα κάτι; μα γιατί κλαις;»  με ρώτησε με ενδιαφέρον, με φρύδια που είχαν σπάσει από την έκφραση του.

Σήκωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Τον πλησίασα και τον αγκάλιασα ενώ έβρεχα για αρκετή ώρα το στήθος του με τα δάκρυα μου. Ένιωθα γελοία μέσα μου που έκλαιγα χωρίς λόγο, όμως ήταν κάτι που δεν μπορούσα να συγκρατήσω.
Με τράβηξε από τα μπράτσα προς τα πίσω και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«γιατί κλαις;»  με ρώτησε με ήρεμη φωνή ενώ προσπαθούσε να χαμογελάσει.

«δεν ξέρω.»  του απάντησα βιαστικά ενώ κοιτούσα τον εαυτό μου μπερδεμένη.

«κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει!»  συμπλήρωσε ελαφρά εκνευρισμένος που δεν του μιλούσα για το πως ένιωθα, πιστεύοντας πως κάτι προσπαθούσα να του κρύψω.

«σου είπα δεν ξέρω.»  τράβηξα τα χέρια μου από τα δικά του και άνοιξα την πόρτα βγαίνοντας έξω.

Κατέβηκα της σκάλες αγνοώντας τον κόσμο που γελούσε και χόρευε πίνοντας αλκοόλ.
Ο Jimin με ακολούθησε από πίσω εκνευρισμένος και με σταμάτησε την ώρα που είχα βγει στην μπροστινή αυλή του σπιτιού. Με τράβηξε από το μπράτσο και έστρεψε το κορμί μου προς το μέρος του.

«θα μου πεις τι έχεις;»  με ρώτησε αυτήν την φορά φανερά τσαντισμένος.

«τι συμβαίνει εδώ;»  τον ρώτησε ενώ έβγαινε από την πόρτα του σπιτιού.

«μην ανακατεύεσαι εσύ!»  του απάντησε με αυστηρό τόνο και ο Jin απλά σώπασε.

«εγώ τι έχω;»  ένιωθα το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει υπερβολικά γρήγορα «εσύ είσαι απόμακρος μαζί μου από την μέρα που ήμασταν στο σπίτι σου. Τι έγινε Jimin;»  ήξερα πολύ καλά πως αυτός, ήταν ο κυρίως λόγος που ήμουν έτσι, κι η θύμηση του Γουίλσον ήταν απλά μια αιτία.

Το πρόσωπο του άλλαξε, με κοίταξε ανέκφραστος με μάτια που είχαν σκουραίνει από θυμό. Δεν μίλησε, ίσιωσε την μέση του και απλά με κοίταξε σιωπηλός.
Πριν το καταλάβω ο Taehyung μας είχε πλησιάσει και στεκόταν ανάμεσα μας, κοιτώντας τον Jimin με απέχθεια. Κάποια άτομα είχαν βγει στην αυλή και παρακολουθούσαν τα δύο αγόρια, αγνοώντας τελείως την ύπαρξη μου, μαζί και τα κορίτσια που είχαν πλησιάσει τον Jin.

«γιατί δεν του λες την αλήθεια Σαμ;»  με ρώτησε ο Tae κι εγώ τον κοίταξα πίσω από την πλάτη του «εφόσον είναι το αγόρι σου πρέπει να ξέρει όλα όσα σου συμβαίνουν, αλλιώς πως θα σε προστατέψει;»  συμπλήρωσε ανέκφραστος ενώ κοιτιόντουσαν.

«Tae τι λες;»  τον ρώτησα τραβώντας διακριτικά την μπλούζα του για να καταλάβει πως δεν ήταν η σωστή ώρα και στιγμή για να αναφέρει κάτι τέτοιο.
Τράβηξε το σώμα του μακριά από το χέρι μου κι ένιωθα την νευρικότητα και τον εκνευρισμό που έκπεμπε το κορμί του.

«τι μαλακίες είναι αυτές που λες;»  τον ρώτησε φοβούμενος πως του είχα κρύψει κάτι πολύ σημαντικό
«Σαμ;»  η φωνή του είχε ραγίσει και με έψαχνε πίσω από τον Tae.

Αυτό που νόμιζε πως του έκρυβα ήταν τελείως διαφορετικό από την πραγματικότητα. Έσπρωξε τον Tae στην άκρη και με άρπαξε από τα χέρια, κοιτώντας με στα μάτια με την ελπίδα ότι θα τον διέψευδα «μίλα μου.»  με παρότρυνε ήρεμος αν και το βλέμμα του μαρτυρούσε τον θυμό μέσα του.

«δεν..»  προσπάθησα να μιλήσω όμως ο λαιμός μου είχε στεγνώσει.

Τα χέρια του λύθηκαν από τα δικά μου και γύρισε προς το μέρος του Tae, ο οποίος γελούσε μαζί του.

«γιατί γελάς;»  τον ρώτησε εκνευρισμένος ενώ τον έσπρωξε στο στήθος.

Το γέλιο του Taehyung κόπηκε αμέσως μόλις τον άγγιξε «είσαι για γέλια αγόρι μου. Νομίζεις δεν ξέρω τι πέρασε από το μυαλό σου; τέτοια νομίζεις ότι είναι;»  του είπε αηδιασμένος ενώ με έδειχνε με το δάχτυλο του.

«παιδιά σταματήστε, για ποιον λόγο ξεκινάτε καυγά έτσι ξαφνικά;»  τους μίλησε ήρεμα ο Jin μπαίνοντας ανάμεσα τους για να τους κρατήσει σε απόσταση.

«Jin σου είπα να μην ανακατεύεσαι.»  του μίλησε σκληρά κι αυτό τον πείραξε πολύ, όμως συνέχισε να τον κοιτάει και να στέκεται ανάμεσα τους επειδή τους νοιαζόταν. Τον αγνόησε και ξανά κοίταξε τον Tae.

«ξέρεις για ποιον λόγο αναγκάστηκε να δεχθεί την παρέα μου εχθές; για ποιον λόγο ήμασταν μαζί;»  τον ρώτησε εκνευρισμένος λίγο πριν με κοιτάξει «όσο εσύ ήσουν στο τμήμα.»  ήταν έτοιμος να μιλήσει και ένιωθα το συναίσθημα της ντροπής να φουντώνει μέσα μου, ενώ προσπαθούσα με το βλέμμα μου να τον πείσω να μην πει τίποτα. Πως θα τον κοιτούσα αν μάθαινε την αλήθεια; πως θα αντίκριζα το βλέμμα του, που θα με κοιτούσε με λύπηση όπως εκείνη την μέρα στο μαγαζί;

«ήμουν μαζί της γιατί την νοιάζομαι.»  του είπε αναστατωμένος κι εγώ ένιωσα ανακουφισμένη πως δεν θα έλεγε τίποτα, όμως έκανα λάθος «επειδή ο Γουίλσον προσπάθησε να την βιάσει κι αν δεν είχα μπει εγώ στην αίθουσα, ποιος ξέρει τι θα της είχε κάνει. Κι εσύ.»  του είπε εξοργισμένος δείχνοντας τον με το δείκτη του «το μόνο που σκέφτεσαι είναι μήπως γαμηθήκαμε; μήπως τελικά σε πλήγωσε κι αυτή;»

Το αίμα μου είχε παγώσει και ένιωθα πως δεν μπορούσα να ανασάνω. Τα άτομα που βρίσκοντας εδώ έξω, είχαν στρέψει τα μάτια τους πάνω μου. Τα χειρότερα βλέμματα ήταν αυτά των φίλων μου, των κοριτσιών και του Jin που με κοιτούσαν έκπληκτοι, κι τέλος το δικό του. Με κοίταξε μπερδεμένος μήπως δεν είχε ακούσει καλά. Τα φρύδια του ήταν σφιγμένα, ενώ τα χείλη του μισάνοιχτα με δόντια που έσφιγγαν με δύναμη μεταξύ τους. Πέρασε τα δάχτυλα του ανάμεσα στα μαλλιά του αρκετά αναστατωμένος και με κοίταξε.

«Σαμ λέει αλήθεια ο Taehyung;»  άκουσα την φωνή της Σαρίνα η οποία είχε έρθει προς το μέρος μου, όμως εγώ έβλεπα μόνο τα μάτια του, κι άκουγα μόνο την ανάσα του που έβγαινε βαριά από μέσα του.

Ήξερα πολύ καλά τι σκεφτόταν, τι ήθελε να κάνει. Με προσπέρασε για να φύγει, όμως τον σταμάτησα αγκαλιάζοντας τον από πίσω.

«μην φεύγεις.»  τα χέρια μου άγγιζαν το ζεστό στήθος του νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή «μην φύγεις, μείνε μαζί μου.»  σχεδόν τον παρακάλεσα ψιθυριστά έτσι ώστε να με ακούσει μόνο αυτός.

«δεν έπρεπε να μου κρύψεις κάτι τέτοιο.»  ψέλλισε απογοητευμένος ενώ έσφιγγε τα χέρια μου για να τα διώξει από πάνω του. Μπήκε στο αμάξι του και έφυγε χωρίς να με κοιτάξει.

«ο μαλάκας ο Γουίλσον.»  άκουσα την Άλισον να τον βρίζει.

Ο Jin με είχε πλησιάσει, για να δει εάν είμαι καλά. Δεν ένιωθα καθόλου καλά, ένιωθα κάτι βαρύ να πλακώνει τι στήθος μου και να το καίει. Ένας ξερός βήχας έβγαινε από μέσα μου και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ανασάνω. Τα πόδια μου λύγισαν και έπεσα κάτω στο κρύο τσιμέντο. Έβλεπα μαύρες φιγούρες γύρω μου, ενώ είχα την αίσθηση ότι ο αέρας γύρω μου είχε στερέψει και πνιγόμουν.
...
Δεν κατάλαβα ποτέ είχα χάσει της αισθήσεις μου. Ένιωσα την βελόνα να τρυπάει τα στήθη μου γεμίζοντας τα πνευμονία μου με αέρα, κι τότε πετάχτηκα κοιτώντας μπερδεμένη γύρω μου για να καταλάβω τι συνέβη.

«όλα καλά.»  φώναξε ο νοσοκόμος πίσω του.

Η δυνατή σειρήνα του ασθενοφόρου τρυπούσε τα αυτιά μου. Ο άντρας κατέβηκε κάτω και ο Tae ανέβηκε για να με πλησιάσει.

«είσαι καλά;»  με ρώτησε ανήσυχος.

«ναι, καλά είμαι.»  του απάντησα λίγο πριν τον κοιτάξω.
«τι εγινε;» κοίταξα τον αντρα που στεκόταν πίσω του μπροστά στο όχημα.
«τα πνευμονία σου δεν μπορούσαν να ανασάνουν, τι επόμενη φορά να θυμηθείς να πάρεις το φάρμακο σου όταν θα βγεις έξω.» μου έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα που ήμουν τόσο ανεύθυνη για να μην έχω το φάρμακο μου μαζί εφόσον έχω πρόβλημα.
Κουνησα το κεφάλι μου σιωπηλή και κοίταξα τον Taehyung που έδειχνε ενοχλημένος με τον άντρα αλλά και μαζί μου επειδή είχε δίκιο.

«έλα.»  έφερε το χέρι του γύρω από την μέση και με βοήθησε να σηκωθώ.

Κατέβηκε από το ασθενοφόρο και μου πρόσφερε το χέρι του για να με βοηθήσει.
Μόλις μας είδαν τα παιδιά μας πλησίασαν, κι όταν κοίταξα προς το σπίτι κατάλαβα πως τους είχαν διώξει όλους εξαιτίας της ανωριμότητας μου.

«συγνώμη, σας χάλασα το πάρτι.»  της είπα στεναχωρημένη.

«είσαι χαζό; ούτε να το σκέφτεσαι.»  μου απάντησε χαμογελώντας λίγο πριν με αγκαλιάσει.

«Έλα θα σε γυρίσω στην σχολή.»  μου πρότεινε καθώς ετοίμαζε τα κλειδιά του για να ξεκλειδώσει το αυτοκίνητο.

«πήγαινε θα τα πούμε αύριο.»  με έσπρωξε προς το μέρος του και πλησίασε την Κλαίρη και την Άλισον.

Μου άνοιξε την πόρτα κι εγώ μπήκα μέσα, μόλις έκατσε στην θέση του έβαλε μπρος το αμάξι και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.
Έψαξα το κινητό μου στην τσέπη του παντελονιού μου και το κοίταξα. Προσπάθησα να τον πάρω τηλέφωνο όμως το είχε κλειστό.
Ο Taehyung με κοιτούσε με την άκρη του ματιού του και καταλάβαινε ότι ανησυχούσα.

«που μπορεί να είναι;»  αναρωτήθηκα ενώ χάζευα έξω από το παράθυρο.

«λογικά θα πήγε να κανονίσει το θέμα με τον Γουίλσον, όπως θα έπρεπε να κάνεις σαν σύντροφο σου.»  απάντησε ανέκφραστος ενώ κοιτούσε τον δρόμο μπροστά του.

«αυτό ακριβώς φοβόμουν, γι’ αυτό και δεν του είπα τίποτα. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήθελα να του μιλήσεις, όμως εσύ..»

Δεν με άφησε να ολοκληρώσω, με διέκοψε και με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι αρκετά εκνευρισμένος «είναι ένα θέμα που τον αφορά Σαμ, αν μη τι άλλο εξαιτίας του έμπλεξες.»  μου απάντησε με μάτια που έκαιγαν το βλέμμα μου από θυμό.

«δεν είναι αλήθεια αυτό.» του απάντησα ενοχλημένη.

«κι όμως.»  είπε ενώ κοιτούσε τον δρόμο αποφεύγοντας το βλέμμα μου «δεν έπρεπε ποτέ μου να σε αφήσω να δουλέψεις σε εμάς. Λάθος μου.»  διαπίστωσε και μπορούσα να δω ότι έσφιγγε το τιμόνι από θυμό και απογοήτευση.

Δεν μίλησα, τι να του έλεγα. Δεν είχε δίκιο σ’ αυτό, όμως ότι και να έλεγα θα πίστευε και πάλι αυτό που ήθελε.

Με έφερε μέχρι την πόρτα του δωματίου μου και έφυγε μόλις βεβαιώθηκε ότι ήμουν εντάξει. Μπήκα για μπάνιο και φόρεσα καινούργια καθαρά ρούχα. Έκατσα στο κρεβάτι και προσπάθησα για ακόμη μια φορά να τον πάρω. Είχε πάει ήδη δύο τα ξημερώματα όταν γύρισε και η Κλαίρη στο δωμάτιο. Επιδίωξα αρκετές φορές να τον καλέσω, όμως μάταια. Η Κλαίρη έπεσε για ύπνο κατευθείαν, ενώ εγώ χάζευα έξω από το παράθυρο σε περίπτωση που γυρνούσε. Το φεγγάρι έλαμπε δυνατά στον ουρανό καθώς φυσούσε ένα ελαφρύ αεράκι, παρασέρνοντας τα ξεραμένα φύλα. Τρόμαξα μόλις άκουσα τους δυνατούς χτύπους στην πόρτα, πράγμα που έκανε και την Κλαίρη να πεταχτεί στον ύπνο της και να κοιτάξει προς την πόρτα τρομαγμένη.

Ένας δεύτερος δυνατός χτύπος με έκανε να πλησιάσω και να ανοίξω για να δω ποιος ήταν. Έπεσε σχεδόν πάνω μου και ευτυχώς πρόλαβα να κρατηθώ από την πόρτα για να μην πέσουμε.

«Σαμ.»  ψέλλισε χαμηλόφωνα κι η απωθητική μυρωδιά του αλκοόλ με χτύπησε στην μύτη.

Το πρόσωπο του είχε αίματα όπως και τα ρούχα που φορούσε.

«Jimin τι συνέβη;»  τον κοίταξα τρομαγμένη ενώ έψαχνα να δω εάν ήταν τραυματισμένος.

Η Κλαίρη σηκώθηκε βιαστικά και με βοήθησε να τον κρατήσουμε όρθιο για να τον πάμε μέχρι το δωμάτιο του.

«όχι.»  φώναξε δυνατά και φοβηθήκαμε μην ξυπνήσει κανέναν και τον δουν σε αυτήν την κατάσταση «σπίτι μου.»

«τι λέει;»  ρώτησε η Κλαίρη χωρίς να καταλαβαίνει.

«Σαμ σπίτι μου.»  ξανά είπε με κλειστά μάτια ενώ είχε πέσει πάνω στον ώμο.

«θα με βοηθήσεις να τον πάω μέχρι το αμάξι του;»  την ρώτησα κι αυτή κούνησε το κεφάλι της θετικά.

Ο Jimin φώναζε δυνατά, παραμιλούσε και εμείς δεν καταλαβαίναμε σχεδόν τίποτα απ ότι έλεγε.

«άμα δεν σκάσει, θα τους ξυπνήσει όλους.»  με ενημέρωσε η Κλαίρη ενώ βγαίναμε έξω από το κτήριο.

Προσπαθήσαμε να τον πάμε μέχρι το αμάξι του, ήταν αρκετά βαρύς και δεν πατούσε καλά στα πόδια του από την μέθη. Έψαξα της τσέπες τους και βρήκα το κλειδί του αυτοκινήτου του, αν και διαπιστώσαμε πως είχε ξεχάσει το αμάξι ξεκλείδωτο. Τον βάλαμε στο πίσω κάθισμα και του φόρεσα την ζώνη για ασφάλεια.

«τι θα κάνεις;»  με ρώτησε ενώ έκλεινα την πόρτα του.

«θα τον πάω μέχρι το σπίτι του.»  την ενημέρωσα ενώ κοιτούσα τα κλειδιά στο χέρι μου.

«ξέρεις πως; θέλω να πω μπορείς να οδηγήσεις;»  με ρώτησε έκπληκτη.

Είχα ξεχάσει μάλλον να αναφέρω πως είχα δίπλωμα αυτοκινήτου από τα δεκαεπτά μου. Βέβαια είχα οδηγήσει όλο κι όλο τρεις φορές από την μέρα που το πήρα. Έβαλα μπρος και φόρεσα την ζώνη μου. Ξεκίνησα αρκετά με προσοχή, αλλά θυμόμουν καθαρά τι έπρεπε να κάνω. Κοίταξα το GPS του για να δω εάν έγραφε την διεύθυνση της οικίας του, κι ευτυχώς την είχε στην λίστα με της αποθηκευμένες διευθύνσεις. Μου πήρε περισσότερη ώρα να φτάσω, εφόσον οδηγούσα αρκετά αργά και προσεκτικά, κι ας ήταν άδειοι οι δρόμοι τέτοια ώρα.
Είχε συνέλθει κάπως όταν φτάσαμε, έτσι δεν με δυσκόλεψε να τον πάω μέχρι το σπίτι. Πληκτρολόγησε τον κωδικό του αρκετές φορές κι ευτυχώς ο συναγερμός ήταν απενεργοποιημένος γιατί θα είχαμε πρόβλημα. Κάποια στιγμή κατάφερε να τον βάλει και μπήκαμε μέσα. Τον πήγα μέχρι το σαλόνι, πονούσα ολόκληρη δεν άντεχα άλλο να τον κουβαλάω πάνω στον ώμο μου. Έπεσε πίσω στον καναπέ παρασέρνοντας κι εμένα μαζί του.

«Σαμ μου.»  παραμιλούσε μισοκοιμισμένος ενώ με αγκάλιαζε σφιχτά ανάμεσα στα χέρια του «συγνώμη για όλα.»  συνέχισε να μιλάει χωρίς να παίρνει απάντηση, όχι πως περίμενε μια.

Κατάφερα να ξεγλιστρήσω από την αγκαλιά του και προσπάθησα να του αφαιρέσω τα παπούτσια και τα ρούχα που ήταν γεμάτα αίμα. Έψαξα για μια κουβέρτα και τον σκέπασα.
Πήρα έναν κουβά με καθαρό νερό και μια πετσέτα για να του καθαρίσω το πρόσωπο.
Κάποια στιγμή ανασήκωσε το σώμα του και με κοίταξε με μισάνοιχτα μάτια. Δεν πιστεύω να καταλάβαινε τι συμβαίνει, έδειχνε αρκετά μεθυσμένος. Άπλωσε το χέρι του κι χάιδεψε το μάγουλο μου, ενώ προσπαθούσε με δυσκολία να με κοιτάξει. Άφησε το κεφάλι του πίσω στο μαξιλάρι, και με κοίταξε ήρεμος με ένα πρικραμέβο στραβό χαμόγελο «σ αγαπάω.» ψέλλισε κι έκλεισε τα μάτια του.