~
«ώστε μαζί ε;»

Το ότι ήμουν απογοητευμένη μαζί του αυτό δεν θα άλλαζε, όμως δεν μπορούσα να μην τον ακούσω εφόσον ήθελε να μου μιλήσει. Στεκόμασταν έξω από την καφετέρια λίγο πιο πέρα από την είσοδο.

«ήθελες να μου μιλήσεις.»  του απάντησα αποφεύγοντας να απαντήσω στην ερώτηση του.

«σωστά.»  ακούμπησε τον τοίχο με την πλάτη του και κοίταξε γύρω μας ψάχνοντας με το μάτι του να δεις αν ήταν κανείς «ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη, ξέρω τι σου συνέβη κι εγώ απλά σώπασα σαν βλακας.»  μου είπε χωρίς να με κοιτάει στα μάτια, καταλάβαινα ότι ένιωθε ενοχές «έπρεπε να σταθώ στο ύψος μου αντί να γυρίσω την πλάτη μου σε κάτι τρομερό σαν αυτό που πήγαν να σου κάνουν.»  ολοκλήρωσε και με κοίταξε στα μάτια «συγνώμη.»  γέλασε και κοίταξε αλλού κάπως άβολα αποφεύγοντας το βλέμμα μου «είναι μια κουβέντα που δεν λέω συχνά, κι εσύ κατάφερες να με κάνεις να την πω.»  με ξανακοίταξε στα μάτια σκεπτικός. Με άρπαξε από τον καρπό και με έσπρωξε λίγο πιο πέρα για να μην μας βλέπει κανείς.

«Σαμ δεν σε θέλει.»

«ε;»  τον ρώτησα μπερδεμένη χωρίς να καταλαβαίνω.

«απλά θέλει να με εκδικηθεί επειδή κάποτε η κοπέλα που αγαπούσε τον παράτησε για εμένα. Μόλις είδε πως ενδιαφέρομαι για σένα...» με κοίταξε στεναχωρημένος
«θα έρθει ή μέρα που θα σε πληγώσει και θα με θυμηθείς.»

«Tae δεν είμαι υποχρεωμένη να ακούω αυτά που λες.»  έκανα να φύγω νιώθοντας τσαντισμένη αλλά το χέρι του με κράτησε κοντά του.

«το ξέρεις πως είναι δοσμένος;»  τον κοίταξα μπερδεμένη χωρίς να καταλαβαίνω «από μικρός οι γονείς του είχαν δώσει λόγο στον πατέρα της Άλισον ότι μια μέρα θα παντρευόντουσαν. Πιστεύεις να τον αφήσουν να αθετήσει τον λόγο αυτό;»  με ρώτησε σχεδόν εκνευρισμένος.

«λες βλακείες. Κι έτσι να είναι πως μπορεί κάποιος να είναι με έναν άνθρωπο που δεν θέλει μόνο και μόνο γιατί το κανόνισαν κάποιοι άλλοι.»

Έσκυψε ελάχιστα ώστε να μπορέσει μου μιλήσει χαμηλόφωνα «οι οικογένειες μας δεν είναι τόσο συνηθισμένες όσο νομίζεις, από πίσω υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα πράγμα που σημαίνει πως αν δεν συμμορφωθεί όπως πρέπει μπορεί να του κάνουν και κακό.»

«τι ανησυχείς για αυτόν;» τον ρώτησα μπερδεμένη εφόσον τόσο καιρό που έδινε την εντύπωση ότι τον αντιπαθεί.
«για εσένα ανησυχώ, δεν θέλω να πληγώθεις. Το είχα καταλάβει από καιρό απο τον τρόπο που τον κοιτούσες πως ένιωθες. Αυτός απλά..»

Τον έσπρωξα μακριά μου και τον κοίταξα εκνευρισμένη «δεν θέλω να ακούσω αλλά.»  σηκώθηκα και έφυγα ενώ τον άκουγα να με φωνάζει, χωρίς να γυρίσω στον Jimin που περίμενε μέσα στην καφετέρια.
Μπήκα στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Κοίταξα το ταβάνι του δωματίου μου σκεπτόμενη αυτά που μου είχε πει ο Taehyung. Κάποια στιγμή ο Jimin θα αναγκαζόταν να κάνει αυτό για το οποίο κάποιοι άλλοι κανόνισαν; κι εγώ; τι θα γινόταν με εμάς; δεν μπορούσα να πιστέψω ότι με ήθελε μόνο και μόνο για να πάει κόντρα στον Taehyung.

Με πήρε ο ύπνος πριν καλά το καταλάβω. Όταν ξύπνησα είχε ήδη νυχτώσει έξω. Ένιωθα τόσο πτώμα, δεν έπρεπε να κοιμηθώ. Ανακάθισα στο κρεβάτι μου και άναψα το φωτιστικό στο κομοδίνο μου. Κοίταξα την ώρα στο κινητό μου και ήταν ήδη οχτώ το απόγευμα. Ήμουν έτοιμη να αφήσω το τηλέφωνο στην άκρη για να σηκωθώ όταν με κάλεσε ένας άγνωστος αριθμός. Περίεργο δεν είχα αποθηκευμένο το συγκεκριμένο αριθμό, ποιος να ήταν;

«ναι;»  απάντησα διστακτικά περιμένοντας να δω ποιος ήταν.

"ξύπνησες;" με ρώτησε και αμέσως αναγνώρισα την φωνή του.

«Jimin.»  σηκώθηκα όρθια και άρχισα να περπατάω νευρικά πάνω στο δωμάτιο με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.

«πως;»  ήμουν έτοιμη να τον ρωτήσω όταν με διέκοψε.

"για κοίτα έξω."

Πλησίασα βιαστικά στο παράθυρο και κοίταξα κάτω στον δρόμο. Με το ένα χέρι κρατούσε το κινητό και με κοιτούσε χαμογελώντας ενώ τι άλλο το είχε στην τσέπη του μπουφάν του. Το έβγαλε από μέσα και με χαιρέτησε. Χαιρόμουν τόσο πολύ που τον έβλεπα. Έκλεισα βιαστικά το τηλέφωνο και άρπαξα μια ζακέτα για να τρέξω κάτω. Βγήκα από το κτήριο και έτρεξα μέχρι το μέρος του για να χωθώ στην αγκαλιά του. Με κοίταξε κάπως έκπληκτος αλλά ανταπέδωσε αμέσως την κίνηση μου. Είχε λίγο ψύχρα αλλά το στήθος του έκπεμπε μια ευχάριστη ζεστασιά έναντι στο σώμα μου. Με χάιδεψε στα μαλλιά τρυφερά και μου έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι. Τραβήχτηκα προς τα πίσω και τον κοίταξα στα μάτια.

«ξεκουράστηκες;»  με ρώτησε με ενδιαφέρον κι εγώ του κούνησα το πρόσωπο μου καταφατικά «γιατί εξαφανίστηκες τόσο βιαστικά. Ανησύχησα.»  μου είπε παραπονεμένος αν και έδειχνε πιο σοβαρός κι ανήσυχος για κάτι «όλα καλά;»

«ναι.»  του απάντησα λίγο πριν του χαμογελάσω.

Φάνηκε για λίγο σκεπτικός και με κοίταξε κάπως νευρικά «ο Taehyung τι σου είπε;» 

«τίποτα τρομερό, μου ζήτησε συγνώμη για την τελευταία φορά.»  του απάντησα αποφεύγοντας να αναφέρω κάτι παραπάνω.

Φοβόμουν και δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήθελα να τον ρωτήσω, αν μου έλεγε κάτι που δεν θα μου άρεζε; ξανά χώθηκα στην αγκαλιά του προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τίποτα απ όλα αυτά  και αυτός με κράτησε σφιχτά σιωπηλός για λίγη ώρα.

«Σαμ φοβάμαι.»  η φωνή του είχε χαμηλώσει και φανέρωνε όντως τον φόβο που ένιωθε, μα γιατί;

«γιατί;»  τον κοίταξα και αυτός χαμήλωσε το βλέμμα του πάνω στο δικό μου «φοβάμαι μην κάνω κάποιο λάθος καμία μέρα και το μετανιώσεις.»  ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του και έμεινα για λίγο σιωπηλή προσπαθώντας να ακούσω την καρδιά του που χτυπούσε σταθερά, κάπως αργά.

«τότε κανόνισε να μην το μετανιώσω.»  του απάντησα λίγο πριν τον σφιξω περισσότερο πάνω μου.

Άκουσα τα χείλη του να χαμογελάνε «εντάξει! Από σήμερα είναι η πρώτη μας μέρα μαζί.»  μου απάντησε χαμογελώντας μόλις τον κοίταξα. Έγειρε και με φίλησε στο στόμα σφίγγοντας με όλο και περισσότερο πάνω του.
...
Γύρισε στο δωμάτιο του μετά από αμέτρητα φιλιά μεταξύ μας και εγώ μπήκα στο δικό μου. Έκατσα στο κρεβάτι και άγγιξα με τα χέρια μου το πρόσωπο μου. Είχα κοκκινήσει ολόκληρη, τα μάγουλα μου έκαιγαν και δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Πήρα το μαξιλάρι μου αγκαλιά και ξάπλωσα γελώντας μόνη μου.
...
Σήμερα ήταν μια καινούργια μέρα κι απ ότι φαινόταν έξω ο ήλιος ανέτελλε εκτυφλωτικός. Άνοιξα την ντουλάπα μου και σήμερα αποφάσισα να ντυθώ διαφορετικά μέχρι και να βαφτώ. Έσυρα το μαύρο καλσόν πάνω στο δέρμα μου και το φόρεσα. Πέρασα την φούστα γύρω από την μέση μου και κούμπωσα τα κουμπιά μπροστά ένα ένα. Έβαλα το μπροστινό μέρος από το πλεκτό μου μέσα από την φούστα και τέλος φόρεσα το δερμάτινο μου. Σήκωσα τα μαλλιά μου ψηλά φέρνοντας το κολιέ της μητέρας μου πάνω από την μπλούζα.

Είχα πιάσει ήδη μια θέση και περίμενα καθώς ετοίμαζα τα βιβλία και τα τετράδια πάνω στην έδρα. Η Σαρίνα για κάποιον λόγο  δεν είχε κάτσει δίπλα μου  αλλά αυτήν την στιγμή η προσοχή μου είχε στραφεί στον Jimin που καθόταν πολύ κοντά μου. Ο καθηγητής μας παρουσίαζε ένα πρότζεκτ και εγώ προσπαθούσα με πολύ δυσκολία να συγκεντρωθώ για να σημειώσω κάποια πράγματα που έλεγε, όμως το χέρι του ακουμπούσε το δικό μου καθώς και το πόδι του. Κάθε φορά που με άγγιζε ένιωθα πολύ περίεργα για να μπορέσω να συγκεντρωθώ στον καθηγητή Γουίλσον. Μετακινήθηκα ελάχιστα λίγο πιο πέρα και αμέσως με κοίταξε μπερδεμένος.

«τι κάνεις;»  με ρώτησε χαμηλόφωνα για να μην ενοχλήσουμε τους υπόλοιπους που παρακολουθούσαν.

«προσπαθώ να συγκεντρωθώ.»  του απάντησα κάπως άβολα χωρίς να τον κοιτάω.

«σου αποσπώ την προσοχή;»  με ρώτησε χαμογελώντας.

Γύρισα και τον κοίταξα «είσαι πολύ κοντά μου για να μπορέσω να παρακολουθήσω το μάθημα.» 

Κοίταξε μπροστά του και χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο, σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε με έναν αισθησιακό τρόπο.
Τον παρακολουθούσα να σηκώνει το στυλό του και να το ρίχνει διακριτικά ανάμεσα στην απόσταση μεταξύ μας κάτω στο πάτωμα. Έσκυψε ενώ με κοιτούσε στα μάτια και αντί να πιάσει το στυλό το χέρι του άγγιξε τον αστράγαλο μου.

«τι κάνεις;»  τον ρώτησα έκπληκτη ενώ αυτός απλά μου χαμογέλασε.

Κοίταξα γύρω μου για να δω αν μας κοιτούσε κανένας κι ευτυχώς που είχαμε χαμηλώσει τα φώτα για τον προτζέκτορα, με αποτέλεσμα να μην έχει καταλάβει κανείς τίποτα.
Τα δάχτυλα του χάιδευαν τα πόδια μου και κάθε τόσο ανέβαινε προς τα πάνω. Το άγγιγμα του ήταν απαλό σχεδόν με γαργαλούσε σε μερικά σημεία. Ένιωθα τελείως άβολα, με χάιδευε σε έναν δημόσιο χώρο και φοβόμουν μην μας έβλεπε κάνεις, όμως μου άρεζε κιόλας. Έκατσε κανονικά δίπλα μου ενώ το χέρι του ήταν ανάμεσα στους μηρούς μου. Με τα δάχτυλα του ξεκούμπωσε διακριτικά μερικά κουμπιά της φούστας μου ενώ κοιτούσε τον καθηγητή για να δείχνει ότι παρακολουθούσε, καθώς το χαμόγελο του γινόταν όλο και πιο φανερό.

«Jimin τι κάνεις, σταμάτα.»  του ψιθύρισα όμως αυτός με αγνόησε.

«σςς μην κάνεις θόρυβο θα μας καταλάβουν.»  μου απάντησε αισθησιακά χαμογελώντας.

Το χέρι του σύρθηκε μέχρι το εσώρουχο μου και με άγγιξε. Ένιωσα όλο το κορμί μου να παίρνει φωτιά μόνο με ένα άγγιγμα του. Το ένιωθα πως γινόμουν όλο και πιο πολύ υγρή καθώς τα δάχτυλα του πίεζαν το εσώρουχο πάνω στην σχισμή και μερικές φορές ξέφευγαν για να χουφτώσουν τους μηρούς μου με έναν χυδαίο τρόπο. Προσπάθησα να κλείσω τα πόδια μου για να απομακρύνει το χέρι του όμως μάταια, με αυτήν την κίνηση τον έκανα να αλλάξει διάθεση. Το χέρι του με πίεζε για να του δώσω χώρο ώστε να ξανά αγγίξει το εσώρουχο μου. Πίεσε έντονα το καλσόν μου με αποτέλεσμα να του κάνει τρύπα. Με τον αντίχειρα του έκανε στην άκρη το ύφασμα τρίβοντας τα χειλάκια μου με έναν χυδαίοι τρόπο καθώς μάζευε τα υγρά μου για να τα απλώσει στην κλειτοριδα. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν και ένα περίεργο συναίσθημα χαμηλά στην κοιλιά. Του έσφιξα το χέρι μόλις βύθισε ένα δάχτυλο μέσα μου κάνοντας με να τρέμω ολόκληρη. Με πλησίασε και ήρθε αρκετά κοντά μου «χαλάρωσε.»  μου ψιθύρισε στο αυτί λίγο πριν με κοιτάξει με το σαρκαστικό χαμόγελο του. Ένιωθα την ανάσα μου να έχει αλλάξει ρυθμό και να βγαίνει πιο βαριά από μέσα μου.

Συνέχισε να με τρίβει και να βυθίζει το δάχτυλο του μέσα μου κι εγώ απλά προσπαθούσα να μην μου ξεφύγει κανένας ήχος. Πίεζα το επάνω μέρος της παλάμης μου ενάντια στα χείλη μου και ένιωθα να τρέμω όλο και περισσότερο ώσπου βύθισε και δεύτερο δάχτυλο τόσο απότομα που δεν ξέρω πως κρατήθηκα να μην τσιρίξω από το τσούξιμο. Συνέχισε να βυθίζει και να κουνάει κυκλικά τα δάχτυλα του μέσα στον κόλπο μου ώσπου ένιωσα μια δυνατή ώθηση να βγαίνει από μέσα μου προς τα έξω απελευθερώνοντας μερικά υγρά. Του ξέφυγε ένα μικρό γέλιο από τα χείλη του ευχαριστημένος γι’ αυτό που είχε καταφέρει. Πήρε το χέρι του από το εσώρουχο μου και το έφερε διακριτικά κοντά στα χείλη του. Μπόρεσα να δω την γλώσσα του να μαζεύει τα υγρά από το δέρμα του και να συνεχίζει να χαμογελάει.

«καλό κορίτσι.»  ψιθύρισε λίγο πριν μου ρίξει το βλέμμα του πάνω μου για να καταλάβει ότι είχα μείνει ξέπνοη και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί μόλις τώρα.

Τα πόδια μου ακόμα έτρεμαν όση ώρα προσπαθούσα να βρω της ανάσες μου. Τον κοίταξα τόσο εκνευρισμένη με αυτό που έκανε κι αυτός απλά γελούσε διακριτικά με το αναψοκοκκινισμένο μου βλέμμα.

Μόλις τελείωσε η ώρα ο καθηγητής άναψε το φως και έκλεισε τον προτζέκτορα μαζεύοντας τον υπολογιστή. Οι περισσότεροι είχαν μαζέψει ήδη τα πράγματα τους και έβγαιναν από την αίθουσα. Προσπαθούσα από τα βλέμματα τους να δω εάν μας είχαν καταλάβει όμως κανένας δεν φάνηκε να είδε κάτι. Κοίταξα τον Jimin που είχε ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του καθώς μάζευε τα πράγματα του. Τον χτύπησα ελαφρά στο μπράτσο και αυτός με κοίταξε έκπληκτος.

«γιατί;» με ρώτησε γελώντας.

«μην το ξανά κάνεις αυτό μπροστά σε τόσο κόσμο.»  του είπα θυμωμένη.

Με πλησίασε και με κοίταξε στα μάτια «γιατί δεν σου άρεσε;»  τα χείλη του ήταν πολύ κοντά στα δικά μου και τα κοιτούσε με ένα λάγνο βλέμμα «γιατί εμένα μου φάνηκε ότι το ευχαριστήθηκες.»

Πήρα το μάτια μου μακριά από το δικά του εκνευρισμένη γιατί είχε δίκιο. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και μου χαμογέλασε τρυφερά. Σηκωθήκαμε όρθιοι και κατεβαίναμε της σκάλες όταν ο καθηγητής μας ζήτησε να περιμένουμε. Κοίταξα τον Jimin δίπλα μου ο οποίος φάνηκε να μην τον άκουσε καθώς συνέχιζε να προχωράει, όμως εγώ κοκάλωσα διότι φοβόμουν μήπως μας είχε καταλάβει. Έστρεψε το πρόσωπο του προς το μέρος μας και μας κοίταξε ειρωνικά και αρκετά θυμωμένος.

«τι νομίζετε ότι κάνετε στο μάθημα μου;»  μας ρώτησε ενώ μας πλησίαζε.

Δεν μίλησα απλά τον κοίταξα αμίλητη ενώ ο Jimin έδειχνε αρκετά ήρεμος και ψύχραιμος.

«δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάτε καθηγητά.»  του απάντησε ανήξερος λίγο πριν με κοιτάξει για να μου κάνει νόημα να τον πλησιάσω ώστε να φύγουμε.

«δεσποινίς Μπράουν.»  φώναξε και η φωνή του ήχησε δυνατά στην αίθουσα.

Σταματήσαμε να προχωράμε και γύρισα να τον κοιτάξω.

«δεν έχετε να απολογηθείτε για τίποτα;»  με ρώτησε ενώ μας πλησίαζε σκεπτικός με το χέρι στην τσέπη του.

«εγώ..»  δεν είχα φωνή για να μιλήσω, τι να του έλεγα;

«δεν έχει να απολογηθεί για τίποτα.»  στάθηκε ανάμεσα σε εμένα και τον κοίταξε ειρωνικά αρκετά κουρασμένος.

«μπορώ να σας αναφέρω και να αποβληθείτε κύριε Park το ξέρετε αυτό;»  τον απείλησε δείχνοντας τον με τον δείκτη του.

Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε χαμογελώντας «πάνε στην καφετέρια και θα έρθω σε λίγο.»  μου έκλεισε το μάτι και με κοίταξε επίμονα ώστε να σηκωθώ να φύγω.

Ο καθηγητής δεν έφερε αντίρρηση, με κοιτούσε σκεπτικός μέχρι που βγήκα έξω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Τι θα το έλεγε τώρα; θα μιλούσε όντως στην διευθύντρια; αν το μάθαινε αυτό η μητέρα μου θα θύμωνε πάρα πολύ. Προχώρησα προς την καφετέρια σκεπτική κοιτώντας πίσω μου που και που για να δω εάν ερχόταν ο Jimin, αλλά μάλλον μιλούσαν ακόμα.
Μπήκα μέσα στο μαγαζί και έψαξα με το μάτι μου να δω εάν είχε κανέναν γνωστό. Τότε διέκρινα σε έναν καναπέ τον άντρα που είχα δει την πρώτη μέρα στην δουλειά. Αυτός πρέπει να ήταν ο πατέρας της Άλισον.