Μια υποψία φόβου...

Ο διχασμός-σπόρος του Εωσφόρου, ώθησε την Ιθούριελ να ξεστομίσει τις επόμενες λέξεις.

«Θέλω να φύγεις Ραφαήλ».

Ο τόνος της φωνής της ήταν σταθερός, ωστόσο τα μάτια της μαρτυρούσαν πανικό, όπως αναζητούσαν μια ήρεμη ανταπόκριση μέσα στα δικά του.

Ο διχασμός όμως είχε ενεργήσει ύπουλα και στο δικό του μυαλό.

«Γιατί θέλεις να φύγω; Δε συμφωνήσαμε στο ότι από μακριά δεν λειτουργούμε σωστά; Δε συμφωνήσαμε πως με την απόσταση αναμεσά μας γίνονται πράγματα που δε θα συνέβαιναν αν ήμαστε μαζί; Δε με εμπιστεύεσαι;» εδώ έκανε μια παύση και απομακρύνθηκε ελάχιστα. «Μήπως ο λόγος που θέλεις να φύγω είναι γιατί πλέον δεν αισθάνεσαι κάτι δυνατό για μένα;» και η αμφιβολία άρχισε να δυναμώνει μέσα στο μυαλό του και να τον τρώει. «Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος άντρας πλέον στη ζωή σου;» η ιδέα ξαφνικά φάνταζε τόσο πιστευτή, κι ας ήταν εντελώς παράλογη.

Η Ιθούριελ εξοργίστηκε και έκανε το πρώτο πράγμα που της ήρθε. Τον έσπρωξε δυνατά με όλη τη δύναμη να διοχετεύεται από τα χέρια της στους ώμους του. Ως αποτέλεσμα ο Ραφαήλ τινάχτηκε αρκετά μέτρα στον αέρα. Η ώθηση λειτούργησε πάνω του σαν οστικό κύμα.

«Φύγε! Και έχεις το χρόνο να σκεφτείς μέχρι την επιστροφή σου σε μένα, τα τελευταία λόγια που απερίσκεπτα ξεστόμισες!» ούρλιαξε καθώς τον κοιτούσε να απομακρύνεται περισσότερο από κοντά της και να αδυνατεί να σταματήσει παρά μόνο ανοίγοντας την τελευταία στιγμή τα φτερά του, έτσι ακινητοποιώντας το σώμα του μέσα στο κενό της ατμόσφαιρας.

«Με διώχνεις;» φώναξε από εκεί που βρισκόταν χωρίς να κάνει τον κόπο να την πλησιάσει. Η οργή ήταν ευδιάκριτη στα χαρακτηριστικά του από τον τρόπο που αυτό άλλαζε σε εκείνο της δεύτερης φύσης του. «Με διώχνεις για να έχεις ελεύθερο το πεδίο, να τσιλημπουρδίζεις με τον Εωσφόρο!» ξεστόμισε το επόμενο παραλήρημα που φάνταζε στο νου του τόσο λογικό.

Η Ιθούριελ τον κοιτούσε σα να έβλεπε κάποιο ξένο μπροστά της, κάποιον που της προκαλούσε αηδία. Το κοιτούσε και δεν έβλεπε πια τον Ραφαήλ της. Αυτό που έβλεπε ήταν ένας δαίμονας που δεν είχε θέση στην καρδιά και το θολωμένο -από τη διαφθορά του διχασμού- μυαλό της.

«Σε μισώ σιχαμερέ δαίμονα!» έφτυσε εκείνη τις λέξεις.

«Παρομοίως!» σα μαινόμενος ταύρος μουρμούρισε ο Ραφαήλ ασθμαίνοντας.

Η Ιθούριελ με την πλήρως μεταμορφωμένη -χάρις στην οργή που την είχε κυριεύσει- μορφή της ούρλιαξε αγανακτισμένη, ενώ αμέσως βούτηξε προς το έδαφος με τις αιχμηρές άκρες των φτερών της να εφάπτονται με το σώμα της επιταχύνοντας την πτήση της προς την τρύπα από την οποία είχανε βγει έξω από την κόλαση.

Ευτυχώς την είδε εγκαίρως ο Εωσφόρος και παραμέρισε το αόρατο πεδίο προστασίας, ώστε να μην συγκρουστεί με το κενό που θα την έστρεφε στην αφετηρία της κατακρεουργημένη όπως και την πρώτη φορά.

Η Ιθούριελ προσγειώθηκε στην σορό από πέτρες περισσότερο οργισμένη από πριν, με τα πόδια της να εκτοξεύουν πέτρες κάτω από το βάρος και την ορμή με την οποία έπεσε από τον ουρανό. Ούρλιαξε ξανά σαν άγριο θηρίο με τα χέρια σε ανάταση αλλά ελαφρώς λυγισμένα στο ύψος του στήθους της να σχηματίζουν γροθιές και τα μακριά της νύχια να τρυπάνε το εσωτερικό των παλαμών της. Η αναπνοή της ήταν βαριά και ακανόνιστη. Είχε τα μάτια της κλειστά όπως επεξεργαζόταν την τελευταία λέξη που τον είχε ακούσει να λέει, τον τόνο και το ύφος που χρησιμοποίησε.

Ο Εωσφόρος σφράγισε την είσοδο αμέσως μόλις την είδε να τη διασχίζει.

«Τι έχουμε; Ερωτικό καβγαδάκι;» προέβη στην ειρωνεία αμέσως ο διάβολος βηματίζοντας προς το μέρος της αλαζονικά, με τα χέρια του πίσω από την πλάτη του. Μόλις την έφτασε άρχισε να βαδίζει γύρω της κάνοντας τον κύκλο σα να μελετούσε τη την κατάσταση ως έχει, απολαμβάνοντας την ταυτόχρονα. Ήταν περίεργος ως προς την απάντηση που θα του έδινε, αν και είχε ακούσει τον όλο καυγά.

«Να μη σε νοιάζει Εωσφόρε!» έφτυσε η Ιθούριελ σταθεροποιώντας την αναπνοή της.

Ο άρχοντας της κόλασης πήρε μια βαθιά ανάσα, σα να περίμενε αυτή την ανταπόκριση, άλλα και προετοιμαζόταν να ανακοινώσει κάτι.

«Αφού δε μου λες εσύ, σου έχω εγώ κάποια νέα. Άλλα δυσάρεστα και άλλα ευχάριστα... όπως το βλέπει κανείς» σταμάτησε να βηματίζει και στάθηκε ακριβώς μπροστά της. Τράβηξε αμέσως την προσοχή της και εισέπραξε το αγωνιώδες -επηρεασμένο από τον διχασμό που ενισχύει όλα τα συναισθήματα- βλέμμα της.

«Τι συνέβη πάλι;» πέταξε αμέσως την ερώτηση πανικόβλητη η Ιθούριελ.

«Δε θα σε ταλαιπωρήσω, αν και θα το ήθελα πολύ... Το δυσάρεστο νέο είναι πως η Μία -κατά πάσα πιθανότητα- χάθηκε στη μάχη. Το ευχάριστο από την άλλη, είναι πως όλες της οι δυνάμεις εγχύθηκαν στην Έλενα, της οποία εξ αίματος 'μητέρα' και όχι εκ γένεσης, είναι η Μια» ξεφούρνισε δίχως παύσεις ο αδίστακτος διάβολος. Και συνέχισε αμέσως, αν και η έκφραση της Ιθούριελ μαρτυρούσε την έκπληξη και τη λύπη της μαζί. «Ωστόσο δεν είμαι σίγουρος αν έχει όντως πεθάνει... θα μάθουμε σύντομα. Το πρόβλημα είναι πως με τον χαμό αυτό χάσαμε και τη μάχη με το εξεγερμένο πλήθος των δαιμόνων αυτής της διάστασης... και αυτό που έρχεται, αυτό που ξύπνησε με την πτώση της Μία... είναι ίσως πιο δυνατό ακόμη και από μένα.»

Ο διάβολος έτριξε τα δόντια του, και ίσως να ήταν η πρώτη φορά που η Ιθούριελ τον έβλεπε ανήσυχο και τόσο σοβαρό, ίσως ακόμη και με μια υποψία φόβου να σκιάζει τα μάτια του. 

Τα φιλιά μου και την Καλησπέρα μου λατρείες!