Λιγα χρόνια αργότερα...

Κάθομαι και αγναντεύω την βαθειά μαύρη θάλασσα.... Είναι ήρεμη σήμερα. Συνήθως μοιάζει στη φουρτουνιασμενη μου ψυχή μα ξέρει...Ξέρει πως δεν είμαι μόνος απόψε.  Στρεφω το βλεμμα ψηλα και ψαχνω στα κεντημενα αστέρια τη ψυχή της.. ψάχνω να δω αν μας κοιτάζει.  Ξέρω πως μας προσέχει... Μπορεί ο μικρός άγγελός που έχω πλάι μου να μην βγήκε από τη σαρκα της μα η μικρή μου Ανελίζ, μας προσέχει...
Η γέννηση της για μένα πάντα θα σηματοδοτεί το πόνο αλλά παράλληλα με αλλάζει και σαν άνθρωπο . Μου θυμίζει τι ήμουν και τι έγινα...

"Μπαμπά;" την ακούω να μου λέει και σκουπίζω απαλά το δάκρυ στα μάτια μου πριν το δει.

"Πες μου μωρό μου ..."

"Θα μου ξαναπείς μετά την ιστορία για εκείνη τη πριγκίπισσα με το περίεργο όνομα; Θελω να την ακουσω ξανα ... και δεν θελω να μου την λες μονο στα γενεθλια μου..." λέει με παράπονο.  Γελάω στα λόγια της

"Εντάξει. Σήμερα θα σου αποκαλύψω και ένα μυστικό..."

"Ποιο μπαμπάκα;"

"Την ξέρεις εκείνη τη πριγκίπισσα..."

"Την ξέρω; Ποια είναι;"

"Ελα.. Δωσε μου το χεράκι σου ... Πάμε και θα δεις ..."

Την πιάνω απαλά...Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάω ...

"Μπαμπά γιατί ήρθαμε σπίτι;" με ρωτάει μόλις βλέπει ότι παρκάρω στο κήπο.

"Γιατί εδώ είναι η πριγκίπισσα..." τα δάκρυα απειλούν τα μάτια μου και χάνομαι ξανά. Πώς να εξηγήσω σε ένα παιδί πέντε ετών πως η πριγκίπισσα είναι νεκρή;

"Μπαμπα; Σου μιλαω..."

"Συγγνώμη μικρό μου.. " λέω σιγανά

"Που είναι η πριγκίπισσα;" ρωτάει και σφιγγομαι ολόκληρος

"Στο αγαπημένο σου μέρος..."

"Μα εκεί είναι ο κήπος μου μπαμπά... με εκείνο το όμορφο άγαλμα...και τα ωραία μου λουλούδια..."

"Αυτό που δεν ξέρεις όμως μικρή μου είναι πως εκεί.. κάπου βαθειά μέσα στο χώμα... κάπου κάτω από όλα αυτά τα όμορφα λευκά σου κρίνα κοιμάται η πριγκίπισσα... "

"Λες αλήθεια μπαμπά;"

"Ναι μωρό μου... Αποφάσισε να κοιμηθεί... Απλα δεν ηθελε να φυγει μακρια μας. Εμεινε να μας προσεχει"

"Αρα θα βλέπει τόσο καιρό και τα λουλούδια μου;"

"Εννοείται ψυχή μου ..." Η μικρή αφήνει το χέρι μου και τρέχει προς το κήπο. Την ακολουθώ σιγανά προσπαθώντας να κρατήσω τον εαυτό μου. Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια και ακόμα δε το έχω ξεπεράσει. Ξέρω πως απλά δε θα το κάνω ποτέ....

"Έλα μπαμπά!!" Μου φωνάζει ενθουσιασμένη "Αντε! Πήρα και ένα όμορφο λουλούδι από τη θάλασσα όταν μου είπες πως πάμε στη πριγκίπισσα!"

Καθώς φτάνω κοντά, νιώθω το κόμπο στο λαιμό να με φουντωνει. Πάντα φουντώνει μα απαγορεύω στον εαυτό μου να βγάλει κραυγή

"Άπλωσε το χέρι σου μπαμπά..." μου ζητάει ο μικρός μου άγγελος και το απλώνω...

Αφήνει το μικρό κόκκινο λουλούδι στη παλάμη μου και μου χαμογελά

"Να της το δώσεις εσυ... Ξέρεις ίσως ξυπνήσει..και ίσως θέλει να γίνει μαμά μου μπαμπά! Έλα έλα! Δωστο!!!"

Σκύβω και κρύβω τα μάτια μου ... Δεν θέλω να με δει να κλαίω...
Αφήνω απαλά το κόκκινο λουλούδι και κοιτάζω ψηλά στον ουρανό. Η ανάσα δε φτάνει να γεμίσει το στήθος μου και θέλω να βάλω τα κλάματα.

"Κάτι μου λέει μικρή μου ... Πώς η πριγκίπισσα μας προσέχει ... Ακόμα και αν δεν ξυπνήσει. Πάντα θα μας προσέχει....Και μαζί της , θα μας προσέχει και ένας μικρός άγγελος..."

"Γιατί κλαις μπαμπά;" με ρωτάει και ούτε που κατάλαβα τα δάκρυα που χύθηκαν από τα μάτια μου.

"Από αγάπη μάτια μου... Από αγάπη..."

"Την αγαπούσες κι εσυ σαν τον πρίγκιπα μπαμπά; Έτσι μου λες κάθε φορά..Πώς κι εκεινος από αγάπη έκλαιγε..."

"Ναι μωρό μου ...Κι εγώ την αγαπούσα μόνο που δεν είμαι πρίγκιπας... "

Σκουπίζω απαλά τα μάτια μου και χαμογελάω με δυσκολία.

"Πάντα θα σαγαπαω ..." χαϊδεύω απαλά τον τάφο της , κοιτάζω τα όμορφα λευκά λουλούδια και αφηνω στο χωμα το κοκκινο λουλουδι. Ένα κόκκινο μέσα στα λευκά...

Ώρες ατελείωτες περνούσε εδώ...
Τα κοίταζε ... Ήταν ευτυχισμένη...
Μαζί της κι εγώ... Τώρα ζω για την μικρή μου .. Μόνο αυτή με κρατάει στη ζωή...

"Μπαμπά βρέχει!!!" Τσιρίζει η μικρή και καταλαβαίνω πως χάθηκα.

"Συγγνώμη μικρή μου. Αφαιρέθηκα. Ελα πάμε μέσα μην κρυώσεις..."

Μπαίνουμε μέσα. Την ανεβάζω στο δωμάτιο και τις βάζω πυτζάμουλες.

"Θα μου πεις σε παρακαλω το παραμύθι μου;"

Κάθε χρόνο στα γενέθλιά της την λέω..και κάθε χρόνο τώρα, πονάω όλο και πιο πολύ...

"Εντάξει μωρό μου έλα ξάπλωσε.." της απαντώ ηττημένος και τη σκεπαζω

Παίρνω μια βαθιά ανάσα...

"Μια φορά κι έναν καιρό... σε ένα κόσμο αλλιώτικο από το δικό μας ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Ανελίζ ... Ήταν πριγκίπισσα αλλά κανείς δεν το ήξερε... Παντα τα ρουχαλάκια της ήταν βρώμικα...
Μια μέρα όμως εκεί που περπατούσε έπεσε πάνω σε ένα πρίγκιπα ...Εκείνος την είδε και στα μάτια της ένιωσε πως αυτή η κοπέλα κρύβει κάτι παραπάνω.. Την πήρε μαζί του... Την έπλυνε και της φόρεσε όμορφα καθαρά ρούχα... Τότε ο πρίγκιπας κατάλαβε πως μπροστά του δεν είχε ένα τυχαίο κορίτσι αλλά μια πριγκίπισσα..
Την αγαπησε πολύ...κι εκείνη το ίδιο... Όμως όλα άλλαξαν μια μέρα.. Η κακιά μάγισσα προσπάθησε να τους χωρίσει... φυλακίσε την Ανελίζ ψηλά σε ένα παλάτι στον ουρανό... Τόσο ψηλά που ο πρίγκιπας δεν την έφτανε όσο κι αν προσπαθούσε. Έκλαιγε κάθε μέρα και όταν τον ρωτούσαν γιατί κλαίει έλεγε πως κλάει από αγάπη... κανείς δεν καταλάβαινε... Εκείνος όμως ήξερε... έκλαιγε γιατί η αγάπη του δεν ήταν πια εκεί...  Κάθε βράδυ όταν τα αστέρια ήταν ψηλά,  τα κοιτούσε... Τα κοιτούσε με την ελπίδα πως κοιτούσε εκείνη... Και καπως ετσι, τα χρόνια περάσανε... Η ώρα έφτασε και ο πρίγκιπας κατάφερε να λύσει τα μάγια της κακιάς μάγισσας... Σκαρφάλωσε κι εκείνος ψηλά στον ουρανό...
Κι εκεί...Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα  ανταμωσε επιτέλους με την αγάπη... Εκεί ήρεμησε... ήξερε πως μόνο εκείνη θα μπορούσε να φέρει την γαλήνη μέσα του και την βρήκε.. Όλες τους οι αμαρτίες ξεπλυθηκαν και έζησαν μαζί. Αγαπημένοι και ερωτευμένοι για πάντα. Μακριά από το κακό. Μακριά από τα λάθη. Μακριά από τα σκοτάδια... Η πριγκίπισσα του έμαθε με το δικό της τρόπο την αγάπη και εκείνος έγινε θαύμα στα χέρια της... Ενα θαυμα που γεννησε την λυτρωση στη ψυχη του"

"Είναι τόσο όμορφο μπαμπά  .. Και πόσο λυπάμαι τον πρίγκιπα όταν χάνει την Ανελίζ ...  Είναι τόσο θλιβερό  να μην έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που αγαπάς... Εγώ είμαι χαρούμενη έχω εσένα!!"

Γυρίζω το κεφάλι μου .... Απλώνω τα χέρια και σκουπιζω τα μάτια μου... Κλείνω το φως δίπλα στο κομοδίνο και της αφήνω ένα απαλό φίλι..

"Κοιμήσου μωρό μου... Και μην ξεχνάς... Ο πρίγκιπας περίμενε αλλά στο τέλος... Στο τέλος ήταν κι αυτός χαρούμενος..." την αποχαιρετώ πριν σπάσω και βγαίνω. Κατεβαίνω κάτω και ανοίγοντας την εξώπορτα τρέχω προς το κήπο σαν το τρελό. Θέλω αέρα... Θέλω να διώξω το πόνο... Πέφτω στο χώμα και χάνομαι μέσα στα λευκά της κρίνα σαν παιδί... Το παράπονο βγαίνει και κλαίω χωρίς ντροπή.

"Περίμενε με μάτια μου... Θα έρθω για σένα. Για μας... Για το παιδί μας...Μπορει να ασπρισουν τα μαλλιά μου, μπορεί να χαθώ στο χρόνο μα στο ορκίζομαι πως μόλις η μικρή θα μπορεί να αντέξει , θα έρθω... Όταν πια θα έχει το πρίγκιπα της θα έρθω να σας βρω με τη σειρά μου... Να μας προσέχεις μικρή μου πριγκίπισσα...Συγχώρεσε με..."

Ο Λόγκαν έζησε μια ζωή διαφορετική. Προσπάθησε να μάθει στη κόρη του τις σωστές αξίες της ζωής και στάθηκε πάλι της μέχρι τα βαθιά του γεράματα... Μέχρι που ένα ξημέρωμα, αδύναμος πλέον, ένιωσε να γεμίσει ζωή... Ένιωσε τέσσερα χέρια να τον αγκαλιάζουν και μια αγοριστικη παιδική φωνούλα να τον  αποκαλεί μπαμπά...

Ο Λόγκαν έσβησε μα όταν τον βρήκε η κόρη του , στα χείλη του υπήρχε ένα χαμόγελο ευτυχίας...
Ενα χαμόγελο λύτρωσης....
Ολοκλήρωσης και αγάπης...

Τέλος....

Κάποιες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ...

Ακόμα κι αν χαθούν τα σημάδια τους θα μένουν πάντα εκεί για να μας θυμίζουν τον έρωτα που ζήσαμε...

Δύναμη ψυχής... Αυτό χρειάζεται... 

Η Ανελίζ  βρήκε τη γαλήνη... ήρεμησε...Και απο κει ψηλά τους πρόσεχε όπως της ζητήθηκε...

Μη φοβάστε να αλλάξετε...Καμία φορά η αλλαγή στη ζωή μας είναι αυτή που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Πότε δεν είναι αργά για θαύματα....

Σας ευχαριστώ πολύ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου για την στήριξη ....