Έβγαλε τα γυαλιά  , τελείωσε τη στάλα που έμεινε στο ποτήρι και έτριψε ελαφρά το μέτωπο του.
«Έβγαλες άκρη;» ρώτησε ο Σάμιουελ
«Ναι. Δυστυχώς θα πρέπει να στείλουμε άντρες στη Σάντα Μόνα. Οι γυναίκες που χάθηκαν έχω την υποψία πως πέθαναν από χέρια δικών μας και όχι από πελάτες»
«Αρκεί. Αύριο θα στείλω καμία δεκαριά και θα καθαρίσουν το μέρος από όσους δεν υπακούν»
«Θέλω να τελειώσει για να στρέψω μετά τη προσοχή στη Δύση. Οι παρτίδες που μας ζητούν είναι τεράστιες και πληρώνουν όσο όσο»
«Το ξέρω Λόγκαν. Όλα θα γίνουν. Με την άλλη; Ακόμα δε θεωρώ την απόφαση να έρθει στο σπίτι σοφή όμως δε σου κρύβω πως το πακέτο της είναι καλό. . Αντί να φέρνουμε καθαρίστρια κάθε βδομάδα, θα κάνει κάτι χρήσιμο θα πηδάμε κι όλας»
«Ξύπνησε;» τον ρώτησε μόνο και ο Σάμιουελ κούνησε αρνητικά το κεφάλι «Της έδωσα λίγο παραπάνω δόση για να βγάλει το ταξίδι. Όπου να ναι θα συνέλθει όμως. Θέλω να φροντίσεις προσωπικά να μάθει τους κανόνες του σπιτιού και φυσικά κάνε ότι σκατα θες μαζί της. Πλέον είναι ιδιοκτησία μας»
«Λείπουμε αρκετά, πόσο σίγουρος είσαι ότι δε θα προσπαθήσει να δραπετεύσει;» ρώτησε ο Σάμιουελ σκεπτικός
«Πολύ. Μη ξεχνάς πως το κορμί παίρνει τη δόση. Θα την αφήσουμε λίγες μέρες χωρίς και μετέπειτα , όταν θα σπάσει και θα παρακαλάει για αυτήν , όλα θα τελειώσουν. Μέχρι τότε θα φεύγουμε εναλλάξ από το σπίτι. Και τώρα φύγε για να τελειώσω και να πάω στο κλαμπ» αποκρίθηκε ο Λόγκαν.
«Θες να αναλάβω εγώ το φορτίο;» προσφέρθηκε ο Σάμιουελ.
«Όχι αδερφέ. Θα πάω να κάνω τις μετρήσεις προσωπικά» απάντησε ο Λόγκαν κάνοντας του νόημα να αποχωρήσει .

***

Με τα μάτια κλειστά, οι αισθήσεις μου επιστρέφουν και ξυπνώ. Δεν έχω ιδέα που βρίσκομαι όμως έχει ζέστη. Τα δάχτυλα μου αγγίζουν κάτι μαλλιαρό , χαϊδεύω λιγάκι το ύφασμα και μοιάζει με κουβέρτα. Ανακατεύομαι υπερβολικά πολύ και τα κόκαλα του κρανίου πονάνε μα με τις σφαλιάρες που έχω φάει αυτές τις μέρες και τη σωματική κακοποίηση το θεωρώ φυσιολογικό. Κάποιος πρέπει να μου χορήγησε εκείνη την ηρωίνη. Έχω ακριβώς τα ίδια συμπτώματα με προχθές. Τραβάω τα χέρια μου , δεν είμαι δεμένη. Καταφέρνω και ανοίγω τα μάτια παρά το φως που υπάρχει και με δυσκολεύει.
Βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο. Θα τολμούσα να πω πως μοιάζει φυσιολογικό. Διπλό κρεβάτι, συρταριέρα, κουρτίνες στα παράθυρα και ένα γραφείο. Σηκώνομαι και περπατώ ως το καθρέφτη που υπάρχει στο τοίχο δίπλα από τη πόρτα. Είναι μικρός μα καταφέρνω να  σταθώ στις μύτες των ποδιών μου και να δω το πρόσωπο. Το μάγουλο μου είναι μελανιασμένο το ίδιο και το κάτω χείλος.
Ξάφνου, η πόρτα ανοίγει χωρίς προειδοποίηση  και τρομαγμένη, κάνω λίγα βήματα προς τα πίσω. Δεν ήρθε για καλό…
«Ξύπνησες βλέπω» ο Σάμιουελ κλειδώνει  και στο αμέσως επόμενο βήμα μου ,παραπατώ και πέφτω στο κρεβάτι. «Σου πάνε τα ρούχα μου!» σχολιάζει και τότε αντιλαμβάνομαι πως δεν είμαι γυμνή. «Λοιπόν, καταρχήν βρίσκεσαι στο Λος Άντζελες» λέει προχωρώντας προς το μέρος μου. «Θα μένεις μόνιμα εδώ. Θα ικανοποιείς τα γούστα μας, θα κάνεις τις δουλειές στο σπίτι και παράλληλα θα παίρνεις τη δόση σου ελεγμένα και χωρίς φόβο για αρρώστιες» τι λέει; Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα σωστά; «Να σε ενημερώσω πως δεν υπάρχει διαφυγή. Όπως επίσης πως δε θα πάρεις το θάνατο που επιθυμείς αν κάνεις καμία βλακεία. Ίσα ίσα το μαρτύριο θα είναι χειρότερο. Δεν μιλάς αν δε σου μιλήσουν. Δεν εκφέρεις γνώμη και άποψη. Μαγειρεύεις. Είσαι πάντα καθαρή και πλυμένη. Και το πιο σημαντικό από όλα είναι πως εκτελείς ότι ακριβώς σου ζητηθεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα βρεθείς πετάμενη στο χειρότερο μπουρδελο και πίστεψε με δε θα σου αρέσει» ξάφνου σταματά και μου γελάει. «Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…Βγάλε τα ρούχα σου»
«Είσαι άρρωστος!» τραυλίζω ανεβαίνοντας στο κρεβάτι.
«Πίστεψε με, δεν θέλεις να γίνω βίαιος ούτε να γνωρίσεις την άλλη μου πλευρά» επιμένει και πλησιάζει στην άκρη. Δε ξέρω τι να κάνω. Τι είναι χειρότερο; Αυτοί ή μια θέση σε κάποιο από τα πορνεία τους; «Μην προσπαθείς. Στο λέω σαν συμβουλή. Αν δείξεις υπακοή, θα γίνει πιο εύκολο για σένα. Εγώ θα πάρω αυτό που θέλω με κάθε κόστος. Το θέμα είναι αν αντέχεις να φτάσουμε σε αυτά τα σημεία. Συμβιβάσου και θα φροντίσω να μη σε πονέσω…Ο Λόγκαν είπε πως αξίζει το πήδημα. Σπάνια το λέει οπότε εμπιστεύομαι τη κρίση του» με κοιτάζει πονηρά και κατεβάζει το χέρι  στο πρώτο κουμπί του παντελονιού. «Γδύσου,  θέλω να το κάνεις αργά και να με κοιτάζεις»
«Αφήστε με, σε παρακαλώ. Δε θα πω τίποτα σε κανένα!» παρακαλώ για ακόμα μια φορά μα μου κουνάει αρνητικά το δάχτυλο. Σκαρφαλώνει στο κρεβάτι με τα γόνατα και βρίσκεται αρκετά κοντά μου.
«Γδύσου Ανελίζ…» επιμένει λέγοντας χαμηλόφωνα το όνομα μου. Απλώνει το χέρι προς το μέρος μου και τραβιέμαι μα ότι σκατα και να κάνω ξέρω πως δεν έχω που να πάω. Δε μπορώ να σωθώ. «Έλα,  άπλωσε το χέρι σου, ανέβασε τη μπλούζα…» με προτρέπει και σηκώνοντας για δεύτερη φορά το χέρι του προς το μέρος μου, τρομάζω και πέφτω προς τα πίσω. Βρίσκει πάτημα και ανεβαίνει από πάνω μου. Ανεβάζω παλμούς μα εκείνος δείχνει ατάραχος «Είσαι όντως όμορφη…Είναι κρίμα να σε γεμίσω ξανά μελανιές» ψιθυρίζει και νιώθω το χέρι του να μπαίνει κάτω από τη μπλούζα μου. Μόλις τα δάχτυλα του χαϊδεύουν τη σάρκα μου ανατριχιάζω. Είναι παγωμένα. «Θα σε γαμησω θέλοντας και μη πριν φύγω από αυτό το δωμάτιο.  Διάλεξε το τρόπο άγγελε…» χώνεται στο λαιμό μου και αισθάνομαι τα χείλη του να πιπιλίζουν το δέρμα. Δεν είναι βίαιος ,αντιθέτως κάθε του κίνηση δείχνει μελετημένη και προσεκτική.
«Σε ικετεύω, μη…» του λέω όταν χώνει το χέρι μέσα από τη φόρμα που φοράω.
«Θα σου αρέσει. Με τραβάει η βία, ίσως όχι τόσο όσο στο Λόγκαν μα τη γουστάρω. Στη περίπτωση σου, δε θέλω να την ασκήσω ξανά. Δεν επιθυμώ να σε πηδάω μελανιασμένη ούτε χαπακωμενη. Απόλαυσε το και δώσε μου σαν καλό κορίτσι αυτό που ζητώ» βρίσκει τη κλειτορίδα μου και τη χαϊδεύει. Τολμώ να ομολογήσω πως το καταραμένο το κορμί μου αντιδρά. Ζεσταίνεται και ξέρω πως αν συνεχίσει θα γεμίσω υγρά. Μόλις τον είδα στη πόρτα πίστεψα πως ήρθε να με σπάσει στο ξύλο για το χτύπημα που κατάφερα να του κάνω όμως έπεσα έξω. «Κάποιος απολαμβάνει;» ρωτάει πονηρά τραβώντας το χέρι του, μου βγάζει τη φόρμα και τη πετάει στο πάτωμα.
«Άνοιξε τα ποδαράκια σου…» λέει πιέζοντας τα μόνος και υπακούω. Ξεκουμπώνει το παντελόνι του και κατεβάζοντας το μποξερακι φοράει ένα προφυλακτικό. «Βιασμός με συναίνεση, δες το έτσι» λέει πιέζοντας την άκρη του μορίου του μέσα μου και μόλις βυθίζεται, το κορμί μου ανυψώνεται προς τα πίσω και κυρτώνει. «Πόσο γαμημένο δίκιο είχε ρε πουστη. Είσαι όντως στενή» ψελλίζει βαριανασαίνοντας και χαμηλώνει προς το μέρος μου. Ψάχνει τα χέρια μου, τα κρατάει στα δικά του και μπαινοβγαίνει σιγανά. Δε μοιάζει με βιασμός. Το λέω χωρίς ντροπή μα δεν θα άντεχε το κορμί μου κι άλλη βία. Ίσως το ξέρει και ίσως γι’ αυτό το κάνει τόσο αργά. «Γέμισες υγρά» παρατηρεί με μια δόση ικανοποίησης και βογκάει. Ξέρω πως είναι παράξενο όλο αυτό μα τόσο ο τρόπος που κινείται μέσα μου, όσο και η κάψα που μου προκαλεί, με κάνει και αναστενάζω. Σαν με ακούει, αλλάζει. Αυξάνει ταχύτητα και ξέρω πως θα τελειώσω. Το αισθάνομαι. Απλώνω ανεπαίσθητα τα χέρια μου στο πρόσωπο του μα τραβιέται. «Όχι αγγίγματα. Όχι φιλιά. Τίποτα από τη πλευρά σου» γρυλίζει αναψοκοκκινισμένος και άξαφνα η πόρτα ανοίγει. Αντί να τρομάξει όπως εγώ συνεχίζει.
«Καλή;» αναγνωρίζω αμέσως τη φωνή του Λόγκαν και δεν αργώ να τον δω να στέκεται πλάι μας. «Δε την άκουσα να τσιρίζει οπότε υποθέτω συμβιβάστηκε»
«Μόνο; Τα υγρά της με έχουν κάψει…» Του απαντάει ο Σάμιουελ και αρχίζει να κουνιέται όλο και πιο γρήγορα. Κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω το Λόγκαν ο οποίος μας παρατηρεί σαν θεατής ώσπου νιώθω τις συσπάσεις του μορίου του Σάμιουελ. Ξεφυσάει και βγάζοντας ένα μουγκρητό τελειώνει.
«Είναι σαν παρθένα! Μπες να δεις ,είμαι σίγουρος πως ακόμα και σε αυτή τη κατάσταση θα σου φανεί στενή!» λέει προς τον αδερφό του βγαίνοντας και κλείνω αμέσως τα πόδια.
«Φοβάσαι;» μου λέει και μαζεύομαι. Δε θέλω να με αγγίξει. Είναι εξευτελιστικό όλο αυτό όμως ο Σάμιουελ έχει ήδη σηκωθεί και ντύνεται . Τραβάει τη καρέκλα του γραφείου και κάθεται κοιτώντας με έντονα. Σαν να μου υπενθυμίζει με το βλέμμα όσα μου είπε πριν. Ο Λόγκαν ξεκουμπώνει το παντελόνι και του ρίχνει μια ματιά.
«Τράβα φέρε ένα προφυλακτικό μικρέ. Δεν έχω μαζί»
Όχι… όχι όχι. Δε θέλω να με αφήσει μόνη μαζί του!
«Είναι καθαρή ρε. Πήδηξε την να τελειώνεις»
«Είπα κάτι!» λέει ακριβώς τα ίδια λόγια με εκείνη τη φορά και ο Σάμιουελ σηκώνεται και φεύγει από το δωμάτιο χωρίς να εκφέρει αντίσταση.
«Για να δω κατά πόσο θα ακουστούν αναστεναγμοί και τώρα μικρή μου Ανελίζ…» με ειρωνεύεται
«Μη με αγγίζεις!» λέω μα πιάνει τα μπούτια μου. Τα ανοίγει με το ζόρι και κρατώντας τα σφιχτά , πιέζει μέσα μου το μόριο του απότομα. Με πονάει… χώνει το χέρι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού και μπλέκει τα δάχτυλα του στα μαλλιά μου τραβώντας τα προς τα πίσω. Δε περίμενε για προφυλακτικό. Ήθελε απλά να τον διώξει.
«Εμπρός, θέλω να σε ακούω να φωνάζεις!» προστάζει με εκείνη την τρομακτική του φωνή και κάνει μεγάλες και βαθιές ωθήσεις μέσα μου. Το μόριο του ,είναι πιο μεγάλο και με πονάει. Σφίγγω τα μάτια και προσπαθώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό όμως εκείνος γίνεται πιο βίαιος. «Φώναξε να σε ακούω!» ξαναλέει και μπαίνει ακόμα πιο βαθιά. Τσιρίζω.. Του προσφέρω χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα αυτό που ζήτησε και μόλις με ακούει γελάει. Νιώθω το πόνο να φεύγει και με απελευθερώνει. Βγαίνει από μέσα μου, κουμπώνει το παντελόνι και βάζω τα κλάματα. «Με το φόβο θα είσαι κάθε φορά που θα με βλέπεις…» μου λέει και φεύγοντας κοπανάει δυνατά τη πόρτα πίσω του

Σας φιλώ   ...