Κράτησα σφιχτά το χέρι μου προς την κοιλιά μου και απέφυγα τα μάτια που ήταν καρφωμένα πάνω μου. Δαγκώνοντας το κάτω μου χείλος, γύρισα για να δώ το ύφος του προσώπου του, ένα ύφος που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Τα μάτια του ήταν γεμάτα θλίψη. Κοίταξε κάτω στα πόδια του και κατάπιε το σάλιο του, καταλαβαίνοντας το λάθος που είχε κάνει.

Είχε δεί. Ηταν ο πρώτος που το ήξερε, αλλά δεν ήθελα να το μάθει με τέτοιο τρόπο. Ηθελα να του το πώ εγώ, δεν ήθελα να δεί απο μόνος του.

Κατέβασα γρήγορα το σηκωμένο μου μανίκι και τον κοίταξα κατάματα, το συναίσθημα του θυμού φανερό στα μάτια μου.

"Δεν θα πείς σε κανέναν για αυτό, αλλιώς θα σε σκοτώσω εγώ με τα χεράκια μου. Κατάλαβες;" Του είπα, τρίβοντας το μαρκαρισμένο μου χέρι με άγχος.

Αυτός κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Ηξερα ότι απο εδώ και πέρα θα με κοίταζε με διαφορετικό μάτι, ένα της στεναχώριας και της λύπησης που ένιωθε για εμένα τώρα.

Αλλά εγώ δεν χρειαζόμουν την λύπηση του. Απλώς ήθελα τα πάντα να πάνε όπως ήταν πρίν, τότε που σαν παιδάκια παλεύαμε στην αυλή του σπιτιού του, τότε που βριζόμασταν έτσι για πλάκα, τότε που αυτός δεν ήξερε τί θα πέρναγα στο μέλλον.

Ομως ήξερα ότι, τώρα που είχε δεί, η ζωή και των δυό μας θα άλλαζε. Ηταν αναπόφευκτο αυτό. Για αυτόν τον λόγο, πήρα την τσάντα μου και έφυγα απο εκεί γρήγορα, χωρίς να κοιτάξω πίσω ποτέ ξανά.