"Άκουσες τι σου είπα;" η Χριστίνα πίεσε το κεφάλι της στο τοίχο ενώ την ίδια στιγμή τα στρατιωτάκια της τη κρατούσαν από τα δύο χέρια "Βρες τρόπο και μείνε μακριά από τον Ορέστη!"

"Αφήστε με!" μουγκρησε η Εύα προσπαθώντας να απελευθερωθεί

"Κική! Δωστης μια μπάτσα να στρώσει!!"

"Όχι! Άσε με!!" Είπε η Εύα σαν είδε τη Κική να πλησιάζει

"Τώρα!" Φώναξε η Χριστίνα

"Δε.. δε μπορώ" η Κική δίστασε και η Χριστίνα την έσπρωξε ελαφρά μπήκε μπροστά και χαστούκισε την Εύα με δύναμη

"Σταμάτα Χριστίνα! Αρκετά!" εσκουξε η Κική αλλά εκείνη δεν άκουγε

"Υποτίθεται είσαι φίλη μου! Μη ξεχνάς πως τρίβεται στον Άρη! Εξαιτίας της δεν ήρθε χθες να σε πάρει! Χτύπησε την!"

Η Εύα κούνησε λιγάκι το θολωμένο της κεφάλι και τράβηξε τα χέρια μα τα άλλα δύο κορίτσια την κρατούσαν αρκετά σφιχτά . Η Κική έκανε ένα βήμα προς το μέρος της και σηκώνοντας το χέρι τη χαστούκισε

"Έτσι μπράβο! Να μάθει τη θέση της!" αποκρίθηκε ικανοποιημένη η Χριστίνα
"Κι άλλο! Τα μαλλιά τώρα!"

"Νομίζω... Νομίζω φτάνει"

"Γιατί δειλιάζεις Κική; Κοίτα πως το κάνουν!" Η Χριστίνα άρπαξε την Εύα από τα μαλλιά και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι της προς τα πίσω . Τα δύο κορίτσια που τη κρατούσαν την άφησαν να πέσει κάτω κι εκείνη όρμησε και έβαλε και το δεύτερο χέρι στα μαλλιά της. Τα τραβούσε με τόση μανία που όταν τα άφησε είχε στα χέρια μια ολόκληρη τούφα. Η Εύα είχε συρρικνωθεί μα όσο και να προσπαθούσε να προστατέψει το σώμα της ήταν ακατόρθωτο. Η Χριστίνα βαρεσε τη πρώτη κλωτσιά κι έπειτα άρχισε να προτρέπει και τις φίλες της.

"Φτάνει Χριστίνα!!! Για όνομα!"

"Κική αν δε τη χτυπήσεις στο ορκίζομαι..." Η απειλή έσκασε σαν προσταγή και η Κική, τη κλώτσησε στα πόδια. Ύστερα από μερικά χτυπήματα , η Χριστίνα άνοιξε τη βρύση γέμισε ένα μπουκάλι και το έριξε στο παντελόνι της Εύας. "Κατουρηθηκες μαλακισμενο;" της είπε χαμηλώνοντας "Μείνε μακριά από τον Ορέστη ακούς;"

"Χριστίνα πάμε! Αρκετά. Θα έρθει κανένας και θα βρούμε το μπελά μας..."

"Πήρε το μάθημα της... Θα το ξανασκεφτεί διπλά πριν τους πλησιάσει η καριολα!" Σαν αποχαιρετιστήριο, της έδωσε μια κλωτσιά στο στομάχι και η Εύα διπλωθηκε από το πόνο... Τα κορίτσια έφυγαν γελώντας και εκείνη βάζοντας τα χέρια στα πλακάκια προσπάθησε να συρθεί μέχρι τη πιο κοντινή λεκάνη για να πιαστεί. Όλο το σώμα της πονούσε ενώ η όραση της ήταν θολή από το τράβηγμα των μαλλιών της. Ένιωσε μια ελαφριά γεύση αίματος στο στόμα και καταφέρνοντας να σταθεί στα πόδια της, κρατήθηκε από το τοίχο και προχώρησε σιγανα ως τη βρύση. Ούτε δύναμη είχε να δει το είδωλο της σε εκείνο το καθρέφτη. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και έβαλε τα κλάματα ...

†††

"Γνωριζεστε;" ο διευθυντής σηκώθηκε σαν είδε την αντίδραση τους και η Εύα ύψωσε  σαν τον αετό το κεφάλι , μπήκε μέσα και εκλεισε πίσω της τη πόρτα χωρίς να πει άλλη λέξη εκτός από το όνομα της.

"Δυστυχώς! Νομίζω ότι είχαμε να πούμε το είπαμε!" Η Χριστίνα πήρε τη τσάντα της μα σαν άνοιξε το βήμα για να φύγει, η Εύα μπήκε μπροστά

"Καθίστε κάτω κυρία μου! Ο θεός να σας κανει για την ακρίβεια.. Τι νομίζετε ότι είναι εδώ μέσα; Έχετε ευθύνη για τη πράξη του παιδιού σας, αν αυτό φυσικά σας λέει κάτι!" της είπε σοβαρή και η Χριστίνα κοκκινησε από θυμό. "Θα μπορούσα κάλλιστα να χρησιμοποιήσω τη παρομοίωση με το μήλο , αλλά νομίζω θα αδικήσω το παιδί σας που προσπαθεί να πάρει αξίες σε αυτή τη τρυφερή ηλικία από λάθος πρότυπα!"

"Δεσποινίς Μακρή!" πήρε θέση ο διευθυντής μα η Εύα , ήταν ήδη σαν κινούμενο ηφαίστειο. Το βήμα ήταν σταθερό , το βλέμμα της στυγνό ενώ κάθε της λέξη, έμοιαζε με βέλος.

"Μιλάς εσύ που πηδιοσουν με δύο άντρες ταυτόχρονα!"

"Κυρία Λαζάρου!" Ο διευθυντής ένιωθε να χάνει τον έλεγχο ενώ παράλληλα , δεν είχε ιδέα πως να αντιδράσει σε τέτοια λόγια

"Πονάει ακόμα έτσι;" τη ρώτησε η Εύα. "Δυστυχώς για σένα δεν είμαι πλέον εκείνο το κορίτσι που χτυπουσες αλύπητα. Και από ότι βλέπω, τα ίδια μαθαίνεις και στη κόρη σου, που μεταξύ μας τη λυπάμαι" αποκρίθηκε και ο διευθυντής κατάλαβε εν μέρη  τι συμβαίνει και έμεινε σιωπηλός και σαστισμένος

"Μη πιάνεις τη κόρη μου στο στόμα σου!"

"Μα δε τη πιάνω... Αν όμως έστω και καταλάθος μάθω, ή τη δω να χτυπάει κάποιο παιδάκι , θα αναγκαστώ σαν δασκάλα να καλέσω τη πρόνοια έτσι ώστε να ελέγξει το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Έπειτα από δική μου καταγγελία φυσικά για ανάρμοστη, προβληματική συμπεριφορά παιδιού που έχει ως πηγή της το οικογενειακό περιβάλλον και την ενδοοικογενειακή εκμάθηση βίας προς τρίτους! Πιστεύω να σας κάλυψα!" Την ειρωνεύτηκε μέσα στη μούρη "Και τώρα αν πραγματικά δεν έχετε κάτι άλλο να προσθέσετε, ιδού η πόρτα! Δε θα ανεχτώ μέσα στο σχολικό περιβάλλον το οποίο διδάσκω τέτοια συμπεριφορά! Αν μάλιστα δω επιθετικότητα, τότε θα καταγγείλω και εσάς την ίδια για προτροπή! Έγινα κατανοητή κυρία Λαζάρου; Κι αν δεν έγινα, μια πρώιμη επίσκεψη από τη κοινωνική λειτουργό αυριο, ίσως σας πείσει!"
Η Χριστίνα κρατούσε με δυσκολία το στόμα της. Τα χέρια της έσφιγγαν δυνατά τη παρδαλή της τσάντα ενώ ο διευθυντής, είχε μείνει άγαλμα.
"Επίσης πρόσεξα πως η κόρη σας χρησιμοποιεί καλλυντικά! Είναι μόλις 9... Ένας παραπάνω λόγος για να με κανει να αναρωτιέμαι σε τι είδους περιβάλλον μεγαλώνει. Το παιδί έρχεται με ευθύνες κυρία μου! Αν δεν είστε ικανή να της παρέχετε ένα κατάλληλο περιβάλλον όπως προείπα κάντε στείρωση!!!"

"Εύα!!!!!" Ο διευθυντής ασπρισε ολόκληρος και η Εύα τον κοίταξε

"Θα σου κάνω μήνυση μαλακισμενη! Θα σε πάω στο πειθαρχικό!" ούρλιαξε η Χριστίνα "Θα σε καταστρέψω! Ότι δεν έκανα τότε θα το κάνω τώρα!"

"Βγαίνοντας κλείστε τη πόρτα κυρία Λαζάρου. Τα δεκαποντα τακούνια σας στο συγκεκριμένο χώρο, με ενοχλούν και εκτός αυτού , δε θέλετε να κάνει ρεύμα από το παράθυρο και να σηκωθεί η ανύπαρκτη φούστα σας!" Αρκέστηκε να της απαντήσει η Εύα στα λεγόμενα της "Επίσης όταν κάνετε μήνυση γράψτε καλά το όνομα.. Εύα Μακρή! Νομίζω όμως ότι το θυμάστε αρκετά καλά..."

Η Χριστίνα βγήκε έξαλλη από το γραφείο κοπανωντας τη πόρτα πίσω της και μόλις έμειναν μόνοι , η Εύα κάθισε στη καρέκλα και έπιασε το κεφάλι της το οποίο είχε πάρει φωτιά.

"Εύα..." είπε σιγανα ο Γρηγορίου "Ξέρεις τι δουλειά κάνει ο άντρας της κορίτσι μου; Άργησα λίγο αλλά κατάλαβα ότι κάτι πρέπει να έγινε στο παρελθόν. Εύα ποτέ δε θα μιλούσες έτσι..."

"Με συγχωρείτε ... Ειλικρινά συγγνώμη. Δεν είχα καμία πρόθεση να εκθέσω εσάς αλλά και το σχολείο. Θα αντιμετωπίσω τις συνέπειες οποίες κι αν είναι αυτές"

"Καταρχήν , νομίζω ότι δικαιούμαι κάποιες εξηγήσεις ..."

Η Εύα συμφώνησε και του εξήγησε πως λίγο πριν έρθει εκείνος στο λύκειο, η Χριστίνα είχε πάρει αποβολή και έπειτα πήραν ειδική άδεια και την έβαλαν σε ένα κέντρο γιατί δεν μπορούσε να ελέγξει το θυμό της. Για αυτό και δεν την ήξερε. Ύστερα χάσανε τα ίχνη της και η Εύα έφυγε στη Θεσσαλονίκη. Του είπε κάποια πραγματακια που αφορούσαν το παρελθόν ενώ όταν του εκμυστηρεύτηκε  για τον άγριο ξυλοδαρμό της,  εκείνος έβγαλε τα γυαλιά του , και έπιασε το κεφάλι του έκπληκτος.

"Τώρα καταλαβαίνετε γιατί αντέδρασα έτσι. Και πάλι χίλια συγγνώμη..." Η Εύα έβαλε τη τσάντα της στον ώμο μα εκείνος πριν φύγει τη σταμάτησε

"Με όλο το θάρρος και το σεβασμό που σου είχα από παιδί , πιστεύω πως θα βρεις το μπελά σου. Αλλά ξέρεις κάτι; Αν σε καταγγείλει όντως , απορώ που θα βασιστεί... Εγώ δεν είδα κάτι περίεργο ούτε άκουσα κάτι εκτός φυσικά από την έξαλλη συμπεριφορά της..." Εν μεσως πλην σαφώς , ο διευθυντής της έδωσε να καταλάβει πως θα τη στηρίξει χωρίς να πει πολλά. "Πήγαινε να ξεκουραστείς Εύα. Η εβδομάδα μόλις άρχισε. Ότι είναι να γίνει..."

"Θα γίνει..." τον συμπλήρωσε ανοίγοντας τη πόρτα "Σας ευχαριστώ και εκτιμώ την εμπιστοσύνη..." αποκρίθηκε  ήρεμη πια πριν φύγει και εκείνος της χαμογέλασε.

Μόλις βγήκε από τον προαύλιο χώρο του σχολείου , είδε ένα λευκό τζιπ παρκαρισμένο με αλαρμ στην είσοδο. Δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία μα μόλις πέρασε από πλάι του η πόρτα άνοιξε και τη χτύπησε στο χέρι. Η Χριστίνα κατέβηκε  αμέσως και σήκωσε το χέρι για να τη χαστουκισει μα η Εύα άπλωσε το δικό της αστραπιαία και το κράτησε πριν φτάσει στο πρόσωπο της.

"Δεν έβαλες μυαλό βλέπω! Δεν ντρέπεσαι να τολμάς να απλώνεις χέρι έξω από το σχολείο;!" της φώναξε κρατώντας όμως τόσο όσο έπρεπε το τόνο.

"Θα σε καταστρέψω! Μέτρα τα λόγια μου Εύα!" την απείλησε η Χριστίνα τραβώντας το χέρι της ακινη Εύα γέλασε.

"Μετά χαράς. Και τώρα άντε μου  διάολο! Και εσύ και οι τραμπουκισμοι σου! Κι αν τολμήσεις να σηκώσεις το χέρι σου ξανά επάνω μου , στο ορκίζομαι θα στο κόψω από τη ρίζα!" Η Χριστίνα πλήρωσε όλα τα σπασμένα των προηγούμενων ημερών καθώς και τα νεύρα της Εύας και  νιώθοντας το θυμό να χάνεται και να σβήνει , τη παράτησε χωρίς άλλη κουβέντα, έβαλε περήφανα τη τσάντα στον ώμο και ξεκίνησε να περπατάει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Για εκείνη, ήταν μια εκκρεμότητα που έκλεισε χωρίς να το περιμένει. Ένα απωθημένο καλά κρυμμένο , από όλες εκείνες τις φορές που οταν ήταν μικρή η Χριστίνα την εξευτέλιζε. Πλέον τα δεδομένα άλλαξαν και η Εύα είχε μεγαλώσει. Ανέχτηκε αρκετά για να σωπάσει ή να κάνει πίσω.

Το αεράκι γέμισε τα πνευμόνια της ενώ ταυτόχρονα, μια απρόσμενη χαρά πλημμύρισε τα εσώψυχα της. Ένιωθε όμορφα. Ένιωθε πως επιτέλους στάθηκε η ίδια για τον εαυτό της. Η Κατερίνα της είχε πει πάμπολλες φορές πως αν θα έρθει η ώρα , το μόνο που  έπρεπε να κανει ήταν να πιστέψει στις δυνατότητες της και να μην αφήσει κανέναν να τη μειώσει. Έτσι και έκανε...

Θα μπορούσε κάλλιστα να μειώσει και τη Κική λίγες μέρες πριν όταν την είδε στο δρόμο μα δε το έπραξε. Πλέον είχε αποκτήσει τη γνώση για να ξεχωρίζει τη πηγή του κακού και ήξερε καλά πως ακόμα κι αν η Κική την είχε χτυπήσει στο παρελθόν , καταβαθος φοβόταν και η ίδια τη Χριστίνα. Πάραυτα αν έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη και μαζί της ή αν ένιωθε απειλή , η Εύα σίγουρα θα ξεσπαθωνε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όλη η χαρά που είχε, αφήνοντας το μυαλό να τριγυρίζει στο παρελθόν, εξαφανίστηκε σαν σκέφτηκε την αντίδραση της έπειτα από τη συνάντηση που είχε με τον Άρη. Γιατί άραγε δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό της και σε εκείνον; Πως κατάφερε να τη κάνει να αισθανθεί τόσο αδύναμη;
Απάντηση καθεαυτού δεν είχε άλλα κάπου στο βάθος ήξερε καλά πως ήταν καθαρή αδυναμία. Τόσο ο Ορέστης όσο και ο Άρης λειτουργούσαν σαν την Αχίλλειο πτέρνα της.

Σταμάτησε σε ένα ψιλικατζιδικο, πήρε λίγα σνακ για το σπίτι , ένα πακέτο καφέ και μερικά ακόμα αναλώσιμα και έπειτα πριν επιστρέψει, σκέφτηκε να πάει οπωσδήποτε να κάνει αίτηση για τηλέφωνο. Είχε να κάνει αρκετές δουλειές. Μέσα σε αυτές ήταν να τηλεφωνήσει και στη θεία της, στη Κατερίνα αλλά και στο Δημήτρη.
Όλη μέρα σκεφτόταν πως έκανε λάθος να δεχθεί. Σχεδίαζε να τον πάρει μόλις θα έφευγε από το σχολείο, αλλά με όλα όσα έγιναν το άφησε για μετά. Δεν ήθελε να του δώσει κάποια ελπίδα και ήξερε καλά πως αν έβγαινε μαζί του, θα ήταν σαν να του έδινε το πράσινο φως.

Περίμενε να μπει στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας όταν ένιωσε ένα απαλό σκουντηγμα στον ώμο

"Εύα εσύ είσαι;"

"Κυρία Τασία; Δε το πιστεύω!" το εγκαρδιο χαμόγελο εκείνης της γυναίκας τη γέμισε χαρά. Στην αρχή ένιωσε περίεργα μα μόλις της είδε να γλυκαινει, πήρε την επιβεβαίωση.
Η Εύα την αγκάλιασε σφιχτά χωρίς δεύτερη σκέψη κι εκείνη ανταπέδωσε. Την ένιωθε τόσο κοντά της. Από παιδί τη λάτρευε... Ήταν μια γυναίκα που πατούσε και ετριζαν τα πατώματα. Μια γυναίκα που μεγάλωσε μόνη της ένα παιδί κάνοντας δύο δουλειές και πάραυτα έπειτα από τη φυγή του συζύγου της, δεν άφησε κανέναν άντρα στη ζωή της.

"Πόσα χρόνια έχω να σε δω κορίτσι μου; Ολόκληρη γυναίκα έγινες..."

"Ναι... Ο χρόνος δε σταματάει δυστυχώς"

"Τόσο πολύ γέρασα και το λες έτσι;" τη πείραξε χαμογελώντας

"Προς Θεού δε το είπα για εσάς..."

Έπειτα από την αγκαλιά και εκείνα τα βεβιασμένα χωρίς βαθιά ουσία και σκέψη λόγια, έμειναν για λίγο σιωπηλές να κοιτάζουν η μία την άλλη.

"Κυρία Τασία..."

"Λέξη μη πεις , Εύα μου.. ήσουν μικρή και το καταλαβαίνω. Ο γιος μου έσφαλε και έπρεπε ίσως να καταλάβει..."

"Όλοι ήμασταν μικροί... Αλλά δε μου άφησαν επιλογές. Μου έκλεισαν κάθε πόρτα. Ούτε να μιλήσω μαζί τους με άφηναν..."

"Τι εννοείς;' ρώτησε περίεργα "Γιατί να θέλεις να μιλήσεις μαζί τους ύστερα από όλα αυτά κορίτσι μου; Γυναίκα είμαι... Καταλαβαίνω .."

"Ειλικρινά δεν..."

"Ο Άρης σε αγαπούσε τόσο πολύ. Έπεσα από τα σύννεφα όταν έμαθα. Αργήσαμε βλέπεις να μάθουμε γιατί δεν μας άφηναν...Μετέπειτα ούτε εκείνος αλλά ούτε και ο Ορέστης δέχθηκαν να μιλήσουν. Προσπάθησα να έρθω σε επαφή με τη μητέρα του Ορέστη αλλά εκείνη εξαφανίστηκε βλέπεις μετά το θάνατο του άντρα της. Ο Άρης έχει λίγες μέρες που βγήκε... Το ξέρεις; Βέβαια ακόμα δεν έχει έρθει να μου μιλήσει. Τον περιμένω όμως... Το ξέρω πως θα γυρίσει σπίτι. Δεκαπέντε χρόνια έχω να τον δω... Τόσα όσα..."

Η Εύα την άκουγε χωρίς να μπορεί να καταλάβει εντελώς τα λεγόμενα  της ώσπου ξαφνικά, είδε τον Άρη λίγα μέτρα μακριά να κοιτάζει προς το μέρος τους και δεν έδειχνε καθόλου χαρούμενος. 

"Πρέπει.. Πρέπει να φύγω κυρία Τασία" μάσησε τα λόγια της. "Χάρηκα που σας είδα και ίσως κάποια άλλη στιγμή..." Στα καλά καθούμενα ένιωσε μια νευρικότητα που δεν είχε όριο. Χαιρέτησε τη μάνα του Άρη βιαστικά και περπατώντας πιο γρήγορα από το συνηθισμένο, χώθηκε στο πρώτο στενό που βρήκε. Το σπίτι ήταν από την αντίθετη πλευρά μα από την άλλη, θύμωσε με τη στάση της.. Έπραξε σαν ένα φοβισμένο κουτάβι κι αυτό την εξόργισε.

"Γιατί διάολο κρύβεσαι ρε Εύα!" μάλωσε τον εαυτό της βγάζοντας έναν αναστεναγμό

"Τώρα προσπαθείς να πλαγιασεις και τη μάνα μου;" η Εύα σταμάτησε να περπατάει και έσφιξε τις γροθιές της. "Σου μιλάω!"

"Τι διάολο θες μου λες;" Ξέσπασε γυρίζοντας προς τα πίσω και πλησιάζοντας τον, τον χτύπησε με τις γροθιές της στο στήθος. "Νομίζεις θα φοβηθω τις απειλές σου;"

"Μη μου φωνάζεις εμένα γιατί..."

"Γιατί , τι!" τον διέκοψε  "Θα με χτυπήσεις; Τι θα κάνεις! Ή μήπως θα με σκοτώσεις!" του φώναξε κι εκείνος τη γραπωσε από τη μέση και τη πέταξε στο τοίχο σαν να ήταν ένα φύλλο χαρτί. Η Εύα άρχισε να αναπνέει γρηγορότερα και τα μάτια της δεν άφησαν λεπτό τα δικά του που τη κοίταζαν σαν τρελά.

"Έχεις ακόμα αυτή την ικανότητα ανάθεμα σε..." της ψιθύρισε χαμηλά

Ο Άρης είχε γίνει άντρας . 
Χωρίς θολή όραση πλέον , τον παρατήρησε ακόμα καλύτερα. Πόσο μεγάλωσε και άλλαξε , αναρωτήθηκε μέσα στη ταραχή της.

"Δεν με άφησες ούτε λέξη να σου πω..." του είπε λυπημένη "Αυτό ήμουν τελικά ολα αυτά τα χρόνια; Μια πόρνη στα χέρια σας;" Ο Άρης κοίταζε μια δεξιά και μια αριστερά το πρόσωπο της απ' άκρη σ'άκρη. Κάθε χαρακτηριστικό της. Κάθε σπάσιμο που έκαναν οι μύες της καθώς μιλούσε. Έπειτα έφτασε στα χείλη της μα δε στάθηκε πάνω από πέντε δευτερόλεπτα

"Πως μπόρεσες ρε και μας γάμησες έτσι..." το κούτελο του έσκυψε ελαφρά προς το δικό της και μόλις το ένωσε η όψη του άλλαξε "Πως!" τη ρωτησε πιο δυνατά βάζοντας λίγη πίεση πάνω στο μέτωπο.

"Πάρε τα χέρια σου από πάνω της ρε!" από το πουθενά πετάχτηκε ο Δημήτρης ο οποίος πιάνοντας τον από τη μπλούζα, τον απομάκρυνε βίαια. Ο Άρης άναψε αμέσως σαν σπίρτο και πριν του ορμήσει η Εύα χώθηκε ανάμεσα.

"Άρη μη!" φώναξε μα δεν υπήρχε λόγος για να υψώσει τη φωνή της. Η αυθόρμητη αντίδραση της να τον αγκαλιάσει  για να αποτρέψει τη φασαρία ήταν αρκετή για να τον μετατρέψει σε ένα ζωντανό παγάκι. "Σε παρακαλώ, φύγε..." Ψέλλισε χωμένη στην αγκαλιά του και όταν αντιλήφθηκε και η ίδια τι ακριβώς έκανε, μάζεψε τα χέρια της αμήχανα και τραβήχτηκε. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια είχε να τον νιώσει... Να ακουμπήσει μέσα στα χέρια του και χωθεί ανάμεσα τους.

"Εμείς δε τελειώσαμε..." ο Άρης έριξε ένα ψυχρό βλέμμα στο Δημήτρη και χωρίς να κοιτάξει την Εύα, έφυγε από το στενό.

"Τι σου έκανε; Ανάθεμα να μην φοράω τη στολή και να τον συλλάβω! Αν είναι δυνατόν!"

"Δημήτρη πάψε πια!" η Εύα δεν δείχνει καθόλου χαρούμενη με την άφιξη του "Πως γίνεται να πετάγεσαι συνέχεια τριγύρω μου λες; Απαιτώ εξηγήσεις τώρα! Και όχι! Δε με πείραξε!"
Ο Δημήτρης κοκκινησε.
"Αλλά βέβαια... Σε έβαλε ο Κοσμάς έτσι; Απορώ πως είναι δυνατόν να σκέφτηκα πως κατέληξες εδω με μια απλή μετάθεση! Μα τι ηλίθια είμαι!" Η Εύα τον παράτησε έξαλλη κι εκείνος έτρεξε πίσω της

"Άσε με να σου εξηγήσω τουλάχιστον!"

"Τι να μου εξηγήσεις! Τώρα πλέον τα καταλαβαίνω όλα!"

"Ρε Εύα μη φεύγεις γαμωτο περίμενε!!" Ο Δημήτρης την έπιασε απαλά και μπήκε μπροστά της

"Έχεις δίκιο..." Παραδέχθηκε έχοντας μια μετάνοια στο τόνο του "Πίστευε πως ίσως κινδυνεύεις και με έστειλε να σε προσέχω. Αλλά στο ορκίζομαι δε το έκανε με κακό σκοπό. Απλά φοβάται και ανησυχεί..."

Αν και είχε σιγουρευτεί, το γεγονός πως το άκουγε κατάμουτρα , της προκάλεσε εκνευρισμό

"Τι νομίζετε πως είμαι; Κανένα μωρό παιδί; Και στη τελική όπως είδες και μόνος σου, δεν κινδυνεύω από κανένα!" τόνισε τις λέξεις της θέλοντας να του δείξει πως η παρέμβαση του λίγα λεπτά πριν ήταν μεγα λάθος.

"Συγνώμη... Αλλά μη θυμώνεις μαζί μου. Βασικά ούτε με το Κοσμά. Σ'αγαπαει ρε Εύα..."

"Κι εγώ τον αγαπάω αλλά δεν αλλάζει κατι"

"Μη του αναφέρεις τίποτα δε παρακαλώ. Άφησε τον. Θα ταραχθεί... Εκτός αυτού, πως είσαι πια τόσο σίγουρη ότι δε θα σε πειράξει κανένας από αυτούς; Τη Κυριακή βγαίνει ο Ορέστης σωστά;"

"Έκαναν πολλά, το παραδέχομαι. Μα πίστεψέ με, μπορώ να προσέχω τον εαυτό μου. Και τώρα θα σε παρακαλέσω να κάνεις στην άκρη για να πάω σπίτι. Έχει καταντήσει γελοίο όλο αυτό..."

Η Εύα ξεκίνησε να περπατάει κι εκείνος μπήκε μπροστά ακόμα μια φορά

"Με συγχωρείς τουλάχιστον; Ξέρεις πως δε μπορώ να πάω κόντρα στο Κοσμά. Μα..."

"Μα;'

"Δεν ήρθα μόνο και μόνο γιατί μου το είπε ρε Εύα... Ήθελα και ήρθα.."

"Δημήτρη σε παρακαλω. Το κάνεις χειρότερο.."

"Εντάξει εντάξει! Υπόσχομαι να σταματήσω να σε ακολουθώ και να κοιτάω τη δουλειά μου. Δεν είπα ψέματα πως θα μείνω έξι μήνες. Τόσο με έστειλε..."

"Ωραία. Αυτό αρκεί. Τώρα μπορώ να πάω σπίτι;" Ζήτησε κουρασμένα

"Θα μου δώσεις μια ευκαιρία να επανορθώσω τη Κυριακή; Μη το πάρεις πίσω..." εκείνη δεν απάντησε και το βλέμμα της κάθε άλλο παρά θετικό ήταν "Μια βόλτα μόνο... Ξέχασε τα όλα και απλά..."

"Εντάξει. Τέρμα όμως όλες οι χαζομάρες καλά;" Το πρόσωπο του φωτίστηκε

"Στο υποσχέθηκα... Θα δίνω την αναφορά μου, αλλά δε θα καταπατησω ξανά την ιδιωτικότητα σου. Σύμφωνοι;"
Η Εύα εγνεψε θετικά. Ο Δημήτρης προσφέρθηκε να τη πάει ως το σπίτι μα σεβάστηκε το όχι που του είπε και την άφησε να παει μόνη.

Μπορεί να εκνευρίστηκε με το Κοσμά μα καταβαθος τον λάτρευε κι αυτός έφερε ως αποτέλεσμα να βάλει φρένο σε εκείνο το τηλεφώνημα που ήθελε να του κάνει. Ένιωθε εκ αρχής πως η στάση του ήταν περίεργη και πλέον ήξερε. Αποτβη μια λυπήθηκε το Δημήτρη που τον έστειλε στο νησί αλλά από την άλλη, λυπήθηκε περισσότερο γιατί δεν ήθελε να δώσει ελπίδες. Δεν ήταν άσχημος, ίσα ίσα ήταν ένας αρκετά γοητευτικός άντρας. Έξυπνος και ειλικρινής. Τουλάχιστον πίσω στη Θεσσαλονίκη γιατί είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για το τελευταίο. Πάραυτα, ήξερε πως όπως και παλαιότερα, ακόμα κι αν ξεκινούσε μια σχέση μαζί του θα κατέληγε στο κενό. Για αυτό και δε βγήκε δεύτερο ραντεβού μαζί του.
Η Εύα κάθε φορά που προσπαθούσε να φτιάξει λιγάκι τον ερωτικό κομμάτι της ζωής της, τα έκανε θάλασσα.

"Ούτε μια μέρα δε πέρασε χωρίς εντάσεις σε αυτό το μέρος από την ώρα που έφτασες . Καλώς ήρθες σπίτι Εύα..." μονολογησε μπαίνοντας στο διαμέρισμα και σωριάστηκε στο καναπέ αναπολώντας όσα συνέβησαν...

❤️❤️❤️❤️❤️