Το κόκκινο τριαντάφυλλο με τα φαρμακερά του αγκάθια έστεκε άψυχο επάνω στο γραφείο της, πλάι στα βιβλία, στους φακέλους και στον σκονισμένο υπολογιστή της. Κάθε πρωί που άνοιγε τα μάτια της, το κοιτούσε με απέχθεια και έπειτα απέστρεφε το βλέμμα για να μη θυμάται πια. Να ξεχνά.

Αλλά πόσο εύκολο είναι άραγε να ξεχνάς όταν το δηλητήριο έχει φτάσει τόσο βαθιά στην καρδιά σου, που πλέον κυλάει και στις φλέβες σου; Αν της ζητούσες να πει μια καλή κουβέντα γι αυτόν τον άνθρωπο τα χείλη της θα έμεναν ορμητικά κλειστά και ας είχε περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί του. Πώς γίνεται να την διέγραψε με μιας από την ζωή του, να προχώρησε λες και δεν υπήρξε ποτέ ενώ εκείνη παλεύει να δώσει μια συγχώρεση που δεν αξίζει αυτό το τέρας;

Και μόλις καταφέρνει στα πόδια να σταθεί, να στρέψει το σώμα της προς τον καθρέφτη απέναντι της, σκουπίζει τα δάκρυα της ώστε να μην φαίνεται θλιμμένη. Γιατί δεν πρέπει να είναι και γιατί πάντα είναι. Αφού επιλέξει τα καθιερωμένα ρούχα της δουλειάς και πλύνει το πρόσωπο της για να φύγουν οι αναμνήσεις, να παγώσουν από τις δροσερές σταγόνες, ξεκινά από την αρχή μία ημέρα σαν τις άλλες. Εάν εξωτερικεύσει την λύπη της και σπάσει, τι θα συμβεί στους υπόλοιπους;

Στήλωσε το σώμα της στο έδαφος, κρέμασε την βαριά τσάντα της στον ώμο της και περίμενε βαριεστημένα στην στάση του λεωφορείου. Το κινητό της δονίστηκε και αντίκρισε με ένα πικρό χαμόγελο την φωτογραφία με τα αδέρφια της από το Πάσχα - χαμόγελα αληθινά, αγκαλιές ζεστές και ευτυχία.

Όλα έγιναν πολύ δύσκολα ήδη από τα παιδικά της χρόνια. Οι καθημερινοί καυγάδες των γονιών της ώρες ώρες τις τρυπούν τα αυτιά της μέχρι και σήμερα, όταν αισθάνεται ένταση και ταραχή. Θα μπορέσει άραγε να είναι ξανά φυσιολογική; Γιατί να αποζητά τόσο έντονα την αποδοχή εκείνου που ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για το εάν είναι χαρούμενη; Στο κάτω κάτω κόρη του ήταν. Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης την επηρέαζαν τόσο πολύ στην καθημερινότητα της που ούτε η ίδια το αντιλαμβανόταν καλά καλά. Είχε χάσει την εμπιστοσύνη της στο άλλο φύλο, δεν δημιουργούσε σχέσεις γιατί γνώριζε πως αργά ή γρήγορα θα έληγαν. Ένα δροσερά βραδάκι του Αυγούστου είχε εκμυστηρευτεί στην φίλη της πως βαθιά μέσα της δεν είχε κουράγιο και θέληση να δημιουργήσει οικογένεια.

"Και εάν τους μολύνω όπως μου έκανε και εμένα το κτήνος; Εάν αναγκαστώ να χωρίσω γιατί να πληρώσουν τα παιδιά μου την δική μου λανθασμένη επιλογή; Δεν είναι άδικο να τα φέρω σε έναν κόσμο χωρίς πατρική αγάπη; Γι αυτό καλύτερα μόνη μου, με μία συντροφιά δίχως φόβο εγκατάλειψης.." Τα λόγια κύλησαν με μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι συνήθως εξαιτίας του γλυκού ποτού που έκαψε τον λαιμό της. Το βλέμμα της φίλης της δεν έλεγε πολλά παρά μόνο συμπόνια και στήριξη. Τι να έλεγε άλλωστε; Δεν είναι ότι έφταιγε εκείνη για την κατάντια της δικής της οικογένειας. Και τότε μία δύναμη μέσα της την ώθησε να πει ακόμη περισσότερα. Ή ίσως να ήταν η ανάγκη να ξεσπάσει και να εκφραστεί ελεύθερα! 

"Δεν είναι εύκολο να είσαι η μεγαλύτερη αδερφή, ξέρεις. Πρέπει να παριστάνω πως τίποτα δεν με επηρεάζει, πως παίρνω εκείνη την στιγμή τις σωστές αποφάσεις και παράλληλα να είμαι δίπλα στην μητέρα μου και στα μικρότερα. Εάν δεν ήταν ο θείος μου δεν ξέρω τι θα έκανα. Βλέπεις, εγώ ξέρω όλη την αλήθεια για την πορεία του γάμου των γονιών μου και έχω μια πλήρη εικόνα. Δεν μπορώ να τον συγχωρήσω. Ο πατέρας μου από πάντα ήταν εξαρτημένος από την μητέρα του, επηρεαζόταν από την άποψη της, της ανοιγόταν με τα προσωπικά της οικογένειας μας και της επέτρεπε να προσβάλλει την μητέρα μου. Σαν να μην έφταναν αυτά, όταν πηγαίναμε επίσκεψη ήταν απότομη και σκληρή και πάντα είχε σε ανώτερη θέση τα ξαδέρφια μου. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να την καταλάβω. Όταν λίγα χρόνια αργότερα την άκουσα να αποκαλεί την μαμά μου με μία πολύ άσχημη και προσβλητική λέξη σάστισα. Και λίγες μέρες μετά ο μεθυσμένος πατέρας μου έβριζε την μητέρα μου επειδή ήθελε να βγει ένα βράδυ με φίλες στην πόλη. Αν και δεν το είδα με τα μάτια μου, ξέρω πως σήκωσε το χέρι του. Θυμάμαι την έκφραση της μαμάς μου: '' φύγε πριν ξυπνήσεις τα παιδιά και επίστρεψε μόνο όταν είσαι νηφάλιος".  Ήταν πολύ δύσκολα από εκεί και πέρα δεν θα σου το κρύψω. Τουλάχιστον οι μάσκες έπεσαν και φάνηκε πόσο τοξικός σύζυγος ήταν γιατί πατέρας δεν έγινε ποτέ. Ακόμη και εάν είμαι παιδί του." Κατέληξε τον χείμαρρο των λέξεων, της εξομολόγησης και ένα αίσθημα ανακούφισης ανάμεικτο με ντροπή την κατέβαλε. Μόλις είχε ξεσπάσει μεγάλες αλήθειες στην καλύτερη της φίλη. 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα τολμούσε να εκφραστεί μπροστά της γιατί εκείνη δεν θα καταλάβαινε. Είχε μια υπέροχη οικογένεια, με δύο γονείς, έναν πατέρα βράχο και αδέρφια δεμένα. Οριακά την θαύμαζε και την ζήλευε λίγο αλλά πάντα με την καλή και αγνή έννοια. Αυτό που ήρθε μετά δεν το περίμενε ούτε στα πιο τρελά της όνειρα. Η φίλη της πήρε μία κοφτή ανάσα, χάιδεψε την παλάμη της και της χαμογέλασε συγκρατημένα. Στην συνέχεια ήπια μία γουλιά από το ποτό της και έστρεψε τα μάτια της στον νυχτερινό ουρανό. 

"Καταλαβαίνω πως σου ήταν δύσκολο να μου μιλήσεις για όλα αυτά ειδικά αν αναλογιστείς πως όσο χρόνια και εάν είμαστε φίλες εσύ βλέπεις πως είμαι σε μία οικογένεια που φαίνεται ονειρική. Ξέρεις δεν είναι πάντα έτσι. Πολλές φορές είναι πολύ δύσκολα. Ένας γάμος δεν είναι μόνο μέλια και αγάπες και ειδικά όταν έρχονται τα παιδιά. Εσύ θεωρείς τους δικούς μου την ιδανική οικογένεια αλλά εάν με ρωτήσεις είναι απλά υποφερτή. Και οι γονείς μου καυγαδίζουν, μαλώνουν, έχει χαθεί ο έρωτας ανάμεσα τους και δεν έχουν πλέον πολλά κοινά. Είναι πιο πολύ σαν συμβίωση. Ωστόσο ναι υπάρχει αγάπη, κατανόηση και σεβασμός. Ίσως σε αυτό να διαφέρει ο πατέρας σου από τον δικό μου. Στα προβλήματα κάθισε να τα λύσει, να παλέψει γιατί αγαπούσε και εμάς." Σε δευτερόλεπτα τα σταρένια χέρια της είχαν κλείσει σφιχτά τους ώμους της καλύτερης της φίλης και τα δάχτυλα της χάιδευαν στοργικά τα μαλλιά της. 

"Δεν μπορώ να τον συγχωρήσω ρε Αγάπη! Όποτε βρισκόμαστε με κόσμο ήταν και είναι ένας καλός πατέρας αλλά με το που κλείνει η πόρτα πίσω του δείχνει τον πραγματικό του εαυτό. Και απέχει πολύ από τον εργατικό, συμπονετικό, ευγενικό, πολυάσχολο άντρα που παρουσιάζεται. Ξέρεις πότε επικοινωνεί; Ξέρεις; Όταν θα χρειαστεί τα στοιχεία μας για κάποιο επίδομα, όταν θα πρέπει να επικοινωνήσει για τελείως ασήμαντους λόγους. Όσο για την διατροφή ας το αφήσουμε καλύτερα. Θεωρεί πως μόλις κάποιο παιδί του ενηλικιώνεται είναι ικανό να δουλέψει και αυτόματα κόβει από μόνος του και αυτά τα χρήματα. Βέβαια δεν τα θέλουμε τα λεφτά του, ούτε την στήριξη του. Χέρια, πόδια έχω. Θα δουλέψω για να μην μας λείψει τίποτα όπως και η μητέρα μου. Τι θα γίνει όμως, όταν θα έρθει η ώρα που θα έρθει στην ανάγκη μας;" Σκουπίζει με κόπο τα δάκρυα της από τα πλημμυρισμένα ματάκια της και ξεφυσάει μελαγχολικά. Η κολλητή της νεύει άνευρα και κάθεται ξανά στην θέση της σκεπτική. Άλλωστε τι μπορεί να πει; Δεν χρειάζεται τίποτα παρά μόνο να ακούσει. 

"Πριν λίγο καιρό ο πνευματικός μου μού είπε πως η συγχώρεση είναι ο μόνος δρόμος αλλά τόσα χρόνια τώρα όσο και εάν προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Μου φαίνεται αδύνατο να ξεχάσω όλα όσα έκανε τόσο απλά, να διαγράψω τα κλάματα των αδερφών μου και να τον βοηθήσω όταν θα χρειαστεί. Γιατί θα χρειαστεί και το ξέρω καλά. Από την άλλη ένα πιάτο φαγητό δεν είναι τόσο μεγάλη υπόθεση, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρω όλα μου φαίνονται περίπλοκα. Μάλλον πρέπει ένας ειδικός να με συμβουλέψει. Αλλιώς δεν θα ησυχάσω ποτέ μέσα μου." 

"Ναι ίσως είναι για το καλύτερο. Πάντως μην το νιώθεις σαν ταμπού. Όλοι χρειαζόμαστε έναν ειδικό που και που να μας συμβουλεύει. Θεωρώ πως θα σε βοηθήσει πολύ. Κι εγώ το έχω σκεφτεί καθώς ακόμη δεν ξεπέρασα τον θάνατο της γιαγιάς μου.." Κούνησε λυπημένα το κεφάλι της και η φίλη της ξεφύσηξε με φόρα.

"Τουλάχιστον ξέρεις κάτι; Απομυθοποιήσαμε η μία την άλλη και επικοινωνήσαμε μετά από καιρό." Κατέληξε η νεαρή κοπέλα και η φίλη της συμφώνησε.
"Να το κάνουμε πιο συχνά. Μας χρειάζεται ένα groop therapy!"  Αστειεύτηκε η Αγάπη και οι δύο φίλες ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια. Έπειτα πέρασε από τον δρόμο ένας άντρας με το κατοικίδιο του, σχολίασαν την στάση του και μετά ξεχάστηκαν σε μία μακρά συζήτηση μόδας, αγάπης και φλυαρίας. 

Στο μεταξύ στο γραφείο της το κόκκινο τριαντάφυλλο σαν να έχασε κάπως το χρώμα του, το γλαφυρό κόκκινο του πάθους ξεθώριασε. Τα αιματηρά δάκρυα που είχε χύσει κάποτε επάνω του εξανεμίστηκαν με αυτήν την εξομολόγηση καρδιάς. Τα αγκάθια του έπαψαν να είναι επώδυνα και μετατράπηκαν σε χάδια. Δεν θα την πονούσε τόσο πολύ ξανά. Γιατί ο ψυχολόγος θα της μάθαινε πως να φέρεται στο τριαντάφυλλο ώστε να αποφεύγει τα χτυπήματά του. Έτσι κι έγινε. Ώσπου το τριαντάφυλλο μαράθηκε και εκείνη το πέταξε στον κάδο των αχρήστων, δίνοντας ζωή ξανά στο γραφείο της. 

Η πρωταγωνίστρια κατάφερε να μιλήσει και να ανακουφίσει τους ώμους της. Κάνε το ίδιο, μην μένεις σιωπηλός. Βρες έναν σύμμαχο και πάλεψε για την ψυχική σου υγεία. Είναι δώρο ο ψυχολόγος όχι αρρώστια. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε πως τα λάθη των γονιών μας δεν πρέπει να είναι στις δικές μας πλάτες. Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν οικογένεια! Είναι ακατάλληλοι! 

Η ιστορία βασίστηκε σε μία εν μέρει αληθινή ιστορία της καθημερινότητας!