… A broken heart is all that's left
I'm still fixing all the cracks
Lost a couple of pieces when
I carried it, carried it, carried it home
I'm afraid of all I am
My mind feels like a foreign land
Silence ringing inside my head
Please, carry me, carry me, carry me home
… I've spent all of the love I saved
We were always a losing game
Small town boy in a big arcade
I got addicted to a losing game

"Σταμάτα να με τραβάς! Μας κοιτάζει ο κόσμος! Έχω τα πράγματά μου μέσα!" Λέξη... Ο Λόγκαν δεν της είπε λέξη.
Τη τράβηξε κάπως παράμερα και πετώντας τη κυριολεκτικά στην εσοχή από ένα σοκάκι, όρμησε και την έπιασε από τα χέρια χτυπώντας τη με δύναμη στο τοίχο. Τα χείλη της άνοιξαν και ένας ήχος πόνου ξεπήδησε από μέσα τους.

"Τι νομίζεις ότι κάνεις και χορεύεις με το κάθε μαλακα μου λες;!"

"Γιατί φωνάζεις!!!" Τσιριξε μέσα στα νεύρα "Και πάρε τα ξερά σου από πάνω μου! Δε θα σου πω ότι με πονάς! Το ξέρεις ήδη!"

"Άλισον;" η φωνή του χαμήλωσε τρομακτικά αφήνοντας απόηχο έτσι όπως είπε το όνομα της. Το κεφάλι του έσκυψε πάνω από το δικό της και ίσως ήταν τότε, που πραγματικά τον φοβήθηκε.. ήταν αλλιώς όταν φώναζε... Ήξερε τη δυναμική της οργής. Τώρα δεν είχε ιδέα πως να αντιδράσει. Την είχε φυλακίσει μέσα στα χέρια του και δεν μπορούσε να κουνηθεί  αλλά ούτε και  να δραπετεύσει.

"Τι πραγματικά θέλεις επιτέλους;" του είπε σιγανα. "Γυναίκες έχεις από ότι είδα... Δεν είμαι μωρό Λόγκαν... Ξέρω να προσέχω τον εαυτό μου και δε θα ανεχτώ άλλο να μου συμπεριφέρεσαι με αυτό το τρόπο!" ήθελε θάρρος για να του τα πει και ρίσκο μα το αλκοόλ που κατανάλωσε νωρίτερα της έδινε ώθηση. Στη τελική ένιωθε και εκείνη το αίμα της να βράζει. "Τα παρατησες όλα για να με βγάλεις έξω και τι;"

"Μη μιλάς..." ζήτησε ήρεμα

"Γιατί; Δεν είμαι κτήμα σου! Ήρθα εδώ χωρίς να το θέλω! Δε σημαίνει πως θα σταματήσω και να ζω!"

"Σου είπα μη μιλάς..." Πίεσε τους καρπούς της κόντρα στο τοίχο κι εκείνη αγριεψε.

"Γιατί εκνευριζεσαι;" συνέχισε με το ίδιο ύφος και τόνο. "Κατάφερε ένα κοριτσάκι να σου φτάσει τα νεύρα στο θεό;" Τον ειρωνεύτηκε και ένιωσε το δέρμα της τσούζει από το έντονο κράτημα του. "Απάντησε μου!" απαίτησε φωνάζοντας μέσα στα μούτρα του "Γυναίκα είμαι! Σαν κι εκείνη που τριβόταν επάνω σου!  Χωνεψε το να τελειώνουμε! Όπως αγγίζεις εσύ εκείνη, έτσι θα με αγγιζ.."

"ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΣΟΥ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ!" φώναξε δυνατά κι εκείνη μίκρυνε για ακόμα μια φορά το βλέμμα της.

"Βλέπεις;" είπε με χαμηλή φωνή "Τέτοιες είναι οι στιγμές που το κορμί ..." έκανε μια παύση "Γάμησε το βασικα..." για ακόμα μια φορά τα λόγια της έγιναν καταπέλτης στην εσωτερική του διαμάχη. Η Άλισον δεν είχε ιδέα ότι ο Λόγκαν ήξερε. Αλλά και εκείνος το ίδιο. Ήταν συναισθήματα που ανέβαιναν και την έπνιγαν με κάποιο τρόπο. Όσο κι αν ήθελε να μη τα σκέφτεται για να μη γίνει καμία τρέλα, αυτά ξεπερνούσαν τα όρια μόνα τους.
"Μη με κοιτάζεις έτσι... Δε με φοβίζεις"

"Κακώς..." της είπε αξαφνα

"Δε ξέρω γιατί όλοι σε φοβούνται... Εγώ πάντως δε το κάνω!"

"Α ναι;" της είπε ειρωνικά  με το ίδιο ύφος που του μίλησε πριν...

"Ναι. Και τώρα παρε τα χέρια σου από πάνω μου!" τίποτα. Ούτε που αντέδρασε στη προσταγη της. "Λόγκαν; Αν δε πάρεις τα χέρια σου τώρα, στο ορκίζομαι θα ούρλιαξω! Θα γίνουμε θέαμα!" το κεφάλι του κουνήθηκε ξαφνικά κι εκείνη αναπήδησε . Ο Λόγκαν έσκυψε και χώθηκε στο λαιμό της χωρίς προειδοποίηση.

"Δε φοβάσαι ε;" ρώτησε ψιθυρίζοντας μέσα στο αυτί της. Η Άλισον ξεροκαταπιε. Κάθε μία από τις πέντε της αισθήσεις  χτύπησε κόκκινο. "Έχεις ιδέα τι είμαι ικανός να κάνω πάνω σου;" συνέχισε χάνοντας τον εαυτό του αλλά και την αυτοσυγκράτηση του. Ένιωσε τη καυτή του ανάσα να γαργαλαει το λαιμό της και χωρίς να το ορίζει δάγκωσε τα χείλη της. "Δε ζήτησα πολλά... Να σταματήσεις να με προκαλείς ζήτησα..."

"Δεν...δεν.. εγώ.." ούτε να αρθρώσει λέξη μπορούσε και όλο της το αντριλικι εξανεμίστηκε μονομιάς. Ο Λόγκαν γέλασε σιγανα και απομακρύνθηκε. Άφησε ελεύθερα τα χέρια της και τη κοίταξε κατάματα

"Βλέπεις;" αποκρίθηκε σοβαρός "Τέτοιες είναι οι στιγμές που απλά πρέπει να σωπαίνεις..." Η Άλισον σφίχτηκε ενώ το πρόσωπο του είχε μια άσχημη έκφραση. Δεν είχε καμία σχέση με το τρόπο που τη κοιτούσε νωρίτερα. "Πολλά λες, δε στο έχει πει κανείς;.. Τόσα  πολλά που αν συνεχίσεις, θα είναι αργά..." τη προειδοποίησε  "Ώρες ώρες σε κοιτάζω και αναρωτιέμαι... Πόσα ψέματα μπορεί να μου έχεις πει; Πίνεις... καπνίζεις... τα βγάζεις όλα έξω..." παρατήρησε δείχνοντας τα ρούχα της κι εκείνη χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες σήκωσε το χέρι της και του αστραψε ένα δυνατό  χαστούκι.

"Πώς τολμάς!" τσιριξε εκτός εαυτού. Η αδρεναλίνη της έπιασε κόκκινο σε δευτερόλεπτα "Δεν είμαι καμία πουτανα σαν κι αυτές που σε γυροφερνουν!" Ξεσπαθωσε μα εκείνος γέλασε. Ούτε αντέδρασε στο χαστούκι που του έδωσε.

"Δεν είσαι... Αν συνεχίσεις όμως έτσι, θα έχεις προοπτικές!"

Η Άλισον βουρκωσε ...

"Ούτε να σε βλέπω δε θέλω!!!" του φώναξε και έφυγε τρέχοντας. Μένοντας μόνος ακούμπησε το κορμί του στο τοίχο και το άφησε να κατρακυλήσει προς τα κάτω.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να μη ξεφύγει εντελώς  η κατασταση και της ορμήσει σε εκείνο το βρώμικο σοκάκι.

"Βλάκα!" φώναξε στον εαυτό του δίνοντας μια κλωτσιά στον αέρα. Φέρθηκε όπως ακριβώς έπρεπε για να τη κάνει να βγάλει κάθε περίεργη σκέψη από το κεφάλι της.
Μα πως ήταν δυνατόν να αντιδρούσε έτσι το κορμί της; Άντε εκείνος είχε επίγνωση ... Εκείνη όμως; έπρεπε να τον βλέπει σαν οικογένεια όχι σαν αρσενικό... Αν ο Τζακ μάθαινε κάτι τέτοιο, θα πέθαινε από καρδιά πριν καν ο Λόγκαν του εξηγήσει...

Τα χέρια του ακόμα μύριζαν το άρωμα της... Χρόνια ολόκληρα είχε να νιώσει τέτοια δυνατή ελξη για γυναίκα. Φυσικά και δεν την έβλεπε σαν παιδί... Ίσα ίσα... Ήταν σαν από τη πρώτη στιγμή που την είδε, να ήξερε τη κατάληξη και να πάλευε με κάθε τρόπο να την αποφύγει.
Ήταν το βλέμμα της..;
Εκείνο το ύφος που είχε νομίζοντας πως πιστεύει τα ψέματα της..;
Τα αγγίγματα που του έφερναν ρίγος;
Εκείνα τα περίεργα χαμόγελα που του έσκαγε...;
Δεν είχε ιδέα...
Το μόνο που ήξερε ήταν πως η κλωστή ανάμεσα στη τρέλα και τη λογική ήταν πολύ λεπτή. Αν ένας από τους δύο έπρεπε να κρατήσει τα όρια αυτός ήταν ο ίδιος... Για οποιαδήποτε λόγο κι αν η Άλισον ένιωθε έλξη , έπρεπε πάση θυσία να τη σταματήσει γιατί θα οδηγούσε σε καταστροφικά αποτελέσματα...
Δε φοβόταν για τον ίδιο...
Ούτε για εκείνη...
Ο Λόγκαν ήταν σε θέση να τα βάλει με θεούς και δαίμονες αν χρειαζόταν.
Το μόνο που σκεφτόταν ήταν τον αδερφό του ...
Πώς θα ένιωθε αν μάθαινε πως η κόρη του, τραβιέται μαζί του και το γεγονός πως δεν είχε ιδέα ότι 17 ολόκληρα χρόνια μεγάλωνε το παιδί ενός άλλου άντρα...
Όπως και να το επιανε, έβλεπε μονάχα το χάος... Και στο συγκεκριμένο χάος, δεν ήθελε να είναι η αρχή.

"Τι σκατα κάνεις εδώ!" Ο Λόγκαν σήκωσε το κεφάλι και είδε το Λίαμ στη γωνία.

"Πάρε τα κλειδιά.."  είπε και βγάζοντας τα από τη τσέπη του τα πέταξε "Πήγαινε την σπίτι..."

"Ρε μαλάκα... Γιατί ότι και να λες δε μπορώ να σε βλέπω θέτοντας όρια στο τρόπο που θα σε αποκαλώ, πες μου... Τι σου συμβαίνει μου λες; Κοντεύεις να με τρελάνεις... Η μικρή ήρθε μέσα κλαίγοντας. Μίλησέ μου!" Ο Λίαμ αν και γραπωσε τα κλειδιά πήγε κοντά του και γονάτισε "Τι δουλειά έχεις καθισμένος σε ένα βρωμερό μέρος μου λες; Τι έχεις πάθει! Δε σε αναγνωρίζω τις τελευταίες μέρες! Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι με τη μικρ ...." ξάφνου άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και σηκώθηκε έντρομος "Πες μου πως ... όχι όχι .. δε γίνεται .. σωστά; Λόγκαν λέγε!"

"Πάρτη και πήγαινε σπίτι..." του είπε μόνο και σηκώθηκε από κάτω

"Έχεις τρελαθεί εντελώς;! Δεν μπορείς να το νιώθεις αυτό... πώς σκατα έγινε!!"

"Δεν το επέλεξα γαμώ το στανιό μου!!!" φώναξε επιτέλους "Τι άλλο να κάνω πια!" παραδέχτηκε "Μόνο πουτανα που δεν την αποκάλεσα μέσα στα μούτρα της! Τι σκατα να κάνω άλλο!!!" Άρχισε να κλωτσαει ότι έβρισκε μπροστά του και ο Λίαμ πήγε κοντά και τον γραπωσε.

"Σταμάτα! Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο απλα να..."

"Όχι!"

"Μα άφησε με να..."

"Όχι!!!"

"Ε τράβα γαμησου τότε! Κάτσε να ζήσεις με τη σκιά των άλλων! Δέκα εννιά χρόνια έχει να χτυπήσει αυτός ο διάολος!" Του έριξε μια γροθιά στη καρδιά έξαλλος και έκανε ένα βήμα πίσω "Από παιδάκι σε έβλεπα να κλαίς τις νύχτες... Να θρηνεις..."
Μαλάκωσε ξαφνικά  "Δεν ήξερα γιατί κλαίς... Μα έκλαιγα και εγώ. Πάντα έλεγα πως ήθελα να σου μοιάσω... Να γίνω σαν εσένα ατρόμητος. Μα όχι... Όταν σε έβλεπα στα κρυφά να κλαίς, σε λυπομουν... Δεν ξέρω γιατί τα έφερε έτσι η ζωή, αλλά ίσως..."

"Λίαμ μη το κάνεις αυτό σε παρακαλώ..."

"Όπως αγαπάς... Δε θα επιμείνω. επιλογή σου είναι και όπως μου έμαθες , οι επιλογές μας καθορίζουν το μέλλον... Πρόσεχε όμως... Πρόσεχε γιατί αν μετανιώσεις αυτές τις επιλογές , θα είναι αργά...." έκανε να φύγει μα σταμάτησε
"Είσαι άδικος μαζί της... Ο τρόπος που της φερθηκες, γιατί είμαι σίγουρος πως θα την έκανες να νιώσει σκουπίδι, δεν της αξίζει... Ούτε αξίζει να πληρώσει για κάτι που δε φταίει. Αν κρίνω από τη στάση σου αλλά και τη δική της, δεν είσαι ο μόνος που δίνει μάχες εδώ... Δε φοβάσαι να πεθάνεις πάνω στο καθήκον, και τρέμεις να αγαπήσεις ξανά... Τόσο δύσκολη είναι τελικά η αγάπη;"

"Όταν η αγάπη κλείνεται σε ένα μικρό θαύμα και αυτό πεθαίνει, τότε ναι ... Σταματάς να αφηνεσαι... Όχι για σένα... Εσύ είσαι ήδη νεκρός.  Μα για να μη πληγώσεις τους άλλους γύρω σου..."

"Μη συγκρίνεις τη μια κατάσταση με την άλλη..."

"Αν πάθει κάτι, δε θα λογαριασω κανένα και τίποτα ... Είμαι ικανός να σκοτώσω ακόμα και το ίδιο μου το αίμα... Καταλαβαίνεις τώρα γιατί κάνω πίσω;"
Ο Λίαμ χαμήλωσε το κεφάλι..."Όπως βλέπεις, είτε αποδεχτώ όσα νιώθω είτε όχι, μόνο πόνο θα φέρει... Και δε το κάνω για μένα η το Τζακ... Αν πάθει κάτι ο Τζακ, εκείνη είναι που δε θα συγχωρεί τον εαυτό της και αυτό δε μπορώ να το αφήσω να συμβεί... Κατάλαβες; Δε μπορώ να βάλω τις ορμές μου πάνω από την ψυχική ευημερία κανενός! Ένα παραπάνω τη δική της..."

Τι να καταλάβει και τι όχι... Και μόνο στην ανάλυση ο Λίαμ έχασε τη μπάλα...
Ναι μεν από τη μια είχε δίκιο, αλλά από την άλλη ο Λόγκαν είχε αρκετά δυνατά επιχειρήματα. Η Άλισον δε θα άντεχε να ζήσει με τις τύψεις ευτυχισμένη. Οι πράξεις θα έφερναν τα αντίθετα αποτελέσματα

"Ίσως έχεις δίκιο..." Παραδέχθηκε λίγο πριν φύγει "Ξέρεις όμως κάτι; Μη τη πληγώνεις... Ούτε αυτή την αντιμετώπιση αξίζει...."

"Δεν έχω ιδέα πως να το διαχειριστώ"

"Είναι αστείο..." ο Λίαμ χαμογέλασε ήρεμα "Όλοι τρέχουν σε εσένα για να τους πεις πως να διαχειριστούν τα πάντα και να που εσύ, κρίνεις ανίκανο τον εαυτό σου, να αποφασίσει...Καταβαθος χαίρομαι ξέρεις..." πέταξε και ο Λόγκαν αναστεναξε "Καιρός ήταν να μη μπορείς για μια φορά να ανταπεξέλθεις κι εσύ...Δεν σε έχω δει ποτέ έτσι μα ομολογώ, πως μέσα σε όλη αυτή τη σαπιλα, θα γινοσουν τελικά ένας υπέροχος σύντροφος αλλά και πατέρας..."

Δίχως αλλη λέξη και ξέροντας πως η Άλισον τον περίμενε στο αυτοκίνητο, τον χτύπησε απαλά στη πλάτη και έφυγε...

🖤