Έπειτα από την τρομερή αποκάλυψη της Βαλέριας και του εκφοβιστικού μηνύματος που είχε λάβει σε μορφή ιού, αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να βοηθήσω στην ανακάλυψη αυτού του διαβολικού μυαλού που κρύβεται πίσω από την δυστυχία μου. Δίχως να χάνω χρόνο και αφού έκανα ένα γρήγορο ντουζ, επισκέφθηκα το σπίτι του Σταύρου με την ελπίδα ότι έχει γυρίσει. Σκοπός της καταπληκτικής ιδέας που εμφανίστηκε στο μυαλό μου είναι να δημιουργήσω μία λίστα με όλους όσους θα ήταν ικανοί να στείλουν κάτι τέτοιο και ως συνεπεία θα είχαν κάποιο όφελος από αυτό. Το παράξενο με αυτήν την αρκετά μικρή λίστα είναι ότι το πρώτο όνομα και ο βασικότερος ύποπτος, σχεδόν ποτέ δεν είναι και ο αληθινός! Μπορεί πράγματι ο Σταύρος να φαίνεται ως ο πραγματικός ένοχος αλλά δεν τον θεωρώ αρκετά τολμηρό για κάτι τέτοιο, ούτε και τόσο αφελή πως δεν θα τον υποψιαζόμουν. Αυτός ο άντρας είναι αρκετά ώριμος και πιθανολογώ ευφυής ώστε να σκεφτεί πως μετά από όλη αυτήν την αλλόκοτη συμπεριφορά του, ο εκβιασμός της φίλης μου και η επιστροφή της θα σήμανε το τέλος της σχέσης μας και της ελευθερίας του. Δυστυχώς, όμως, το σπίτι του αγοριού μου μοιάζει έρημο, ο κήπος του ελαφρώς ξεραμένος και τα λουλούδια μαραμένα και απεγνωσμένα για λίγες σταγόνες νερού.

Προκειμένου να σκοτώσω λίγο παραπάνω την ώρα μου, γεμίζω το ποτιστήρι με νερό και ποτίζω με προσοχή και ευλάβεια τα πανέμορφα φυτά με τα φυλλαράκια τους. Τα φυτά είναι σαν την ανθρώπινη ψυχή. Δεν μπορείς να βεβαιωθείς ότι σε αφουγκράζονται αλλά με τον καιρό και ανάλογα την συμπεριφορά σου προς αυτά, είτε θα εξελιχθούν σε πανέμορφα διαμάντια είτε θα καταλήξουν αποξηραμένα και μίζερα μέσα στις γλάστρες. Το ίδιο και η ψυχή. Εάν της δώσεις πολλή αγάπη, προσοχή και στοργή θα ανθίσει και θα χωράει μέσα της τα καλούδια όλου του κόσμου. Εάν όμως της προκαλέσεις τραύματα, προσφέρεις μόνο πόνο και οργή, τότε η ψυχή θα καταλήξει διαμελισμένη και σκορπισμένη σε χίλια δυο κομμάτια που είναι πρακτικά αδύνατο να ενωθούν και να μοιάζουν σαν πρώτα. Παίρνω μία βαθιά αναπνοή για εισπνεύσω τις μυρωδιές που αφήνει πίσω του το υγρό χώμα, η ανανέωση των φυτών και η γύρη των λουλουδιών.  Πόσο τυχερά είναι τα λουλούδια που τυγχάνουν προσοχής από τους ανθρώπους ή τα έντομα και έτσι αναδύονται σε πραγματικές οπτασίες.

«Λυδία μου δεν σε περίμενα εδώ. Δεν ήξερα ότι θα περάσεις και γι αυτό άργησα λίγο παραπάνω στην δουλειά! Μα καλά είναι δυνατόν να ήρθες και να κάνεις ήδη δουλειές; Σε παρακαλώ πολύ, αυτά είναι καθήκοντα κηπουρού όχι της κοπέλας μου.» Ο Σταύρος με πλησιάζει λιγάκι βιαστικά για να απομακρύνει από τα χέρια μου το ποτιστήρι και να την ακουμπήσει κάπως άτσαλα στην άκρη, χύνοντας λίγο νερό απ έξω.

«Παρατήρησα απλώς πόση ανάγκη είχαν από λίγο αναζωογονητικό νερό τα λουλούδια και τους το πρόσφερα. Δεν κουράστηκα καθόλου.» Χαμογελώ απαλά και κλείνω στην αγκαλιά μου την ψιλόλιγνη μορφή του, σκεπτόμενη πώς στο καλό θα αποσπάσω πληροφορίες για το πολυπόθητο μήνυμα στο κινητό της κολλητής μου.

Ξεκλειδώνει την ξύλινη πόρτα του σπιτιού του και μου επιτρέπει να περάσω στο εσωτερικό του με ένα νεύμα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να επισκεφθώ ξανά αυτόν τον χώρο καθώς οι οδυνηρές θύμησες με χτυπούν ανελέητα δίχως να με αφήνουν να ξεχάσω το παρελθόν. Με διστακτικά βήματα και υποβασταζόμενη από τον τοίχο του δωματίου, φτάνω στον καναπέ και αφήνω το σώμα μου να βυθιστεί στο βελούδινο ύφασμα του. Ο Σταύρος με πλησιάζει με βήμα πιο αρχοντικό και ανάλαφρο, τα χαρακτηριστικά του είναι πιο χαλαρά και η αύρα που αναδύει από μέσα του δεν είναι πια αποπνικτική μα λαμπρή και γεμάτη ενέργεια. Αρχίζω να πιστεύω πως αυτό το ταξίδι του έκανε καλό στην ψυχή του και απάλυνε για λίγο τις μαύρες σκέψεις και τις σκιές του παρελθόντος.

«Ήταν ένα ταξίδι περισσότερο αναψυχής παρά επαγγελματικό. Λυδία πήρα στα σοβαρά όλα όσα μου είπες την τελευταία φορά, παρατήρησα με θλίψη πως το παρελθόν με στοιχειώνει σαν ένα θυμωμένο πνεύμα. Δεν υπήρχε κανένα συνέδριο στο οποίο συμμετείχα. Είχα απλώς ανάγκη να αντιμετωπίσω το παρελθόν και να συγχωρήσω την πηγή όλων των δεινών στην ζωή μου. Πάντα κατηγορούσα τους άλλους για όσα συνέβαιναν σε εμένα, δεν αποδεχόμουν ότι και εγώ με τον δικό μου τρόπο συνέβαλα στην επιδείνωση της ήδη κατιούσας ζωής μου. Χθες λοιπόν, μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να επισκεπτώ την μητέρα μου και τον πατέρα μου, να τους ενώσω και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια για να συγχωρέσω και να με συγχωρέσουν.» Τα αγνά του μάτια εκπέμπουν χαρά, ζωντάνια, ευγνωμοσύνη. Μέσα από το ακριβό σακάκι του εμφανίζει μία φωτογραφία του παρελθόντος με εκείνον βρέφος και τους γονείς του αγαπημένους, μία πραγματικά σπάνια και εξίσου πολύτιμη φωτογραφία. Τα δάχτυλα του ακουμπούν με ευλάβεια τα χαρούμενα πρόσωπα των γονιών του και το ζεστό του χέρι τυλίγει το δικό μου απαλά. «Σου έχω προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά και μεγάλο κακό, δεν έχει καμία απολύτως σημασία η πρόθεση που είχα ή δεν είχα. Σημασία έχει να έχω έστω μία ευκαιρία να επανορθώσω και να καταφέρω να γίνω καλύτερος για εσένα. Εάν το θες ακόμη δηλαδή..» Πλέον το σώμα του έχει γυρίσει προς την δική μου πλευρά περιμένοντας μία απάντηση από μένα, μία απάντηση την οποία δεν είμαι σε θέση να δώσω ακόμη. Όσο κι εάν θέλω να πιστέψω στα λεγόμενα του και να τον βοηθήσω να αλλάξει, δεν ξέρω εάν έχω τα ψυχικά αποθέματα να τον στηρίξω και να βρίσκομαι πλάι του κατά την διάρκεια αυτών των βημάτων.

«Σταύρο, πιστεύω σε σένα περισσότερο από όσο νομίζεις και πιστεύεις. Είμαι πεπεισμένη πως αργά ή γρήγορα, με πολλή βοήθεια και επιμονή θα καταφέρεις να ανακαλύψεις τον πραγματικό σου εαυτό. Ένας εαυτός με λιγάκι διαφορετική προσωπικότητα που θα συγκεντρώνει τα καλύτερα στοιχεία σου και θα παραλλάσσει τα αρνητικά σε αυτά που σου αρμόζουν. Ωστόσο, όσο και εάν με λυπεί, δεν είμαι σίγουρη πως έχω τα ψυχικά αποθέματα να βρίσκομαι πλάι σου ως το ταίρι σου, η σύντροφος σου. Σου υπόσχομαι ότι θα είμαι κοντά σου πάντα και θα σε συμβουλεύω απλά.. δεν..» Παίρνω μια βαθιά ανάσα σαν αντικρίζω τα πλημμυρισμένα με δάκρυα μάτια του και η καρδιά μου τρεμοπαίζει από τύψεις. «Ξέρεις τι; Ίσως να το δοκιμάσουμε. Με προσοχή και αργά βήματα αυτήν την φορά να δοκιμάσουμε την σχέση μας και να την στηρίξουμε σε γερά θεμέλια. Μία νέα αρχή με λίγη από την γνώση του παρελθόντος είναι καλύτερη συνταγή από την πρώτη φορά. Εάν δούμε όμως, πως για τον οποιοδήποτε λόγο κάποιος από εμάς πιέζεται ή δεν το θέλει τόσο πολύ τότε θα σταματήσουμε και θα βρεθούμε σαν φίλοι. Δεν θα σε εγκαταλείψω σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο που με περισσό θάρρος επέλεξες να διαβείς.» Σφίγγω λίγο παραπάνω το χέρι του στο δικό μου και φιλώ στοργικά το υγρό μάγουλο του. Με την σειρά του με αγκαλιάζει απαλά και στην συνέχεια συμφωνεί με όσα του ανέφερα.

«Η μοίρα σε έφερε στον δρόμο μου και με ευλόγησε με την αγνή και καθαρή ψυχή σου ώστε να λυτρωθώ και να σωθώ από την αυτοκαταστροφή..» Μουρμουρίζει έχοντας στρέψει το κεφάλι του στο λευκό ταβάνι του σπιτιού του. Ένας κόμπος εμφανίζεται στον λαιμό μου και κρύος ιδρώτας με κυριεύει. Η αναφορά του αγοριού μου στην μοίρα είναι ένα πρώτο καμπανάκι προειδοποίησης. Ίσως η διαταραγμένη πλευρά του Σταύρου πριν καιρό μη μπορώντας να διαχειριστεί την υποθετικά αρνητική γνώμη της κολλητής μου γι αυτόν, να έδρασε απειλώντας την. Από την άλλη η Βαλέρια ήταν αυτή που μας έφερε κοντά και πραγματοποίησε ουσιαστικά την γνωριμία μας, δίνοντας του όλα τα στοιχεία μου και τους τρόπους για να με βρει. «Που ταξιδεύεις Λυδία;» Με ρωτά επιφυλακτικά φοβούμενος πως έχω αλλάξει γνώμη τόσο γρήγορα όσο την σχημάτισα.
«Θυμήθηκα πως πρέπει να περάσω από την γραμματεία για να παραδώσω βεβαίωση ΑΦΜ και ΑΜΚΑ ώστε να μου διαγράψει ένα μάθημα και να το αναβαθμολογήσω. Με συγχωρείς που φεύγω τόσο απότομα.» Η δικαιολογία που εμφανίστηκε πρώτη στις επιλογές μου δεν είναι φιάσκο. Πράγματι θα έπρεπε να το είχα κάνει μέρες πριν απλώς το καθυστερούσε η πολυάσχολη καθημερινότητα μου.
«Να προσέχεις σε παρακαλώ..» Με αποχαιρετά και εγώ ξεχύνομαι για άλλη μια φορά στους δρόμους με προορισμό την σχολή και την ελπίδα να συναντήσω έστω ένα πρόσωπο ακόμη πριν επιστρέψω στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Έχοντας μερικώς αποκλείσει τον Σταύρου εξαιτίας της έλλειψης κινήτρου και οφέλους, η σκέψη μου μετακινείται στον πατέρα μου και στον Σωτήρη. Οι δύο αυτοί άντρες καθένας για δικό τους λόγο είναι ικανοί να προβούν σε μια τέτοια πράξη και να φτάσει καθένας στον στόχο του. Ο πατέρας μου ανέκαθεν θεωρούσε την Βαλέρια κακή επιρροή και πολύ πιθανόν να θεώρησε την κολλητή μου υπαίτια για τους ενδεχόμενους τσακωμούς με τον Σταύρο, που τόσο πολύ συμπάθησε και αγάπησε με την πρώτη γνωριμία. Ο Σωτήρης από την άλλη, δεν είχε ποτέ του ιδιαίτερα καλές σχέσεις με την Βαλέρια και εάν αναλογιστεί κανείς το παρελθόν που μας συνδέει μεταξύ μας, αμέσως αναλογίζεται τον λόγο που ο Σωτήρης είναι ύποπτος.

Λίγο πριν εισέλθω στην σχολή μου από την κεντρική είσοδο, η φυσιογνωμία του Ιάκωβου τραβά την προσοχή μου και αθόρυβα πλησιάζω προς το μέρος του, για να τον αντικρίσω ελαφρώς χαμένο να κρατά το κινητό του.
«Ψάχνεις κάτι Ιάκωβε; Μήπως μπορώ να σε βοηθήσω;» Ρωτώ ευγενικά και με ακουμπώ το χέρι μου στην πλάτη του για να τον αναγκάσω να γυρίσει προς το μέρος μου. Με κοιτάζει ξαφνιασμένος και λιγάκι απογοητευμένος σαν να περίμενε κάποιον ή κάποια άλλη.
«Με σώζεις. Εδώ και ώρα προσπαθώ να εντοπίσω την βιβλιοθήκη της σχολής σου προκειμένου να δανειστώ ένα βιβλίο απαραίτητο για το γραφείο μου μάταια όπως βλέπεις.» Μου εξηγεί και μου δείχνει την αναζήτηση στο κινητό του. «Να 'ναι καλά η μοίρα που σε έστειλε!»

Παγώνω μπροστά του και τα πόδια μου κολλούν στο έδαφος αρνούμενα να τον οδηγήσουν στην σωστή κατεύθυνση. Το ροδαλό μου χρώμα δίνει την θέση του σε ένα ωχρό σχεδόν χλωμό και τα χείλη μου ανοίγουν αβέβαια. «Στον δεύτερο όροφο. Θα ερχόμουν αλλά πρέπει να προλάβω ανοιχτή την γραμματεία. Με συγχωρείς.» Τον αποχαιρετώ απρόθυμα και σαν κυνηγημένη βαδίζω στους δαιδαλώδεις διαδρόμους ώσπου να βρεθώ έξω από το γραφείο της υπεύθυνης. Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει ακανόνιστα και το μυαλό μου παίρνει στροφές με απίστευτους ρυθμούς. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν αναφέρεται στην μοίρα με τέτοια συχνότητα. Εξάλλου ο Ιάκωβος δεν έχει κανένα όφελος από την Βαλέρια ή έστω από εμένα, μήτε με γνώριζε εκείνο το διάστημα. Ο παραλογισμός μου αγγίζει τα όρια της τρέλας και φλερτάρει έντονα με την ιδέα της καθιέρωσης του.

Μετά από λίγο και αφού έχει έρθει η σειρά μου, εισέρχομαι στο γραφείο της υπεύθυνης και αφήνω τα απαραίτητα έγγραφα, όταν στον χώρο εμφανίζεται ο καθηγητής και υπεύθυνος της ομιλίας που είχα δώσει λίγο καιρό πριν.

«Δεσποινίς Οικονόμου θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο ιδιαιτέρως.» Αναφέρει κοφτά και όλο νόημα με καθοδηγεί στο δικό του προσωπικό χώρο μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και τοίχους με αυτιά.
«Πείτε μου, είμαι όλη αυτιά!» Αναφωνώ μόλις η πόρτα κλείσει πίσω μας και ο άντρας μπροστά μου καθίσει αναπαυτικά στην επιφάνεια του ξύλινου γραφείου του.

«Για ποιον λόγο με πληροφόρησες ψευδώς για μία ληστεία που ουδέποτε συνέβη;» Σηκώνει ειρωνικά το φρύδι του και γεμάτος αυστηρότητα πλέκει τα δάχτυλά τους μεταξύ τους.

Καταπίνω στραβά και οι παλμοί μου ανεβαίνουν ανεξέλεγκτα. Κάποιος σήμερα μου κάνει πλάκα, εκεί ψηλά στα σύννεφα απολαμβάνει την δυστυχία μου και την κακοτυχία μου. «Μπορώ να σας εξηγήσω.. απλά..»

«Θα μπορούσατε πράγματι να το κάνετε, αλλά διαισθάνομαι ήδη ότι πρόκειται να με φλομώσετε εκ νέου στο ψέμα, θα προσπαθήσετε να μου πλασάρετε μία τόσο καλοστημένη αλήθεια για να καθησυχαστώ και θα αποκρύψετε λανθασμένα έναν εγκληματία, του οποίου η θέση είναι αυστηρά πίσω από τα κάγκελα της φυλακής!» Η επιβλητική φωνή του αντηχεί στον χώρο με αποτέλεσμα να κατεβάσω το κεφάλι και να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος και ανώριμο ήταν να ψεύδομαι με ευκολία για κάτι τόσο σοβαρό.
«Με συγχωρείτε πραγματικά δεν έχω λόγια. Ό,τι και εάν πείτε έχετε δίκιο απλά κι εγώ.. δεν νιώθω έτοιμη να αποκαλύψω την αλήθεια και δεν ξέρω πότε και εάν θα είμαι ποτέ. Μερικά πράγματα τα κουβαλάμε στις πλάτες μας και τα φυλάμε στην καρδιά μας ως την τελευταία μας πνοή..» Μουρμουρίζω και δειλά ευθυγραμμίζω το βλέμμα μου με αυτό του καθηγητή μου.

«Λυδία, παιδί μου, γιατί εγώ ως παιδί μου σε νιώθω, δεν είσαι υποχρεωμένη να ανέχεσαι τίποτε και πάντοτε να στηρίζεσαι στους κοντινούς σου ανθρώπους είτε αυτοί είναι οικογένεια είτε είναι φίλοι είτε ένας ειδικευμένος. Κανένα βάρος δεν σηκώνεται για πολύ σε αδύναμες πλάτες. Πήγαινε παιδί μου και εύχομαι πως λίαν συντόμως θα απαλλαχθείς από όλα σου τα άγχη και τα προβλήματα. Αυτό σου αξίζει.» Νεύω καταφατικά και τον ευχαριστώ σιωπηλά για να εξέλθω βιαστικά πριν προλάβει να μου εκφράσει στοργικά λόγια.

Σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως εξαιτίας του τυπικού και ψυχρού οικογενειακού περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσα, λόγια στοργής και αγάπης μου προκαλούν αμηχανία και άγχος αντί για ασφάλεια και καθησυχασμό. Αχ μαμά θα αλλάξει άραγε αυτό;