Δυόμιση χρόνια πριν από το σήμερα

《Λυδία.. ε, Λυδία!》Η ψιθυριστή φωνή της Βαλέριας με βγάζει από τις βαθιές σκέψεις μου και κοιτάζω αιφνιδιασμένη προς την πλευρά της. 《Τι σκέφτεσαι; Δεν φαίνεται να επικοινωνείς με τον κόσμο μας σήμερα..》Ρίχνει μια βιαστική ματιά προς τον καθηγητή και έπειτα επιστρέφει το βλέμμα της προς το χλωμό πρόσωπο μου.

《Όλα καλά.. απλά χάθηκα στις σκέψεις μου αυτό είναι όλο.》Χαμογελάω όσο πιο αθώα γίνεται και κλείνω το τετράδιο μου με τις κενές σελίδες. Δεν κατάφερα να σημειώσω τίποτα σε αυτό το δίωρο και σε ένα πολύ σημαντικό μάθημα! Θα πρέπει να κάνω πολύ εντατικά μαθήματα γι' αυτό. Όμως τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών δεν σταματούν να παίζουν σαν κασέτα στο μυαλό μου προκαλώντας μου σύγχυση. Δεν περίμενα ποτέ να φτάσω σε αυτό το σημείο στα δεκαεννέα μου χρόνια και να που έφτασα εξαιτίας της Βαλέριας. Ο πατέρας μου αν μάθαινε το τι συνέβη θα επιβεβαιωνόταν ότι πρόκειται για κακή επιρροή. Ωστόσο, είναι ο μόνος άνθρωπος που με καταλαβαίνει και δεν κρίνει με βάση την εξωτερική εμφάνιση και την πρώτη εντύπωση.

Αυτή.. και εκείνος.

Γενικά η εμφάνιση μου δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο και αυτό είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα δηλαδή για τους άλλους γιατί εγώ νιώθω ικανοποιημένη με το σώμα μου. Οι συμμαθητές μου όλα αυτά τα χρόνια είχαν αντίθετη άποψη αλλά ευτυχώς στο πανεπιστήμιο τα πράγματα αλλάζουν και γίνεσαι ένα ανώνυμο ανθρωπάκι μέσα στο πλήθος.

Ο πονοκέφαλος κάνει τα αυτιά μου να βουΐζουν και τελείως αυθόρμητα πίνω δύο γουλιές από τον καφέ της κολλητής μου. Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο οι αναμνήσεις επιστρέφουν όλο και πιο έντονα, ενώ αρνούμαι πεισματικά να ενδώσω.

《Λυδία.. θα καθίσεις και για το επόμενο μάθημα εδώ;》Η Βαλέρια με κοιτάζει εξονυχιστικά με το φρύδι της σηκωμένο και τα χέρια της σταυρωμένα κάτω από το στήθος της.
《Εμ..》Το αμφιθέατρο σχεδόν άδειασε και δεν κατάλαβα πότε συνέβη αυτό! 《Φυσικά και όχι.. απλά σκεφτόμουν. 》Κρεμάω την τσάντα στον ώμο μου και σπρώχνω το κινητό πιο βαθιά στην τσέπη μου καθώς αποχωρούμε από το αμφιθέατρο.
《Σκέφτεσαι αν πρέπει να του πεις ναι; Θεωρώ πως σίγουρα πρέπει, δεν έχει σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα και να μου λέει πόσο πολύ θέλει να ξαναβγείτε. Δώσε του μια ευκαιρία ποτέ δεν ξέρεις!》Μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι και δείχνει την συνομιλία στο κινητό της με αυτό το παιδί.
《Δεν ξέρω Βαλ, μου βγάζει κάτι.. περίεργο. Απλά δεν τον εμπιστεύομαι αυτό είναι όλο. Και ξέρεις ακόμη προσαρμόζομαι στην πόλη, δεν έχει καμία σχέση με την Θεσσαλονίκη..》Προσπαθώ να αμυνθώ μάταια. Ίσως να έχει δίκιο και το να δώσω μια ευκαιρία στον γοητευτικό νεαρό να μου κάνει καλό. Αλλά ίσως να έχει και άδικο και να καταλήξω αντιμέτωπη με τις συνέπειες της πράξης μου.

Αν ήμουν στην Θεσσαλονίκη δεν θα βρισκόμουν αντιμέτωπη ποτέ με τέτοιο δίλημμα. Η απάντηση θα ήταν ξεκάθαρα αρνητική και θα συνέχιζα στην ρουτίνα μου ήρεμη και καθησυχασμένη. Η άφιξη μου στην Αθήνα προκειμένου να σπουδάσω αυτό που ονειρεύομαι από παιδί τα κάνει όλα δυσκολότερα. Η Βαλέρια είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρω και εμπιστεύομαι και αυτό πρέπει σίγουρα να αλλάξει. Ο συγκεκριμένος νεαρός μπορεί να είναι ένα πρώτο βήμα προς την αλλαγή που χρειάζομαι στην ζωή μου. Εξάλλου όταν τον πρωτογνώρισα, πριν δύο βράδια, σε ένα μπαράκι με χαλαρή μουσική ήταν διακριτικός και σταθερός στις κινήσεις του. Όπως ακριβώς μου αρέσει. Ξεκίνησε να με φλερτάρει με τα μάτια χωρίς ανταπόκριση βέβαια και έπειτα με κέρασε ένα ποτό το οποίο φυσικά και επέστρεψα. Κάπου εκεί πίστεψα ότι θα τα παρατήσει και δεν θα ασχοληθεί ξανά μαζί μου. Επιστρέφοντας σπίτι, όμως,  η Βαλερια ομολόγησε ότι ενόσω βρισκόμουν στο μπάνιο του έδωσε τον αριθμό μου και τα λοιπά μου στοιχεία για να επικοινωνήσει.

Εδώ και μιάμιση μέρα το κινητό μου δονείται διαρκώς για να μου εμφανίσει ένα καινούργιο μήνυμα σε κάποιο από τα σόσιαλ μίντια του αλλόκοτου νεαρού που θέλει πως και πως να πάμε για καφέ.

《Λυδία έλα τώρα! Είναι απλώς ένας καφές, λίγες ώρες με άκυρες συζητήσεις. Δεν σου λέω να κοιμηθείς μαζί του ή να κάνεις σχέση, απλά σου ζητώ να χαλαρώσεις και να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο μια φορά.》Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και ξεφυσάω. Η αλήθεια είναι πως θα μου κάνει  καλό να ξεγλιστρήσω για λίγο από το προστατευτικό καβούκι μου και να αντιμετωπίσω την αντικοινωνικότητα μου.

《Θα δεχτώ.. μόνο και μόνο επειδή αυτό θα με βοηθήσει στην μετέπειτα καριέρα μου ως δικηγόρος. Πρέπει να επικοινωνώ εγώ η ίδια με τους πελάτες ξέρεις!》Γελάω αντικρίζοντας το ανασηκωμένο φρύδι της Βαλέριας. 《Το εννοώ! Είναι απλά μια εμπειρία..》 Ψελλίζω και απαντάω σε ένα από τα πολυάριθμα μηνύματα του.
《Θέλεις βοήθεια για να ετοιμαστείς για το ραντεβού;》Αχ όχι! Αυτό το πονηρό χαμόγελο της κολλητης μου είναι ικανό να μου  καταστρέψει την μέρα σε λίγα μόλις λεπτά.
《Νομίζω πως αυτό μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου. Θα είμαι ο εαυτός μου έτσι ώστε αν ταιριάξω μαζί του να είμαι πραγματικά εγώ..》Το χαμόγελο της φίλης μου δεν λέει να εξαφανιστεί από τα χείλη της. Μπορεί να μην έχω εμπειρία από σχέσεις και αγόρια γενικότερα αλλά ξέρω πολύ καλά πως να περιποιηθώ τον εαυτό μου και να κάνω τους άλλους να με προσέξουν.

Ο ήχος της κλήσης με βγάζει από τις σκέψεις μου και καθώς κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια, το σώμα μου παγώνει μπροστά στο όνομα που αναγράφεται.
《Ο πατέρας σου είναι, ετσι; Σε αφήνω να μιλήσεις.. θα είμαι στο κυλικείο..》Η Βαλέρια εξαφανίζεται από δίπλα μου και εγώ κάνω στάση στην άκρη των σκαλιών. Πώς με θυμήθηκε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Μιλήσαμε μόλις χθες βράδυ κι όμως ξανά παίρνει την πιο ακατάλληλη ώρα. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και σηκώνω την κλήση.

《Καλημέρα πατέρα..》Προσπαθώ να ακούγομαι φυσιολογική, τυπική και με ελάχιστη χαρά για να μην υποψιαστεί ότι κάτι άλλαξε.
《Καλημέρα πριγκίπισσα! Πως είσαι; Ελπίζω να έχεις πάει στο μάθημα σου και τώρα να κατευθύνεσαι σπίτι για μελέτη. Είναι πολύ σημαντικό να μην μένει τίποτα για Σεπτέμβρη, το ξέρεις αυτό ετσι; Οι άριστοι άνθρωποι όπως εμείς δεν κάνουν τέτοια λάθη. Βέβαια εσύ είσαι γυναίκα άρα πρέπει ένας σωστός άντρας σαν εμένα να σε ελέγχει συχνά. Έτσι δεν είναι καλή μου;》Η αυταρχική φωνή του κατατροπώνει κάθε σπίθα χαράς και οικειότητας. Οι απόψεις του πατέρα μου είναι παλιομοδίτικες και σίγουρα προβληματικές. Βέβαια είναι πατέρας μου και φροντίζω να πιστεύει ότι τις ενστερνίζομαι κι εγώ.
《Φυσικά πατέρα.. τώρα πηγαίνω στο σπίτι για να διαβάσω. Όλα πάνε καλά μην ανησυχείς. Εσείς πως είστε; 》Η ειδοποίηση μηνύματος κοντεύει να μου προκαλέσει συγκοπή. Μέσα σε δευτερόλεπτα  τα δάχτυλα μου πατούν το πλήκτρο της σίγασης και ένα αίσθημα ανακούφισης διατρέχει το κορμί μου. Ο πατέρας μου δεν πρέπει να με υποψιαστεί!

《Οι δουλειές στην εταιρία πηγαίνουν πολύ καλά, οι μετοχές ανεβαίνουν, τα οικονομικά μας είναι σε καλό επίπεδο και χαίρω άκρας υγείας!》Ο ψυχρός τόνος του πατέρα μου κόβει οποιαδήποτε όρεξη είχα να ρωτήσω για πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως την μέρα του, το φαγητό τους και φυσικά την μητέρα της!
《Χαίρομαι που είστε καλά πατέρα.. πρέπει να σε κλείσω έφτασε το λεωφορείο.》Πριν προλάβει να με ρωτήσει οτιδήποτε άλλο τερματίζω την κλήση.

Για τον πατέρα μου   οι γυναίκες δεν έχουν καμία θέση στον κόσμο. Δεν θα έπρεπε να κατέχουν θέσεις εξουσίας, οι πνευματικοί τους ορίζοντες να είναι περιορισμένοι, οι ασχολίες τους σπιτικές ή έστω πρακτικές σπουδές μαγειρικής, φροντίδας παιδιών ή μαιευτικής - και αυτό για να μην χρειάζεται οι άντρες να ασχολούνται με τα γυναικολογικά τους! Όπως είναι φυσικό, οι απόψεις του μετριάστηκαν μετά την αποτυχία του να αποκτήσει γιο. Εγώ είμαι η πρώτη του κόρη που διέγραψα την δική της πορεία χάρη στην υποστηρικτική οικογένεια της μητέρας της. Μετά από εμένα απέκτησε άλλες δύο κόρες, με τις οποίες  έχω αρκετά χρόνια διαφορά αλλά φροντίζω να τις προειδοποιώ για τις απόψεις του πατέρα μου.

Κουνάω το κεφάλι μου για να ξεφύγω από τα οικογενειακά μου δράματα και τσεκάρω για πρώτη φορά το μήνυμα του ιδιότροπου νεαρού.

"Ποτό στις 10 στο στέκι μας". Χαμογελάω αυθόρμητα στην όψη αυτού του σύντομου αλλά αποφασιστικού μηνύματος και τολμάω να πω ότι η καρδιά μου χτυπά πιο γρήγορα από ο,τι συνήθως. Αντιδράω με μια καρδούλα στο μήνυμα, στέλνω ένα τυχαίο αυτοκόλλητο και κλείνω το κινητό, έτσι ώστε να κατευθυνθώ προς την βιβλιοθήκη και να μελετήσω την σημερινή διάλεξη πολιτικής δικονομίας.

Σπάνια η βιβλιοθήκη του τμήματος μου λειτουργεί ως πραγματικός χώρος μελέτης και κατανόησης των μαθημάτων. Πλέον όλοι οι φοιτητές αρέσκονται στο να επικοινωνούν απλώς με τους υπόλοιπους, να φλερτάρουν ψιθυριστά, να ανταλλάσσουν βλέμματα και μηνύματα, κάνοντας την κατάσταση για εμένα πιο άβολη. Πέρα από την κολλητή μου έχω ελάχιστες επαφές στο πανεπιστήμιο και αυτό από ανθρώπους που μου ζητούν τις καλογραμμένες σημειώσεις - τις οποίες δίνω με προθυμία και δίχως αντάλλαγμα. Ο χαρακτήρας μου δεν μου επιτρέπει να εξαναγκάζω τους άλλους ούτε για κερασμένους καφέδες ούτε και για πληρωμή σε χρήμα.  Αφού δανίζομαι το βιβλίο που θα χρειαστώ σίγουρα για να ξεμπερδέψω γις πληροφορίες στο κεφάλι μου από το σημερινό μάθημα, σέρνω  τα πόδια μου ως την στάση του λεωφορείου.

Νιώθω τα νεύρα μου να υπερχειλίζουν στο σώμα μου καθώς ένα αρκετά μεγάλο πλήθος μαζεύεται γύρω από την πόρτα του λεωφορείου και εισχωρεί μέσα. Όπως πάντα αδυνατώ να βρω θέση και έτσι κρατιέμαι γερά από την σιδερένια κατασκευή. Ισορροπώ με δυσκολία στο κινούμενο όχημα και κοιτάζω προς το μέρος της πόρτας σε κάθε στάση. Μετά από πέντε περίπου στάσεις, εκπλήσσομαι δυσάρεστα όταν βλέπω το άτομο που επιβιβάζεται.

Όλο το σώμα μου σφίγγεται και το μίσος χρωματίζεται στα μάτια μου. Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Είμαι  σίγουρη πως αποκλείεται να σπουδάζει στην περιοχή, πόσο μάλλον να είναι διακοπές Νοέμβριο μήνα! Οπότε τι δουλειά έχει αυτός ο ακατανόμαστος σε ένα από τα λεωφορεία της Αθήνας; Υποτίθεται ότι έχει πολλά λεφτά για να χρησιμοποιεί αυτά τα ταπεινά μέσα μετακίνησης. Χωρίς να χάνω λεπτό στρέφω το κεφάλι μου προς το παράθυρο και κάνω τα πάντα για να μην με καταλάβει.

Ήμουν χαρούμενη που είχα να τον αντικρίσω ενάμιση χρόνο περίπου. Πίστεψα ότι αυτός, ο χαρακτήρας του, οι πράξεις και τα λόγια του θα έμεναν μια και καλή στην Θεσσαλονίκη!

《Ω! Η περίφημη δικηγόρος Λυδία Οικονόμου είναι εδώ..》Η ειρωνική φωνή του τρυπάει τα αυτιά μου και προκαλεί νευρικότητα σε όλο μου το σώμα. Γυρίζω απότομα το κεφάλι μου προς αυτόν και ένα ειρωνικό χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο μου.
《Αχ τι τιμή.. ο ψωνισμένος ηλίθιος Σωτήρης Δασκαλάκης ξέφυγε από τον στενό κύκλο γνωριμιών του.》Προφέρω με ειρωνεία και θυμό. Πολύ θυμό που δεν ήξερα καν πως είχε συσσωρευτεί μέσα μου. Όμως αυτά τα γαλάζια μάτια μου μοιάζουν διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν. Σαν να ωρίμασαν.. σαν να συνειδητοποίησαν τα σφάλματα του παρελθόντος. Αλλά όχι.. όλα αυτά είναι ένα ψέμα, όπως είναι και όλη του η ύπαρξη. Πώς είναι δυνατόν ένα ανώριμο παιδί, γεμάτο ψυχολογικά και ειρωνεία για τους άλλους, να άλλαξε στάση ζωής και να αναθεώρησε την εικόνα που είχε στο μυαλό του για όλους; Πολύ απλά: δεν γίνεται!

《Θέλεις να πεις ότι εσύ, η γνωστή Λυδία, ερχόμενη στην Αθήνα έκανε τόσες γνωριμίες που ξεπέρασες κι εμένα;》 Γελάει ειρωνικά, ακουμπάει το χέρι του ακριβώς δίπλα από το δικό μου και σηκώνει το φρύδι του. 《Δεν πιστεύω σε θαύματα. Όχι όσον αφορά εσένα. Όπως και να χει αν σταματούσες να είσαι τόσο απότομη και σκληρή μαζί μου, θα ήξερες ότι διαμένω στην Αθήνα εδώ και λίγους μήνες.》Τα λόγια του μου προκαλούν μεγαλύτερη σύγχυση!

Δηλαδή τι περίμενε από μένα; Να διέγραφα όλο το παρελθόν, να ξεχνούσα με μιας όλα τα μαθητικά μου χρόνια, τα οποία πέρασα εφιαλτικά εξαιτίας αυτού και των φίλων του; Πραγματικά ούτε εγώ θα πίστευα σε τέτοιο θαύμα, αν ήμουν στην θέση του.

《Και λοιπόν; Ήρθες στην Αθήνα για να ανοίξεις καμία επιχείρηση με τα λεφτά του μπαμπάκα σου;》Μόνος μου σκοπός είναι τα λόγια μου να τον πληγώσουν, να τον κάνω να αισθανθεί έστω και τώρα τον πόνο που ένιωθα εγώ  καθημερινά λίγα χρόνια πριν.
《Αγαπητή μου εγώ είμαι ελεύθερο πλάσμα. Τολμώ να πω πως τα λεφτά του πατέρα μου ήταν συγκινητικά αλλά θέλω να χτίσω κάτι δικό μου εξ' ολοκλήρου. Εργάζομαι και εγώ σαν ταπεινός άνθρωπος όπως κι εσύ φαντάζομαι.》Το στόμα μου ανοίγει για να πω κάτι χωρίς να προλάβω να το φιλτράρω αλλά ευτυχώς καμία λέξη δεν βγαίνει από το στόμα μου. Ο Σωτήρης θέλει να εργαστεί και να χτίσει κάτι δικό του; Μήπως ξύπνησα σε κάποιο παράλληλο σύμπαν;

《Μικρή.. εδώ κατεβαίνεις. Ευχαρίστησε με αργότερα.》Ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου και αιφνιαδιασμένη κοιτάζω το γνώριμο τοπίο έξω από το παράθυρο. Χωρίς να πω καμία άλλη κουβέντα, τα πόδια μου  τρέχουν ως ότου πατήσω στο πεζοδρόμιο έξω από την πολυκατοικία που διαμένω.

Ωστόσο το σώμα μου μένει παγωμένο να κοιτάζει το σημείο που βρισκόταν πριν από λίγο το λεωφορείο. Από τις σκέψεις μου με βγάζει το ξυπνητήρι που είχα βάλει στο κινητό και το οποίο μου υπενθυμίζει πως πρέπει να ετοιμαστώ για το ραντεβού μου.