Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Ακόνιτο.."

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Χάντερ να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα.

Το άτομο που δεν ήθελα να δω σκύβει μπροστά μου, ώστε να βρίσκομαι στο οπτικό του πεδίο.

"Όνειρα γλυκά, περιστεράκι..."

***

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα και κάθομαι στο μαλακό κρεβάτι.

"Τι στην ευχή;"

"Καλημέρα, πριγκίπισσα! Κοιμηθήκατε καλά;" Είπε μια νεαρή γυναίκα ντυμένη στις αποχρώσεις του λευκού και του μπεζ.

"Ποια είσαι εσύ και που βρίσκομαι;" Παρατηρώ τον χώρο τριγύρω μου και παρόλο που δεν έχω ιδέα που είμαι, νιώθω πως έχω ξαναβρεθεί εδώ.

Η γυναίκα μπροστά μου χαμογελάει. "Αχ, πριγκίπισσα. Ήπιατε πολύ πάλι χθες; Δεν θα αρέσει καθόλου αυτό στην μητέρα σας όταν το μάθει... Καταλαβαίνετε πως πρέπει να της το πω, σωστά; Αυτός ο πρίγκιπας Λούσιαν, έπρεπε να σας πρόσεχε περισσότερο χθες. Δεν μπορώ να-" Τα λόγια της σταματούν όταν αντιλαμβάνεται το σοκαρισμένο μου ύφος.

"Η μητέρα μου; Ο Λούσιαν; Πως..."

Η όπως φαίνεται υπηρέτρια με πλησιάζει. "Θέλετε λίγο νερό; Καταλαβαίνω πως το να μάθετε σε τόσο σύντομο χρονικό περιθώριο που τον γνωρίσατε, πως αρραβωνιάζεστε μόλις αύριο, είναι αρκετά μεγάλο σοκ."

Τα μάτια μου γουρλώνουν. "ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΖΟΜΑΙ ΠΟΙΟΝ?!"

Τραντάζεται από τον τόνο την φωνής μου. "Πραγματικά δεν είστε καλά.. Πάω να σας φέρω λίγο νερό. Έρχομαι αμέσως!" Λέγοντας αυτά πηγαίνει με γρήγορα βήματα προς την μεγάλη λευκή πόρτα και την κλείνει, αφήνοντας με μόνη.

Τα γυμνά μου πόδια ακουμπάνε το λευκό μάρμαρο και κατευθύνομαι σε ένα ξύλινο γραφείο που μου τράβηξε την προσοχή. Στην επιφάνεια του βλέπω πολλά χαρτιά καθώς και μια ασημένια βούρτσα μαζί με αρκετά τετράδια. Σε ένα από αυτά παρατηρώ από κάτω κάτι να προεξέχει κρυμμένο και το παίρνω στα χέρια μου.

Το γυρνάω από την άλλη μεριά και καταννοώ πως είναι ένα γράμμα και συγκεκριμένα ο παραληπτής δεν είναι άλλος από εμένα από τον Λούσιαν.

«Αγαπητή Άλις,

Αυτό είναι ένα γράμμα διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Αύριο αρραβωνιαζόμαστε και ανυπομονώ την ώρα και την στιγμή που θα σε πάρω στην αγκαλιά μου και θα χαϊδέψω τα μαλλιά σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που σε είδα για πρώτη φορά. Βρισκόσουν στην αγορά και παρόλο που φόραγες κάτι τόσο απλό, μπορούσα να σε ξεχωρίσω μέσα από το πλήθος. Έχω γνωρίσει πολλές γυναίκες, αλλά καμία δεν σε φτάνει ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι. Αυτά τα μπλε σου μάτια... Θέλω να χαθώ μέσα τους... Σε αγαπώ πολύ. Μην το ξεχάσεις ποτέ, περιστεράκι μου.

Δικός σου για πάντα,

Λούσιαν.»

Το γράμμα πέφτει από τα χέρια μου και κάθομαι σε μια καρέκλα πριν χάσω την ισορροπία μου.

"Πως είναι δυνατόν;"

Παρατηρώ πάλι το δωμάτιο. Όχι.. Δεν είναι δυνατόν. Οι αναμνήσεις ξυπνούν με μιας. Βρίσκομαι στο παλιό μου δωμάτιο όταν ήμουν ακόμα μωρό στο Moon Kingdom, με μερικές αλλαγές φυσικά. Για μισό.. Που είναι ο Χάντερ; Και πως βρέθηκα εδώ;

"Λούνα! Λούνα απάντησε μου!"

Τίποτα.

"Λούνα, σε χρειάζομαι!"

"Είναι όλα εντάξει, πριγκίπισσα; Σε ποιον μιλάγατε;" Η νεαρή κοπέλα κρατάει ένα ποτήρι νερό και με κοιτάει με ανήσυχο βλέμμα.

"Που είναι ο Χάντερ; Πρέπει να του μιλήσω επειγόντως!"

Μου δίνει το ποτήρι και συνεχίζει να με κοιτάει ανήσυχα.

"Δεσποινίς Άλις, ποιος είναι ο Χάντερ;"

Πίνω το περιέχομενο του ποτηριού και παίρνω μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου.

"Πως σε λένε;"

"Φρίντα."

"Φρίντα.. Τι εννοείς με αυτό;" Η γυναίκα με πλησιάζει και τοποθετεί το χέρι της στον ώμο μου θλιμμένα.

"Πριγκίπισσα αρχίζεται πραγματικά και με τρομάζετε."

"Εμένα να δεις..."

"Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν Χάντερ, εκτός από τον μικρό αδελφό του σύντομα αρραβωνιαστικού σας, που έχει φύγει από την ζωή εδώ και πέντε χρόνια."

Τα μάτια μου γουρλώνουν.

"Ορίστε;!"

"Λυπάμαι, αλλά πρέπει να σταματήσετε να έχετε τύψεις για το συμβάν. Απλά έτυχε στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή."

Απομακρύνω το χέρι της από τον ώμο μου και την κοιτάω.

"Τι εννοείς; Ποιος τον σκότωσε;"

Παίρνει μια βαθιά ανάσα. "Εσείς."