Το λεωφορείο σταματάει λίγα μέτρα μακριά έξω από την μεγάλη σιδερένια πόρτα του σχολείου και αφού πάρω την τσάντα μου κατεβαίνω. Το λεωφορείο φεύγει γρήγορα και στέκομαι να κοιτάω το εντυπωσιακό πετρόχτιστο κτήριο.

Όλοι οι μαθητές μπαίνουν στην αυλή του και εγώ παίρνοντας πρώτα μια βαθιά ανάσα, ακολουθώ τους άλλους.

Ή τώρα ή ποτέ. Λέω στον εαυτό μου και προχωρώ μέσα στην αυλή του σχολείου.

Κατά μήκος του, αριστερά και δεξιά βρίσκονται πολλά δέντρα και κίτρινα λουλούδια, ενώ παντού υπάρχει γρασίδι καθιστώντας την ατμόσφαιρα πολύ όμορφη.

Τότε είναι που παρατηρώ, πως περισσότερα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω μου, ενώ όλα αυτοί οι ψίθυροι των παιδιών κοντεύουν να μου προκαλέσουν πονοκέφαλο.

"Καινούργια μαθήτρια ή καθηγήτρια;"

"Ωραίο χρώμα! Ασημένιο. Ασυνήθιστο!"

Τοποθετώ καλύτερα την τσάντα πάνω στον ώμο μου και κάθομαι σε ένα από τα πολλά παγκάκια περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι.

Το κουδούνι χτυπάει και αρκετά παιδιά αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλον να εισέρχονται στο κτήριο.

[.....]

Μπαίνω στην καινούργια τάξη και ψάχνω να βρω θέση. Όλα τα παιδιά συμπεριλαμβανομένων της Μία και της Σεσίλια, με κοιτούν σαν να είδαν φάντασμα. Μάλλον δεν περίμεναν να με έχουν στην τάξη τους ή απλά το ασημί μαλλί τους φαίνεται πολύ περίεργο. Δεν τους αδικώ για το δεύτερο.

Βλέποντας ότι όλες οι θέσεις είναι πιασμένες πάω να κάτσω στην μόνη ελεύθερη, που είναι η προτελευταία της δεύτερης σειράς.

Ακριβώς από πίσω μου κάθεται ένα ψηλό, λεπτό αγόρι με μαύρα κορακί μαλλιά και καφέ ανοιχτά μάτια να ψάχνει κάτι στην τσάντα του. Φοράει ένα γκρι κοντομάνικο πουκάμισο που διαγράφει τέλεια το γυμνασμένο κορμό του, ένα μπλε τζιν και άσπρα παπούτσια.

Πρώτη φορά τον βλέπω. Λογικά είναι καινούργιος. Καινούργιος αλλά και όμορφος. Υπερβολικός όμορφος...

Αυτά τα μάτια... θα μπορούσα να χαθώ μέσα τους. Η μυρωδιά του πάντως είναι αρκετά έντονη, με την καλή έννοια φυσικά.

Μυρίζει σαν ένας συνδυασμός βροχής και κανέλας. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλιώς. Από μόνο του, είναι πολύ ιδιαίτερη κολώνια. Πολύ περίεργο καθώς αυτές είναι μερικές από τις αγαπημένες μου μυρωδιές.

Το αγόρι αφήνει κάτω προς τα δεξιά του την μαύρη τσάντα και στρέφει το βλέμμα του προς σε εμένα. Εκείνη είναι η στιγμή που "ξυπνάω", συνειδητοποιώντας ότι τόση ώρα τον κάρφωνα με τα μάτια μου.

Κάθομαι γρήγορα στην θέση μου, γεμάτη ντροπή με αυτό μου το ανόητο κατόρθωμα χωρίς να του πω λέξη. Μπράβο Άλις, τα κατάφερες περίφημα!

Το τρίξιμο ενός θρανίου ακούγεται και τότε νιώθω μια ανάσα να πέφτει στον σβέρκο μου, ενώ οσφρίζομαι την γνωστή μυρωδιά.

"Γειά. Δεν νομίζω να γνωριζόμαστε, αλλά ονομάζομαι Χάντερ Μπλάκ"

Ξαφνιάζομαι από αυτή την παρέμβαση και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά στο στήθος μου, αλλά παρόλα αυτά προσπαθώ να την αγνοήσω και γυρνάω πίσω αντικρίζοντας τον.

"Γειά Χάντερ. Είμαι η Άλις Σνόου. Χάρηκα!" Χαμογελώ και κάνω συνεχείς προσπάθειες για να διώξω το άγχος που ανεξήγητα με έχει καταβάλλει.

"Χάρηκα, Άλις." Ένα λαμπερό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του αποκαλύπτοντας την λευκή οδοντοστοιχία του.

Τι τέλειο χαμόγελο που είναι αυτό! Μα τι στην ευχή με έχει πιάσει; Πρώτη μου φορά συμπεριφέρομαι έτσι.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, ακούω βήματα να πλησιάζουν την πόρτα και αυτή ανοίγει εμφανίζοντας τον καθηγητή της Λογοτεχνίας, βγάζοντας με από την αγχώθη κατάσταση που βρισκόμουν πριν λίγο. Προχωράει και αφήνει τα βιβλία του πάνω στην ξύλινη καφέ έδρα.

"Καλημέρα παιδιά! Ελπίζω να περάσατε ένα όμορφο καλοκαίρι. Όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε ονομάζομαι κύριος Άντριου. Σήμερα θα σας γνωρίσω τον καινούργιο συμμαθ-." σταματάει βλέποντας εμένα και συμπληρώνει έκπληκτος.

"Δεν περίμενα να είχαμε δύο καινούργιους μαθητές αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Οπότε, κορίτσι μου.."

Τον κοιτάω μην περιμένοντας αυτή του την πρόσθεση.

"Ναι, εσύ με τα ασημένια μαλλιά. Πως ονομάζεσαι;"

Ο καθηγητής δείχνει εμένα και όλα τα παιδιά γυρνάνε να με κοιτάξουν.

"Κύριε, δεν είμαι καινούργια. Εγώ είμαι, η Άλις Σνόου."

Με το που το ξεστομίζω στα βλέμματα όλων, των παλιών μου συμμαθητών αλλά και του κύριου Άντριου είναι εμφανής η έκπληξη σαν να μην μπορούν να το πιστεύσουν.

Καταφέρνω να ακούσω τους ψιθύρους μεταξύ Μίας και Σεσίλιας που μου ρίχνουν κλεφτές ματιές.

"Στο είχα πει ότι κάτι μου θύμιζε." Η Μία της είπε γυρνώντας πίσω της.

"Στα αλήθεια όμως, ποτέ δεν το περίμενα να ισχύει. Η Άλις από πάντα ήταν... πως να το πω; Είχε την λιγότερη όμορφη εμφάνιση από όλους μας και τώρα έχει γίνει..."

"Πανέμορφη;" Η Μία την διακόπτει γρήγορα και μετά από την θυμωμένη ματιά της Σεσίλιας φαίνεται ότι το έχει μετανιώσει.

"Φυσικά και όχι! Άλλος παίρνει την πρωτιά όπως ήδη γνωρίζεις και εσύ. Απλά μπορώ να πω ότι η εμφάνιση της έχει βελτιωθεί... πως το λένε;"

"Σημαντικά;" Η Μία την ρωτάει θεωρώντας πως αυτή είναι η απάντηση που η Σεσίλια αναζητά.

"Ναι! Αυτό ήθελα να πω."

Ο κύριος Άντριου έπειτα από λίγα λεπτά απαντάει.

"Ω! Συγγνώμη Άλις που δεν σε αναγνώρισα. Οπότε τότε ήρθε η ώρα να σας γνωρίζω τον καινούργιο σας συμμαθητή. Από εδώ ο Χάντερ Μπλάκ. Μας ήρθε από την Αγγλία πριν λίγες μέρες. Σας παρακαλώ να τον καλωσορίσετε θερμά."

Ο καθηγητής ολοκληρώνει και σε όλα τα κορίτσια μπορείς να διακρίνεις την λαιμαργία στο βλέμμα τους, ενώ όσα αγόρια είναι κοντά χαιρετιούνται με απαλές γροθιές.

"Καλώς ήρθες και επίσημα!" γυρνάω πίσω και χαμογελάω ενώ του τείνω το χέρι μου.

"Σε ευχαριστώ, Άλις!" μου απάντησε επίσης χαμογελώντας και μου δίνει και αυτός το χέρι του.

Με το που κάνουμε χειραψία ξαφνικά αισθάνομαι έναν ηλεκτρισμό να με διαπερνά και ύστερα εικόνες να πετάγονται μπροστά μου μέσα σε δευτερόλεπτα. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος...

Ενώ βρίσκομαι εγώ μπροστά στην σκηνή που διαδραματίζετε μπροστά μου αλλά σαν αόρατη.

Ο ήλιος αρχίζει σιγά σιγά να δύει και τα δύο μικρά παιδιά που είναι πλέον ενάμιση ετών, φτιάχνουν ένα μικρό κάστρο από την χρυσαφί άμμο κοντά στην μικρή λίμνη με τα γαλαζοπράσινα νερά.

"Λέω να βάλουμε μικρές κόκκινες σημαίες πάνω στους πύργους. Τι λες και εσύ;" το αγοράκι με τα μαύρα μαλλιά σκουντάει απαλά το κοριτσάκι που βάζει άμμο στο πράσινο κουβαδάκι.

"Όχι! Δεν θα κάνουμε πάλι το δικό σου! Αυτή την φορά λέω να βάλουμε μπλε σημαίες. Το καστράκι μας θα γίνει πολύ όμορφο έτσι." απαντάει με πείσμα και τα μπλε μάτια της κοιτάζουν απευθείας στα δικά του.

"Σε παρακαλώ! Κάντο για εμένα! Παρακαλώ..." το μικρό αγοράκι προσπαθεί να πείσει την φίλη του, όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

"Όχι! Αυτή την φορά θα κάνουμε το δικό μου!" Το αεράκι κουνάει απαλά τα μαύρα μαλλιά της και σταυρώνει τα χέρια της με περισσότερο πείσμα.

Το αγοράκι εκνευρισμένο που δεν πέρασε το δικό του, σπρώχνει το κοριτσάκι με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στην λίμνη.

"Βοήθεια! Δεν μπορώ... Δεν ξέρω να κολυμπάω!" Το νεαρό κοριτσάκι φωνάζει με απόγνωση και αυτός συνειδητοποιώντας τι έκανε σκύβει με τον φόβο ριζωμένο στην καρδούλα του, στην άκρη της λίμνης και προσπαθεί να την βοηθήσει να ανέβει δίνοντας της το χέρι του.

Ξαφνικά το τρομαγμένο βλέμμα της μικρής ζωηρεύει και αποκτά ένα πονηρό χαμόγελο.

Αντί να πάρει το χέρι του για να ανέβει, τον τραβάει και πέφτει και αυτός μέσα στην λίμνη.

"ΈΪ!", της φωνάζει ξαφνιασμένος ενώ το κορίτσι ξεσπάει σε γέλια.

"Νόμιζα ότι παραλίγο να πάθεις κάτι κακό και εσύ με ρίχνεις μέσα;!" Της είπε εκνευρισμένος κολυμπώντας, ενώ το κοριτσάκι κάνει βουτιές προσπαθώντας να μην ξανά ξεσπάσει σε γέλια.

"Έλαα! Για πλάκα το έκανα! Αφού ξέρεις ότι είσαι ο καλύτερος μου φίλος!" Του είπε και βγαίνει έξω από την λίμνη με το αγοράκι να κάνει το ίδιο.

"Εντάξει, δεν ήταν τίποτα." Της χαμογελάει και συμπληρώνει.

"Έχω μια ιδέα! Μπορούμε να βάλουμε μισές μισές σημαίες. Δηλαδή τρείς μπλε και τρείς κόκκινες. Τι λες και συ;"

"Τέλεια ιδέα! Ναι, συμφωνώ!" Οι δύο τους χαμογελάνε και τότε το μικρό κορίτσι τον αγκαλιάζει σφιχτά.

"Καλύτεροι φίλοι για πάντα!"
Είπε ενθουσιασμένα και αυτός ανταποδίδει την αγκαλιά.

"Καλύτεροι φίλοι για πάντα!"

Τα δύο παιδιά παραμένουν αγκαλιασμένα παρακολουθώντας το φεγγάρι που αρχίζει να παίρνει την θέση του στον μαύρο ουρανό.

Παίρνω γρήγορα πίσω το χέρι μου και η όραση μου ξανά επιστρέφει στην τάξη ενώ ο Χάντερ με κοιτάζει περίεργα.

"Είσαι εντάξει;" Με ρωτάει ανήσυχος.

"Α ναι! Καλά είμαι. Ναι, μια χαρά." Του χαμογελάω και γυρνάω μπροστά στην θέση μου.

Αυτό που είδα... Σαν όνειρο έμοιαζε. Όχι, δεν είναι δυνατόν, αφού είμαι ξύπνια. Ποια όμως άραγε να είναι αυτά τα δύο παιδιά και γιατί να την δω αυτή την συγκεκριμένη στιγμή;

Αλλά ακόμα παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα.

Γιατί μόλις δώσαμε τα χέρια με τον Χάντερ, ένιωσα ηλεκτρισμό να με διαπερνά;