Ο Βασιλιάς Τζον έχοντας πια πάρει την ανθρώπινη μορφή του, αντικρίζει σοκαρισμένος αυτό που ο ίδιος προκάλεσε. Το τέρας μέσα του νίκησε... Μπροστά του βρίσκεται ένα αιμόφυρτο κορίτσι με πολλές δαγκωματιές σε όλο του το σώμα.

Το πλησιάζει μην έχοντας ακόμα τελείως συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Καθώς περπατά προς το μέρος της, κλωτσάει με τα γυμνά του πόδια μερικά από τα φύλλα που βρίσκονται παντού σε όλο το υγρό έδαφος.

Σκύβει και απομακρύνει τα λασπωμένα μακριά μαύρα μαλλιά της από το πρόσωπο της, αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι μπλε μάτια στο χρώμα του ουρανού. Είναι σίγουρος ότι αυτά τα μπλε μάτια θα τον στοιχειώνουν για πάντα. Με τρεμάμενο χέρι, προσπαθεί να ελέγξει αν υπάρχει σφυγμός.
Τίποτα.
Είναι νεκρή.

Ως λύκος είχε χάσει κάθε έλεγχο με αποτέλεσμα να αφαιρέσει μια ζωή που δεν έφταιξε σε τίποτα. Ο λύκος του είναι διαφορετικός από όλους τους υπόλοιπους. Διψάει για αίμα και χαίρεται για την καταστροφή που σκορπά.

Όμως, σαν άνθρωπος είναι διαφορετικός. Μπορεί να χαίρεται για το χαμό του άλλου αλλά μόνο αν φταίει σε κάτι. Και αυτό το κορίτσι δεν έφταιγε σε τίποτα. Απλά βρισκόταν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.

Είναι τόσο εξοργισμένος με τον ίδιο του τον εαυτό που το μόνο που θέλει να κάνει είναι να ξεσπάσει. Σηκώνεται και τραβάει τα μαύρα κοντά κορακί μαλλιά του ουρλιάζοντας ένα μόνο πράγμα. Γιατί;!

Γιατί να είναι τόσο καταραμένος ώστε να πρέπει να συμβιώνει με τον ίδιο του τον εαυτό; Τον πραγματικό του εαυτό. Γιατί πλέον τον έχει μάθει σε όλα του τα σημεία. Αυτόν που απολαμβάνει να σπέρνει σε κάθε του βήμα τη δυστυχία και τον θάνατο.

Μην μπορώντας να παραμείνει άλλο σε αυτό το μέρος παίρνει την λυκίσια μορφή του και τρέχει με κατεύθυνση το βασίλειο του.

[.....]

Η καμπάνα της εκκλησίας χτυπά σημαίνοντας ότι είναι πια μεσάνυχτα. Για πρώτη φορά στην ιστορία, έπειτα από πολλούς αιώνες, η πανσέληνος από το φυσιολογικό χρώμα που έχει αποκτά ένα ασυνήθιστο. Το ασημένιο.

Ένα δυνατό αεράκι φυσά σηκώνοντας αρκετά φύλλα και το φως δυναμώνει πέφτοντας πάνω στο άψυχο σώμα του κοριτσιού. Ασημί φως την λούζει και οι πληγές σε όλο της το σώμα αρχίζουν να κλείνουν η μία μετά την άλλη.

Το σώμα της γίνεται ελαφρά πιο γυμνασμένο και τα τότε μαύρα μακριά μαλλιά της αλλάζουν από την ρίζα μέχρι κάτω, παίρνοντας ένα λευκό χρώμα και ένα μικρό μισοφέγγαρο σαν τατουάζ εμφανίζεται στο εσωτερικό του δεξιού της καρπού.

Έπειτα από αυτό το ασημί φως φεύγει από πάνω της και το φεγγάρι παραμένει να έχει το ίδιο ασυνήθιστο χρώμα.

Αυτό που φοβόταν ο μάντης και ο Βασιλιάς Τζον επαληθεύτηκε εκείνη την στιγμή.

Η Προφητεία είχε μόλις ξεκινήσει.

•~~~•~~~•~~~•~~●~●~●~~•~~~•~~~•~~~•

Ανοίγω τα μάτια μου απότομα και σηκώνω σιγά την πλάτη μου, προσπαθώντας να πάρω ανάσες.
Τι συνέβη;

Κοιτάω το μέρος γύρω μου. Οι αναμνήσεις αρχίζουν ξαφνικά να επανέρχονται η μία μετά την άλλη. Βρίσκομαι βαθιά μέσα στο δάσος. Ο μαύρος λύκος, το αίμα...
Όλα τα κομμάτια του παζλ ταιριάζουν.

Τελικά δεν ήταν ένα κακό όνειρο.. όλα έγιναν την πραγματικότητα.

Αν είναι έτσι, τότε εγώ θα έπρεπε να είμαι νεκρή. Πως είμαι ακόμα ζωντανή; Μα τι ακριβώς συνέβη;

Το κεφάλι μου πονάει τρομερά και στα αλήθεια δεν θέλω να το επεξεργαστώ περισσότερο αυτή την στιγμή. Ο λύκος μπορεί να ξανά γυρίσει ανά πάσα στιγμή. Το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω σπίτι.

Ωχ. Οι γονείς μου! Θα έχουν γυρίσει σίγουρα από την δουλειά. Αν έχουν καταλάβει πως λείπω και με ψάχνουνε; Πρέπει να γυρίσω σπίτι το συντομότερο δυνατόν.

Σηκώνομαι και παρατηρώ τα ρούχα μου. Είναι σκισμένα, σχεδόν κουρελιασμένα. Όμως, δεν νιώθω καθόλου πόνο και δεν τρέχει αίμα, ενώ όλες οι πληγές μου έχουν κλείσει δια μαγείας. Δεν ξέρω τι να πιστεύω...
Αυτό είναι αδύνατον.

Κοιτάω ψηλά την πανσέληνο. Πρώτη φορά βλέπω να είναι στο χρώμα του ασημένιου. Δεν θα πίστευα ότι όντως υπήρχε μέχρι να το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια.

Είναι ώρα να γυρίσω σπίτι. Οι γονείς μου σίγουρα θα ανησυχούν πολύ. Τρέχω γρήγορα και έπειτα από δύο λεπτά βρίσκομαι ακριβώς απέξω. Παράξενο...

Δεν θυμάμαι να ήταν τόσο γρήγορη η διαδρομή. Συνήθως μου έπαιρνε περίπου δέκα λεπτά για να φτάσω. Τι να πω. Μπορεί να μην είχα υπολογίσει σωστά την ώρα.

Ανεβαίνω τα σκαλιά και βρίσκομαι στην εξώπορτα. Βάζω το χέρι στην τσέπη μου για να πάρω τα κλειδιά ώστε να ανοίξω, όμως συνειδητοποιώ κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου. Η δεξιά μου τσέπη έχει τρυπήσει.

Όχι, ρε γαμώτο! Έχασα τα κλειδιά. Τώρα τι να κάνω; Έτσι όπως είναι σκοτεινά στο δάσος δεν υπάρχει περίπτωση να τα βρω. Αν χτυπήσω την πόρτα θα βρω μεγάλο μπελά. Άρα το μόνο που μου μένει είναι να βρω έναν άλλο τρόπο να μπω στο σπίτι.

Πηγαίνω προς τα δεξιά όπου βρίσκεται το δωμάτιο μου, νιώθοντας το δροσερό γρασίδι από κάτω, καθώς τα παπούτσια μου έχουν χαλάσει τελείως. Το δωμάτιο μου είναι πολύ ψηλά περίπου έξι μέτρα, πως μπορώ να ανέβω μέχρι εκεί;

Ένα εξίσου ψηλό καφέ χοντρό δέντρο βρίσκεται λίγο πιο δίπλα και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου. Ποτέ μου δεν έχω δοκιμάσει να ανέβω σε δέντρο μιας και έχω τρομερή υψοφοβία.

Όμως, για πρώτη φορά νιώθω μέσα μου ότι μπορώ να το κάνω. Νιώθω λες και δεν με φοβίζει τίποτα. Εγώ που ποτέ μου δεν ήμουν σίγουρη για το οτιδήποτε, τώρα πια ξέρω πως μπορώ να το κάνω.

Αυτοπεποίθηση νομίζω το λένε. Κάτι που δεν είχα ποτέ μου μέχρι τώρα. Δεν ξέρω πως την απέκτησα, αλλά πραγματικά λατρεύω αυτή την αίσθηση.

Ανεβαίνω πάνω στο δέντρο και αρχίζω να σκαρφαλώνω ώσπου βλέπω το παράθυρο μου ανοιχτό. Πάλι καλά που το είχα ξεχάσει. Πηδάω με μεγάλη ευκολία μέσα παρόλο που είναι αρκετά μακριά και χαμογελάω. Τα κατάφερα.

Κοιτάω έξω από το παράθυρο το πόσο μεγάλο ύψος έχει έως το έδαφος. Αυτό το έκανα εγώ; Νιώθω σαν κάποιο που εισβάλει σε ξένο σπίτι, αλλά δεν νομίζω να λέγεται αυτό εισβολή μιας και μπήκα στο ίδιο μου το σπίτι. Σωστά;

Κατεβάζω το παράθυρο και το κλειδώνω καλά. Αφού μπήκα εγώ με ευκολία μπορεί και κάποιος άλλος να μπει, οπότε δεν θέλω να το ρισκάρω.

Πολύ ήσυχο είναι το σπίτι. Οι γονείς μου είναι ακόμα εδώ ή έχουνε πάει στο αστυνομικό τμήμα να δηλώσουν την εξαφάνιση μου; Ικανούς τους έχω.

Πηγαίνω στο διάδρομο περπατώντας όσο πιο αθόρυβα μπορώ και κοιτάω τους γονείς μου που κοιμούνται από την μισάνοιχτη πόρτα. Για να μην είχαν έρθει να δούνε αν κοιμάμαι τότε αυτό σημαίνει ότι κουράστηκαν πάρα πολύ στην δουλειά. Σπάνιο φαινόμενο αυτό που συνέβη. Άλλη μια φορά όταν ήμουν οκτώ είχε ξανά συμβεί.

Πηγαίνω ξανά στο δωμάτιο μου και κλείνω την ξύλινη πόρτα. Παρατηρώ τα σκισμένα ρούχα και παπούτσια μου. Πρέπει να τα πετάξω όλα. Πρώτα όμως, πρέπει να κάνω ένα μπάνιο, το χρειάζομαι επειγόντως.

Πηγαίνω στο προσωπικό μου μικρό μπάνιο και αφού πετάξω όλα τα κουρελιασμένα ρούχα στο πάτωμα μπαίνω στο ντουζ. Ανοίγω το νερό προς το δροσερό και το ρίχνω πάνω μου.

Λάσπη, πολύ λάσπη φεύγει από τα μαλλιά μου και χρειάζεται να κάτσω αρκετή ώρα για να φύγει όλη αυτή η βρωμιά από το σώμα μου.

Μόλις τελειώσω, φοράω το απαλό λευκό μπουρνούζι και πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Παίρνω το πιστολάκι για τα μαλλιά και πηγαίνω μπροστά από έναν καθρέφτη. Την ώρα που πάω να κοιτάξω τον εαυτό μου μια κραυγή πάει να μου ξεφύγει, αλλά καλύβω έγκαιρα το στόμα μου με τη παλάμη μου, με αποτέλεσμα το πιστολάκι να πέσει στο πάτωμα.

Ω θεέ μου. Αυτή η αντανάκλαση στο καθρέφτη είμαι εγώ; Δεν γίνεται να είμαι εγώ αυτή. Το κορίτσι μπροστά μου έχει αποκτήσει ένα ελαφρός γυμνασμένο σώμα και τα μαλλιά της από μαύρα που ήταν έχουν γίνει... λευκά!

Και επίσης -αν βλέπω καλά και δεν έχω παραισθήσεις-, έχω ένα μισοφέγγαρο στο δεξί μου καρπό.

Μα καλά, πως συνέβη αυτό; Κάποιος παίζει με την υπομονή μου και θέλει να με κάνει να νιώσω πως είμαι τρελή!

Αν αυτός ήταν ο σκοπός του, τα κατάφερε. Έχω φρικάρει.

Σίγουρα έχει γίνει κάποιο λάθος.
Εγώ δεν είμαι με τίποτα έτσι. Η γνωστή Άλις είναι άσχημη, ενώ αυτή μπροστά μου που υποτίθεται ότι είμαι εγώ είναι... πανέμορφη.

Είμαι πλέον σίγουρη ότι βλέπω κάποιο όνειρο ή ίσως έχω παραισθήσεις ή κάτι τέτοιο. Καλύτερα να πάω για ύπνο και όλα αύριο θα γίνουν όπως πριν.

Πρέπει να γίνουν.

Ετοιμάζομαι και φοράω τις κυπαρισσί πιτζάμες μου.

Κοιτάζω για τελευταία φορά την ασημένια πανσέληνο και ξαπλώνω στο κρεβάτι, το οποίο μου χαρίζει μετά από τόσο καιρό έναν γαλήνιο ύπνο.