Της ζωής τα δύσκολα,
της μοίρας τα απροσπέλαστα,
όλα τούτα που φαντάζουν βουνά
και γκρεμοί και χαράδρες.
Δεν υπάρχουν.

Γεννήθηκαν ως της φαντασίας ένα τέχνασμα,
του μυαλού ύπουλο παιχνίδι.
Όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο.
Εκείνος βάζει τα εμπόδια,
εκείνος χτίζει φράγματα.

Εκείνος μιαν ημέρα τα διαβαίνει,
αισθανόμενος τούτη την απέραντη υπεριφάνεια,
για την πλασματική του νίκη,
σε μια μάχη που ο ίδιος κύρηξε.

Διαφορετικά, μένει πίσω,
σκλάβος του δυσταγμού του.
Βυθίζεται στα σκοτάδια των τεχνασμάτων του,
ακούγοντας ψυθίρους που ουρλιάζουν στο κεφάλι του την αποτυχία.

Ψέλνοντας την δειλία και την αδυναμία του,
σπώντας τα τοιχώματα της αυτοεκτίμησης,
που θρυμματισμένη πλέον,
κάνει χώρο,
να διαβιούν οι ανασφάλειες,

Όλα είναι δοκιμασίες,
άδολη καρδιά.
Εμείς τις θέτουμε, εμείς τις υπερβαίνουμε.
Εμείς σπάμε τα όρια, κουρελιάζουμε τα δεσμά.

Εμείς υποβάλλουμε τον εαυτό μας,
υπό της συνειδήσεως,
σε εσωτερικούς πολέμους,
ώστε να βγούμε πιο δυνατοί,
στην αντίπερα όχθη.
Να υπάρξουμε ως κάποιοι.

Μην πνίγεσαι σ' εσένα,
κολύμπησε και στ' άδυτα σου,
βρες τη θέληση για ζωή,
εκείνη την ανεξάντλητη,
  την ατέλειωτη,
εκείνη που σου αξίζει..

Ε. Κ.