~ Κάπου στην Κρήτη ~

Η μητέρα της πάλι δεν ήταν στο σπίτι. Όπως κάθε φορά έμενε μόνη και ξαγρυπνούσε κάτω από το παράθυρο να κοιτά τα αστέρια και να ονειρεύεται όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας της. Η Σαβίνα ήταν ένα κορίτσι που χαιρόταν με απλά πράγματα. Τα κοκκινωπά της μαλλιά και οι φακίδες της ήταν το σημάδι που πρόδιδε ότι ήταν κόρη της Αλκμήνης. Ήταν απόλυτα όμοιες και μολονότι την ηλικία της, αν δεν είχε τις ελάχιστες ρυτίδες, ίσως να φαινόταν  και για την μεγαλύτερη αδερφή της. Από τότε που ο πατέρας της τους παράτησε, δεν αποχωρίζοταν η μια την άλλη. Η απιστία είναι εκείνη που κλόνισε την ρουτίνα και η οικογένειά τους διαλύθηκε από την μια στιγμή στην άλλη. Ο Δήμος, ο πατέρας της, αν και η δουλειά  του απαιτούσε αμέτρητες θυσίες σαν καραβοκύρης που ήταν, αποδείχτηκε πως η άφιξη του στα λιμάνια είχε και πολλές γυναικείες εκπλήξεις. Η Αλκμήνη αντιλήφθηκε, μετά από αρκετό καιρό, τι συνέβαινε με την ύποπτη συμπεριφορά του άντρα της, όταν κάθε φορά που γύριζε εξαφανιζόταν από προσώπου γης. Η κατάκτηση ήταν ντόπια τελικά. Μια μέρα, όταν η Αλκμήνη ήταν έτοιμη να ανακοινώσει στον Δήμο πως τα γνώριζε όλα, εκείνος εξαφανίστηκε. Τους εγκατέλειψε και έφυγε. Δεν τον είδαν ποτέ από τότε. Η Σαβίνα μελαγχολούσε. Ήταν μόνο έξι τότε. Τα πρόθυρα της νευρικής κρίσης της χτυπούσαν την πόρτα. Γιατί ήταν μόνη. Ένιωθε μόνη. Ήταν μόνη. Αφού η Αλκμήνη αφοσιωνόταν πλήρως στην δουλειά της. Να ξεχάσει ήθελε μόνο, όχι να παραμελήσει την Σαβίνα. Ο χωρισμός. Βαρύ πλήγμα. Έφτασε να είναι αλκοολική και καταθλιπτική μέχρι που γνώρισε τον Σέργιο. Έναν απλό υδραυλικό που φώτισε την ζωή της Αλκμήνης. Η Σαβίνα, μπορεί να μην τον συμπαθούσε, αλλά ήξερε πως εκείνος έκανε την μαμά της χαρούμενη και ευτυχισμένη. Μια σχέση εξάρτησης και απεξάρτησης ξεκίνησε μεταξύ τους. Τοξική και βαριά. Η Αλκμήνη εξαρτώταν πλήρως από αυτόν. Την φόβιζε ο χωρισμός. Το αλκοόλ και η κατάθλιψη. Το πλήγμα έγινε μια φορά. Μην γίνει και δεύτερη. Δεν σήκωνε κεφάλι. Έκανε ό,τι του πει εκείνος και ό,τι  θέλει αυτός. Τον έβαλε στο σπίτι τους. Μόλις στα δώδεκα η Σαβίνα γνώρισε τον πατέρα που δεν είχε. Τον άνθρωπο που χάρισε στην μαμά της ξανά το χαμόγελο και την αισιοδοξία. Τον άνθρωπο που η ζωή τον χτύπησε βαριά όταν έχασε την δουλειά του. Τότε η βιαιότητα και η βαρβαρότητα χτίστηκαν μέσα του μη μπορώντας να τα αποβάλλει. Τα χρήματα στο σπίτι τα έφερνε μόνο η Αλκμήνη πια. Αυτό ήταν ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσει να μένει μαζί της. Μαζί με την Αλκμήνη αλλά και με την Σαβίνα.

Η σχέση της Σαβίνας με του Σέργιου ήταν κάθε άλλο από αληθινή. Μια ψεύτικη σχέση. Ένας άνδρας που τον ενδιέφερε μόνο το χρήμα και η καλή ζωή, δεν είχε λόγο να ασχολείται με μια μαθητριούλα του Γυμνασίου. Όμως απέκτησε. Όταν η Αλκμήνη πήγε επαγγελματικό ταξίδι και άφησε τους δύο τους μόνους.

Εκείνο το πρωινό η Σαβίνα δεν είχε καμία διάθεση να βγει από το σπίτι και να αντικρίσει τον Σέργιο με ένα μπουκάλι μπύρα να περιφέρεται στο σαλόνι. Η ένταση της τηλεόρασης στο φουλ και πλέον είχε χάσει τον ειρμό της στο διάβασμα, ως συνήθως άλλωστε. Κατέβηκε στο σαλόνι και χωρίς καν να του δώσει σημασία αρπάζει το τηλεκοντρόλ και κατεβάζει την ένταση της τηλεόρασης.

" Εεεε! Τι κάνεις εκεί; "
" Μας ζάλισε. Έχω διάβασμα. "
" Σου έδωσε κανένας την άδεια να την κλείσεις; Εμένα με ρώτησες; "
" Με ενοχλεί. "
" Και εσύ με ενοχλείς αλλά δεν σε έχω κλείσει ακόμα. "
" Καλά δεν ασχολούμαι άλλο. " απαντά. Πηγαίνει προς τις σκάλες για το δωμάτιο της όμως ο Σέργιος την σταματά.
" Για έλα εδώ εσύ. Ποιος σου έμαθε να έχεις τέτοια γλώσσα; Ε;"
" Παράτα με άνθρωπέ μου. "
" Μάζεψε τα λόγια σου μη σε στείλω στον ηλίθιο τον πατέρα σου. "
" Ο πατέρας μου τουλάχιστον έχει αξιοπρέπεια. Δεν κάθεται να κάνει τον μπεκρή! Δεν έμεινε για τα λεφτά όπως εσύ. Αλήτη! "
. Τότε ο Σέργιος απλώνει το χέρι του και την χτυπά βάναυσα και εκδικητικά. Οι μελανιές της είναι πολλές και το πρόσωπό της στάζει αίμα. Τα δάκρυα κυλάνε σαν ορμητικό ποτάμι και έχει χάσει τις λέξεις της και τα λογικά της.
" ΘΑ ΤΑ ΠΩ ΟΛΑ ΣΤΗ ΜΑΜΑ! "

είναι το μόνο που μπορεί να πει και να τον κάνει να αντιδράσει αλλιώτικα από πριν. Εκείνος το μόνο που αναφωνεί είναι βρισιές και βλασφημίες.
" Α στο διάολο! Θα μιλήσεις εσύ σε εμένα έτσι! Παλιό σκύλα! "
Ευτυχώς το τηλέφωνο την σώζει από εκείνη την στιγμή. Νιώθει το κεφάλι της να σπάει. Το αίμα νερό  στα ρούχα της και ποτάμι στην καρδιά της. Το πρόσωπό της το νιώθει παραμορφωμένο. Ακούει, κρυφά, πως η μητέρα της έρχεται την επόμενη μέρα. Βλέπει τον Σέργιο να έρχεται με μια πετσέτα βρεγμένη με νερό. Τον κοιτά λοξά και περιεργάζεται το ύφος του. Ανήμπορη να αντιδράσει, με τον πόνο να παραμονεύει και την οργή να περιμένει, παρατηρεί το χέρι του Σέργιου να σκουπίζει το πρόσωπό της. Η πετσέτα από λευκή γίνεται ροζ και αργά αργά πιο κόκκινη. Το αίμα έχει στάξει ακόμα και στα ρούχα της. Η πετσέτα ξάφνου αλλάζει κατεύθυνση. Από το λαιμό πηγαίνει στην μπλούζα της. Εστιάζει το βλέμμα του στα μάτια της. Το χέρι του όμως το εστιάζει στο στήθος της. Με μανία προσπαθεί να ακουμπήσει αυτό που δεν πρέπει. Δεν είναι πρέπον να πρέπει. Η Σαβίνα του κοπανάει μια γροθιά στην κοιλιά και τρέχει σύσσωμη στο δωμάτιό της. Μέχρι να φτάσει έξω από την πόρτα, εκείνος έχει ήδη ανέβει τις σκάλες. Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και με πλάτη στην πόρτα αρχίζει να δακρύζει. Τότε ακούει την κλειδαριά. Γαμώτο! Γυρνά το κλειδί. Οι φωνές της ακούγονται σε όλο το σπίτι.

" Άνοιξέ μου! Ηλίθιε! Θα σε πάω στην αστυνομία! "
" Βούλωσέ το. Θα ανοίξω όποτε γουστάρω εγώ. " της λέει.

Τελικά ο ύπνος την πήρε αγκαλιά με ένα αρκουδάκι που της είχε δώσει ο πατέρας της όταν ήταν μικρή. Ξύπνησε το πρωί και ένιωσε το κεφάλι της βαρύ. Τα πόδια της έτρεμαν και τα χέρια της πονούσαν ασύστολα. Έφερε τους καρπούς της μπροστά στο πρόσωπό της για να δει τι της προκαλούσε τον πόνο. Είχαν μελανιάσει γύρω γύρω και είχαν κοκκινίσει. Σηκώθηκε απότομα. Είδε κηλίδες αίματος. Ίσως να άνοιξαν οι πληγές της. Οι αληθινές πληγές της όμως τώρα πίκραιναν.

"Καλημέρα μωρό."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια! όπως λογικά θα καταλάβατε αυτό είναι ένα flashback από τη ζωή της Σαβίνας.

Θα υπάρξει η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο.

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να μου πείτε την γνώμη σας!

Σμουτςςς😘😘😘