Ο Στρατής κοιτούσε και ξανακοιτούσε το χαρτάκι με τον αριθμό. Του φαινόταν οικείος και γνώριμος. Πολύ γνώριμος μάλιστα. Το σπίτι του φαινόταν τόσο παλιό που ήταν παράξενο το ότι βρήκε ένα χαρτί με φρεσκογραμμένο αριθμό πάνω. Αυτό σήμαινε πως κάποιος είχε ήδη μπει μέσα. Πριν από τον Στρατή. Δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να δει σε ποιον άνηκε ο αριθμός εκείνος και επιτέλους να του λυθεί η απορία. Βγάζει το τηλέφωνό από την τσέπη του και με βιαστικές κινήσεις γράφει έναν έναν τους αριθμούς. Καθώς πληκτρολογεί φανερώνονται διάφοροι αριθμοί που ξεκινούν με τους πρώτους αριθμούς αλλά εκείνος που παραμένει είναι ένας. Μέχρι τον τελευταίο αριθμό ήλπιζε ότι θα εξαφανιζόταν η επαφή που έβλεπε. 

" Δε μπορεί. Δεν είναι δυνατόν. " αναφωνεί με τον εαυτό του και προσπαθεί να καταλάβει τι βλέπουν τα μάτια του. Ο αριθμός που βλέπει ανήκει στην Χαρούλα! Στην μαμά του! Από που εως που βρίσκεται σε ένα σχεδόν άγνωστο σπίτι ο αριθμός τηλεφώνου της μητέρας του; Τι σχέση έχει η μαμά του με αυτό το σπίτι και ποιος είναι αυτός που έγραψε τον αριθμό εκεί; Έχει κάποια σχέση με την Στέλλα; Ή είναι κάποιος άγνωστος που παίζει χαζά παιχνιδάκια με το μυαλό του και την οικογένειά του; Τα ερωτήματά του είναι αναπάντητα. Δεν μπορεί να βρει καμία άκρη και καμία σχέση μεταξύ του μέρους που βρήκε το χαρτί και του περιεχομένου του. Κάθε σκέψη του φαίνεται βουνό και κάθε γνώμη άσχετη. Δεν μπορεί να περιμένει άπραγος. Θέλει να την πάρει τηλέφωνο και να μάθει τι συμβαίνει. Πάει να ξαναγράψει τον αριθμό στο κινητό του αλλά ξαφνικά παγώνει. Τι θα της πει; Πως θα της μιλήσει για αυτό που βρήκε; Και αν του πει φτηνές δικαιολογίες; Πως θα το αντιμετωπίσει; Η λύση είναι να πάρει από το τηλέφωνο που, λογικά, αυτός που έγραψε τον αριθμό, της τηλεφώνησε. Για να γράψει τον αριθμό σε ένα χαρτάκι πάει να πει ότι δεν τον είχε στο κινητό του, οπότε πρέπει να πήρε από το σκονισμένο σταθερό τηλέφωνο που βρίσκεται κοντά στην κουζίνα. Προχωράει προς το τηλέφωνο και γράφει ξανά, μάλλον για τελευταία φορά, τον αριθμό. Σηκώνει το ακουστικό και περιμένει με ανυπομονησία να ακούσει αυτό που θέλει. Βασικά περιμένει να ακούσει αυτό που δεν θέλει. Και οι φόβοι του επιβεβαιώνονται. 

" Πάλι εσύ; Δεν τε είπαμε χτες; " ρωτά και γελάει υπαινικτικά η Χαρά από την άλλη γραμμή. Ο Στρατής της το κλείνει μόλις καταλαβαίνει ότι εκείνη που μιλάει είναι η μητέρα του. 

Τι στο καλό σημαίνει όλο αυτό; 

Δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Θολώνει. Προσπαθεί να καταλάβει αλλά δε μπορεί. Παίρνει ο,τι βρει μπροστά του και φεύγει από το σπίτι φουριόζος. Πρώτη φορά νιώθει τέτοιο χάος να περιτριγυρίζει το κεφάλι του. Καθώς προχωρά βλέπει ένα μήνυμα από τον Χρόνη. Του λέει πώς θέλει να τον συναντήσει. Φυσικά ο Στρατής καταλαβαίνει τον λόγο. Κάθε λεπτό δεν παύει να σκέφτεται το τηλεφώνημα. Χωρίς να το πάρει είδηση βρίσκεται σε εκείνη την ηλίθια αποθήκη. Ο Χρόνης πάντα στην τρίχα. Εκείνο το ελεεινό καπέλο και εκείνη η μπεζ καπαρντίνα δεν λείπουν από πάνω του. Κάθεται στην καρέκλα και ο Στρατής μπαίνει στο παρασύνθημα αμέσως. 

" Πες ο,τι θες να τελειώνουμε. " 

" Οπα οπα! Χαλάρωσε! Αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο, επεξήγηση, σαφήνεια, ειλικρίνεια και πάνω απ'όλα αγάπη! " 

" Αγάπη; Με δουλεύεις; Τι να αγαπήσω; Το ότι θα γίνω εγκληματίας ή ότι θα γίνω ένα με σένα; " του λέει. 

" Έλα μην είσαι τόσο απόλυτος και αρνητικός! Σκέψου το καλό της υπόθεσης. Θα κερδίσεις και συ το κατιτίς σου! " απαντά.

" Δεν θέλω χρήματα. Να αφήσεις ήσυχη την Σαβίνα θέλω. Για αυτήν το κάνω. Έχει ήδη μπλέξει για χάρη σου. Πόσο ακόμα; Πόσο τσίπα έχεις πάνω σου; Πως μπορείς να μεταχειρίζεσαι έτσι έναν ευάλωτο και ευαίσθητο άνθρωπο σαν την Σαβίνα; " 

" Η Σαβίνα ευάλωτη; Ας γελάσω! Και εν πάση περιπτώσει δεν σε φώναξα εδώ για να με κρίνεις. Και εκείνη ξέρει τι έχει κάνει και εγώ ξέρω. Μόνο που εγώ έχω δικαιοδοσία πάνω της και όχι εκείνη σε εμένα. " συμπληρώνει. 

" Τέλος πάντων πες μου γιατί δεν μπορώ να περιμένω όλη μέρα. " 

" Καταρχάς μην βιάζεσαι τόσο. Με την βιασύνη δεν θα καταφέρεις πολλά. Και εγώ θέλω να καταφέρεις. Θα σου πω μόνο τα απαραίτητα. " λέει. Τότε βγάζει έναν χάρτη από το συρταράκι του γραφείου. 

" Το δέμα σε περιμένει σε αυτό εδώ το σημείο. Θα μπεις εδώ και θα ζητήσεις την Λέα. Θα σου δώσει το δέμα και θα το πας στο λιμάνι. Εκεί θα βρεις έναν δικό μου να το μεταφέρει. Πέρα από εκεί το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σιγουρευτείς ότι δεν θα σε ακολουθεί κανένας. " λέει κοιτώντας τον με σοβαρότητα. 

" Και αυτή η Λέα γιατί δεν το μεταφέρει μόνη της; Βασικά ποια είναι είναι, πως είναι; " 

" Η Λέα είναι μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας. Και δεν έχει την δυνατότητα να το μεταφέρει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να το κρατήσει για λίγο, αφού δεν θα την υποπτευόταν κανένας. Τέλος οι ερωτήσεις. Έφυγες. " απαντά ενώ κοιτάζει το κινητό του με ιδιαίτερη προσοχή. Ο Στρατής δεν ήθελε να ξέρει περισσότερες λεπτομέρειες. Εξάλλου δεν τον ενδιέφερε. Το μόνο που ήθελε ήταν να τελειώσει όλο αυτό το μαρτύριο. Να περάσει και να αφοσιωθεί πλήρως στα καθήκοντα της σχολής του. 

Την ίδια ώρα η Σαβίνα, θέλοντας να μιλήσει με τον Στρατή για το λεγόμενο "δέμα" αποφασίζει να τον επισκεφθεί στο ψυχιατρείο. Δεν γνωρίζει το πού βρίσκεται αλλά ελπίζει πώς θα είναι εκεί. Φτάνει με το ταξί έξω από το ψυχιατρείο και διαπιστώνει πως ο χώρος δεν είναι τόσο άσχημος και καταθλιπτικός όσο φανταζόταν. Μπαίνει μέσα στον διάδρομο και προχωράει με αργά βήματα για τα δωμάτια. Χωρίς να έχει ενημερωθεί για το που είναι ο Στρατής συνεχίζει να περπατά, πιστεύοντας ότι κάπου θα τον βρει. Ο διάδρομος έχει πολλά δωμάτια και άλλα τόσα στον επάνω όροφο. Όμως εκείνη περιορίζεται στον κάτω. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές όμως μόνο μία είναι αυτή που ξεχωρίζει επειδή είναι ανοικτή. Διστάζει να μπει μέσα και να χαιρετίσει την άγνωστη κυρία αλλά κάτι την τραβά με μανία προς τα μέσα. Τότε η κυρία σηκώνεται και γυρνά το κεφάλι της διστακτικά για να ερευνήσει το νέο πρόσωπο που βλέπει μπροστά της. Οι ματιές τους συναντιούνται σαν να είχαν να συναντηθούν χρόνια. Δεν ξεκολλάνε αλλά ταυτόχρονα δεν κάνουν καμία κίνηση ομιλίας ή γνωριμίας. Απλά κοιτάζονται σαν να έχουν να ειδωθούν χρόνια ατελείωτα. Τα βλέμματά τους διαφέρουν αλλά μοιάζουν κατά μια έννοια. Και εξωτερικά και ψυχικά. 

" Ψάχνετε κάτι; " ρωτά ο γιατρός και τότε ξαφνικά γυρνάει στην πραγματικότητα και ξεχνάει το τι έβλεπε. 

" Όχι...βασικά ναι. Τον Στρατή ψάχνω. Τον μαθητευόμενο...ξέρετε. " 

" Α ναι! Δεν είναι εδώ. Αύριο έχει δουλειά, όχι σήμερα. " απαντά ο γιατρός. Η Σαβίνα διαπερνά ξανά με το βλέμμα της την πόρτα και τότε χάνει από το οπτικό πεδίο της την γυναίκα. Σαν να εξαφανίστηκε από στιγμή σε στιγμή. Ταρακουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε και βγαίνει από το ιατρείο χωρίς να συνέβη κάτι. Απλά μια ανάμνηση.

Ο Στρατής, μετά την συνάντησή του με τον Χρόνη, δεν είχε ούτε το θάρρος, ούτε την όρεξη να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από το να χαλαρώσει και να αισθανθεί έστω και λίγη γαλήνη. Ξαπλώνει στον καναπέ με κλειστά μάτια αλλά γυροφέρνει στο μυαλό του εκείνο το τηλεφώνημα από το πρωί. Δεν τον αφήνει να ηρεμήσει. Ταρακουνά το κεφάλι του και αρπάζει το τηλέφωνο από το τραπεζάκι. Πληκτρολογεί τον αριθμό του νοσοκομείου που νοσηλεύεται η Στέλλα για να μάθει περισσότερα για ο,τι βρήκε και να απολογηθεί που δεν την επισκέφθηκε για να της φέρει τα πράγματα που η ίδια ζήτησε. Όταν όμως μιλάει με την υποδοχή κάτι παράξενο συμβαίνει. 

" Τι εννοείτε ότι δεν την βρίσκετε; "

" Εννοώ πως έφυγε η κυρία Μπρουσαλάκη χωρίς να πάρει το εξιτήριό της ενώ ήταν ήδη έτοιμο. Και εν πάση περιπτώσει, εσείς ποιος είσαστε; " αναρωτιέται η κοπέλα και τότε ο Στρατής αυτόματα το κλείνει. Ακούει εν τω μεταξύ την πόρτα να κλείνει επίσης, και τότε πηγαίνει να δει αν είναι η Σαβίνα. Βρίσκεται πίσω από την πόρτα και η Σαβίνα έχει ένα θλιμμένο και χαμένο ύφος. 

" Χάθηκε η Στέλλα. " αναφωνεί περιμένοντας να πάρει απάντηση για να καταλάβει και την διάθεση της φίλης του. 

" Α... " 

" Έχει γίνει κάτι; " 

" Μπα..." λέει. Τότε ο Στρατής, ως συνήθως πηγαίνει κοντά της. 

" Αφού σε ξέρω. " 

" Δεν ξέρω τι έχω. Απλά είδα κάτι και..." απαντάει. Τότε βουρκώνουν τα μάτια της και ο Στρατής όταν το βλέπει, με τις άκρες των δακτύλων του σκουπίζει νωχελικά τα δάκρυά της. Εκείνη όμως συνεχίζει να αισθάνεται εκείνη την θλίψη και την βαθιά ,ίσως, απογοήτευση. Ο Στρατής όμως βλέπει κάτι άλλο στα μάτια της. Νιώθει πως χρειάζεται κάποιον κοντά της. Κάνει την κίνηση να την φιλήσει. Ενώνει τα χείλη του με τα δικά της. Ήταν κάπως αιφνιδιαστικό για εκείνη. Ο Στρατής συνεχίζει να την φιλάει. Αισθάνεται εκείνο που τόσο καιρό είχε να αισθανθεί και να νιώσει μέσα του για μια άλλη γυναίκα. Η Σαβίνα δεν μπορεί να ελέγξει την ελαφριά ορμή του. Όμως όταν προσπαθεί να την ξαπλώσει στο κρεβάτι, ξυπνάει. Θυμάται και θέλει να ξεχάσει. 

" Όχι όχι! Στρατή δεν μπορώ. " 

" Σε πίεσα; Συγγνώμη, νόμιζα..." 

" Όχι δεν φταις εσύ..." 

" Γαμώτο, κάθε φορά που θέλω να σε αισθανθώ, νιώθω πως κάτι μου κρύβεις, κάτι σε ενοχλεί και σε κρατάει πίσω. Θέλω να ξέρω τι συμβαίνει μέσα σου. Να ξέρω πως νιώθεις για να σε βοηθήσω. Μίλα μου. Μην φοβάσαι. " της λέει ενώ της κρατά τα χέρια σφιχτά. 

" Ωραία θα σου μιλήσω. Αλλά θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις σαν να μην το έμαθες ποτέ." 

" Εντάξει. " 

" Ο Χρόνης...όταν έφυγα από το σπίτι με μάζεψε στο δικό του...και εγώ τον...τον ερωτεύτηκα...ήταν το μεγαλύτερό μου λάθος...γιατί έφυγα από το σπίτι επειδή ο...ο πατριός μου με βίασε και...η μάνα μου...με πέταξε από το σπίτι..και δεν είχα τι να κάνω...και ο Χρόνης με εκμεταλλεύτηκε...με βίασε για δεύτερη φορά. Αντιστάθηκα και άρχισε να αντιδρά υπερβολικά. Τότε μπλέχτηκε με την μαφία και την νύχτα. Με έμπλεξε και εμένα, με βασάνιζε. Η ζώνη του είχε γίνει προέκταση του χεριού του. Με βασάνιζε σεξουαλικά και μια μέρα που έλειπε τα κατάφερα και ξέφυγα. Αλλά με βρήκε και έγινε χειρότερος! Τα νεύρα του τα ξεσπούσε πάνω μου. Όλα! Κάποια μέρα με είχε αφήσει χωρίς φαγητό, νερό, γυρόφερνα την αποθήκη με κουρέλια και εσώρουχα. Γελούσε μαζί μου και έκανε χαβαλέ. Ώσπου τον χτύπησα στο κεφάλι και έμεινε σε κώμα για 10 μέρες. Τότε ξέφυγα. Την ημέρα που με βρήκες στον δρόμο, μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο και με έψαχνε με τα τσιράκια του. " είπε, Κοιτούσε το υπερπέραν και μονολογούσε. Ο Στρατής δεν είπε τίποτα. Το μόνο που έκανε είναι να την τραβήξει στην αγκαλιά του και να κοιμηθούν αγκαλιά μέχρι το επόμενο πρωί. 

---------------------------------------------------

Γεια σας! Πως είσαστε; Περνάτε καλά; 

Υπομονή λίγες μέρες ακόμα! ,Μου έμειναν 3 διαγωνίσματα και θα έχω περισσότερο χρόνο! 

Τι λέτε να συμβεί με την Χαρά και τον Στρατή; 

Η Στέλλα άραγε τι έπαθε; 

Ο Στρατής λέτε να κάνει τελικά την βρωμοδουλειά με επιτυχία; 

Θα μάθετε στο επόμενο! 

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να μου αφήσετε τα σχόλιά σας και την γνώμη σας! 

Σμουτςςς😘😘😘