Ημέρα Παρασκευή. Τελευταία μέρα της εβδομάδας με νοσοκομείο.

Η Αλίκη έφτασε στο νοσοκομείο οριακά στην ώρα της. Πήγε αμέσως στα αποδυτήρια για να αλλάξει. Μέσα είχε πολλά άτομα. Είδε τον Θάνο και τον καλημέρισε. Ο Αχιλλέας ήταν άφαντος. 

Από την παρέα της μέσα ήταν μόνο ο Νίκος, ο οποίος είχε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Τα κορίτσια είχαν ήδη αλλάξει και περίμεναν στο ακτινολογικό εργαστήριο. 

Όταν έφτασε στο ντουλαπάκι της γούρλωσε τα μάτια της με αυτό που αντίκρισε. Μπροστά της ήταν ένα ολοκόκκινο τριαντάφυλλο. Το έπιασε και το μύρισε. Έκλεισε τα μάτια της για να απολαύσει αυτή την μυρωδιά. 

Μόλις τα άνοιξε, κοίταξε γύρω της για να καταλάβει ποιος μπορεί να της άφησε αυτό το λουλούδι. Κανείς δεν την κοιτούσε. Όλοι είτε άλλαζαν ήσυχοι είτε μιλώντας με τους φίλους τους.

Αμέσως στο μυαλό της ήρθε ο Αχιλλέας. Ναι αυτός θα ήταν. Θα είχε έρθει νωρίτερα και θα της είχε φέρει το τριαντάφυλλο. Απλά δεν ήθελε να αποκαλυφθεί γιατί είχε κοπέλα. 

Με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη άνοιξε την πόρτα των αποδυτηρίων για να φύγει.

Όταν όμως την άνοιξε έπεσε πάνω σε ένα γεροδεμένο σώμα. Σήκωσε το κεφάλι της για να ζητήσει συγνώμη αλλά μόλις είδε το άτομο με το οποίο συγκρούστηκε, δεν έβγαινε η φωνή της.

<Συγνώμη.> της είπε εκείνος και απλά την προσπέρασε και μπήκε στο δωμάτιο.

Η Αλίκη έμεινε να κοιτάζει τον Αχιλλέα να απομακρύνεται. Τελικά δεν είχε έρθει νωρίτερα αλλά είχε καθυστερήσει. Αμέσως το πρόσωπο της σκυθρώπιασε. Δεν ήταν ο Αχιλλέας αυτός με το τριαντάφυλλο. Στεναχωρήθηκε πολύ με αυτή τη διαπίστωση. 

Ούτε καν την χαιρέτησε. Ήταν σαν να μην την είδε. Είπε ένα τυπικό συγνώμη και αμέσως έφυγε. Τα μάτια της βούρκωσαν. Σίγουρα ήταν θυμωμένος με την συμπεριφορά της την Τετάρτη. Θεώρησε ότι τον έχασε από την ζωή της και ήταν αποκλειστικά και μόνο δικό της λάθος.    

<Θα στέκεσαι για πολύ ώρα στην πόρτα; Θα αργήσουμε.> την ξύπνησε η φωνή του Νίκου και ξεκίνησαν μαζί να περπατάνε.

Κανείς τους δεν μιλούσε. Ο καθένας σκεφτόταν τα δικά του. Δεν ήθελαν να αρχίσουν μία ανούσια συζήτηση που δεν θα ωφελούσε πουθενά.

Έφτασαν στον ακτινολογικό χώρο και αμέσως ξεκίνησαν αφού ο υπεύθυνος είχε ήδη φτάσει. Ευτυχώς δεν τους έκανε παρατήρηση γιατί είχαν αργήσει μόνο τρία λεπτά. 

Το διάλλειμα έφτασε και πρώτες βγήκαν η Χαρά με την Ξένια. Οπότε η Αλίκη έπρεπε να περιμένει μισή ώρα ακόμα για να βγει. 

Ούτε εκείνη αλλά ούτε ο Νίκος ήταν συγκεντρωμένοι στις ακτινογραφίες. 

Μόλις ήρθε η ώρα να βγουν, η Αλίκη του ζήτησε να την περιμένει λίγο να πάει τουαλέτα. Ο Νίκος συμφώνησε και εκείνη έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Καθώς επέστεφε είδε τον Νίκο να είναι γυρισμένος πλάτη και να μιλάει στο τηλέφωνο.

<Σε παρακαλώ μην με χωρίσεις. Αφού το ξέρεις σε αγαπάω.> τον άκουσε να λέει και κατάλαβε ότι ήταν έτοιμος να κλάψει. <Δεν μπορώ να μιλήσω στους γονείς μου. Στο είχα πει από την αρχή και είχες συμφωνήσει.> είπε με αυστηρό τόνο. <Όχι μην κλείσεις το τηλέφωνο. Αντρέα!> φώναξε και έκλεισε εκνευρισμένος το κινητό. 

Η Αλίκη μόλις άκουσε ότι ο Νίκος μίλαγε σε κάποιον Αντρέα και του είχε πει ότι τον αγαπάει, σταμάτησε απότομα τα βήματα της.

<Νίκο;> είπε με χαμηλή φωνή αλλά επειδή ήταν σε πολύ μικρή απόσταση μπόρεσε να την ακούσει.

Ο Νίκος γύρισε απότομα και την κοίταξε. Δεν είχε καταλάβει ότι ήταν δίπλα του και λογικά είχε ακούσει όλο το τηλεφώνημα. Δεν ήταν έτοιμος ψυχολογικά να μιλήσει με κανέναν για αυτό το θέμα. Κανείς εξάλλου δεν το γνώριζε.

<Επ. Αλίκη ήρθες; Πάμε να φάμε κάτι γιατί πεθαίνω της πείνας.> είπε χαλαρά και με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

<Νίκο.> του είπε εκείνη και τον έπιασε από το χέρι για να τον εμποδίσει να φύγει. <Χωρίς να το θέλω το άκουσα.> του ανακοίνωσε και ο Νίκος έκλεισε σφικτά τα μάτια του και έσκυψε το κεφάλι. <Θέλεις να μου μιλήσεις;> τον ρώτησε τρυφερά.

<Τι να σου πω ρε Αλίκη. Αφού τα άκουσες όλα. Μπορείς λοιπόν ελεύθερα να το πεις σε όλους και να με κοροϊδεύετε ομαδικά.> της είπε με σκληρό τόνο λες και ήταν σίγουρος για αυτό που είπε.

<Τι είναι αυτά που λες; Γιατί να σε κοροϊδέψουμε; Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Είσαι φίλος μου και σε αγαπάω ότι και να γίνει.> τον καθησύχασε και τον αγκάλιασε. <Δεν θα το πω πουθενά.> του είπε ψιθυριστά καθώς τον είχε στην αγκαλιά της.

Ο Νίκος άρχισε να δακρύζει. Δεν περίμενε ποτέ κανείς να τον αποδεχτεί ξέροντας τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.

<Σε ευχαριστώ!> της είπε και το εννοούσε. <Είσαι η πρώτη που το μαθαίνει. Δεν το έχω πει πουθενά.> 

<Ούτε στους γονείς σου;> τον ρώτησε με ενδιαφέρον.

<Ούτε. Ο πατέρας μου είναι στρατιωτικός. Πως λες να αντιδράσει όταν μάθει ότι ο γιος του είναι ομοφυλόφιλος;> 

<Ό,τι επιλογές και να κάνεις, είναι γονείς σου και θα σε αγαπάνε για πάντα. Μίλησε τους όταν εσύ νιώσεις άνετα.> τον συμβούλεψε και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. <Αλλά γιατί φοβόσουν να το πεις σε εμάς;> τον ρώτησε αφού από τότε που τον ξέρει συνέχεια την έπεφτε σε κορίτσια.

<Δεν ήξερα αν θα με αποδεχτείτε και δεν ήθελα να σας χάσω. Οπότε προτίμησα να παίξω το ρόλο του γυναικά και να έχω την παρέα μου δίπλα μου.> της απάντησε.

<Τώρα λες βλακείες. Είναι δυνατόν να μην σου μιλάγαμε επειδή έχεις διαφορετικές προτιμήσεις; Καταπίεζες τον εαυτό σου για κάτι που δεν ισχύει. Πάντα θα έχεις έμενα δίπλα σου. Μην διανοηθείς ποτέ να πιστέψεις ότι θα σου γυρίσω την πλάτη για κάτι τέτοιο.> του είπε κοιτώντας τον στα μάτια. Εννοούσε κάθε λέξη που είπε. 

<Αλίκη μου!> αναφώνησε ο Νίκος και την αγκάλιασε τόσο σφικτά που σχεδόν της έκοψε την ανάσα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήξερε και τον αποδέχτηκε. 

<Ελπίζω όμως να μην μου φας τους γκόμενους. Εκεί να ξέρεις θα τσακωθούμε.> του είπε για πλάκα μόλις βγήκε από την αγκαλιά του και γέλασαν και οι δύο. <Για πες τώρα. Αυτός ο Αντρέας, καλός;> τον ρώτησε μετά από λίγο.

<Τον αγαπάω πάρα πολύ. Είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Και εκείνος με αγαπάει. Είμαστε μαζί κοντά δύο χρόνια.> είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο. <Αλλά με πιέζει να μιλήσω στους γονείς μου. Ξέρει τους φόβους και παρόλα αυτά με πιέζει. Λέει ότι δεν είναι δυνατόν να είμαι 20 χρονών και να μην έχω ανοιχτεί ακόμα. Και είπε ότι αν δεν το κάνω θα με χωρίσει.> της εξήγησε τον λόγο της πεσμένης του ψυχολογίας.

<Νίκο μου. Νομίζω ότι έχει δίκιο. Όχι στο ότι απειλεί να χωρίσετε αν δεν το κάνεις. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή να τους μιλήσεις. Στην αρχή θα είναι δύσκολα. Δεν έχεις βαρεθεί να προσποιήσε ότι είσαι ένας άλλος όλα αυτά τα χρόνια; Και για τον Αντρέα δεν είναι και ότι καλύτερο να ξέρει ότι ντρέπεσαι να μιλήσεις για αυτόν στην οικογένεια σου.> τον συμβούλεψε.

<Έχεις σε όλα δίκιο. Όμως φοβάμαι. Δεν θέλω να χάσω τους γονείς μου και να με βλέπουν σαν ένα λάθος της φύσης.> της είπε και η Αλίκη του έδωσε μία μπουνιά στον ώμο.

<Μην ξαναμιλήσεις έτσι για τον εαυτό σου. Είσαι από τους καλύτερους ανθρώπους που γνωρίζω. Αξίζεις να είσαι ευτυχισμένος και να έχεις δίπλα σου αυτούς που θέλεις εσύ.> του είπε με στοργή και αγάπη.

Ο Νίκος βούρκωσε και για ακόμα μία φορά την πήρε αγκαλιά.

<Σε ευχαριστώ πολύ Αλίκη μου. Μου έδωσες κουράγιο.> της είπε και της έδωσε ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο. <Πάμε όμως να φάμε τίποτα για δεν με βλέπω να αντέχω μέχρι το τέλος.> είπε δευτερόλεπτα αργότερα και η Αλίκη γέλασε.

Κατευθύνθηκαν προς έναν φούρνο απέναντι από το νοσοκομείο για να πάρουν γρήγορα φαγητό και να μην αργήσουν.

Κανείς από τους δύο δεν είχε δει τον Αχιλλέα του στεκόταν σε μία γωνία και τους έβλεπε. Δεν είχε ακούσει τι έλεγαν άλλα η τόσο κοντινή τους επαφή τον είχε εξοργίσει. 

Το κεφάλαιο 5 μόλις έφτασε στο τέλος και είχαμε αποκαλύψεις.

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια πολλά!!!!