Τραγούδι για το κεφάλαιο (αν δεν σας βγάζει το βιντεο): Selena Gomez- The heart wants what it wants <3

Είναι μεσημέρι και κάθομαι στην τραπεζαρία μαζί με την θεία και τον Ίθαν. Εκείνοι συζητούν ήρεμα αλλά εγώ δεν λέω τίποτα. Απλά ανακατεύω συνεχώς το πιρούνι μου στα μακαρόνια μου. Η θεία μου σταματά και με κοιτά.

''Τζαζ είσαι καλά;'', με ρωτάει. Ανασηκώνω το κεφάλι μου προσπαθώντας να σχηματίσω ένα χαμόγελο αλλά αποτυγχάνω.

''Ναι, μια χαρά. Απλά δεν έχω πολύ όρεξη'', λέω και γυρνάω το βλέμμα μου πάλι στο πιάτο μου αλλά δεν τρώω. Νιώθω τώρα και το βλέμμα του Ίθαν πάνω μου.

''Μήπως έγινε τίποτα στο σχολείο; Το ξέρεις ότι μπορείς να μου λες τα πάντα'', ακούω τον Ίθαν να λέει και νιώθω να μου πιάνει απαλά το χέρι αλλά τινάζομαι κατευθείαν.

''Σας είπα είμαι μια χαρά. Με συγχωρείτε'', λέω και φεύγω απ' το τραπέζι με προορισμό το δωμάτιο μου. Πριν ανέβω όμως τις σκάλες μπορώ να δω το ανήσυχο βλέμμα και τον δυο. Μπαίνω στο δωμάτιο μου και κλείνω την πόρτα πέφτοντας πάνω της. Κουλουριάζομαι στο πάτωμα και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Θυμάμαι την κάθε στιγμή, την κάθε κίνηση, τα βλέμματα μας... Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γέρνω το κεφάλι μου στα δεξιά και κλείνω τα μάτια μου αφήνοντας τα δάκρυα να κυλίσουν στα μάγουλα μου.

Ακούω ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα και μετά την γλυκιά φωνή του Ίθαν να ψιθυρίζει το όνομα μου. Ανοιγοκλείνω γρήγορα τα μάτια μου και σηκώνομαι. Αρπάζω το κινητό που ήταν πεσμένο δίπλα μου και κοιτάω την ώρα. 6.45 μ.μ. Πέρασε τόση ώρα; Πρέπει να αποκοιμήθηκα στην πόρτα. Ακούω τον Ίθαν να λέει το όνομα μου και αφού σκουπίζω το πρόσωπο μου ανοίγω την πόρτα. Εύχομαι να μην φαίνομαι πολύ κλαμένη.

''Έι, όλα καλά; Χτυπούσα αλλά δεν άνοιγες'', λέει με ανήσυχο ύφος.

''Μια χαρά είμαι, απλά κοιμόμουν.'', λέω με τον πιο καθησυχαστικό τόνο που μπορώ. Εκεί που δεν το περιμένω με παίρνει στην αγκαλιά του και κλείνει την πόρτα.

''Θέλω να ξέρεις ότι θα είμαι πάντοτε εδώ για σένα. Οτιδήποτε σε προβληματίζει μπορείς να το μοιραστείς μαζί μου. Εντάξει;'', λέει σφίγγοντας και άλλο πάνω του.

''Εντάξει'', ψελλίζω και μετά από λίγο με αφήνει. Μου δίνει ένα αχνό χαμόγελο και με φιλάει απαλά στο μάγουλο.

''Ωραία. Λοιπόν πρέπει να φύγω έχω κανονίσει με τα παιδιά να πάμε βόλτα'', λέει και ανοίγει την πόρτα.

''Γεια σου όμορφη'', μου λέει και φεύγει κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Η συζήτηση με τον Ίθαν μου άφησε ένα απαλό χαμόγελο, που ξέρω ότι δεν θα διατηρηθεί για πολύ. Κοιτάω το κινητό μου για τυχόν μηνύματα και το μόνο που βλέπω είναι ένα μήνυμα απ' την Σάντρα.

''Ακόμη τίποτα –Σ''

Φυσικά και τίποτα. Τι περίμενε; Αλλά η Σάντρα δεν ξέρει τι συνέβη. Και καλύτερα να μην μάθει. Καμιά απ' τις δύο. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κοιτάω το ταβάνι για κάμποση ώρα. Πρέπει να μιλήσω με τον Ζάντερ. Δεν έχω το κουράγιο να τον κοιτάξω στα μάτια. Δεν μπορώ. Αν ήθελε να σου μιλήσει θα σε έβρισκε εκείνος, ακούω το υποσυνείδητο που να λέει και αυτό με κάνει χειρότερα. Σηκώνομαι και αποφασίζω να πάω μια βόλτα. Ίσως λίγο περπάτημα και λίγη μουσική να με κάνει καλύτερα. Διασχίζω τον κήπο και βγαίνω έξω. Βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι ή μάλλον το πρόσφατο καινούργιο αγαπημένο μου τραγούδι και προχωρώ. Η φωνή της Selena Gomez αντηχεί γύρω μου και με ταξιδεύει αλλού. Την ακούω να τραγουδάει για την τοξική σχέση, το ότι η καρδιά θέλει αυτό που θέλει, ότι απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και το ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον της. Αυτό συμβαίνει και σε εμένα. Είμαστε άτυχες, και ένα παραπάνω εγώ. Προσπαθώ να ηρεμίσω έτσι κατευθύνομαι προς άλλους δρόμους χωρίς να δίνω μεγάλη σημασία που βρίσκομαι.

Η καρδιά θέλει αυτό που θέλει... Η καρδιά θέλει αυτό που θέλει... Ακούω τους τελευταίους στίχους και πρέπει να είναι 5η ή 6η φορά. Σταματάω και απλά υψώνω το βλέμμα μου στο ουρανό. Ατενίζω τον πεντακάθαρο μαύρο ουρανό και ξεχωρίζω μερικά αστέρια εδώ κι εκεί. Κοιτάω γύρω μου και παρατηρώ ότι είμαι σε μια αρκετά απομακρυσμένη γειτονιά και το μόνο που υπάρχει εδώ είναι σκοτεινές πολυκατοικίες και μερικές παλιές μονοκατοικίες. Καθώς πάω να κάνω μεταβολή πέφτω πάνω στο άτομο που δεν ήθελα με τίποτα να συναντήσω. Γιατί σε εμένα;

''Τι κάνεις εδώ;'', την ακούω να λέει και παγώνω.

''Τίποτα απλά πήγαινα βόλτα'', της λέω δειλά δείχνοντας της το κινητό και τα ακουστικά μου. Νιώθω τόσο μικρή μπροστά της, γιατί; Σίγουρα δείχνω παρόμοια αδυναμία και στον αδερφό της.

''Εδώ μένεις;'', την ρωτάω δείχνοντας την πολυκατοικία στα αριστερά μου που η ίδια κατευθυνόταν.

''Να μην σε ενδιαφέρει'', λέει και με προσπερνά. Μετά σταματάει σαν να το ξανασκέφτεται και γυρνά και με κοιτά.

''Και όσο για το ότι έγινε στο σχολείο...'', λέει αφήνοντας την φράση μετέωρη και εμένα μες την αγωνία. Θα μας αποκαλύψει στο συμβούλιο;

''Μίλησα με τον Ζάντερ και είπε ότι δεν σήμαινε κάτι για εκείνον. Δεν ήταν τίποτα το αξιοσημείωτο'', λέει αφήνοντας με άφωνη. Πώς; Δεν γίνεται αυτό... Και αυτά που μου είπε;

''Τι;'', ψελλίζω τόσο σιγά που αμφιβάλλω αν με άκουσε. Πιστεύω ότι το πρόσωπο μου τα λέει όλα. Την βλέπω να υψώνει τα μάτια της στον ουρανό και μετά να με κοιτάει πάλι με απάθεια.

''Είναι πάνω με ένα κορίτσι, δεν ξέρω ποια είναι μου διαφεύγουν τα ονόματα αλλά εύχομαι να έχουν τελειώσει μέχρι τώρα'', λέει και μένω απλά να την κοιτάω. Όχι, δε την πιστεύω, ο Ζάντερ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο.

''Αν θες πάμε πάνω να σου δείξω'', λέει ψάχνοντας τα κλειδιά στην τσάντα της. Όταν είχε σταματήσει να ψάχνει είχα εξαφανιστεί από κοντά της. Βρισκόμουν μακριά της και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο της αλλά το φανταζόμουν. Δεν το πιστεύω, πώς μπόρεσε να το κάνει αυτό; Πώς μπόρεσε να μου πει όλα αυτά τα πράγματα, το ότι με αγαπάει και να πηγαίνει με άλλη; Γιατί να μου το κάνει αυτό; Γιατί να με κοροϊδέψει έτσι; Τι του έχω κάνει; Παίρνω το δρόμο πίσω για το σπίτι προσπαθώντας να μην κλάψω αλλά μου είναι αδύνατο. Μετά από λίγο φτάνω σπίτι και διασχίζω γρήγορα το σαλόνι ευχόμενη να μην με δει η Ρέιβεν. Ευτυχώς φτάνω στο δωμάτιο μου χωρίς να με δει. Κλειδώνω την πόρτα και πέφτω στο κρεβάτι μου. Ποτέ δεν είχα κλάψει τόσο πολύ στη ζωή μου, ποτέ δεν είχα πληγωθεί τόσο πολύ.

Η Ελένα ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα αφήνοντας την σακούλα με τα πράγματα κάτω και πετώντας την τσάντα της στον καναπέ δίπλα. Ο Ζάντερ καθόταν στον απέναντι καναπέ ατενίζοντας την κλειστή τηλεόραση μην δίνοντας προσοχή στην παρουσία της. Εκείνη αναστενάζει και παίρνει τα ψώνια στην κουζίνα.

''Θα μου είσαι θυμωμένος για πολύ;'', τον ρωτάει αλλά δεν παίρνει απάντηση. Βάζει το τυρί και το γάλα στο ψυγείο και τον κοιτά.

''Ζάντερ, έλα τώρα!'', λέει με παράπονο αλλά εκείνος ούτε μιλά ούτε κουνιέται. Αναστενάζει και πηγαίνει κοντά του. Μετακινεί τα πόδια του και κάθεται δίπλα του αλλά αυτός μένει απαθής.

''Σε παρακαλώ, μίλα μου'', του λέει ήρεμα. Περνάνε λίγα λεπτά όταν ο Ζάντερ αποφασίζει να σπάσει την σιωπή.

''Δεν μπορείς να με αποτρέψεις απ' το να την ξαναδώ'', είναι η μόνη φράση που βγαίνει απ' το στόμα του.

''Το ξέρω. Αλλά δεν είναι σωστό...'', λέει εκείνη.

''Και τι είναι σωστό; Είμαστε δαίμονες, αν κάνουμε το σωστό τότε ποιοι είμαστε;'', λέει χωρίς να την κοιτάξει.

''Ίσως είναι κάτι περαστικό –''

''Δεν είναι'', της λέει απότομα.

''Δεν το ξέρεις αυτό'', του λέει ήρεμα προσπαθώντας να του πιάσει το χέρι αλλά εκείνος το τραβά.

''Το ξέρω. Την αγαπώ και με αγαπάει.'', λέει και τότε σηκώνεται και την κοιτά.

''Την αγαπάω Ελένα, δεν μπορώ να την αφήσω.'', της λέει με λυπημένο βλέμμα.

''Ζάντερ –'', λέει αλλά εκείνος σηκώνεται και κατευθύνεται προς το δωμάτιο του. Η Ελένα ακούει την πόρτα του να κλείνει και αναστενάζει. Σκέφτεται ότι ίσως έκανε λάθος, ίσως δεν έπρεπε να τις πει όλα αυτά. Το έκανα για τον αδερφό μου, για να τον προστατεύσω! Σηκώνεται και πηγαίνει και εκείνη στο δωμάτιο της. Ξαπλώνει στο κρεβάτι της και σκέφτεται. Θα τρέξει να την βρει αύριο...

Γεια σας <3

Πρώτον, Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές :) Χρόνια πολλά σε όσες/όσους γιορτάζουν <3 Εύχομαι να περάσετε εσείς και οι οικογένειες σας υπέροχα αυτές τις γιορτινές μέρες! Και ό,τι κι αν σας στεναχώρησε αυτόν τον χρόνο, εύχομαι ο επόμενος να σας το διαγράψει και να σας φέρει χίλιες χαρές!

Και πάμε στα δικά μας... <3

Τι γλυκός που είναι ο Ίθαν <3 Όλοι θα θέλαμε έναν τέτοιον μεγάλο αδερφό (θα δείτε και στα επόμενα παρτ ;) ). Πιστεύετε ότι ήταν σωστό αυτό που έκανε η Ελένα; Το έκανε για να προστατεύσει πραγματικά τον αδερφό της ή για κάτι άλλο; Καημένη Τζάσμιν :( Όχι ότι ο Ζάντερ πάει πίσω...

Έχει περάσει 1 χρόνος και κάτι από τότε που ξεκίνησα το βιβλίο και πραγματικά εύχομαι να το είχα συνεχίσει πολύ παραπάνω. Όμως, σχολείο, εξετάσεις, μετακομίσεις και όχι-ίντερνετ-για-πόσο-καιρό δεν βοήθησε και πολύ την κατάσταση. Αλλά μην φοβάστε, τίποτα δεν τελείωσε εδώ ;)

Πείτε μου την γνώμη σας και τις ιδέες σας, τα σχόλια και οι ψήφοι με βοηθάνε να συνεχίζω!

Vote & Comment <3