''Αποτυχία! Τεράστια αποτυχία!'', αναφωνεί η Κάθριν καθώς παίρνει το βιβλίο των μαθηματικών τις απ' το ντουλαπάκι της. Η Σάντρα σταυρώνει τα χέρια της και υψώνει τα μάτια της στον ουρανό. Μα βέβαια... Τυπική καλή Κάθριν.

''Εμείς καθίσαμε για πάνω από τρεις ώρες σε έναν κλειστό χώρο με βιβλία και εσύ αναφωνείς;'', τις λέει η Σάντρα γελώντας. Η Κάθριν κλείνει με δύναμη το ντουλάπι της και γυρνάει σε εμάς.

''Δεν είναι μόνο αυτό. Ο Νέιτ δεν μου μιλάει και όταν το κάνει μου μιλάει κοφτά και απότομα. Δεν καταλαβαίνω, τι μπορεί να έπαθε;'', λέει αναστενάζοντας και ακουμπάει την πλάτη της πίσω.

''Σίγουρα δεν έκανες κάτι που τον θύμωσε;'', της λέω απαλά.

''Ναι, σε ξέρουμε πολύ καλά Καθ. Και σίγουρα ξέρεις πώς να σπας τα νεύρα κάποιου.'', λέει η Σάντρα και η Κάθριν την χτυπάει ελαφριά.

''Έι!'', φωνάζει θυμωμένη στα ψεύτικα αλλά μπορώ να αναγνωρίσω στο βλέμμα την απελπισίας της.

''Δεν ξέρω, πραγματικά. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι. Πραγματικά ήμασταν πολύ καλά. Όταν γυρνούσαμε απ' το σπίτι του Νόελ μου μιλούσε γλυκά και την επόμενη μέρα τίποτα. Να τον είδατε σήμερα; Πέρασε από δίπλα μου αγνοώντας με!'', λέει και κλείνει τα μάτια της.

''Ίσως περνάει μια φάση, ίσως έχει άλλα θέματα να λύσει. Μην τον πιέζεις και πολύ'', της λέω χαϊδεύοντας της τον ώμο.

''Η Τζαζ έχει δίκιο. Ίσως δεν θέλει να σε κουράσει με αυτά. Περίμενε λίγο και αν δεις ότι συνεχίζεται πήγαινε μίλησε του.'', της λέει η Σάντρα. Η Κάθριν ανοίγει τα μάτια της και μας κοιτάει λυπημένα.

''Λέτε;'', μας ρωτά.

''Σίγουρα, πάμε τώρα γιατί θα αργήσουμε'', λέω καθώς ακούω το κουδούνι να χτυπά και κατευθυνόμαστε στις τάξεις μας.

Η ώρα περνάει βαρετά και εκνευριστικά αργά! Το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι ο Ζάντερ και αυτά που μου είπε χθες. Μου δείχνει τόσα πολλά που με κάνει να πιστεύω ότι με νοιάζεται, ότι τίποτα δεν είναι απλά φιλικό ή εχθρικό. Ναι, σίγουρα να κοιμηθείς με κάποια από αντίδραση δεν είναι και το καλύτερο, και μακάρι να μην συνέβαινε ποτέ αλλά... Τα εννοούσε όλα αυτά; Δεν ξέρω, προσπαθώ να καταλάβω αλλά δεν... Η ώρα στην βιβλιοθήκη, ο ξέφρενος ''μονόλογος'' με ότι ήθελα –σχεδόν- να ακούσω εκείνη την μέρα, ο αποχαιρετισμός... Το μήνυμα...Το ότι δεν έχει έρθει τις 3 πρώτες ώρες ούτε εκείνος, ούτε και η Ελένα με ανησυχεί. Μήπως προέκυψε κάτι; Τώρα είμαστε μια ομάδα, και πρέπει να συνεργαστούμε. Αν και δύσκολο δεν φαίνεται ακατόρθωτο. Το κουδούνι χτυπάει για άλλη μια φορά σήμερα και με βγάζει απ' τις σκέψεις μου. Κοιτάω δίπλα μου την Σάντρα και το πρόσωπο της φωτίζεται και κουνάει τα χέρια της με ρυθμό καθώς τα παιδιά βγαίνουν απ' την τάξη.

''Επιτέλους!'', αναφωνεί σηκώνοντας την τσάντα της χωρίς να δίνει σημασία στον καθηγητή μου της ρίχνει ένα περίεργο βλέμμα. Βγαίνουμε έξω και προχωράμε στον πάνω όροφο προς την τάξη της Κάθριν.

Η Κάθριν με τον ήχο του κουδουνιού σχεδόν πετάχτηκε απ' την θέση της. Ήθελε να τον προλάβει. Να πουν δυο κουβέντες έστω. Μάζεψε τα πράγματα της γρήγορα μόλις τον είδε να βγαίνει απ' την τάξη και έτρεξε κοντά του.

''Νέιτ!'', φώναξε και ένα κεφάλι γύρισε αλλά η έκφραση του δεν ήταν και απ' τις πιο χαρούμενες.

''Έι Κατ'', της λέει με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

''Έι. Λοιπόν, είσαι ελεύθερος απόψε; Θα ήταν μια καλή ευκαιρία να...'', αρχίζει να λέει αλλά ο Νέιτ την διακόπτει.

''Κοίτα μου είναι δύσκολο απόψε αλλά μην ανησυχείς θα επανορθώσω. Απλά είναι τα μαθήματα, οι δραστηριότητες και γενικά θέματα με το σπίτι που με απασχολούν αρκετά αυτή την περίοδο. Καταλαβαίνεις έτσι;''

''Ε, ναι. Έχεις δίκιο. Οπότε... Θα σε δω αύριο;'', λέει προσπαθώντας να χαμογελάσει.

''Ναι, εντάξει. Γεια'', της λέει δίνοντας της ένα κρύο φιλί στο μάγουλο και απομακρύνεται πηγαίνοντας προς τους φίλους του. Η Κάθριν προσπαθεί να κρατήσει το ψεύτικο χαμόγελο της αλλά είναι μάταιο. Έχει δίκιο. Έχει θέματα και δεν θέλει να τα συζητάει μαζί μου, όμως όλα θα γίνουν όπως ήταν πριν. Κάποια στιγμή... Γυρνάει απ' την άλλη μεριά και βλέπει τα κορίτσια να πλησιάζουν. Η διάθεση της βρίσκει τελικά μια ισορροπία και τις πλησιάζει με χαμόγελο.

Κατεβαίνουμε όλες μαζί πάλι κάτω και προχωράμε στην αυλή με το γρασίδι.

''Λοιπόν; Από εδώ και στο εξής τι κάνουμε;'', ρωτάει η Κάθριν.

''Δεν ξέρω. Μάλλον περιμένουμε να δούμε τι θα μας πουν ο Ζάντερ και η Ελένα. Όσο να' ναι εκείνοι ξέρουν τους δικούς τους καλύτερα από εμάς. Κάτι παραπάνω θα μάθουν.'', λέει η Σάντρα.

''Ναι, και μάλλον θα ξαναπάμε στην βιβλιοθήκη. Πρέπει να ψάξουμε παντού αν και σε όλες συνάξεις και γενικά σε τέτοιου είδους ομάδες δεν αναφέρεται τίποτα'', λέω.

''Και άλλη έρευνα, αχ!'', αναφωνεί η Σάντρα αλλά μετά κοιτάει την Κάθριν.

''Ίσως σήμερα να θες να πάρεις την θέση μου Καθ! Ξέρεις τι ωραία που περνάς μες την σκόνη και γύρω σου παλιά βιβλία;'', λέει και γελάμε. Το κουδούνι χτυπάει και προχωράμε στις τάξεις μας. Αποχαιρετώ τα κορίτσια και προχωράω προς την κατεύθυνση της δικής μου τάξης όταν νιώθω κάποιον να με τραβάει μακριά. Ξαφνιάζομαι καθώς με ακουμπάει απαλά στον τοίχο και νιώθω το ρυθμό της αναπνοής μου να αυξάνεται. Τα μάτια μου βρίσκουν τα δικά του και αυτό το ανοιχτό γαλάζιο με κάνει να ηρεμώ. Ο Ζάντερ κοιτάει γύρω του τα παιδιά που μπαίνουν βιαστικά στις τάξεις τους μέχρι που δεν μένει κανείς έξω. Αμέσως γυρνάει σε εμένα δίνοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο. Του ανταποδίδω και προσπαθώ να απελευθερωθώ απ' την ακτινοβολία της γοητείας του αλλά είναι απίθανο.

''Δεν ήρθατε τις πρώτες ώρες'', λέω.

''Πράγματι. Σκέφτηκα ότι θα βοηθούσε να επικοινωνούσαμε με τους ιδιοκτήτες των πανσιόν που μέναμε εγώ και η Ελένα.'', λέει κάνοντας μεγάλα βήματα τριγύρω μου. Είναι πολύ ψηλός. Γιατί το προσέχω τώρα; Εννοώ τον έχω δει πολλές φορές αλλά μοιάζει τόσο... διαφορετικός. Τόσο ωραίος με τα ατημέλητα μαλλιά του και τα μαύρα ρούχα του. Πρέπει να φτάνει το 1,85. Σίγουρα.

''Περίμενε. Θες να πεις ότι εσύ και η Ελένα δεν μένατε σε κανονικές πανσιόν; Με ανθρώπους;'' Εκείνος χαμογελά και έρχεται κοντά μου.

''Όχι, βασικά στις δύο τελευταίες οι ιδιοκτήτες ήταν σαν κι εμάς. Αλλά δεν ήξεραν τίποτα για την σύναξη του Τράβις. Δεν αναγνώρισαν καν τα ονόματα''

''Πώς ξέρουμε ότι λένε αλήθεια; Νόμιζα ότι οι δαίμονες ήταν καλοί στα ψέματα.'', λέω και σταυρώνω τα χέρια μου. Πάλι αυτό το χαμόγελο.

''Πράγματι! Αλλά επίσης μπορούμε να καταλάβουμε πολύ εύκολα ποιος λέει ψέματα, ακόμα και αν είναι άτομα του είδους μας.'', λέει και με πλησιάζει πιο πολύ.

''Τότε; Ποιο είναι το επόμενο μας βήμα;''

''Λοιπόν, μάλλον πρέπει να επισκεφτούμε πάλι τις βιβλιοθήκες που είχαμε πάει. Ναι, βαρετό ξέρω αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πίστεψε με δεν είναι εύκολο να μαζέψεις στρατό, σου μιλάει η πείρα. Μέχρι ο Τράβις να περάσει τα σύνορα κανείς δεν θα μας πιστέψει.'', λέει και χτενίζει με μια κίνηση τα μαλλιά του.

'' Πότε θα πάμε;'', λέω ανυπόμονα. Γιατί; Τον βλέπω να χαμογελάει και μου πιάνει απαλά τα χέρια.

''Σύντομα αν όχι σήμερα αύριο. Πάντως όσο πιο σύντομα γίνεται. Ανυπομονώ όμως... Να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί...'', λέει γλυκά.

''Ζάντερ...'', του ψιθυρίζω και οι παλάμες του αγγίζουν απαλά τα μάγουλα μου.

''Ξέρω...'', λέει και πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου. Νιώθω το σώμα μου να καίγεται. Το θέλω. Τον θέλω. Νιώθω τα χείλια του έτοιμα να ακουμπήσουν τα δικά μου, κλείνω τα μάτια μου για να το νιώσω.

''Ζάντερ;'',ακούγεται μια φωνή. Ο Ζάντερ ανοίγει τα μάτια το ίδιο κι εγώ. 1 χιλιοστό απόσταση. Γιατί; 

***Γεια σας <3 Ξέρω ότι έχω καιρό να βάλω αλλά η μία αναποδιά φέρνει την άλλη. Ειλικρινά.  Πάντως θα προσπαθώ να βάζω αλλά και να γράφω όσο πιο συχνά μπορώ :)

*Αμέσως επόμενο... Τι γλυκάκια που είναιιι ^.^ ^.^ Δεν το πιστεύω ότι κάνω fangirling για τους ίδιους μου τους χαρακτήρες αλλά αν βλέπατε και παρακάτω θα καταλαβαίνατε <3 Ποιος λέτε να τους είδε; Αμάν κι αυτοί! Φάτσα φόρα στο διάδρομο :P Επίσης, τι λέτε να έχει ο Νέιτ;Καημένη Καθ:(

Περιμένω γνώμες για το τι θα γίνει μετά και φυσικά για τα καινούργια πράγματα που έβαλα (εξώφυλλο, τίτλος, περιγραφή)  <3 <3

Θα ήθελα να μάθω τις προτάσεις σας για την συνέχεια αλλά και για τους πρωταγωνιστές. Ποιον θα θέλατε με ποιον και πως φαντάζεστε τον καθένα! 

Vote & Comment please <3