-Ο γιος της κυρίας Βικτώριας..ο γιος της..ερχόταν τις κυριακές..

Νομίζω πως θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένει με ανυπομονησία στην εξώπορτα του ιδρύματος . 

Mε θυμάμαι να φοράω το καλό μου φόρεμα και να κοιτάω το δρόμο για ώρες πότε θα φανεί το αυτοκίνητο της μαμάς του. 

Για ώρες. Κυριολεκτικά. 

Πέθαινα απο ανυπομονησία.

Το φαντάζομαι αυτό? ή..είναι αληθινή ανάμνηση?

-Να δεις πως τον λέγανε..έχω χρόνια να τον ανακαλέσω στην μνήμη μου..νομίζω Δημήτρη , Δημήτρη Μερεμή!

Σφίγγω τα δόντια μου. 

Σε κορόιδεψαν πολύ Μελίνα..

Η μαμά δείχνει βυθισμένη στη σκέψη της. Νιώθω να θυμάμαι  ολοένα περισσότερα πράγματα. Είναι τρομακτικό η ταχύτητα των αναμνήσεων. Προσπαθώ εκούσια να τις σταματήσω . Με αγχώνει. 

Αλλά θυμάμαι..

Θυμάμαι να..

-Ο Δημήτρης ερχόταν μαζί της αλλά δεν καθόταν να ακούσει πιάνο..

Ναι. Ποτέ δεν ακούγαμε να ακούσουμε την μητέρα του να παίζει πιάνο. Εξαφανιζόμασταν και κάναμε τα δικά μας παιχνίδια. Ήμασταν πάντα ανυπόμονοι να βρεθούμε οι δυο μας.

-Όχι ο Δημήτρης απο μικρό παιδί , με το που πατούσε το πόδι του, έτρεχε να σε βρει, εξαφανιζόστασταν όλη μέρα και παίζατε τα δικά σας..

-Τον κυνηγούσα στην πλαγιά..

-Και σου φώναζα πάντα να μην το κάνετε αυτό!

-Είχαμε δώσει όρκο φιλίας, ποτέ να μην χωρίσουμε , σ' εκείνη την πλαγιά..μου είχε χαρίσει ένα μικρό κολιέ με μια καρδιά..

Ήμουν τόσο χαρούμενη εκείνη την ημέρα. 

-Το θυμάμαι! Το φορούσες συνέχεια..στο ατύχημα πρέπει να το έχασες..

Το ατύχημα..

Πως γίνεται η Άννα να μην τον θυμάται?

-Η Άννα..η Άννα ήταν καλή μου φίλη, πως γίνεται να μην τον θυμάται?

Δυνατά προφέρω την απορία μου. Η Άννα ξέρει τα πάντα. Είμαι σίγουρη οτι τον είδε πολλές φορές..ακόμη κι αν τον ξέχασε..το όνομα έπρεπε να το θυμηθεί.

-Ανοησίες! Η Άννα ασφαλώς και τον θυμάται! Νομίζω βέβαια πως ζήλευε λίγο..όλα τα κορίτσια δηλαδή λίγο ζήλευαν , σκέψου πως όλα τα είχατε κοινά, όλα ίδια, εκτός απο τον Δημήτρη. Αυτός ήταν πάντα δικός σου φίλος. Καταλαβαίνεις..και ιδίως στην εφηβεία..ήταν ένα πολύ όμορφο αγόρι..όπως κι εσύ άλλωστε. Ήσουν ένα ζωηρό πανέμορφο κορίτσι.

-Μα πως γίνεται να μου πει ψέμματα για κάτι τόσο σημαντικό? Εκείνη μαμά λέει οτι δεν τον γνωρίζει..και_

-Βασικά ποτέ δεν είχες πολλές φιλίες με την Άννα. Ίσα ίσα θυμάμαι να τσακώνεστε έντονα, αν και αγαπάω όλα τα παιδιά μου, η Άννα πάντα, πως να το πω.. είχε μια μικροψυχία στην χαρά του άλλου, δεν φταίει βέβαια και αυτή, δεν πέρασε λίγα στην οικογένεια της.Βέβαια μετά απο το ατύχημα σου, παραδέχομαι πως σου στάθηκε απίστευτα. Δεν έκανες βήμα χωρίς εκείνη.

-Μάλιστα..

Η Άννα μου έχει πει ψέμματα. Πολλά.

Αλλά γιατί να το κάνει αυτό? Τι κερδίζει?

-Τι σκέφτεσαι Μελίνα?

-Δεν ξέρω ειλικρινά. Θέλω λίγο χρόνο να επεξεργαστώ αυτά που μαθαίνω. Έχω ακόμη μια ερώτηση όμως. Εγώ δεν θυμάμαι τον Δημήτρη μετά το ατύχημα μου να έρχεται εδώ. Πως γίνεται αυτό?

-Απλούστατα γιατί όταν ο Δημήτρης ήταν 14 ετών , η μητέρα του ανέλαβε την θέση του λέκτορα στο Harvard και μετακόμισαν.

Η μετακόμιση Μελίνα..θυμήσου...σου είχε πει ..

Έκλαιγες ασταμάτητα όλη εκείνη την εβδομάδα πριν..

-Σε ποιά σχολή .

Μονολεκτικά ρωτάω αν και ξέρω πως θα  επιβεβαιωθούν οι υποψίες μου.

-Αρχαιολογίας φυσικά, η Βικτώρια Σταγίτη είναι διάσημη αρχαιολόγος, είναι εκείνη που επιχορηγεί το ίδρυμα μας, αλλά και η πρόεδρος του ..

-"Ερρικου Σλήμαν", του ιδρύματος που επιχορηγεί και την ανασκαφή μου , συμπληρώνω τα λόγια της. 

Όλοι μου λένε ψέμματα. Ακόμη κι εκείνος. Όλοι παίζουν με το μυαλό μου και την ζωή μου.

Και εγώ απλά δεν θα το επιτρέψω αυτό να συνεχιστεί. Θα μπει ένα τέλος.

"Μπορείς μαμά να μου δώσεις την διεύθυνση του ψυχολόγου Ασπιώτη?"

Το κινητό μου δονείται και το βγάζω απο την τσέπη μου.

Είναι εκείνος.

Συγνώμη για όλα. Θέλω μόνο να ξέρω αν είσαι καλά.

--

Αργά το θυμήθηκες αυτό

---

Θα δηλώσω παραίτηση. Δεν χρειάζεται να με ξαναδείς.

--

Απο πότε το αφεντικό ενημερώνει τον υπάλληλο οτι θα παραιτηθεί? Κάτσε εκεί και διεύθυνε την ανασκαφή σου. Άλλωστε με λεφτά της μάνας σου όλα γίνονται.

--

Χτυπάει το τηλέφωνο μου , είναι εκείνος. Του το κλείνω. Δεν ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε. Με παίρνει συνέχεια απανωτά τηλέφωνα ενώ αγνοεί οτι του το κλείνω συνεχώς. 

Το απενεργοποιώ.

----

Το ίδιο απόγευμα

-Γιατρέ είμαι σίγουρη.Θέλω να το δοκιμάσουμε.

-Έχει χρόνια να εφαρμοσθεί Μελίνα ..βέβαια o Freud πριν καταλήξει στην ψυχοδυναμική θεωρία , εφάρμοζε ύπνωση στους ασθενείς με μεγάλη επιτυχία.

-Τι χρειάζεται να κάνω?

Είμαι αποφασισμένη. Θέλω να θυμηθώ πάσει θυσία.

-Αφού νιώθεις έτοιμη να αναδύσεις τις απωθημένες μνήμες, πιστεύω πως με μια συνεδρία θα έχουμε αποτέλεσμα. Εσύ θα χαλαρώσεις, θα ηρεμήσεις, θα σταθεροποιήσουμε τον χτύπο καρδιάς και μετά με ελεύθερους συνειρμούς θα σε οδηγήσω στην μέρα που έπεσες απο τον γκρεμό.

Ο γκρεμός..

-Ναι ..είμαι έτοιμη .

Είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω την μεγαλύτερη μου φοβία.

-Να θυμάσαι πως ακόμη και αν δεν αναδυθεί η στιγμή της πτώσης, αφού ξυπνήσεις οι αναμνήσεις θα σε κατακλύσουν. Είναι σαν να σπας ένα φράγμα. Είναι θέμα χρόνου να θυμηθείς και την πτώση.

-Είμαι έτοιμη. 

-