Καθ'οδόν για το νησί-

"Το ταξίδι θα κρατήσει είκοσι ώρες. Το νησί είναι ένα ξερονήσι με ελάχιστο πληθυσμό. Τόσα χρόνια ήταν  μέρος που άραζαν τα κότερα , αφού η προσέγγιση του ήταν δύσκολη. Ένας κάτοικος πριν έξι μήνες καθώς όργωνε το χωράφι του παρατήρησε ένα μικρό εξόγκωμα στο χώμα. Ευτυχώς  άρχισε να σκάβει και αυτό που βρήκε ήταν εκπληκτικό: παλαιολιθικές πλάκες , στις οποίες γινόταν χρήση μιας γραφής ανάμεσα σε γραμμική α και ιερογλυφικών."

Δεν ξέρω γιατί χάνω το χρόνο μου να εξηγώ στον Ορέστη για την ανασκαφή. Δεν νομίζω να με προσέχει. Στέλνει συνέχεια μηνύματα με το κινητό του.

 "Πολλοί αρχαιολόγοι προσπάθησαν να αποκωδικοποιήσουν την γραφή αλλά μάταια. Μόνο η Μελίνα , υποψήφια διδάκτωρ τότε στο πρώτο έτος κατάφερε να βρει ένα σύστημα ταξινόμησης. Με βάσει αυτό τον κώδικα, αποκάλυψε πως οι πλάκες αναφέρονταν σε μια αρχηγό φυλής, η οποία πέθανε νέα και πως κάπου στο νησί υπήρχε ο τάφος της. Η πλάκα αναφερόταν στα υλικά που είχαν μεταφερθεί στο νησί για την οικοδόμηση του τάφου."

Είμαι βασικά πολύ ενθουσιασμένος για το θέμα της ανασκαφής. Φυσικά και για την Μελίνα. Κυρίως γι αυτήν.  Ήταν το πρώτο κορίτσι που είχα. Ο πρώτος μου έρωτας , η πρώτη μου αγάπη. Και όπως αποδείχτηκε και ο μαναδικός έρωτας που είχα στην ζωή μου. Απλά δεν μπόρεσα ποτέ να δω μια γυναίκα ερωτικά τόσο πολύ όσο εκείνη. Ξέρω οτι σε πολλούς φαίνεται περίεργο.  Αλλά...δεν θέλησα ποτέ..να αγγίξω αλλη..δεν ένιωσα ποτέ όπως με την Μελίνα..Μέσα μου η Μελίνα ήταν πάντα το άπιαστο.

"Μμμ.." ακούω να μουγκρίζει καταφατικά ο αδερφός μου απο δίπλα, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του απο το κινητό. Κανονικά δεν μιλάω τόσο..αλλά πρέπει να παραδεχτώ οτι είμαι πολύ νευρικός. Σε λίγες ώρες θα την δω. Θα την δω μετά απο τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα είναι αμήχανο όλο αυτό, αν ..αν ...Τέλοσπάντων. Θα την δω. Και οτι είναι να γίνει θα γίνει.

"Η θεωρία της επιβεβαιώθηκε. Με συστηματικές ανασκαφές βρέθηκαν διάφορες κατακόμβες με ταφικά κτερίσματα. Το πανεπιστήμιο δυστυχώς σταμάτησε την χορηγία. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την Μελίνα να συνεχίσει την ανασκαφή. Η ίδια χρηματοδότησε μια ολόκληρη αρχαιολογική εκστρατεία με ένα πολυμελές εξειδικευμένο προσωπικό. Όπως καταλαβαίνεις υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στους αρχαιολόγους για μια θέση στην ανασκαφή. Αν αληθεύουν οι θεωρίες της , θα είναι μια απίστευτη αρχαιολογική ανακάλυψη"

"Και τι ξέρουμε για εκείνην? Εκτός απο τα γνωστά.."λέει ο Ορέστης που επιτέλους σήκωσε το κεφάλι του. 

"Το ξέρεις πως έχω δέκα χρόνια να την δω. Δεν ξέρω τι άνθρωπος έχει γίνει." ανασηκώνω τους ώμους μου και κοιτάω προς την θάλασσα.

Την θυμάμαι πολύ δυναμική . Έπαιρνε πάντα αυτό που ήθελε. Εγώ πάντα υπέκυπτα σε οτι ζητούσε. Την λάτρευα. Τα πάντα της. Πάντα είχε απίστευτες ιδέες..ήταν πολύ έξυπνη..πιο ψηλή απο εμένα..αφού ήταν μεγαλύτερη μου.

"Αγχώνεσαι?" ο Ορέστης με κοιτά λοξά.

"Όχι" απαντάω αμέσως. 

Φυσικά και αγχώνομαι. Αλλά δεν βοηθάει να κλαίγομαι.

-Φοβάσαι μήπως δεν σε θυμάται? Θέλω να πω..περάσαν τόσα χρόνια..μπορεί να είσαι μια αμυδρή ανάμνηση για εκείνη.

"Αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι" απαντώ με κοφτό ύφος.

-Αλλά το σκέφτεσαι.

-Ορέστη..λέω και ξεφυσάω.

-Άσε ξέρω , μην απαντήσεις.

Ναι . Αυτός είναι ο χειρότερος φόβος μου. Οτι δεν θα με θυμάται. Ή οτι θα είμαι μέσα της σαν μια παιδική ανάμνηση.

Αν και δεν ήταν τελείως παιδικά όσα κάναμε κρυμμένοι πίσω απο τους θάμνους..

Λυπάμαι που δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε . Μείναμε στο πειραματισμό. Αλλά ήταν τέλεια κάθε στιγμή μας. 

Απο το βάθος του καταστρώματος προβάλλει μια ξανθιά, γαλανομάτα, με  καμπύλες. Δεν δίνω και πολύ σημασία αλλά εκείνη βλέπω πως με κεντρίζει με το βλέμμα της. Μου είναι οικεία η φυσιογνωμία της αλλά δεν νομίζω να την γνωρίζω. Την βλέπω να πλησιάζει προς το μέρος μας.

"Γειά .. με λένε Άννα." υποτίθεται ο χαιρετισμός πάει και στους δυο μας αλλά κοιτάει μόνο εμένα.

"Γειά με λένε Ορέστη" απαντά κατευθείαν χαμογελαστά ο αδερφός μου. Υπήρξε ανέκαθεν ο κοινωνικός της οικογένειας. Εγώ δεν το έχω και πολύ με τις κουβέντες.

Εκτός αν το θέμα είναι η αρχαιολογία. Τότε αλλάζει.

Είναι περίεργο αλλά νιώθω σαν να την έχω ξαναδεί. 

"Θέλουν τα όμορφα αγόρια παρέα?Το ταξίδι θα κρατήσει απελπιστικά πολύ ώρα, λέει και καταλαβαίνω πως σαρώνει με την ματιά της το σώμα μου. Έχει καταντήσει κουραστική αυτή η αντίδραση των γυναικών. Ξέρω οτι είμαι ωραίος άντρας , με εντυπωσιακό σώμα, αλλά με απογοητεύει που όλες τους προσέχουν μόνο αυτό. Το θεωρώ άκομψο και να μου την πέφτουν και να με κοιτάνε σαν να είμαι ένα κομμάτι κρέας.

Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου ρομαντικό. Ίσως γι αυτό δεν ολοκλήρωσα ποτέ με γυναίκα. Απλά πάντα περίμενα το τέλειο.

Και δεν ήρθε ποτέ.

"Όχι ευχαριστούμε" λέω κοφτά και κοιτάω απο την άλλη , ενώ ο Ορέστης συνεχίζει να της χαμογελά.  

"Καλά ..μια πρόταση έκανα.. "μου λέει εκνευρισμένα και την βλέπω να απομακρύνεται καθώς λικνίζει τους γοφούς της προκλητικά. 

"Λοιπόν δεν απορώ πως με αυτά τα μυαλά είσαι ακόμη παρθένος, αυτή την πηδούσες άνετα" μου λέει ο Ορέστης χαμηλόφωνα.

-Να κοιτάς τα δικά σου προσωπικά , που με τον Αντρέα δεν έχετε βγάλει ακόμη άκρη αν έχετε σχέση! του λέω εκνευρισμένος. Αυτό που όλοι καίγονται να μάθουν αν έχω κάνει έρωτα ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω. Που είναι το παράξενο να είσαι σχεδόν 24 ετών και παρθένος?

Την πρώτη μου φορά την έχω ονειρευτεί με κάποια που θα είμαι παράφορα ερωτευμένος..την πρώτη μου φορά την έχω ονειρευτεί μαζί της. Και μόνο. 

Α ρε και να ήξερε τι καψούρα τραβάω ..αλλά θα μάθει. Ο χρόνος πια κυλά αντίστροφα.

Μελίνα

- Πες τίποτα για χθές βρε Μελινάκι , άξιζε τον κόπο? μου λέει ο Αντώνης ενώ μου σερβίρει καφέ.

 Εκείνος είναι μεταπτυχιακός φοιτητής και καλός μου φίλος τα τελευταία τρια χρόνια. Είναι εντυπωσιακός άντρας και έξω καρδιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον ενέταξα στην αρχαιολογική ομάδα μου και φυσικά μένουμε στο ίδιο σπίτι. Ποτέ δεν του έκρυψα τίποτα και τον λατρεύω. Είναι έξυπνος, πνευματώδης και ειλικρινής. Ταιριάζουμε σε πολλά, όπως στην άσωτη ζωή, όπως του αρέσει να την αποκαλεί ο Αντώνης. Βέβαια είναι αλήθεια, έχουμε κάνει απίστευτα πράγματα μαζί , αγαπάμε την διασκέδαση, τον χορό , το καλό σεξ, την αρχαιολογία και ευτυχώς για την φιλία μας, πάντα είχαμε διαφορετικά γούστα στους άντρες. Εκτός απο μια φορά, αλλά τον κέρδισε επάξια.

Περπατάω ξυπόλητη και ανοίγω το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Φοράω μόνο το εσώρουχο μου και ο αέρας που μπαίνει ορμητικά στο δωμάτιο ξυπνά το σώμα μου.Το δώμα μου είναι χτισμένο στο πιο ψηλό σημείο του νησιού. Η θέα απο εδω πάνω είναι συγκλονιστική. Το γαλάζιο της θάλασσας σταματά στο βάθος του ορίζοντα ενώ φαίνονται οι αρχαιολογικές σκηνές που έχουν στηθεί δίπλα στην ανασκαφή. Ανυπομονώ να ντυθώ και να πάω κάτω. Ακόμη κανείς δεν έπιασε δουλειά. Είμαι πάντα η πρώτη που πηγαίνω και η τελευταία που φεύγω. Είμαι δοσμένη απόλυτα στην ανασκαφή και στην μελέτη . Όλα τα άλλα είναι παρενθέσεις.

-Αντώνη τι να σου πω που δεν ξέρεις, είχες δίκιο για ακόμη μια φορά ! του λέω και πίνω λίγο απο το γαλλικό που έφτιαξε.

-Σου είπα κοριτσάκι μου ο τύπος φαινόταν πως δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Αλλά τι να κάνεις κι εσύ, κλεισμένη σε αυτό το νησί δεν υπάρχουν πολλές επιλογές.

-Αν ήξερα πως το σεξ μαζί του θα ήταν τόσο άθλιο , δεν θα πήγαινα ποτέ μαζί του. Και αυτός 22 ετών και δεν ήξερε πως να ικανοποιήσει μια γυναίκα. Ένα μαρτύριο πέρασα και πονάω σε μέρη που δεν θα έπρεπε! Άσε που άρχισε να μου λέει για αγάπες και λουλούδια πάνω στο σεξ. Κόντεψα να του πω να βγάλει το σκασμό. Αυτό που κανένας άντρας δεν μπορεί να δεχτεί πως δεν θέλω τίποτα άλλο εκτός απο σεξ με αφήνει άφωνη. Γιατί όλοι νομίζουν πως είναι κόλπο και πως δεν το εννοώ? Άλλωστε πάντα είμαι ξεκάθαρη μαζί τους τι θέλω. Καμιά αξιοπρέπεια επιτέλους? Για όνομα ενήλικοι είμαστε! Πρέπει να τους στεφανωθώ για να τους πάω στο κρεβάτι? λέω για ακόμη μια φορά στον Αντώνη. Είναι γνωστή η συζήτηση μας , και πολλάκις φορές την έχουμε κάνει.

-Μην ανησυχείς και θα το καταλάβει και αυτός. Όπως όλοι ως τώρα. Πάντως αύριο μπορεί να είμαστε πιο τυχεροί. Καταφθάνουν οι υποψήφιοι για την θέση του βοηθού σου! μου λέει και χαμογελάνε και τα μουστάκια του.

-Εντάξει δεν θα διαλέξω τον πιο όμορφο! θέλω έναν έξυπνο και ικανό. Δεν γίνεται όλα να περνάνε απο τα χέρια μου. Ευτυχώς η χρηματοδότηση είναι απίστευτα μεγάλη και μπορώ να επιλέξω τον καλύτερο.

-Ας ελπίσουμε πως ο καλύτερος θα διαθέτει και άλλα χαρίσματα..

"Ε καλά ας το ελπίσουμε..αν και κρατάω μικρό καλάθι"λέω και φοράω το άσπρο μου πουκάμισο με ένα λινό παντελόνι.

-Κυρία Απέργη είστε έτοιμη ?μου λέει ο Αντώνης και μου ανοίγει την εξώπορτα.

-Πάντα!