Αν δεν μπορεί να χαθεί η μνήμη ..τότε θα μπορούσα να την αλλάξω? αλλάζουν μέσα μας αυτά που πέρασαν?

το ταξίδι με την μηχανή του χρόνου ήταν μια ανοδική στροφορμή.. μια ζάλη και ένα τράβηγμα προς τα πάνω. Φοβήθηκα για μια στιγμή πως η μηχανή  δεν θα σταματούσε ποτέ. Μήπως δεν υπήρχε ευτυχισμένη στιγμή σε ολόκληρη την ζωή μου? ζήτησα το ανέφικτο?

πριν την απελπισία η μηχανή μου έδωσε το σώμα μιας κοπέλας. Ήμουν επτά ετών και ήμουν και δεκαεπτά. Είχα το σώμα της , φορούσα τα ρούχα της, ήμουν όρθια σε μια σκάλα. Το σπίτι γύρω μου όμορφο, όλο με τζάμια φτιαγμένο. Κατεβαίνω μερικά σκαλιά. Γιατί είναι αυτή η ευτυχισμένη μου στιγμή? τα πόδια μου κολλάνε. Στα πόδια μου υπάρχει αίμα. Και στο τέλος της σκάλας δυο κορμιά αργοσαλεύουν σε ένα κόκκινο πανί. Περπατώ ανάμεσα τους . Το κρανίο του ενός έχει ανοίξει σαν παραγινομένο φρούτο.Νιώθω κάτι ζεστό. Σηκώνω τα μάτια και βλέπω το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου να με κοιτάει. Μου χαμογελάει. Και του χαμογελώ κι εγώ.

Κλεινόμουν συνέχεια στο ντουλάπι του σκρίνιου. Δραπέτευα μέσα απο την τρύπα. Κάθε απόγευμα. Για καιρό. Ταξίδευα πάντα στην ίδια στιγμή. Τα πόδια μου υγρά στο κόκκινο χαλί και δυο μπλε μάτια να με κοιτούν.  Ένιωθα Ευτυχία.

ήταν όνειρο ή συνέβη? Τα φυσιολογικά κορίτσια Αρετή δεν έχουν τέτοιες σκέψεις. Κοιμήσου.

Πάντως το σπίτι..το σπίτι του ονείρου..είναι το σπίτι του Μαλτέζου..

Κοιμήσου Αρετή.

Παρόν

To επόμενο πρωί καβαλάω το ποδήλατο για το σχολείο προσπαθώντας να κάνω όσο πιο γρήγορα. Υποσχέθηκα στην Ανθή και την Αριστέα πως θα στήσουμε ενημερωτικό πάγκο για την διάσωση του κοραλλιού Novartis έξω απο το γήπεδο του πόλο. Σήμερα είναι οι τελικοί και θα μαζευτεί πλήθος κόσμου. Άρα είναι καλή ευκαιρία για το τάγμα των αγγέλων για να ενημερώσει.

Επίσης σήμερα θα κάνω οφθαλμόλουτρο, καθώς ο Άλεξ είναι ο αρχηγός της ομάδας πόλο.

Καθώς με προσπερνά με ταχύτητα το αυτοκίνητο του Άλεξ χάνω την ισοροπία μου και πέφτω στο παγωμένο δρόμο. Βλέπω πως σταματάει απότομα λίγα μέτρα πιο κάτω. Σηκώνομαι πάνω και χαμογελώ προς το μέρος του αυτοκινήτου. Επιτέλους θα με πάρει!εννοώ με το αυτοκίνητο..

Κάνω δυο ενθουσιώδη βήματα προς το αυτοκίνητο, όταν αυτό μαρσάρει και φεύγει με ταχύτητα.

Μάλιστα...

Στο σχολείο αναζητώ με το βλέμμα μου τα κορίτσια και βλέπω την Αριστέα να μου κουνά τα χέρια απελπισμένα.

-Τι έγινε?ακούω τον εαυτό μου εξίσου αναστατωμένα να ρωτάει.

-Αρετή..ο Μιχάλης..ο φίλος του άλεξ..ο βλάκας που πειράζει πρόστυχα την Ανθή..μου λέει ψιθυριστά.

-Τι έγινε με αυτόν?λέω και σηκώνω το φρύδι μου ψηλά. Μην σκεφτώ πως την πειράξει, κανένας δεν μπλέκει με τις φίλες μου.

-Ήρθε εδώ με πολύ ευγενικό χαμόγελο και της είπε πως θέλει να ενημερωθεί για το κοράλλι Novartis..

-Ox. Παρακάτω..

-Αλλά της είπε πως είναι άσχημο για το prestige του να κάθεται μαζί της σε δημόσιο χώρο και πως ήθελε προσωπική ενημέρωση ..πίσω απο το σχολείο..ξέρεις εκεί που μαζεύεται η παρέα του Άλεξ..και έχει περάσει μισή ώρα και δεν έχει έρθει ακόμη..και εγώ ντρέπομαι ..και φοβάμαι να πάω στο άδυτο..

Σημείωση, το λένε άδυτο γιατί οι κοινοί θνητοί του σχολείου δεν αράζουν στο πίσω μέρος της αυλής. Μόνο οι δημοφιλείς του σχολείου και είναι γνωστό πως οι απόκρυφες γωνιές της αυλής είναι ..πως να το πω ευγενικά..γαμιστρώνες.

-Μην λες τίποτα άλλο κατάλαβα..λέω και με γρήγορο βήμα πάω να σώσω την Ανθή. Κανένας δεν πειράζει το τάγμα των αγγέλων! 

Ξέρω λίγο βαρεμένο ακούγεται..αλλά ισχύει!

Πηγαίνω με γρήγορα βήματα προς το πίσω μέρος και ξεχωρίζω την παρέα του Άλεξ. Αυτόματα έξι κεφάλια γυρνάν προς το μέρος μου μαζί και του Άλεξ. Νομίζω οτι δεν καταλαβαίνει τι θέλω γιατί διακρίνω στο βλέμμα του μια απόχρωση απορίας.

-Που είναι ο Μιχάλης?λέω αυστηρά και εννοείται χτυπά η καρδιά μου δυνατά.

Η μαυρομάλλα που συνέχεια την βρίσκω να τρίβεται στο πόδι του Άλεξ σαν σκυλάκι μου απαντά με ειρωνία

-Δεν γουστάρει μπάζα..κάνε παιχνίδι με το δάχτυλο σου!μου λέει λες και έχει πει το αστείο του αιώνα και όλοι γελάνε. Εκτός απο τον Άλεξ. Κάθεται και με παρατηρεί βλοσυρός.

-Γελάσαμε..της λέω ειρωνικά κι εγώ και αναζητώ με το μάτι μου τον Μιχάλη. Να δεις που την έχει στριμώξει. Και ξέρω πως δεν γουστάρει η Ανθή, αφού είναι ορκισμένη παρθένα!

-Εμείς δεν σου κάνουμε?ακούω την φωνή του Κώστα , ενός πολύ αδύνατου και μυώδη τύπου να μου λέει καθώς με πλησιάζει. Ή το έχεις τάμα να μείνεις για πάντα παρθένα?

Ακούω γέλια και βλέπω τον Άλεξ να παρατηρεί αδιάφορα το σκηνικό. Ωραίος αδερφός..

Ξαφνικά ακούω μια πνιχτή φωνή. Είναι της Ανθής! Τρέχω με ταχύτητα καθώς κοιτάω πίσω απο τα δέντρα σε κάθε γωνιά. Πίσω μου νιώθω πως με ακολουθεί η παρέα του Άλεξ γελώντας.

Ακούω και δεύτερη κραυγή της Ανθής και επιτέλους την βλέπω. Ο Μιχάλης την έχει ακινητοποιήσει με τα χέρια του στο τοίχο και προσπαθεί να την φιλήσει. Εκείνη είναι κλαμμένη και όταν γυρνά και με κοιτά τα μάτια της λάμπουν.

-Αρετή!μου λέει σχεδόν ξεψυχισμένα. 

Νιώθω το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι και μου προκαλεί πόνο. 

-Άστην κάτω ρε .. του λέω και κρατάω απόσταση τρίων μέτρων.

Όλα τα παιδιά έχουν μαζευτεί γύρω μου σε κύκλο άλλοι γελάνε και άλλοι μου πετάνε κοσμητικά επίθετα.

-Φύγε μπάζο μην σε γαμήσω μαζί με την φίλη σου μαζί!μου λέει και μου δείχνει τα δόντια του. Είναι γυμνασμένος και μου ρίχνει ένα κεφάλι. 

Με μια λοξή ματιά βλέπω τον Άλεξ να φτάνει τελευταίος στον κύκλο και να με κοιτά αυστηρά. Το κορμί του είναι στητό, λες και ετοιμάζεται για προπόνηση.

-Τι λες ρε...ε...βλάκα..του λέω και πολύ λυπάμαι που δεν διαθέτω καμιά πιο εντυπωσιακή βρισιά.

Τον βλέπω να έρχεται κατά πάνω μου απειλητικά και μου χώνει σφαλιάρα. Τα γυαλιά μου εκτινάσσονται στο χώμα.

-Δώσε της κι άλλη! ακούγεται η φωνή της μαυρομάλλας και ο Άλεξ παρατηρώ πως γυρνά και την κοιτά με ένα μυστήριο ύφος. Μου χώνει αυτόματα και άλλη μια ο Μιχάλης και νιώθω να ζαλίζομαι.

-Να κοιτάς τη δουλειά σου μπάζο..θα δεις τι θα πάθεις ..λέει και πριν με χτυπήσει κλωτσιά του ξεφεύγω μερικά μέτρα πιο εκεί. 

Προσπαθώ να ηρεμήσω και να ελέγξω τις ανάσες μου. Η Ανθή κλαίει και έχει μαζευτεί ξαφνικά το μισό σχολείο εδώ πίσω.

-Την γάμησες ..μου λέει και πάει να με πιάσει.

Κοιτάω τον Άλεξ. Με κοιτά ανέκφραστος και πιάνει τους κοιλιακούς του και μετά το πόδι του.

"Τον έχεις"βλέπω να σχηματίζεται η λέξη στο στόμα του.

Δεν ξέρω γιατί αλλά το βλέμμα του με γεμίζει σιγουριά. Το οτι πιστεύει σε μένα μου δίνει ξαφνικά άλλο αέρα.

Στερεώνω το πόδι μου και σηκώνω το πόδι μου ψηλά. Το πλήθος σταματά να μιλα απο έκπληξη.

Παρατηρώ πως η πέτρα του δαχτυλιδιού μου , έγινε μπλε..Το χρώμα της ηρεμίας.

Ο Άλεξ μου δείχνει τους κοιλιακούς του. Τους σφίγγω αυτόματα και λυγίζω το πόδι μου όπως εκείνος.

"Τι νομίζεις οτι καν.."πάει να πει ο Μιχάλης, αλλά δεν προφταίνει. Αναπηδώ στο αέρα , γυρνάω το σώμα μου και προς στιγμήν φαντασιώνομαι το κεφάλι του Μιχάλη σαν τον ντονατέλο. Το πόδι μου προσγειώνεται ίσια στην μύτη του ενώ πέφτω στην αρχική μου θέση με χάρη.

Με κοιτά σαστισμένος , ενώ κρατά την μύτη του που αιμορραγεί..

-Παλιοπουτ..παει να πει αλλά τον διακοπτω.

-Πρόσεχε τι θα πεις θα φας κι άλλη..του λέω και σκύβει το κεφάλι τρομαγμένος. Παίρνω απο το χέρι την κατάπληκτη Ανθή και ανοίγω χώρο στον κόσμο να περάσω.

Νιώθω το βλέμμα του Άλεξ να με διαπερνά. Τον κοιτάω και του γνέφω διακριτικά σαν να τον ευχαριστώ.

Ένα χέρι την ίδια στιγμή με πιάνει απο το καρπό.

Έχει καστανά μάτια και μου ρίχνει ενάμισο κεφάλι. Είναι στην τρίτη λυκείου. Είναι απο τα δημοφιλή παιδιά του σχολείου μας.

-Απλά καταπληκτική..μου λέει και του χαμογελώ αμήχανα.

Με το βλέμμα μου βλέπω τον Άλεξ να κάθεται ακίνητος ενώ όλοι γύρω του φεύγουν.

Νομίζω πως μου κάνει νόημα με το κεφάλι..σαν να μου λέει..ΌΧΙ? όχι σε τι δεν καταλαβαίνω.

-Ορέστης ..μου λέει και μου χαμογελά γοητευτικά.

-Αρετή..λέω και νιώθω τον Άλεξ να με προσπερνά με γρήγορο βήμα, ενώ με τον όγκο του σώματος του με χτυπά στον ώμο , ίσα για να χάσω προς στιγμή την ισορροπία μου.

-Πάμε να δούμε τον αγώνα?Ξεκινά σε μια ώρα , μου λέει ο Ορέστης ,ενώ η Ανθή πέφτει στην αγκαλιά μου .

-----

Ο αγώνας πόλο ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Το σχολείο μας έχασε και ο Άλεξ φαίνεται παράξενα ανέκφραστος, ακόμη και για εκείνον.

Επίσης στα ενενήντα λεπτά που τον παρατηρώ ημίγυμνο να παλεύει για την νίκη , έχω να πω..

πως..ε...ναι

αυτό.

---

Στο δωμάτιο μου δεν βρίσκω ηρεμία. Για κάποιο λόγο καίγομαι να τον δω. Θέλω να τον ευχαριστήσω για την υποστήριξη του. Ε δεν ήταν και λίγο..ο Μιχάλης ανήκει στην παρέα του. Αν και δεν μπήκε μπροστά να με υπερασπίσει όπως θα ονειρευόμουν, τουλάχιστον με τον τρόπο του μου έδωσε δύναμη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δεν θα τα κατάφερνα χωρίς το υποστηρικτικό βλέμμα του, Με ηρέμησε και ένιωσα πως έλεγχε το σώμα μου με ένα περίεργο τρόπο. Σαν να μπήκε μέσα μου και να εκτέλεσε αυτός την κλωτσιά..καλά ένιωσα και τρελά περήφανη..όλοι ήταν περίλυποι που έχασε η ομάδα και εγώ είχα ένα σαχλό νικητήριο ύφος..άσε που ξαφνικά με χαιρετάν άσχετοι. Έχω γίνει το νέο θέμα συζήτησης. Αν και πολύ φοβάμαι πως ο Μιχάλης δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι.

Λοιπόν..ε ένα ευχαριστώ..το οφείλω..θα πάω..το πολύ να με διώξει..μήπως να βρω καμιά καλή δικαιολογία για να μπω στο δωμάτιο του?

Κοιτάω προς την κρεβατοκάμαρα του και βλέπω τα στόρια κλειστά, αλλά υπάρχει αναμμένο φως. Πάω!

Έξω απο την πόρτα του σταματώ διστακτικά καθώς τον ακούω να μιλά με στρατιωτικό ύφος.

-Ναι

ναι.

Δικό μου λάθος κύριε.

Ξέρω τις συνέπειες..λέει με αυστηρό ύφος και εκείνη την στιγμή αυτόματα ανοίγει η πόρτα.

Κοιτάω τα βαθιά άγρια μάτια του και μου κάνει νόημα να μπω.

-Μάλιστα κύριε, ξαναλέει και κλείνει το κεφάλι.

Νιώθω πως τα μάτια του πετούν σπίθες και νιώθω ένα κρύο ιδρώτα να μουσκεύει το πρόσωπο μου.

Κλείνει το τηλέφωνο και το πετά στο κρεβάτι με φόρα. Ολοφάνερα κάτι άσχημο συνέβη. Δεν τον έχω δει ποτέ τόσο θυμωμένο.

-Ε...λέω και ξεροκαταπίνω.

-Με παρακολουθείς?λέει βλοσυρά και με πλησιάζει επικίνδυνα. Είναι ημίγυμνος.

Την τύχη μου μέσα..δεν έχει μπλούζες..?

Χωρίς να το θέλω_αλήθεια δεν το θέλω.._τα μάτια μου πέφτουν στο επίπεδο στομάχι του που καταλήγει σε ένα εξογκωμένο V, ενώ μικρές ξανθές τρίχες ,σγουρές, χαμηλά στο μποξεράκι του με κάνουν να σκεφτώ πως θα ήταν αν ..

Δεν το σκέφτομαι αυτό.

-Ακόμη με παρακολουθείς?μου λέει εξαγριωμένος.

Ποιό είναι το πρόβλημα σου?Με ενοχλείς και δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ,σήκω και φύγε γιατί είμαι στα όρια μου, μου λέει και η φλέβα απο το μέτωπο του πάλλεται.

-Ε-Εγώ χάλασετοκινητομουκαιαποθηκευσατηνεργασιαεκειμεσακαιδενσυνδεεταιμεμπλουτουθαποτονυπολογιστημουκαιθελωνα...χρησιμοποιήσω το δικό σου

-Δεν κατάλαβα τίποτα. Φύγε Ντονατέλο θα γίνει μαλακία, σου λέω δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, μου λέει και τον ακούω να ξεφυσά με δυσανασχέτηση.

-Θέλω να μεταφέρω ένα αρχείο απο το κινητό μου στον υπολογιστή σου για να το αποθηκεύσω σε φλασάκι..να θα συνδεθώ μια στιγμή.." λέω και ψάχνω με τρεμάμενο χέρι το κινητό μου. Πάω στις ρυθμίσεις και βρίσκω την συσκευή του. Συνδέομαι και βλέπω την επιφάνεια του κινητού μου να προβάλλεται στην οθόνη του υπολογιστή του. 

-Να και θα τελειώσω..γρήγορα..αν με αφήσεις..λέω και ο τρόπος που με κοιτάζει με κάνει να κοκκινίσω.

-Σου αρέσει να τελειώνεις γρήγορα?μου λέει ανέκφραστος και νιώθω τον όγκο του σώματος του στην πλάτη μου. Δεν γυρνάω να τον κοιτάξω αλλά κάπως με κάνει να νιώθω αμήχανα όπως με κοιτάει.

"εγώ ήθελα επίσης να σου πω ευχαριστώ ..που με βοήθησες και.."λέω με ακανόνιστη ανάσα και γυρνώ να τον κοιτάξω. Το κεφάλι του  έχει γύρει προς εμένα, ενώ τα μαλλιά του στάζουν νερό. Παρατηρώ τις στάλες να κατρακυλάν στο λαιμό του και απο εκεί να διασχίζουν το γυμνασμένο στέρνο του.

-Ως τώρα πάντως νομίζω πως ήρθες μόνο για μάτι, μου λέει και με κοιτά τόσο παράξενα στα μάτια που δεν ξέρω πως να δικαιολογηθώ.

-Ε-εγώ ένα ευχαριστώ ήθελα να πω..

-Αλήθεια θέλεις να με ευχαριστήσεις Αρετή?μου λέει και γέρνει ελαφρά το κεφάλι του ενώ δαγκώνει το κάτω χείλος του.

-Ε..ναι αλήθεια! Πολύ !λέω χαζοχαρούμενα,γιατί νιώθω αμηχανία. Σαν να μου ξεφεύγει κάτι.

-Τότε ευχαρίστησε με..λέει και ελαφρά μου πιάνει μια τούφα απο τα μαλλιά την μπερδεύει στα δάχτυλα του και την τραβά ελαφρά προς τα κάτω

Ξεροκαταπίνω και τον κοιτάω μαγεμένη.

-Πάρτον στο στόμα σου Αρετή, μου λέει ανέκφραστος.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΙΛΗΣΩ!!!!

Μήπως δεν πρέπει? Είναι τυπικά αδελφός μου..εντάξει οχι ουσιαστικά αλλά..και πάλι όμως εντάξει εγώ μπορεί να τον βλέπω και να λιώνω αλλά να δώσω το πρώτο μου φιλί στον αδελφό μου?μηπως είναι ανωμαλιάρικο?δηλαδή αυτός για να καίγεται να τον φιλήσω , του αρέσω πολύ ε???

-Θα το σκέφτεσαι για πολύ ώρα? Ειλικρινά νιώθω πολύ ένταση, δεν είναι καλή μέρα και αυτό το στοματάκι μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ, μου λέει και χαμογελώ ευτυχισμένα.

Ρε να δεις που με αγαπάει και δεν το παραδέχεται αυτός..

-Καλά! λέω και τον βλέπω να με κοιτά με έκπληξη. Νόμιζε πως θα έλεγα όχι?

 κλείνω τα μάτια μου και περιμένω το φιλί μου!

...

...

-Αρετή?ακούω την απορημένη φωνή του.

-Τι?λέω και ανοίγω το ένα μου μάτι.

-Θα σκύψεις ρε ντονατέλο να τελειώνουμε?μου λέει συνοφρυωμένος και καταλαβαίνω πως κάτι σίγουρα μου διαφεύγει.

-Ε...λέω και δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται να σκύψω.

-Μια στιγμή θέλω να παω τουαλέττα!λέω βιαστικά.

-Τώρα σου ήρθε ?μου λέει και πέφτει στο κρεβάτι με φόρα.

-Ναι , μια στιγμή δεν κρατιέμαι!λέω και κλειδώνομαι στο μπάνιο.

Ανοίγω το κίνητο μου και γράφω στο google "τι σημαίνει να τον πάρεις στο στόμα σου"

Μπαίνω διστακτικά στο πρώτο αποτέλεσμα και με πετάει σε ένα βιντεάκι.

Είναι ένα αγόρι και ένα κορίτσι πιασμένοι χέρι χέρι.

Α τι ωραία!Το γύρισαν σε ταινία! Ελπίζω να είναι μικρού μήκους! Το πάω λίγο πιο γρήγορα και βλέπω τώρα το κορίτσι να είναι γονατισμένο και να ρουφάει με βογγητά ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????/

Φωνάζω λίγο πιο δυνατά απ"'οσο ήθελα!

-Βάλε άλλο βιντεάκι αυτό είναι μάπα!μου φωνάζει απο το δωμάτιο.

ΤΙ ΣΚΑΤΑ Ο ΑΝΩΜΑΛΟΣ ΕΧΕΙ ΚΡΥΦΕΣ ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ?

-Είσαι τελείως ανώμαλος?Έχεις κάμερα και στο δικό μου μπάνιο?λέω κατατρομαγμένη σκεφτόμενη της φορές που χαιδεύτηκα στο μπάνιο σκεφτόμενη εκείνον.

-Όχι ηλίθια! Το κινητό σου είναι συνδεδεμένο με τον υπολογιστή μου, οτι βλέπεις στο κινητό σου , προβάλλεται στην οθόνη μου, εσύ το ρύθμισες!

Οπς. Σκατά.

Ανοίγω πόρτα.

Με κοιτά και είμαι κόκκινη σαν ντομάτα κι εκείνος γελά ασταμάτητα.

-Σταμάτα να γελάς ανώμαλε!του λέω και κοιτάω τα παπούτσια μου.

-Φοβάμαι να ρωτήσω τι νόμισες οτι ήθελα να σου κάνω αρχικά, λέει και πέφτει στο κρεβάτι με ασυγκράτητα γέλια.

Πρώτη φορά τον βλέπω να γελά τόσο πολύ. Είναι όμορφος. Πολύ.

-Είσαι ανώμαλος παιδί μου? Απο εκεί οι άντρες..ξέρεις..

-Τι εννοείς?μου λέει και ανακάθεται στο κρεβάτι. Δίπλα στην οθόνη του γραφείου παίζει ακόμη η ταινία και αποσυντονίζομαι.

-Γαμάει ?μου λέει και ανοίγω το στόμα μου σοκαρισμένη.

-Ο-Οχι δεν θα έλεγα αυτό..θα έλεγα κατουράει!λέω και ξαναγελά.

-Ειλικρινά Ντονατέλο πολλά θα μπορούσα να σου απαντήσω σε αυτό αλλά νομίζω πως αρκετές πληροφορίες δέχτηκες για σήμερα, όσο για την χάρη που σου ζήτησα ξέχνα την , ξενέρωσα..μου λέει και βάζει μια μπλούζα.

Προχωρά προς το μέρος μου και τώρα πια με κοιτά πολύ σοβαρός.

-Αλήθεια δεν ήμουν καλά..μου λέει και μου πιάνει ξανά την άκρη των μαλλιών μου. Μπερδεύει το δάχτυλο του πάλι στα μαλλιά μου και τα αφήνει αργά. Με συγκλονίζει να με ακουμπά. Νιώθω μια μαγνητική έλξη για εκείνον. Σαν να με τραβάει κάτι αδιόρατο κοντά του, δεν το έχω ξαναζήσει. Αλλά νιώθω πως θέλω να ζήσω μέσα του. Η μυρωδιά του μου είναι τόσο οικεία που νομίζω πως γυρνώ στο σπίτι μου .

Τον κοιτάω στα μάτια και νομίζω πως στέκομαι μπροστά του γυμνή.

Τον ακούω να ξεφυσά ενώ το δάχτυλο του ακουμπά το λογότυπο της Vodafone. Νομίζω πως και αυτός το νιώθει. Η ένταση είναι τόση που την κόβεις με μαχαίρι.

-Αρετή..μου λέει με βραχνή φωνή..Αρετή ..ξαναλέει και νιώθω πως μου λύνονται τα πόδια, αχ μην πέσω στα τέσσερα, θα νομίζει πως το κάνω επίτηδες..

-Αρετή μπορείς να φύγεις τώρα..μου λέω και πισωπατά ένα βήμα.

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι και ανοίγω την πόρτα.

-Ε!μου φωνάζει και γυρνάω ξαφνιασμένη.

-Ευχαριστώ Ντονατέλο που με έκανες να γελάσω..

-Π-παρακαλώ λέω ντροπιασμένη γιατί κατάλαβα οτι μου ζήτησε να τον πάρω στο στόμα του για πλάκα, για να γελάσει.