Αρκετοί μήνες μετά !

«Γιατρέ τι θέλετε να πείτε ;»ρώτησε τρεμάμενη ενώ ο Ορεστης της έσφιξε το χέρι γερά .

«Κοιτάξτε κυρία Κατση !»ξεκίνησε να μέχρι που την είδε να υψώνει το χέρι της διακόπτοντας τον .

«Παπαδόπουλου !»διόρθωσε . Δεν είχε θέμα με το να την αποκαλούν γυναίκα του Ορεστη αλλά όχι αυτό ! Όχι το επίθετο του Δημήτρη Κατση . Αυτό δεν το δεχόταν σε καμία περίπτωση ! Ενιωθε πως αυτό αμαύρωνε την αξία και την τιμή της . Ο Ορεστης δυσανασχέτησε με αυτό αλλά δεν το σχολίασε και ο γιατρός συνέχισε .

«Η κατάσταση σας είναι ευάλωτη αυτή την στιγμή . Τα αντανακλαστικά σας από την μέση μέχρι τα κάτω άκρα έχουν περιορισθεί ! Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να έχετε συσπάσεις και να μην το αντιλαμβάνεστε ! Η ακόμη να έχετε φτάσει στο σημείο της γεννάς ... εκεί που θέλω να καταλήξω δηλαδή ...»

«Να μείνω καθηλωμένη σε ένα γαμω κρεβάτο μέχρι να γεννήσω γιατί η αναπηρία μου μου στερεί την ικανότητα να το αντιληφθώ από μόνη μου !»ξέσπασε με νεύρα . Μπορεί να είχαν έτσι τα πράγματα αλλά αυτό την έκανε ακόμη πιο ανίκανη στο μυαλό της .

«Κυρία Παπαδόπουλου ...»

«Λέω κάτι που δεν ισχύει ;»επέμενε .

«Όχι , αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά !»

«Αυτό αφηστε με να το γνωρίζω εγώ !»του αντιγυρισε . Είχε πολλά νεύρα ! Παρά πολλά νεύρα . Ήταν όλα μαζεμένα , ορμόνες , η κατάσταση της , η υγεία της , το άγχος της γεννάς και τώρα αυτό ! Ήταν ήδη στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της και επειδή το μωράκι της ήταν ανυπόμονο όλοι οι γιατροί φοβόταν το ενδεχόμενο ενός αναπάντεχου τοκετού κάτι που θα επιβάρυνε και την κατάσταση της .

«Αφηστε με να σας εξηγήσω !»της ζήτησε ευγενικά . Κατανοούσε την κατάσταση της και τα ξεσπάσματα της . Ο Ορεστης δίπλα της να της χαϊδεύει την πλάτη . «Από την στιγμή που θα αρχίσουν οι συσπάσεις και θα έχετε διαστολή το έμβρυο θα πρέπει να γεννηθεί χωρίς καμία καθυστέρηση . Αυτό διότι αν περιμένουμε μέχρι την πλήρη διαστολή της μήτρας , το μωρό σας θα πιέζει κάθε οστό του σώματος σας και κυρίως της σπονδυλικής σας στήλης και όπως σας έχω ξανά πει δεν θελουμε αυτό να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές !»της εξήγησε εκτενέστατα .

«Γιατρέ ... υπάρχει κίνδυνος για την Ίριδα ή το μωρό μας ;»ρώτησε με ανησυχία ο Ορεστης .

«Όπως σε κάθε γεννά ! Τίποτα που να μας τρομάζει !»τον καθησύχασε .

«Και ποτέ πρέπει να κάνω εισαγωγή ;»παρέμεινε στο θέμα που την έκαιγε περισσότερο .

«Και σήμερα να είναι δυνατόν !»της απάντησε αυστηρά .

«Εντάξει ! Ξεκινήστε τις διαδικασίες !»του είπε θλιμμένα .

«Ίριδα ...» της ψιθύρισε ο Ορεστης .

«Πήγαινε σπίτι να φέρεις τα πράγματα μου !»του απάντησε αποφεύγοντας το βλέμμα του .

«Ίριδα ...» συνέχισε .

«Ορεστη σου είπα κάτι ! Πήγαινε ...» ψέλλισε αδύναμα και γύρισε το πρόσωπο της από την άλλη πλευρά αφήνοντας τα δάκρυα της να ξεχυθούν .

«Κυρία Παπαδόπουλου , να πω στην νοσοκόμα να σε μεταφέρει σε δωμάτιο ;»αποκρίθηκε ο γιατρός .

«Ναι !»είπε και ίσα που ακούστηκε . Ο Ορεστης την κοίταξε για ακόμη μια φορά χωρίς να εισπράξει κανένα βλέμμα της και ύστερα έφυγε από την κλινική . Αντί της νοσοκόμας την εμφάνιση του εκανε ένας νοσοκόμος με την ροζ μαιευτική του πόδια . Την χαιρέτησε ζεστά και έπειτα έσυρε το καροτσάκι της προς τους ανελκυστήρες . Οι πόρτες έκλεισαν και έμειναν οι δυο τους σιωπηλοί .

«Όλα καλά θα πάνε !»της χαμογέλασε . Μπορούσε να δει την αντανάκλαση του χαμόγελου του από τις μεταλλικές καθρεφτιζουσες πόρτες .

«Μακάρι !»απάντησε στηρίζοντας το κεφάλι της στην παλάμη του χεριού της .

«Έχω ζήσει το ίδιο με την γυναίκα μου !»ομολόγησε και γύρισε το κεφάλι της να τον κοιτάξει .

«Αλήθεια ;»ρώτησε με ανάμεικτα συναισθήματα έκπληξης και θλίψης .

«Τώρα είναι εγκυος στο δεύτερο !»της χαμογέλασε δίνοντας της θάρρος . «Μην τα παρατήσεις ποτέ ! Δεν είμαι στην θέση σου ούτε στης γυναίκας μου αλλά ξέρω ότι δεν σας κάνει λιγότερο ικανές ! Αντιθέτως , συνέχιζε να παλεύεις ! Το θαύμα σου έρχεται !»ολοκλήρωσε την πρόταση του και οι πόρτες άνοιξαν . Προχώρησαν στον μακρυ διάδρομο έως ότου έφτασαν έξω από το δωμάτιο της . Το 405 . Δεν θα τον ξεχναγε ποτέ αυτό τον αριθμό . Εκεί θα άρχιζαν όλα ! Ο νοσοκόμος την βοήθησε να ξάπλωσει στο κρεβάτι και έπειτα την βοήθησε με τα σκεπάσματα.

«Αν χρειαστείς το ότιδηποτε πατάς το μπλε κουμπάκι !»της εξήγησε δείχνοντας της τα κουμπια που βρισκόταν στον τοίχο και εκείνη χαμογέλασε συγκαταβατικά . Καθώς ο νεαρός ειδικευόμενος έβγαινε από το δωμάτιο ο Χάρης εισέβαλε εκπλήσσοντας την .

«Πως με βρήκες ;»χαμογέλασε διάπλατα .

«Οποίος ρωτάει μαθαίνει !»της έκλεισε το μάτι αινιγματικά . «Με έστειλε ο Ορεστης , μου εξήγησε πως θα μείνεις μέσα και έτσι ηρθα !»της απάντησε σοβαρά .

«Χαίρομαι που ήρθες !»του χαμογέλασε ξανά .

«Χαίρομαι να σε βλέπω να χαμογελάς !»ψέλλισε πιάνοντας την μικρή της παλάμη στην δίκη του , χαϊδεύοντας το απαλό της δέρμα .

«Περιμένω το παιδί μου ! Πως να μην χαμογελάω !»του είπε χαμηλόφωνα με την καρδια της να ξεχειλίζει αγάπη για το μικρό της θαύμα .

«Θα είσαι υπέροχη μαμά ! Είμαι σίγουρη γι αυτό ! Όπως ήσουν υπέροχη αδερφή έτσι θα είσαι και υπέροχη για το παιδί σου !»τόνισε χαρίζοντας της ένα από τα μεγάλα χαμόγελα του .

«Αλήθεια το πιστεύεις αυτό ;»η φωνή της λύγισε από συγκίνηση .

«Βάζω το χέρι μου στην φωτιά αν χρειαστεί ! Σε ξέρω Ίριδα , σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα , ξέρω τι άνθρωπος είσαι ! Μην έχεις αμφιβολίες γι αυτό !»την διαβεβαίωσε .

«Δεν θα μπορώ να ζήσω βασικές στιγμές από την ζωή του παιδιού μου όμως ...» παραπονέθηκε σιγανά .

«Κορίτσι μου , ανθρώποι σε αναπηρικά καροτσάκια βγαίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές ... όποτε μην ακούω βλακίες ! Τίποτα δεν θα χάσεις από την ζωή του παιδιού σου !»προσπάθησε να την λογικεψει . Ήταν λογικό να τα σκέφτεται όλα αυτά όμως δεν υπήρχε λόγος . Το παιδί της θα την λάτρευε !

«Φοβάμαι !»ψέλλισε . «Φοβάμαι πολύ Χαρη !»επανέλαβε αφήνοντας μερικά δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα της .

«Όχι ρε κορίτσι μου !»είπε και την εσμπρωξε στην αγκαλιά του . Το σώμα της τρανταχτηκε από τους δυνατούς λυγμούς και τα χέρια της έσφιξαν γύρω από την μέση του . «Όλα θα πάνε καλά ! Όλοι είμαστε μαζί σου !»της ψιθύρισε στο αφτι .

«Χαρη νομίζω πως ...» η φωνή της σταμάτησε . Τον απομάκρυνε ελαφρά και η μάτια της έπεσε στο αίμα που κάλυπτε τα σεντόνια . «Χαρη ...» είπε τρομαγμένα και αδύναμα . Εκείνος σοκαρισμένος την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω . «Χαρη φώναξε τον γιατρό ...» φώναξε . «Το παιδί μου !»Τσιριξε και άρχισε να κλαίει . Ο Χάρης όπως του είπε έτρεξε στον διάδρομο και φώναζε βοήθεια . Κάποιες νοσοκόμες τον άκουσαν και έτρεξαν προς το δωμάτιο οι οποίες με την σειρά τους κάλεσαν τον γιατρό της .

«Πρέπει να βγείτε από το δωμάτιο !»του είπε μια από αυτές με ήρεμο τόνο και εκείνος υπάκουσε αμέσως .

«Τι της συνέβη ;»σταμάτησε να ρώτησει πριν αποχωρήσει .

«Δεν γνωρίζουμε ! Μάλλον θα ξεκινήσουμε τον τοκετό !»του είπε με συμπονετικο βλέμμα και του έκλεισε την πόρτα . Κάθισε έξω στις μπλε πλαστικές καρέκλες και ξεφυσούσε βαριά . Ο Ορεστης κατέφθανε στον χώρο με την βαλίτσα της ίριδας στο χέρι .

«Γιατί είσαι έξω ;»ακούστηκε η φωνή του και ο Χάρης τρόμαξε .

«Με έβγαλαν !»του είπε σιγανά αποφεύγοντας να τον κοιτάξει .

«Γιατί ;»τον ρώτησε ανήσυχος .

«Είχε αιμορραγία !»του είπε κόβοντας του την ανάσα . «Μάλλον θα ξεκινήσουν τον τοκετό, μου είπε μια νοσοκόμα !»τον ενημέρωσε .

«Έτσι ξαφνικά ;»έλεγε σαν χαμένος .

«Δεν ξέρω Ορεστη ! Δεν ξέρω , το μόνο που θέλω είναι να είναι και οι δυο καλά !»προσευχήθηκε . Την ίδια στιγμή η πόρτα του δωμάτιου της άνοιξε και αφού μπροστά πέρασε ο γιατρός από πίσω ακολούθησαν οι νοσοκόμες μεταφέροντας την ίριδα με το νοσοκομειακό κρεβάτι .

«Που την πάτε ;»φώναξε ο Ορεστης και έτρεξε στο πλευρό της . Τα μάτια της ήταν κόκκινα από το κλάμα και τα μάγουλα της υγρά .

«Στο χειρουργείο κυριε Κατση ! Πρέπει να την ξεγεννησουμε άμεσα !»του είπε κοφτά .

«Γιατί ; Τι έγινε ;»απόρησε εμφανως αγχωμένος .

«Δεν έχουμε χρόνο κυριε Κατση !»του είπε αινιγματικά και τότε εκείνος κατάλαβε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή . Εγνευσε καταφατικά και έπειτα συνέχισαν να προχωράνε στο διάδρομο . Ο Ορεστης έκανε νόημα στον Χαρη να ακολουθήσουν το φορείο με την Ίριδα . Μπήκαν σε ξεχωριστούς ανελκυστήρες και κατέφθασαν στον ίδιο όροφο συγχρονισμένα . Μια νοσοκόμα τους έκανε νόημα να περιμένουν !

«Τι στο καλό έγινε ;»έσπασε την σιωπή ξανά ο Ορεστης .

«Δεν κατάλαβα ! Απλά ξαφνικά είδε αίμα στα σεντόνια και μέτα ήρθε ο γιατρός !»του είπε περιληπτικά .

«Γαμω !»έβρισε . Το άγχος του ξέσπαγε σε θυμό . «Γαμω το κεφάλι μου γαμω !»συνέχισε .

«Ηρέμησε !»του είπε ο Χάρης .

«Δεν μπορώ ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ !»φώναξε . «Η γυναίκα μου είναι εκεί μέσα , εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα , δεν ξέρω αν είναι καλά ...» σταμάτησε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα !

«Ορεστη μην φωναζεις !»τον συνέφερε . «Ο γιατρός !»του έκανε νόημα και γύρισε να κοιτάξει τον άντρα με την λευκή ρόμπα που πλησίαζε στο μέρος τους .

«Γιατρέ !»είπαν και οι δυο συγχρονισμένα .

«Να σας ζήσει ο γιος !»απάντησε και ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του .

«Η ίριδα ...;»