End Game — alternative ending

—

Mężczyzna leżący pod stertą gruzu, otwiera powoli oczy, nieprzytomnie badając zamglonym wzrokiem otoczenie. Brunet z trudem zrzuca z siebie kawałki budynku, strzepując z twarzy i włosów wszechobecny kurz.

Dookoła panuje głucha cisza, wszystko zamilkło po tym jak rękawica została użyta po raz drugi, tym razem, aby pozbyć się Thanosa jak i całej jego armii.

Jednak nigdzie nie widać reszty superbohaterów, mężczyzna nie wie, czy przeżyli, czy może polegli za nim wrogowie rozpłynęli się w powietrzu.

— Tony?

Stark obraca się na dźwięk swojego imienia i czuje lekką ulgę, która sprawia ze na jego twarzy pojawia się nikły uśmiech.

W jego stronę idzie Steve, cały brudny, wycieńczony i zakrwawiony, ale mimo wszystko wciąż żywy Kapitan.

— Gdzie reszta? — pyta się ochrypłym głosem brunet. — Carol użyła rękawicy, wszystko z nią w porządku?

— Z nią tak, nie wiem jak z resztą — odpowiada Rogers, również przeczesując wzrokiem otoczenie.

Nagle oczom Tony'ego ukazuje się widok, który sprawia, że pod starszym mężczyzną uginają się nogi, a jego gardło ściska się w przerażeniu.

— Nie... — jego głos jest niewiele głośniejszy od szeptu.

Peter leży nieruchomo na ziemi. Stark natychmiast podbiega do nieprzytomnego chłopaka.

Puls nastolatka jest ledwo wyczuwalny, a ran zbyt wiele by określić, która jest najcięższa.

— Nie, nie, nie, błagam, wszyscy tylko nie ty — mówił łamiącym się głosem Tony, trzymając w swojej dłoni tę należącą do Petera.

— P-panie Stark? — z poranionych ust wydobywa się słaby głos, a potem cichy szloch.

— S-spokojnie, zaraz-, wszystko będzie dobrze, będziesz żył, ja obiecuję- — głos Starka załamuje się po raz kolejny, a po jego policzkach zaczynają spływaj pojedyncze łzy.

— Boje się — pociąga nosem nastolatek, a zaszklone oczy zwraca w stronę Tony'ego. — To koniec, prawda? Wygraliśmy, ale przecież na wojnie zawsze ktoś umiera, chyba tym-

— Nie — przerywa Peterowi trochę zbyt ostro Tony. — Nie pozwolę, ja-

— Ja to czuję — mówi coraz bardziej słabnącym głosem Peter. — Ale to chyba w porządku-, w sensie boje się , ale przecież podobno smierć nie jest niczym złym i jestem pewny, że to nie może-

— Stop — po raz kolejny ucisza chłopca Tony. — Smierć bliskiego nigdy nie jest czym dobrym, a ty jesteś tylko nastolatkiem, który nie zasłużył na coś takiego, jestem z ciebie dumny Pete i ja przepraszam, że cię nie ocaliłem... znowu.

— To nie pana wina — uśmiecha się smutno nastolatek i ja dziękuje za wszystko — mówi cicho chłopak, po czym jego głowa opada bezwładnie na kolana Tony'ego.

Spojrzenie Petera staje się puste, tak jak ogromna cześć serca Tony'ego, którą zajmował ten chłopak.