Günler geçiyor, zaman ilerliyor, insanlar değişiyor ama biz hala aynı yerdeyiz. Aklımın içi gel gitlerle dolu. Senin bana gelememen, benim senden gidemem kafamı tırmalıyor. Artık evimin koridorlarında daire çiziyorum, arada bir pencere bakıyorum. Anlarsın ya bir umut işte. Düşünmüyor değilim acaba hala neden seni beklediğimi, değer misin buna? Zaten yaşıyorum ucu ucuna. Sanki yılların yorgunluğu her gece katlanıyor. Artık yazmak da fayda etmez oluyor, şişelerce içmekde. Ben evimin koridorunda, yada penceresinde fark etmez beklerim yine de. Ama bir varolup bin yok olma bana, unutma seven hep varolup hiç yok olmaz.