Uyumadım günlerdir, gelirsin diye. Bırak gelmeni, hiç sevmedin bile. Peki ya nasıl baktın gözlerime? Nasıl tuttun ellerimi? Nasıl doldurdun yerimi... Artık hiç birinin bir önemi kalmamaya başlıyor. İnan seni unutursam bu senin suçun. İnan tutunursam birine ittiğin içindir. Artık kalamaz oldum bu evde, git gide daralıyor içim, kala kala kendime bile kalamıyorum. Belki de valizimi alıp şu kapıdan çıkmalıyım. Ama korkuyorum, ya çıktığım da herşey geç olursa? Peki ya şimdi geç olmadı mı? Bilmiyorum... Gitmek ve kalmak arasında savaş vermekden yoruldum. Pes edip şu kapıdan çıktığım da tekrar biz olur muyuz? Ya da o kapı bir daha yüzüne hiç açılmaz. Bir daha da bu umutlar etrafa saçılmaz.